Ὄχι εἰς ψευδοδιαλόγους καί συνέδρια ματαιότητος

 

Ὄχι εἰς ψευδοδιαλόγους καί συνέδρια ματαιότητος

οῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

   Στὴν ἐποχή μας ἀδιάκοπη εἶναι ἡ διοργάνωση ποικίλων συνεδρίων μὲ σκοπὸ νὰ βρεθοῦν λύσεις σὲ διάφορα προβλήματα, ἀφοῦ πρῶτα ἀναδειχθοῦν ἀπὸ τοὺς εἰδικούς. Ὁ λαὸς ὅμως μένει ἐντελῶς ἀπαθής, γιατί δὲν ἐλπίζει ὅτι μπορεῖ νὰ ἀλλάξει κάτι στὴ ζωή του ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις ἑνὸς ἢ καὶ περισσότερων συνεδρίων. Ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις μέχρι τὴν ὑλοποίησή τους ὑπάρχει μεγάλη ἀπόσταση, συχνὰ δὲ διαπιστώνεται καὶ ἀγεφύρωτο χάσμα. 

Τὰ συνέδρια δὲν συμβάλλουν συνήθως στὴ λύση τῶν προβλημάτων, ἀλλὰ στὴ συσκότισή τους. Ἐξάλλου οἱ ἀποφάσεις δὲν δεσμεύουν κανένα ὑπεύθυνο. Ἔχουν ὅμως καὶ ἕνα θετικὸ ἀποτέλεσμα. Οἱ σύνεδροι, ὅσες μέρες διαρκοῦν οἱ εἰσηγήσεις καὶ οἱ συσκέψεις, ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους, ἀλληλοεπαινοῦνται καὶ χαίρονται, ἀπολαμβάνουν πλούσια πρωινά, γεύματα καὶ δεῖπνα, ἀνταλλάσουν ἀναμνηστικὰ δῶρα καὶ εὔχονται νὰ συνεχίζονται καὶ νὰ γίνουν θεσμός, γιατί τὰ ἔχει ἀνάγκη ὁ λαός, ποὺ ἐναγωνίως περιμένει ἀπὸ αὐτοὺς τὴν ἀναγκαία γιὰ τὴ ζωή του ἐπίσημη ἐνημέρωση, ὅπως οἱ ἴδιοι ἰσχυρίζονται.

  Παρόμοια συνέδρια ἐμφανίζονται καὶ στὴν Ἐκκλησία, ἰδιαίτερα σὲ μερικὲς Μητροπόλεις, ὅπου οἱ «σοφοὶ» ἀρχιερεῖς τους πιστεύουν ὅτι ὠφελοῦν πνευματικὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Προφανῶς πρόκειται γιὰ ὑπερβολικὴ ἐκτίμηση. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ συχνὰ σκανδαλίζονται οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὰ διάφορα συμπεράσματα μερικῶν νεωτεριστῶν θεολόγων, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ ἐπηρεάσουν μὲ τὶς θεωρητικές τους ἀναλύσεις. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτα τὰ ὅσα ἀναφέρει σὲ μία ὁμιλία του ἕνας ἔμπειρος ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος μὲ ἁπλὴ γλωσσικὴ διατύπωση, πλήρως κατανοητή, ἐκφράζει μὲ ἐπιτυχία τὸ βίωμα τῆς Ἐκκλησίας: «Πολλοὶ νομίζουν πὼς ὅσο πιὸ θολὰ σκέπτονται καὶ ὅσο πιὸ σκοτεινὰ γράφουν, τόσο καὶ κάνουν ἐντύπωση γιὰ βαθεῖς καὶ σπουδαῖοι διανοητές, κι ὅσο περισσότερο ὁ κόσμος, ποὺ ἀκούει καὶ διαβάζει δὲν καταλαβαίνει, τόσο αὐτοὶ θαρροῦν τάχα πὼς ἐπιβάλλονται. Αὐτὴ εἶναι ἡ πλάνη μας, νὰ θαρροῦμε πὼς εἴμαστε ἀνώτεροι ἄνθρωποι, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ξέρουμε νὰ ψευτοφιλοσοφοῦμε καὶ νὰ χανόμαστε σὲ διανοητικὲς καὶ θεωρητικὲς περιπλανήσεις. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ καθαρὰ στὴν πρὸς Κολοσσαεῖς ἐπιστολὴ γιὰ τὴν κενὴ ἀπάτη τῆς φιλοσοφίας, ἀπὸ τὴν ὁποία πρέπει νὰ φυλάγονται οἱ ἄνθρωποι. Δὲν πρόκειται βέβαια γιὰ τὴν ἀληθινὴ φιλοσοφία, ποὺ ὁ ἔρωτάς της εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸ φυτεμένος μέσα στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ γιὰ τὴ θεωρητικὴ κι ἔξω ἀπὸ τὰ πράγματα διανοητικότητα, ποὺ μέσα στὴν ἀσάφεια καὶ τὴ θολούρα τῶν λογισμῶν φτιάχνει κόσμους στὸν ἀέρα».

  Ὑπάρχουν Μητροπολίτες καὶ καθηγητὲς θεολογικῶν σχολῶν, οἱ ὁποῖοι «βλέπουν» πολλὰ ἀναχρονιστικὰ στοιχεῖα στὴν Ἐκκλησία καὶ προσπαθοῦν νὰ τὰ ὑποβαθμίσουν καὶ σταδιακὰ νὰ καταργηθοῦν, γιατί ἐμποδίζουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὴν πλησιάσουν ἢ ἐκείνη νὰ τοὺς πλησιάσει καὶ νὰ τοὺς δώσει τὸ σύγχρονο μήνυμα τῆς σωτηρίας. Ἔτσι μερικοὶ ἀπὸ τοὺς προαναφερθέντες μιλοῦν γιὰ μεταπατερικὴ θεολογία (βάζοντας στὴ θέση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ ἀρνοῦνται, τὸν ἑαυτό τους), γιὰ κατάργηση ἱερῶν κανόνων, ποὺ ἐμποδίζουν τοὺς οἰκουμενιστὲς στὸ ὀλέθριο ἔργο τους κατὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (κορυφαῖος πολέμιος τῶν ἱερῶν κανόνων εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ τὰ πνευματικά του «ἀναστήματα» ἀνὰ τὸν κόσμο), γιὰ συμπάθεια πρὸς τοὺς «ἀθῴους» ὁμοφυλόφιλους ποὺ δὲν ἁμαρτάνουν, γιὰ τὴν ὁμολογία πίστεως, ἡ ὁποία εἶναι περιττὴ πιὰ κατὰ τοὺς ἰδιόρρυθμους «σοφοὺς» τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης (τώρα ὅλα πιὰ τὰ θρησκεύματα καὶ ὅλες οἱ αἱρέσεις ἔχουν τὴ δύναμη τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου).

  Ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα καὶ πολλὰ ποὺ δὲν γνωρίζουμε καὶ οὔτε θέλουμε νὰ τὰ μάθουμε, εἶναι ἐνδιαφέροντα γιὰ τοὺς στοχαστὲς κοσμικοὺς θεολόγους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς μαθητευόμενους νέους Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι, χωρὶς νὰ τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει, ἔχουν αὐξηθεῖ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος!

  Τὰ πράγματα θὰ ἦταν ἐντελῶς διαφορετικά, ἐὰν οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες καὶ θεολόγοι εἶχαν ἐπισκεφθεῖ σύγχρονους γέροντες, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους πρόσφατα ἔχουν ἁγιοκαταταχθεῖ, καὶ μὲ ταπείνωση εἶχαν συνομιλήσει μαζί τους, θὰ διαπίστωναν ὅτι οἱ ἴδιοι βρίσκονται σὲ λάθος θεολογικὸ δρόμο, ποὺ προφανῶς ὁδηγεῖ μακριὰ ἀπὸ τὴν παραδοσιακὴ Ὀρθοδοξία. Ἐκεῖ­νοι βέβαια οἱ ἐνάρετοι γέροντες δὲν ἦταν θεολόγοι τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος, εἶχαν ὅμως τὴ θεολογικὴ γνώση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιωνόταν καὶ ἀπὸ τὸ προσωπικό τους βίωμα. Ἀλλὰ τί λέμε; Αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους δὲν τοὺς ἔχουν σὲ ἰδιαίτερη ὑπόληψη οἱ θεολόγοι τῆς ψυχρῆς διάνοιας. Ἁπλῶς ἀποφεύγουν κάθε ἀναφορὰ σὲ αὐτοὺς καὶ σιωποῦν καὶ σὲ κραυγαλέα γεγονότα. Ὑπολογίζουν πολὺ τὶς ἀντιδράσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Ὡστόσο, συνεχίζουν τὸ ἔργο τους μὲ τὶς βαθιὲς ἰδέες καὶ ἀποτολμοῦν νὰ ἀναλύουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ σημερινὰ κοινωνικὰ δεδομένα, διαστρέφοντας τὸ νόημα τῶν ἐντολῶν. Πιστεύουν οἱ δυστυχεῖς ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σύγχρονου ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Ξεχνοῦν ὅμως ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὸ μυστήριο τῆς μετάνοιας, στὸ ὁποῖο ὅλοι οἱ πιστοὶ μποροῦν νὰ καταφύγουν καὶ νὰ ἐκφράσουν τὴ μετάνοιά τους στὸν πνευματικό, ὁ ὁποῖος μὲ τοὺς συμβουλευτικοὺς λόγους καὶ τὴ συγχωρητικὴ εὐχὴ δίνει διεξόδους σὲ ὅλα τὰ προβλήματα, ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὴ μὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Δὲν πρέπει νὰ νομίζουμε ὅτι τὸ μυστήριο τῆς μετάνοιας μπορεῖ νὰ τροποποιήσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες δὲν ἐπιδέχονται τροποποιήσεις ἢ συμπληρώσεις. Μὲ τὴ μετάνοια δὲν ἀθῳώνεται ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ συγχωρεῖται, ἀναθεωρεῖ τὸν μέχρι τότε τρόπο ζωῆς καὶ ἀποφασίζει νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς.

  Μιλώντας ἐδῶ γιὰ τοὺς σύνεδρους τῶν συχνῶν θεολογικῶν συναντήσεων καὶ τὰ θέματα, ποὺ τοὺς ἀπασχολοῦν, θυμούμαστε τὸ σχετικὸ λόγο τοῦ γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, ποὺ καθαρίζει τὸ ὁμιχλῶδες τοπίο, ποὺ δημιουργοῦν οἱ διάλογοι καὶ τὰ συνέδρια τῶν ἀνεύθυνων θεολόγων καὶ ἀμετανόητων οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐνῷ δὲν ἔχουν κανένα οὐσιαστικὸ ἀποτέλεσμα οἱ ἐνέργειές τους, αὐτοὶ ἀνανεώνουν τὶς συναντήσεις τους, γιὰ νὰ ἔχουν ἀντικείμενο ἀπασχόλησης, ἀφοῦ οὔτε ποίμνιο διαθέτουν οὔτε συνεργάτες τῶν ἄξιων ποιμένων καταδέχονται νὰ γίνουν. Ἔλεγε λοιπὸν ὁ ὅσιος Φιλόθεος: «Κάθε διάλογος, μὴ συμφωνῶν μὲ τὸ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἅγιον Σύμβολον εἶναι ψευδοδιάλογος, ἄκαιρος, ἀνωφελής, ἐπιβλαβὴς καὶ κάθε συζήτησις θὰ εἶναι μωρὰ συζήτησις, καὶ κάθε συνέδριον, θὰ εἶναι συνέδριον ματαιότητος καὶ κάθε προσπάθεια καὶ μέριμνα πρὸς ἕνωσιν χωρὶς ταπείνωσιν, ἀναγνώρισιν τῆς πλάνης καὶ ἐπιστροφὴν εἰς τὴν ἀληθινὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, εἰς τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, μάταια».

  Κλείνοντας τοῦτο τὸ κείμενο, θεωροῦμε χρήσιμο νὰ θυμηθοῦμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐργαζόταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προκειμένου οἱ ἄνθρωποι νὰ ὁδηγηθοῦν στὴ σωτηρία, ἀποδεχόμενοι τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ. Γράφει λοιπὸν ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος στοὺς Κορινθίους: «Οἱ ἀθλητὲς ποὺ ἑτοιμάζονται γιὰ τὸν ἀγῶνα, ὑποβάλλονται σὲ κάθε εἴδους ἀποχή· γιὰ νὰ λάβουν, ἐκεῖνοι ἕνα στεφάνι, ποὺ μαραίνεται, ἐμεῖς ὅμως ἕνα ἀμάραντο. Ἐγώ, λοιπόν, ἔτσι τρέχω, μὲ τὰ μάτια στηλωμένα στὸ τέρμα· ἔτσι πυγμαχῶ, ὄχι σὰν κάποιος ποὺ δίνει γροθιὲς στὸν ἀέρα. Ἀλλὰ μὲ σκληρὲς ἀσκήσεις ταλαιπωρῶ τὸ σῶμα μου καὶ τὸ ὑποδουλώνω, ἀπὸ φόβο μήπως, ἐνῷ θὰ ἔχω κηρύξει στοὺς ἄλλους, ἐγὼ ὁ ἴδιος κριθῶ ἀκατάλληλος».

Ορθόδοξος Τύπος