Οικουμενιστικός οίστρος Ορθοδόξων μηνυμάτων στο θάνατο του πρώην «Πάπα» Βενεδίκτου 16ου

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 16η Ιανουαρίου 2023

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΟΙΣΤΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ «ΠΑΠΑ» ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ 16ΟΥ

     Έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν πολλές φορές στον Παπισμό και τονίσαμε ότι      δεν είναι Εκκλησία, αλλά ένα αιρετικό θρησκευτικό σύστημα. Μία κακόδοξη χριστιανική κοινότητα με δεκάδες αιρετικές διδασκαλίες, που έχουν καταδικαστεί από  σειρά Αγίων Συνόδων θεοφόρων Πατέρων, Οικουμενικών και Ενδημουσών, αρχής γενομένης από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο, επί μεγάλου Φωτίου το 879-880. Σύνοδοι που έχουν καταξιωθεί στη συνείδηση του Ορθοδόξου πληρώματος, ως άγιες και γνήσια Ορθόδοξες, με πανορθόδοξο κύρος. 

Η αέναη παρουσία του παναγίου Πνεύματος στην Εκκλησία του Χριστού, στην μία, μοναδική και αδιαίρετη, που είναι μόνον η Ορθόδοξη, φώτισε τους αγίους Πατέρες μας, να κατανοήσουν το εύρος και το βάθος των παπικών κακοδοξιών και να τις ανασκευάσουν με αδιάσειστες γραφικές και πατερικές μαρτυρίες, ώστε να μην παρασύρεται ο πιστός λαός του Θεού από τις δόλιες μεθοδεύσεις και πλάνες των παπικών, αλλά και από την προσηλυτιστική προπαγάνδα που ασκούν τα τελευταία χίλια χρόνια σε βάρος της Ορθοδοξίας. Αμέτρητα είναι τα θύματα των Ορθοδόξων μέχρι σήμερα, κυρίως από τη δράση της σατανικής Ουνίας.

    Η εμφάνιση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού στις αρχές του 20^ου αιώνος στον προτεσταντικό και στον Ορθόδοξο χώρο και αργότερα στο χώρο του Παπισμού, δημιούργησε ριζικές ανακατατάξεις και αλλαγές στις σχέσεις της Ορθοδοξίας με τις χριστιανικές αιρέσεις. Οι πατριαρχικές Εγκύκλιοι του 1902, 1904 και κυρίως του 1920 άνοιξαν ουσιαστικά τον δρόμο προς την παναίρεση, σηματοδοτώντας ένα νέο τρόπο θεωρήσεως των εν λόγω αιρέσεων από τους θιασώτες της. Καθιέρωσαν μία νέα πορεία, μία άλλη γραμμή και τακτική, ξένη προς την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση, ξένη προς την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας, διαγράφοντας παράλληλα πλήθος Ορθοδόξων Συνόδων και ακυρώνοντας τους αγώνες μιας πλειάδος ομολογητών αγίων της Εκκλησίας μας. Οι ποικίλες κακόδοξες θεωρίες που αναπτύχθηκαν μέσα στους κόλπους της παναιρέσεως, με κορυφαία τη σχιζοφρενική θεωρία της Μιάς και ταυτόχρονα διεσπασμένης Εκκλησίας, βρήκαν τελικά την πλήρη συνοδική νομιμοποίησή τους στην «Σύνοδο» της Κρήτης το 2016! Η οικουμενιστική θύελλα συνεχίστηκε στα επόμενα, μετά τη «Σύνοδο», χρόνια με ακόμη μεγαλύτερη σφοδρότητα με πλήθος κακοδόξων δηλώσεων και διακηρύξεων, πατριαρχών και προκαθημένων.

    Κλασικό παράδειγμα τέτοιων δηλώσεων είχαμε πρόσφατα στα συλλυπητήρια μηνύματα που έστειλαν «Ορθόδοξοι» Προκαθημένοι και Πατριαρχες, με αφορμή τον  θάνατο του πρώην «Πάπα» Βενεδίκτου του 16^ου. Ο θανών αμετανόητος αιρεσιάρχης θεωρήθηκε ως Ορθόδοξος επίσκοπος. Του έπλεξαν προκλητικά εγκώμια και του ευχήθηκαν «καλό παράδεισο», παρά το γεγονός ότι ο «μακαρίτης» για την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία βρισκόταν εκτός της Εκκλησίας, όπου, σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, δεν υπάρχει σωτηρία (Άγιος Κυπριανός και σύσσωμη η πατερική μας Παράδοση)! Με τις συλλυπητήριες δηλώσεις τους απέδειξαν για μια ακόμη φορά, (με τον πιο εμφαντικό μάλιστα τρόπο), ότι θεωρούν τον Παπισμό ως αληθή ορθοδοξούσα Εκκλησία, ευθυγραμμιζόμενοι πλήρως με τις κακόδοξες αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης.

    Αγνόησαν το γεγονός ότι επρόκειτο για έναν αμετανόητο αιρεσιάρχη, ο οποίος, ως καθηγητής και «Πάπας» γνώριζε την Ορθοδοξία, έδειχνε υποκριτικά ότι την σέβονταν και την αγαπούσε, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκε να απεμπολήσει  τις παπικές κακοδοξίες. Το αντίθετο μάλιστα. Με την διδακτική του δράση και την βραχυχρόνια παπική του ιδιότητα, έδωσε την ψευδαίσθηση της σωτηρίας σε εκατομμύρια παπικούς. Η εμμονή του στις παπικές πλάνες δεν άφησε δυστυχώς σ’ αυτόν κανένα περιθώριο μετανοίας. Πέθανε τελικά μέσα στην αίρεση ως αμετανόητος αιρετικός, χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας. Επομένως ο τραγικός αυτός άνθρωπος όχι μόνον δεν είναι άξιος επαίνων, αλλά θρήνων!

    Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε κάποια από τα μηνύματα κορυφαίων Ορθοδόξων εκκλησιαστικών ανδρών, για να πάρει ο αναγνώστης μια ιδέα του εύρους της αλλοτριώσεως των. Αρχίζουμε με το συλλυπητήριο μήνυμα του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, το οποίο εκφώνησε στην καθιερωμένη ομιλία του, στην Αίθουσα του Θρόνου του Πατριαρχικού Οίκου, μετά τη Θεία Λειτουργία της εορτής της Περιτομής του Κυρίου και της μνήμης του Μ. Βασιλείου. Είπε: «Θα ήθελα να πω δύο λόγια επιπλέον μνημονεύων με σεβασμόν και αγάπην και ευγνωμοσύνην τον μόλις κοιμηθέντα Αγιώτατον Πάπαν Βενέδικτον τον 16ον….. Ήτο μεγάλος θεολόγος ο Βενέδικτος ο 16ος, Γερμανός εις την καταγωγήν ως γνωστόν, επί σειράν ετών καθηγητής Πανεπιστημίου, είχε και ορθοδόξους φοιτητάς, μεταξύ των οποίων διέπρεψαν ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός και ο μετέπειτα Μητροπολίτης Ελβετίας Δαμασκηνός, και ήκουσα ο ίδιος από τον Βενέδικτον να λέγει ότι εγνώρισε καλύτερα την Ορθοδοξίαν χάρις εις τους Ορθοδόξους φοιτητάς του, και μάλιστα τους προαναφερθέντας εκλεκτούς Ορθοδόξους θεολόγους και Ιεράρχας. Ευχόμεθα να είναι αιωνία η μνήμη του.….Εις την κηδείαν του, η οποία θα γίνει την προσεχή Πέμπτη, το Οικουμενικόν μας Πατριαρχείον θα εκπροσωπήσουν ο Ιερώτατος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Εμμανουήλ και ο Ιερώτατος Μητροπολίτης Ιταλίας Πολύκαρπος» (Πηγή: Ecumenical patriarchate)!

    Αποκαλεί τον θανόντα «Αγιώτατο». Υπάρχει αγιότητα στην αίρεση και στους αμετανόητους αιρεσιάρχες; Όχι μόνο αγιότητα δεν υπάρχει, αλλά ούτε καν σωτηρία, σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας! Ο αγιασμός είναι καρπός των ακτίστων ενεργειών του αγίου Πνεύματος, το οποίο όμως στερούνται οι αιρετικοί, ως εκτός της Εκκλησίας ευρισκόμενοι. Πόσα βήματα έκαμε ο «μακαρίτης» προς την σώζουσα αλήθεια της Ορθοδοξίας, ώστε να τον μνημονεύει με «με σεβασμόν και αγάπην και ευγνωμοσύνην»; Κανένα!

    Τον χαρακτηρίζει ως «μέγα θεολόγο», παρά το γεγονός ότι βρισκόταν στο σκότος της πλάνης. Τί είναι όμως η θεολογία στο εσώτατο είναι της; Θεοπτία, μέθεξις Θεού, εμπειρία θεώσεως. Μια κατάσταση στην οποία φθάνει ο θεούμενος, όταν διά μετανοίας και μακροχρονίου ασκήσεως νεκρώσει τον παλαιόν άνθρωπον και τα πάθη. Και όταν στη συνέχεια ανυψωθεί στη σφαίρα του θείου φωτισμού, αποκτήσει «νουν Χριστού» (Α΄Κορ.2,16) και γίνει κατοικητήριο του αγίου Πνεύματος. Τότε είναι σε θέση να διδάξει απλανώς περί του Θεού και των θείων, σύμφωνα με τον θεοφώτιστο λόγο του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: «…Υπέρ νουν τοις υπέρ νουν ωμιληκότες οι θεόσοφοι θεολόγοι θεοχαρίστως τε εδιδάχθησαν και θεομιμήτως ημάς εδίδαξαν», (Α΄ προς Βαρλαάμ, ΕΠΕ 1,512). Δηλαδή: Οι θεόσοφοι θεολόγοι αφού συναναστράφηκαν υπέρ νουν με τα υπέρ νουν, με τη Χάρη του Θεού εδιδάχθησαν και κατά μίμηση Θεού μας εδίδαξαν. Ο άγιος Νείλος ο Σιναΐτης πολύ εύστοχα παρατηρεί: «ει θεολόγος ει, προσεύξη αληθώς· και ει αληθώς προσεύχη, θεολόγος ει». Ένας αμετανόητος και συνειδητός αιρετικός μπορεί να έχει καθαρή προσευχή και ως εκ τούτου να είναι αληθινός θεολόγος; Φυσικά όχι!

    Όταν ομιλούμε περί θεολογίας και θεολόγων, καλό θα είναι πάντοτε να γίνεται μια στοιχειώδης διάκριση μεταξύ εμπειρικής και ακαδημαϊκής Θεολογίας και να τονίζεται ότι η ακαδημαϊκή Θεολογία οφείλει να είναι θεραπαινίδα της εμπειρικής και να ακολουθεί αυτήν.  Προφανώς ο παν. κ. Βαρθολομαίος, όταν χαρακτηρίζει τον πρώην «πάπα» ως «μέγα θεολόγο», εννοεί ότι υπήρξε μέγας ακαδημαϊκός θεολόγος. Στην προκειμένη περίπτωση ούτε καν ως ακαδημαϊκός θεολόγος μπορεί να θεωρηθεί, για τον απλούστατο λόγο ότι ως καθηγητής ομιλούσε και δίδασκε έναν ετερόδοξο Χριστό, δηλαδή για έναν ανύπαρκτο Χριστό. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στην προς Διονύσιον επιστολή του ονομάζει την αίρεση δεύτερο γένος αθεΐας. Γράφει: «Δεύτερον δε γένος αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών.…Πάντες δε ούτοι και οι τοιούτοι ουδέν των αθέων διενηνόχασιν… [Όλοι αυτοί και οι όμοιοι μ’ αυτούς σε τίποτε δεν διαφέρουν από τους αθέους]».[1] Την ίδια αλήθεια επισημαίνει και ο Μέγας Αθανάσιος στην επιστολή του προς Σεραπίωνα: «Ούτως ο διαιρών τον Υιόν από του Πατρός, ή το Πνεύμα κατάγων εις τα κτίσματα, [=ο αιρετικός], ούτε τον Υιόν έχει ούτε τον Πατέρα, αλλ’ έστιν άθεος και απίστου χείρων, και πάντα μάλλον, ή χριστιανός»[2].

    Ως επισφράγισμα των λόγων του, συμμετείχε στις 7 Ιανουαρίου ε.ε. «στην επιμνημόσυνη λειτουργία για τον μακαριστό επίτιμο Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄», στον εν Κωνσταντινουπόλει παπικό ναό του Αγίου Πνεύματος στο Harbiye, (http://aktines.blogspot.com/2023/01/blog-post_66.html)! Προφανώς  πήγε στον παπικό αυτό ναό για να συμπροσευχηθεί με τους παπικούς υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του θανόντος, αγνοώντας όμως θεληματικά ότι η Εκκλησία μας παύει να δέεται και να μνημονεύει στην προσκομιδή, όσους έχει αποκόψει από το σώμα της ως «ανιάτως νοσήσαντας». Αγνόησε ακόμη ότι οι συμπροσευχές με αιρετικούς απαγορεύονται ρητά από τους ιερούς Κανόνες.

    Στο ίδιο «μήκος κύματος» ήταν και το μήνυμα του Πατριάρχου Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κύριλλου: «Με θλίψη πληροφορήθηκα για την εκδημία του πρώην πάπα Βενέδικτου 16ου.…Ο πρώην πάπας Βενέδικτος με το έργο του συνεισέφερε σημαντικά στην ανάπτυξη της διαχριστιανικής συνεργασίας, ομολόγησε τον Χριστό μπροστά σε έναν εκκοσμικευμένο κόσμο και υπερασπίστηκε τις παραδοσιακές ηθικές αξίες.…Όσο ήταν Ποντίφικας, οι σχέσεις μεταξύ της εν Ρωσία Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αναπτύχθηκαν σημαντικά στο πνεύμα της αδελφικής συνεργασίας και της επιθυμίας για αλληλεπίδραση στον δρόμο για την υπέρβαση της ενίοτε οδυνηρής κληρονομιάς του παρελθόντος. Εκ μέρους της εν Ρωσία Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκφράζω τα συλλυπητήριά μου» (https://www.orthodoxianewsagency.gr/patriarxeia/patriarxio_mosxas/syllypitiria-patriarxi-mosxas-gia-tin-ekdimia-tou-papa-venediktou/)!

    Ο Μακαριώτατος αποκαλεί τον αιρετικό Παπισμό «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία», δίνοντας έτσι εκκλησιαστική υπόσταση στην αίρεση! Τόνισε ότι «ομολόγησε τον Χριστό μπροστά σε έναν εκκοσμικευμένο κόσμο και υπερασπίστηκε τις παραδοσιακές ηθικές αξίες»! Αλλά ποιον «Χριστό» ομολόγησε, αφού ο «Χριστός» του Παπισμού είναι ανύπαρκτος; Και ακόμη ποιες είναι οι «παραδοσιακές ηθικές αξίες» που υπερασπίστηκε, αφού δεν τόλμησε να καθαρίσει τον κόπρο του Αυγείου από την «εκκλησία» του και προτίμησε την απόδραση; Δεν γνωρίζει ο Μακαριώτατος το σκοτεινό παρελθόν του θανόντος με την συγκάλυψη χιλιάδων σεξουαλικών σκανδάλων παπικών «κληρικών» στη Γερμανία, όταν ενοχοποιήθηκε και ο αδελφός του; Αγνοεί την από αυτόν «αγιοποίηση» του προκατόχου του Πάπα Ιωάννου – Παύλου του Β΄ του «αγιοποιήσαντος» τον δολοφόνο Καρδινάλιο της Κροατίας Αλουΐσιο Στέπινατς, τον διεθνή εγκληματία; Αγνοεί ότι ο από αυτόν «αγιοποιηθείς» προκάτοχός του είχε ερωτικές σχέσεις με την συμπατριώτισσά του Πολωνή ακαδημαϊκό, όπως απεκαλύφθη επισήμως; Κάνει επίσης λόγο για «υπέρβαση της ενίοτε οδυνηρής κληρονομιάς του παρελθόντος», εννοώντας προφανώς την κληρονομιά του σχίσματος. Πολλές φορές έχουμε τονίσει ότι την αποκλειστική ευθύνη για το σχίσμα έχει ο Παπισμός και όχι η Ορθοδοξία. 

    Ομοίως και ο Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ δήλωσε: «Με βαθιά λύπη έμαθα την εκδημία, μετά από μακρά ταλαιπωρία που υπέμεινε με πολύ θάρρος, εκείνου που ήταν ο 265ος Επίσκοπος Ρώμης, ο πάπας Βενέδικτος 16ος, μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα. Συμμεριζόμαστε τον πόνο της απώλειας του πρώην πάπα, και εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας σε ολόκληρη τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Προσευχόμαστε στον Κύριο Ιησού Χριστό, Αυτόν που είναι η ανάσταση και η ζωή, να αναπαύσει την ψυχή του πάπα Βενέδικτου 16^ου» (https://www.orthodoxianewsagency.gr/patriarxeia /patriarxio_roumanias/ syllypitiria -patriarxi-roumanias-gia-tin-ekdimia-tou-papa-venediktou/)! Ό,τι ελέχθησαν για τους παραπάνω πατριάρχες ισχύουν και για τον κ. Δανιήλ, διότι και το δικό του μήνυμα επαναλαμβάνει περίπου τα ίδια με τους προηγουμένους.

    Άξιο σχολιασμού είναι και το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου. Γράφει: «Συμμετέχοντας εκ καρδίας στη βαθειά θλίψη επί τη εκδημία εις Κύριον του Επιτίμου Πάπα Βενεδίκτου 16ου, τον οποίον είχαμε τη χαρά να γνωρίζουμε από πολλών ετών, εκφράζουμε ειλικρινή συλλυπητήρια. Υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα, προικισμένος με εξαιρετικά διανοητικά χαρίσματα και αδιασάλευτη πίστη στον Τριαδικό Θεό, ακεραιότητα, ευγένεια και ευαισθησία. Διακεκριμένος θεολόγος με ανοικτούς ορίζοντες, καθηγητής με αξιοσπούδαστη συγγραφική προσφορά, εργάστηκε σταθερά για την υπεράσπιση της πίστεως, την προώθηση της χριστιανικής μαρτυρίας, του διαθρησκειακού διαλόγου και για την εμπέδωση της παγκοσμίου εἰρήνης. “Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ  άρτι. ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών· τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ  αὐτῶν” (Ἀποκ. 14:13)».(https://www.romfea.gr/ekklisies-ts/ekklisia-albanias/54428-16)!

    Δεν γνωρίζετε, Μακαριώτατε, ότι όσοι αποθνήσκουν μέσα στην αίρεση, δεν εκδημούν προς Κύριον, αλλά χάνονται αιωνίως στην ατελεύτητη κόλαση; Τονίσατε ότι «υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα, προικισμένος με εξαιρετικά διανοητικά χαρίσματα και αδιασάλευτη πίστη στον Τριαδικό Θεό»! Σας ερωτούμε: Ποια αξία μπορεί να έχουν τα «εξαιρετικά διανοητικά χαρίσματα», όταν αυτά δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν τον «μακαρίτη» να επιστρέψει στην αλήθεια της Ορθοδοξίας; Ποια «αδιασάλευτη πίστη στον Τριαδικό Θεό» είχε, αφού, ως γνωστό ο Παπισμός έχει διαστρεβλώσει την περί του τριαδικού Θεού διδασκαλία της Εκκλησίας; Γράφετε ότι ο θανών ήταν «καθηγητής με αξιοσπούδαστη συγγραφική προσφορά» και πως  «εργάστηκε σταθερά για την υπεράσπιση της πίστεως, την προώθηση της χριστιανικής μαρτυρίας, του διαθρησκειακού διαλόγου και για την εμπέδωση της παγκοσμίου ειρήνης». Σας ερωτούμε και πάλι: Πόσο «αξιοσπούδαστη» μπορεί να είναι η συγγραφή ενός αιρεσιάρχη; Τι έχει να αποκομίσει ένας Ορθόδοξος μελετητής από τα αιρετικά του συγγράμματα, πέρα από τη διαπίστωση των αιρετικών δοξασιών του; Ποια πίστη υπερασπίστηκε; Μήπως την απαραχάρακτη Ορθόδοξη πίστη της Εκκλησίας; Ασφαλώς όχι! Υπερασπίστηκε τις δυτικές κακοδοξίες, προβάλλοντάς τες ως πίστη της Εκκλησίας! Ποια χριστιανική μαρτυρία προώθησε, αφού η παπική «χριστιανική μαρτυρία» αποτελεί όνειδος για την πνευματική πορεία της ανθρωπότητας και η κύρια αιτία αποστροφής της χριστιανικής πίστεως από τον σύγχρονο κόσμο; Γνωρίζετε, άραγε ποια είναι η κυρία αιτία της σημερινής γενικής αποστασίας του δυτικού κόσμου και της στροφής του προς το Ισλάμ και τις θρησκείες της Άπω Ανατολής; Μπορείτε, άραγε, να συνειδητοποιήσετε ότι η γενική αυτή αποστασία οφείλεται κατά κύριο λόγο στο εγκληματικό παρελθόν του Παπισμού; Στις ιερές εξετάσεις, στις φρικτές γενοκτονίες, στα συγχωροχάρτια, στις σταυροφορίες, στις δυσώδεις παιδεραστές κληρικών και σε άλλα πολλά, ών ουκ έστιν αριθμός; Γνωρίζει άραγε, ή θεληματικά αγνοείτε, ότι ο Παπισμός, προβάλλοντας το δαιμονικό πρωτείο, ήδη από τον 4^ο αιώνα, υπήρξε η αιτία της διασπάσεως του δυτικού Χριστιανισμού με την ανάδυση του Προτεσταντισμού, όπως επίσης και η αιτία του σχίσματος του 1054 μεταξύ Ανατολής και Δύσεως;

    Τον εγκωμιάζετε και ως προωθητή «του διαθρησκειακού διαλόγου και την εμπέδωση της παγκοσμίου ειρήνης». Φαίνεται όμως ότι αγνοείτε, ότι ο διαθρησκειακός διάλογος αποτελεί σήμερα το κυριότερο εργαλείο των σκοτεινών δυνάμεων του Διεθνούς Σιωνισμού, διά του οποίου αυτός απεργάζεται τον συγκερασμό όλων των θρησκευτικών πίστεων σε ένα νέο θρησκευτικό  μόρφωμα, την φρικώδη πανθρησκεία, στην οποία κυρίαρχο ρόλο θα έχει ο «πάπας».        

    Τον επαινείτε και ως «προωθητή της παγκόσμιας ειρήνης». Αλλά η έννοια και το αγαθό της ειρήνης είναι ολότελα ασύμβατα με την φύση και την ιστορία του Παπισμού! Το Βατικανό και οι εγκάθετοι στο θρόνο της Ρώμης είναι οι τελευταίοι, που μπορούν να μιλούν για ειρήνη, αφού εδώ και χίλια χρόνια ο Παπισμός είναι αιματοβαμμένος με το αίμα  εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων από  σφαγές Ουγενότων, θρησκευτικούς πολέμους, εξολόθρευση 880.000 Σέρβων Ορθοδόξων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, φρικτές διώξεις και σφαγές Ορθοδόξων από ουνίτες στην Ανατολική Ευρώπη και αλλαχού, υποδαύλιση του φονικού πολέμου στη Σερβία, υποδαύλιση του πολέμου στην Ουκρανία κλπ)! Πότε ο «μακαρίτης» αποκήρυξε το εγκληματικό παρελθόν του Παπισμού, για να θεωρηθεί υπέρμαχος της ειρήνης; Ποτέ!

    Κλείνετε το μήνυμά σας με την παράθεση του βιβλικού χωρίου «Μακάριοι οι νεκροὶ οι εν Κυρίῳ αποθνήσκοντες» (Αποκ.14.13). Ρωτάμε: Πως μπορεί να ανήκει στους μακαρίους και στους εν Κυρίω αποθνήσκοντες ένας αμετανόητος αιρεσιάρχης, που υπηρέτησε σε όλη τη ζωή του έναν ανύπαρκτο Χριστό;  Κρίμα Μακαριώτατε!

    Κλείνοντας λυπούμεθα για πολλοστή φορά για τον οικουμενιστικό οίστρο, ο οποίος έχει καταλάβει πλειάδα Ορθοδόξων μεγαλόσχημων κληρικών. Διαπιστώνουμε με θλίψη ότι δράττονται κάθε ευκαιρίας, για να εκδηλώσουν τα οικουμενιστικά τους φρονήματα, «βαπτίζοντας» ως «Ορθοδόξους» τους αιρετικούς και ως «Εκκλησίες» τις αιρέσεις, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την «ένωση των εκκλησιών». Δυστυχώς μόνο ως προπομπούς ολέθριων εξελίξεων μπορούμε να τα δούμε όλα αυτά για την πορεία της αγίας μας Εκκλησίας!  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

---

[1] Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, Προς τον ευλαβέστατον εν μοναχοίς κυρ Διονύσιον, Ε.Π.Ε. τομ. 4, σελ. 408.

[2] Αγίου Αθανασίου του Μεγάλου, Επιστολή προς Σεραπίωνα Θμουέως επίσκοπον, 30, PG 26, 597 C.