Ὁμολογία πίστεως

 

Ὁμολογία πίστεως

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πολλοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ στὴ χώρα μας ἔχομεν μειωμένο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν πίστη τους, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι τὴν ἀρνοῦνται ἢ τὴν ἀλλάζουν μὲ ἄλλη θρησκευτικὴ πίστη, ποὺ ἔχουν οἱ ἐγκατεστημένοι στὴν πατρίδα μας ἀλλοδαποί. Οἱ Ἕλληνες σπάνια ἀλλαξοπιστοῦν. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ γίνει κάποιος μουσουλμάνος, ἀλλὰ καὶ παπικὸς ἢ προτεστάντης. Οἱ ἐξαιρέσεις στὸν κανόνα δὲν μᾶς ἀνησυχοῦν ἰδιαίτερα. Ὑπάρχουν βέβαια πνευματικοὶ κίνδυνοι. Ἡ χαλάρωση στὴν ἠθική, ἡ ἄμβλυνση τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους, ἡ λήθη καὶ ἡ διαστρέβλωση τῶν ἐντολῶν καὶ γενικὰ ἡ περιφρόνηση τῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπικίνδυνοι ἐπίσης εἶναι καὶ οἱ πολιτικοί, ποὺ νομοθετοῦν ἀντίθετα ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀκολουθώντας τοὺς Εὐρωπαίους, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ αἱρετικοὶ χωρὶς ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὸ Θεό.

Ὅλους αὐτοὺς τοὺς κινδύνους ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ψυχραιμία, σταθερότητα, χωρὶς κοσμικοὺς συμβιβασμοὺς καὶ μὲ τρόπο ποὺ νὰ ἀναφέρει δυσ­πιστία στὰ ὅσα τῆς ὑπόσχονται οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ ἐξουσιαστὲς τοῦ πλούτου, ποὺ μὲ τὴν ὑποκρισία καλύπτουν τὴν ἀπιστία τους καὶ τὸ πάθος τους κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴ ζοφερὴ κατάσταση τῆς κοινωνίας οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοὶ βιώνουν ἄγριες συμπεριφορές, ποὺ τοὺς θλίβουν καὶ ἀνησυχοῦν γιὰ ὅ,τι συμβαίνει. Οἱ προβληματισμοὶ εἶναι πολλοὶ καὶ οἱ ἀπογοητεύσεις περισσότερες.

Ἡ Ἐκκλησία στέλνει τὸ σωτήριο μήνυμά της μὲ τὸ κήρυγμα, προφορικὸ καὶ γραπτό, μὲ τὸ φωτεινὸ παράδειγμα τῶν κληρικῶν καὶ τὸν ἐνάρετο βίο τῶν συνειδητῶν χριστιανῶν. Τὸ μήνυμα ἐπίσης τὸ στέλνει καὶ μὲ τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν ἀντίδραση. Νὰ βλέπουν οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀγρυπνεῖ, ἐλέγχει στοργικὰ καὶ τοὺς περιμένει.

Ὁ συμβιβασμὸς τῶν κληρικῶν μὲ τοὺς ἰσχυρούς τῆς γῆς τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τοὺς ὁδηγεῖ στὴν περιφρόνηση ἀπὸ τὸ λαό, ὁ ὁποῖος δὲν θέλει νὰ συμπλέουν μὲ τοὺς πολιτικοὺς καὶ πλουσίους καὶ νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, τὴν ὥρα ποὺ οἱ ἴδιοι στεροῦνται τὰ στοιχειώδη τῆς ζωῆς.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος προέτρεπε τοὺς χριστιανοὺς καὶ εἰδικότερα τοὺς Μητροπολίτες, τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς μοναχοὺς νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους καὶ νὰ ἀντιδροῦν στὰ διάφορα σχέδια τῶν ἀντιχρίστων καὶ στὴν περιφρόνηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς ἄθεους καὶ κατὰ κόσμον σοφούς, ποὺ θορυβοῦν ὡς κύμβαλα ἀλαλάζοντα, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάζουν τὸν ἀνυποψίαστο λαό, νὰ τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὴν εἰδωλολατρία τῆς τέχνης, τῆς ἐπιστήμης, στὶς ἐνήδονες ἀπασχολήσεις καὶ τὴ φιλοχρηματία, ποὺ γενικὰ ὑποβαθμίζουν τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ἔχουν καμιὰ ἀναφορὰ στὸ Θεὸ καὶ φυσικὰ καμιὰ ἐλπίδα αἰώνιας ζωῆς. Εἶναι νὰ τοὺς λυπᾶται κανείς, γιατί μὲ τὴ θέλησή τους καταντοῦν τυφλὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος μὲ χίλιους τρόπους τοὺς ἐπηρεάζει καὶ τοὺς ὁδηγεῖ στὸ σκοτάδι, ἐνῷ ἔξω ὁ ἥλιος λάμπει!

Ὅλα αὐτὰ εἶναι κατανοητὰ ἀπὸ τοὺς καλοπροαίρετους χριστιανούς, ποὺ ἔχουν φόβο Θεοῦ, χρειάζεται ὡστόσο μία πνευματικὴ τόνωση καὶ μία διαρκής προσπάθεια. Πρέπει νὰ μπεῖ στὴν καθημερινὴ λίστα τῶν καθηκόντων τους ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ ταπεινὰ νὰ δοξάζουν τὸν οὐράνιο Πατέρα, νὰ ἐλπίζουν ὅτι τὰ πράγματα συνεχῶς θὰ βελτιώνονται καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι θὰ βρίσκουν τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας, θὰ γίνονται συνειδητοὶ χριστιανοὶ καὶ θὰ ἐντάσσονται στὴν Ἐκκλησία.

Ορθόδοξος Τύπος