«Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΕΘΝΟΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ»

 

Ὁ «Ἐπίσκοπος» Ἀντανίας κ. Παρθένιος ἐλειτούργησεν εἰς τὸν Ἱ. Ν. Παναγούδας τῆς Ἱ. Μ. Θεσσαλονίκης (17.7.2022) μὲ εὐλογίαν τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου ἄνευ ἀδείας τῆς Ἱεραρχίας, ἐνῶ ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Σκοπίων ἐξακολουθῆ νὰ ὀνομάζεται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ»!

 Ὁ Σεβ. Περιστερίου πρὶν γίνη Ἐπίσκοπος διετύπωνε μεγάλας ἀληθείας, καταγγέλλων τοὺς σχισματικούς:

«Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΕΘΝΟΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ»

«Ὅπως ἐμεῖς λέμε «Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος», ἐκεῖνος ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ θὰ ἀποκαλῆται «Ἀρχιεπίσκοπος Σκοπίων καὶ πάσης Μακεδονίας» ἤ, ἀκόμη χειρότερα… «Ἀρχιεπίσκοπος Σκοπίων καὶ πασῶν τῶν Μακεδονιῶν», ὅπως τὸν ἀποκαλοῦν καὶ σήμερα “ΑΧΡΙΔΩΝ”»!

 Ἀποσπασματικὰ θὰ παραθέσωμεν ὅσα ἔγραφεν ὡς Ἀρχιμανδρίτης ὁ Σεβ. Περιστερίου Γρηγόριος (Παπαθωμᾶς) εἰς βιβλιοκρισίαν διὰ τὸ πόνημα τοῦ Γεωργίου Τσούπρα «Ἐκκλησία καὶ Ἐθνογένεση. Ἡ «Μακεδονικὴ» Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλησία στὴν ὑπηρεσία τῶν Σκοπίων» (ΘΕΟΛΟΓΙΑ, τ. 89, Ἀθήνα 2018). Προφανῶς σήμερα, μετὰ τὴν ἐπισκοποποίησίν του καὶ τὰ ὅσα ἀνήκουστα ὑπεστήριξεν εἰς τὸ «Οὐκρανικὸν» θὰ ἔχη πιθανῶς ἀναθεωρήσει τὰς ἀπόψεις του…  Ἴσως ὑποστηρίξη ὅτι ἐλύθη τὸ ζήτημα, ἐπειδὴ τὸ Φανάρι ἐζήτησε νὰ μὴ ὑπάρχη ὁ ὅρος «Μακεδονικὴ» εἰς τὸ τίτλον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων. Μήπως δὲν θὰ ὑπάρχη ὅμως τὸ «Βόρεια Μακεδονία»; Ἀκόμη ὅμως καὶ ἂν δὲν ὑπάρχη τίποτε ἀπὸ αὐτὰ (πρᾶγμα ἀδύνατον), ἀρκεῖ ἡ ἀπάλειψις ἑνὸς ὅρου, ὥστε νὰ ἀναιρεθοῦν ὅσα ἔγραφεν ὁ Σεβασμιώτατος; Βεβαίως καὶ ὄχι, καθὼς ὡς γράφει ὁ ἴδιος εἶναι βαθὺ ζήτημα «ταυτότητος» αὐτῆς τῆς Ἐκ­κλησίας!

Παραλλήλως, ἴσως ὑποστηρίξη ὅτι, ἐπειδὴ τὸ «Ἀχριδῶν» μετετράπη εἰς «Ἀχρίδος» ἐλύθη τὸ πρόβλημα, ὅπως προσφάτως ἰσχυρίσθη καὶ ὁ ἕτερος Πανεπιστημιακὸς καὶ Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου Σεβ. Ἀνδρέας (Νανάκης). Ὅτι ἡ πόλις ἦτο ἑλληνική; Ὅτι τὸν τίτλον τὸν ἔδωσαν πρῶτοι οἱ «κατασκευάσαντες» αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία κομμουνισταὶ τῆς Γιουγκοσλαβίας; Ὅτι εἰς τὸ σλαβοβουλγαρικὸν ἰδίωμα, τὸ ὁποῖον ὁμιλοῦν, θὰ ἀκούγεται πάλι τὸ ἴδιον; Αὐτὰ δὲν τοὺς ἀπασχολοῦν; Τὸ κυριώτερον ὅμως εἶναι ὅτι οἱ Σκοπιανοὶ ἔλαβον αὐτό, τὸ ὁποῖον εἶχον προδιαγράψει καὶ αὐτό, τὸ ὁποῖον εἶχον ὡς ἀπαίτησιν: νὰ ὀνομασθοῦν «Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος», ἀφοῦ τὸ «Μακεδονικὴ» τὸ ἐξασφαλίζει ἤδη ἡ «Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν». Δικαιώνεται ἑπομένως πανηγυρικὰ καὶ ἐπισφραγίζεται διὰ πατριαρχικῆς βούλας ἡ «ἐθνογενετικὴ διεργασία», τῆς ὁποίας δημιουργὸς καὶ ὄχημα ἦτο ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία.

Δὲν ἀναμένομεν ἀπὸ Μητροπολίτας-Καθηγητὰς ταγμένους εἰς τὴν ὑπηρεσίαν «χειροκροτήματος» ἑκάστης ἀντικανονικότητος προερχομένης ἀπὸ τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον νὰ παρουσιάσουν τίποτε ὀλιγώτερον ἀπὸ τὸ «μαῦρον ὡς ἄσπρον». Ἱστορικὰ καὶ κανονικὰ τὸ μόνον ὀρθὸν εἶναι νὰ ὀνομασθῆ «Ἀρχιεπισκοπὴ Σκοπίων». Ἂν τὸ μεῖζον εἶναι ἡ ἀποκατάστασις τῆς κοινωνίας καὶ ἡ ἐπαναφορὰ ἀπὸ τὸ σχίσμα εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, τότε οἱ ἴδιοι οἱ σχισματικοὶ νὰ ταπεινωθοῦν καὶ νὰ ἀποδε­χθοῦν τὴν  ὀνομασίαν  αὐτήν,  ἐπιδεικνύοντες  πόσον   πρα­γματικὰ ποθοῦν νὰ καταστοῦν κανονικὰ μέλη τῆς Ὀρθοδοξίας.

«Τὸ διττὸ αὐτὸ ἐκκλησιο-κανονικὸ καὶ γεωπολιτικὸ ζήτημα, ποὺ ἐμφανίζεται σήμερα στὴν γειτονικὴ χώρα τῶν Σκοπιῶν καὶ τῆς ἐπισήμως ἀποκαλούμενης «Πρώην Γιουγκοσλαβικῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας» (ΠΓΔΜ-FYROM), ἐγγράφεται πρω­τίστως στὰ ἀνοικτὰ μέχρι σήμερα ἐκκλησιολογικὰ καὶ κανονικὰ προβλήματα συνόλης τῆς Β΄ χιλιετίας. Πράγματι, ὅσο καὶ ἐὰν αὐτὸ ἀκούγεται ὑπερβολικό, οἱ ρίζες τοῦ ζητήματος, ποὺ μᾶς προσφέρει γιὰ μελέτη καὶ προβληματισμὸ ἡ πρόσφατη ἔκδοση τοῦ βιβλίου τοῦ συναδέλφου Θεολόγου καὶ Σλαβολόγου κ. Τσούπρα, ἀνάγονται ἤδη στὸν 11ο αἰῶνα. Καὶ αὐτὸ δὲν σχετίζεται μόνον μὲ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τοῦ 11ου-14ου αἰ. καὶ ἐν γένει τοῦ Βαλκανικοῦ Μεσαίωνα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἤδη καταγεγραμμένα, ἀλλὰ σχετίζεται περισσότερο μὲ ἐκ­κλησιολογικὰ καὶ κανονικὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα δὲν μελετήθηκαν ἀρκούντως μέχρι σήμερα καὶ δὲν ἀναδεί­χθηκαν πλήρως.

Ἤδη ἀπὸ τὸ 1004 καὶ ἐντεῦθεν ἐμφανίζεται κατ’ ἀρχὰς στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας στὴν Δύση καὶ πολὺ ἀργότερα, μόλις τὸν 19ο αἰ., στὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολὴ μία ἔκδηλη τάση τὴν ὁποία θὰ ἀποκαλούσαμε μὲ τὸν νεολογικὸ ὅρο Ἐκκλησιαστικὸς Κουλτουραλισμός. Αὐτὸς συνίσταται στὸ γεγονὸς νὰ προτάσσονται ἰδιαίτερα πολιτιστικὰ στοιχεῖα ἑνὸς λαοῦ καὶ νὰ ἐπιβάλλονται αὐτὰ στὴν Ἐκκλησία, γενόμενα ὑποχρεωτικὰ ταυτότητά της. Ἱστορικά, οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ εἶναι οἱ πρῶτοι, ποὺ εἰσήγαγαν αὐτὸ τὸ ἐκκλησιο-κανονικὸ πρόβλημα καὶ τὸ ἐπεξέτειναν οἱ Σταυροφορίες (1095-1204/1261) στὴν Ἀνατολὴ καὶ τὰ παλαίφατα Πατριαρχεῖα της.

Ἔτσι, ἐὰν συγκρίνουμε τὰ κουλτουραλιστικὰ τεκταινόμενα τῆς Δύσης τοῦ Μεσαίωνα μὲ αὐτὰ ποὺ ἐπισυνέβησαν στὴν Βουλγαρία μὲ τὸ Βουλγαρικὸ σχίσμα πρῶτα (1870-1945) καί, στὴν διαδοχικὴ συνέχεια, στὴν Βαρντάρσκα Μπανόβινα Ἐπαρχία/Δημοκρατία τοῦ Βαρδάρη (1944)], ἡ ὁποία ἔλαβε τὴν ἴδια χρονιὰ ἀπὸ τὸν Τίτο παντελῶς αὐθαίρετα ἕνα νέο ὄνομα καὶ ὀνομάστηκε «Μακεντόντσκαγια Μπανόβινα» (Ἐπαρχία/Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας) καὶ μὲ ἀντίστοιχο ἐκκλησιακὸ σχίσμα τῆς αὐτοανακηρυχθείσας στὴν συνέχεια «Μακεδονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας» [ΜΟΕ] (1946-σήμερα), θὰ βροῦμε πάμπολλες κοινὲς ὁμοιότητες μὲ τὴν Δύση, παρ’ ὅλο ποὺ ὁ τόπος καὶ τὸ δόγμα στὰ Βαλκάνια εἶναι διαφορετικὸ σὲ σχέση μὲ τὴν Χριστιανικὴ Δύση. Τὸ Σκοπιανὸ ζήτημα ἑπομένως εἶναι ἕνα ζήτημα Ἐκκλησιαστικοῦ Κουλτουραλισμοῦ πρωτίστως, τὸ ὁποῖο ξεκινάει στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς ἀπὸ τὸ 1870, πρὶν νὰ γίνει πολιτικό, καὶ συνεχίζει νὰ ὑφίσταται ἐνεργὸ μέχρι καὶ σήμερα (2018).

Ἀνακεφαλαιώνοντας, παρατηροῦμε μία Ἐκκλησία ἑνὸς συγκεκριμένου τόπου:

1.     1. Νὰ προβαίνει σὲ μία ἐν γνώσει της καὶ ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος σχισματικὴ ἐνέργεια.

2.    2.  Νὰ ἀρχίζει ἐκ τοῦ μηδενὸς τὴν κατασκευὴ καὶ διάπλαση/διαμόρφωση ἑνὸς Ἔθνους, τὸ ὁποῖο δὲν ὑφίσταται κἄν ἱστορικὰ μέχρι τότε μὲ τὰ ὑποστατικὰ ἰδιώματα ποὺ ἐμφανίζεται οὔτε καθ’ ὑπόνοιαν πρὶν ἀπὸ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, μία ἐνορχηστρωμένη δηλ. προσπάθεια γιὰ διαμόρφωση κατάλληλων συνθηκῶν μὲ στόχο τὴν δημιουργία ἑνὸς «νέου Ἔθνους Μακεδονικοῦ» καὶ τὴν διεκδίκηση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας.

3.     3. Νὰ υἱοθετεῖ μία ὀνομασία, τὸν ἐξωιστορικὸ γιὰ αὐτὴν ὅρο «Μακεδονία», ποὺ δόθηκε ἀπὸ πολιτικὴ σκοπιμότητα τὸ 1944, μία ὀνομασία ἡ ὁποία δὲν ἀνήκει οὔτε ἱστορικὰ οὔτε γλωσσικὰ οὔτε πολιτισμικὰ στὴν μεγάλη καὶ εὐρύτερη Σλαβικὴ οἰκογένεια.

4.     4. Νὰ συνεπικουρεῖται ἀφανῶς καὶ ἀντικανονικὰ ἀπὸ κάποιες Ὀρθόδοξες κατὰ τόπους Ἐκκλησίες μὲ πρωτεύουσα τὴν Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὁποία ἐκείνη πρώτη υἱοθέτησε πανομοιότυπη τακτικὴ (1870-1945), ἀλλὰ μὲ μία διαφορά: Βουλγαρικὸ Ἔθνος προϋπῆρχε, ἀλλὰ «Σλαβικὸ Μακεδονικὸ Ἔθνος» δὲν ὑπῆρξε ποτέ, ὥστε νὰ διεκδικεῖ μία ὁμώνυμη Ἐκκλησία. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔπρεπε νὰ ἀναληφθεῖ μία πρωτοβουλία κατασκευῆς ἕνος τέτοιου ἔθνους ex nihilo γιὰ τὴν διαμόρφωση μιᾶς τοπικῆς ἐθνικῆς φυσιογνωμίας μὲ ἐθνικὴ ἰδιαιτερότητα (τὸν παράγοντα «ἔθνος»). Τὸ ἔργο αὐτὸ τῆς Ἐθνογέννεσης τὸ ἀνέλαβε ἡ σχισματικὴ «Ἐκκλησία» (1967) τῶν Σκοπίων, καὶ ἔτσι κατασκευάστηκε αὐτὸ μέσα σὲ ἐκκλησιαστικὰ ἐργαστήρια σὲ διάστημα μίας 50ετίας. Καὶ σήμερα, μετὰ ἀπὸ 70 χρόνια ἐθνογέννησης (1946-2018) ἐκκλησιαστικῆς προέλευσης καὶ παραγωγῆς, ὅλοι, μὰ ὅλοι ἀνὰ τὸν κόσμο, εἶναι πεπεισμένοι ὅτι αὐτὸ τὸ κατασκευασμένο «ἔθνος» μὲ κλεψίτυπη ὀνομασία ἔχει στὴν συνέχεια τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα νὰ ἀποκτήσει, καὶ ἂς προσεχθεῖ αὐτό, ὑπόσταση Ἐθνώνυμης Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ διαδικασίες κουλτουραλιστικὲς (καθὼς τὸ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα τῶν Σκοπίων ὑπῆρξε κατ’ ἐξοχὴν πολιτικὸ) καὶ ὄχι κανονικές, καὶ νὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἑνὸς Ἔθνους-Κράτους μὲ μία ἐκκλησιαστικὴ ἀνεξαρτησία ποὺ θὰ στηρίζεται στὸν ἐθνικὸ παράγοντα. Ἕνα Ἔθνος-Κράτος (καὶ ὄχι Κράτος-Ἔθνος), τὸ ὁποῖο ἡ ἴδια κατασκεύασε καί, μέσῳ τῆς ἀντιδάνειας διπλωματικῆς ὁδοῦ, συνεπικουρεῖ καὶ αὐτὴ μὲ τὴν σειρά της σήμερα τὸ Κράτος τῶν Σκοπίων νὰ ἀποκτήσει τὴν ἐπίσημη κρατικὴ καὶ διεθνῆ ὀνομασία «Μακεδονία». Ὁ στόχος εἶναι πλέον προφανής: Νὰ ἀποκτήσει πρῶτα τὸ Κράτος τὴν ὀνομασία «Μακεδονία» καὶ κατόπιν ἡ ὑπὸ ἀναγνώριση Ἐκκλησία (βῆμα πρωθύστερο), μία αὐτόματη δηλ. ἀναγνώριση τῆς ὑπόστασης ἰδιαιτέρου Ἔθνους μὲ τὸ ὄνομα «Μακεδονία», γιὰ νὰ οἰκειοποιηθεῖ στὴν συνέχεια καὶ ἡ ἴδια τὴν αὐτὴ ὀνομασία, ὅταν, πιὸ εὔκολα τότε, θὰ διεκδικεῖ ἀπὸ ὅλους τὴν προβλεπόμενη πλέον ἐκκλησιακὴ ὀνομασία: «Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Μακεδονίας»! Καὶ ὄχι μόνον. Ὁ παράγωγος τίτλος τοῦ Προκαθημένου μιᾶς τέτοιας ἐκκλησιαστικῆς ὀνοματοδοσίας φέρει μέσα της αὐτοδίκαια καὶ ἕνα ἑπόμενο βῆμα: Ὅπως ἐμεῖς λέμε «Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος», ἐκεῖνος μελλοντικὰ θὰ ἀποκαλεῖται «Ἀρχιεπίσκοπος Σκοπίων καὶ πάσης Μακεδονίας [ἀδιακρίτως!]» ἤ, ἀκόμη χειρότερα, σύμφωνα μὲ τὴν Σλαβικὴ παράδοση τῆς χρήσης πληθυντικοῦ τῆς μεγαλοπρέπειας στὴν γνωστὴ ρήση «Πατριάρχης Μόσχας καὶ πασῶν τῶν Ρωσσιῶν (ἀκόμη καὶ αὐτῶν ποὺ δὲν εἶναι Ρωσσίες, ὅπως ἡ Ἐσθονία καὶ οἱ ἄλλες Βαλτικὲς χῶρες)», ἔτσι καὶ ἐκεῖνος θὰ μπορεῖ ἄνετα νὰ υἱοθετήσει αὐθαίρετα, ὅπως συμβαίνει ἐπαναλαμβανόμενα μέχρι σήμερα καὶ στὴν προοπτικὴ τῆς ἐπερχόμενης Εὐρωπαϊκῆς ἔνταξης, ἕνα ἀντίστοιχο κανονικοφανῆ τίτλο ὅπως «Ἀρχιεπίσκοπος Σκοπίων καὶ πασῶν τῶν Μακεδονιῶν» -ὅπως ἀποκαλοῦν καὶ σήμερα «Ἀχριδῶν»-, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται. Καὶ μετά, «ἀποχαιρέτα τὴν Μακεδονία ποὺ χάνεις!», θὰ λέγαμε παραφράζοντας τὸν Καβάφη. Τὸ ζήσαμε καὶ τὸ ζοῦμε μέχρι σήμερα ἐπίπονα στὶς Βαλτικὲς χῶρες· εὔχομαι νὰ μὴ τὸ ζήσουμε στὰ Βαλκάνια καὶ τὴν γειτονιά μας. Καὶ τέλος,

5.    5.  Νὰ ἀναλαμβάνει (ἡ Ἐκκλησία) μία ἀπίθανη ἀπόπειρα Ἐθνογέννησης… Καὶ ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται μέχρι σήμερα, σὲ παγκόσμια κλίμακα, ἡ ἀπόπειρα αὐτὴ εἶχε ἀποτελέσματα: Νὰ ἔχει δηλαδὴ μέχρι στιγμῆς καταφέρει, μέσα ἀπὸ μία πρωτοφανῆ ἐθνογενετικὴ διεργασία, νὰ πείσει ἕνα μεγάλο μέρος τῆς Διεθνοῦς Κοινότητας ὅτι αὐτὴ ἡ «Μακεδόνικη Ἐθνότητα» πρέπει ἐπιτέλους νὰ κατοικήσει σὲ ἕνα «Μακεδόνικο Κράτος» μὲ τὸ ἀδιαμφισβήτητο καὶ ἀποκλειστικὸ πλέον ὄνομα «Μακεδονία»!

Συνεπῶς, τέσσερις (4) εἶναι οἱ σκιαγραφημένοι Σταθμοὶ τῆς διαδρομῆς ποὺ ἀκολούθησε τὸ Σκοπιανὸ ζήτημα στὰ 70 χρόνια ἐμφάνισής του, οἱ ὁποῖοι ἐκκινοῦν ἀπὸ τὴν σχισματικὴ Ἐκ­κλησία καὶ καταλήγουν στὴν ἴδια Ἐκκλησία, ὡς διακονήτριας πλέον τοῦ Ἔθνους-Κράτους:

Σχισματικὴ «Ἐκκλησία» (1945-1967) → Ἐθνογέννηση (1945-1995) → Ἐθνικὸ Μακεδονικὸ Κράτος (ἐν ἐξελίξει) → «Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Μακεδονίας» (τελικὸς στόχος).

Καὶ ἐὰν ὑποθέσουμε ὅτι τὸ Κράτος αὐτὸ πάψει κάποτε νὰ ὑφίσταται ὡς κρατικὴ ὀντότητα, θὰ παραμένει ἡ ὁμώνυμη Ἐκκλησία του, ἡ ὁποία θὰ διατηρεῖ στὸ διηνεκὲς τὸ κλεψίτυπο ὄνομα “Μακεδονία”».

Ορθόδοξος Τύπος

Δείτε και -Έγινε η πρώτη «Θεία Λειτουργία» με κλεφτοσκοπιανούς στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης.