29 Μαΐου 1453: Εάλω η Πόλις, όχι όμως η Βυζαντινή μας ψυχή

 

29 Μαΐου 1453: Εάλω η Πόλις, όχι όμως η Βυζαντινή μας ψυχή

Ελευθέριος Ανδρώνης

Το «Εάλω η Πόλις» είναι ο σπαρακτικότερος θρήνος της Ρωμιοσύνης. Όμως η Βασιλεύουσα παραμένει απόρθητη όσο την κρατούμε ζωντανή στα τείχη της καρδιάς μας.

«Εάλω η Πόλις»: 29 Μαΐου 1453. «Κείνη τὴ μέρα, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λογαριαστῇ μηδὲ στὶς μέρες τῶν χρονῶν, μηδὲ στὶς μέρες τῶν μηνῶν, παρὰ νὰ τὴ σκεπάσῃ σκοτάδι», έγραψε ο μεγάλος συγγραφέας και υμνητής της Ρωμιοσύνης, Φώτης Κόντογλου.

Μια μαύρη μέρα που αποτελεί ορόσημο για την πορεία του Ελληνισμού, της Χριστιανοσύνης αλλά και της ανθρωπότητας. Η μεγάλη ανατολική Αυτοκρατορία μετά από δώδεκα αιώνες ζωής, μαρτύρησε το τέλος της Ρωμανίας, μέσα στα ερειπωμένα τείχη της Βασιλεύουσας. Θέλημα Θεού που το επέτρεψε. Θέλημα ανθρώπων που την πρόδωσαν. Θέλημα απίστων που την φθόνησαν.

Η Πόλη έπεσε, άλλα τα τείχη της στέκουν ακόμη ολόρθα και περήφανα σε όσους τιμούν τη μνήμη της. Το Βυζάντιο επιβίωσε απ’ την αντάρα της μάχης, ζει ολοζώντανο μέσα στην κιβωτό της Ορθοδοξίας.

Βυζαντινά μοναστήρια και εκκλησιές ακτινοβολούν ακόμα τη δόξα της Βασιλεύουσας. Ο εθνικός του ύμνος, το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ» ψάλλεται με την ίδια δόξα και αντηχεί ίδια και απαράλλακτα, έτσι όπως αγκάλιαζε με τους ήχους της, την Επτάλοφο. Ο λαβωμένος άλλα ζωντανός Δικέφαλος αετός, ανεμίζει περήφανα σε κάθε ορθόδοξο ναό. Η Αγιά Σοφιά, ακόμη και σκλαβωμένη, απλώνει βαριά τη σκιά της ιστορίας της. Βουβή άλλα εγκαρτερούσα, σκορπάει τρόμο και δέος στους απολίτιστους κατακτητές.

Η Εκκλησία και η ιστορική συνείδηση έσωσαν το Βυζαντινό πνεύμα. Από αυτή την άσβεστη φλόγα πύρωσαν τις καρδιές τους οι Ρωμιοί του Γένους, και μετά από 4 αιώνες σκλαβιάς, έδωσαν δικαίωση στους ανείπωτους θρήνους που έζωσαν την Βασιλεύουσα.

Η Αυτοκρατορία του Βυζαντίου ήταν θεόσδοτη, και η μοίρα της ακολούθησε τους πνευματικούς νόμους. Άλλοτε δοξασμένη κάτω από τον ζωοποιό Σταυρό με το «Εν τούτω νίκα» και άλλοτε σταυρωμένη επάνω στον ίδιο Σταυρό, παραδομένη στη σοφία του θεϊκού σχεδίου.

Στο «Μολών Λαβέ», στο «Εν Τούτω Νίκα», στο «Ελευθερία ή Θάνατος», στο «ΟΧΙ», σε όλα τα μεγάλα συνθήματα της ιστορίας μας, μια και αδιαίρετη είναι η ελληνική ψυχή.

Πέρασαν 569 έτη από εκείνη την αποφράδα μέρα της Άλωσης, άλλα στη συνείδηση μας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κρατά ακόμα άμυνα μέχρις εσχάτων. Παραμένει ακοίμητος φύλακας του Γένους. Δεν συνθηκολόγησε ποτέ. Μετέλαβε Θεία Κοινωνία και εκείνο το θεοφόρο πυρ δεν έπαψε να καίει. «Κοινή γαρ γνῶμη πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν». Όλοι έχουμε επιλέξει να πεθάνουμε, χωρίς να υπολογίζουμε τη ζωή μας, είπε ο γενναίος Αυτοκράτορας, σαν άλλος Λεωνίδας.

Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε απόρθητη την πρωτεύουσα της Ρωμιοσύνης. Αλώνεται η Κωνσταντινούπολη και σήμερα, αν υποκύπτουμε στις επιδιώξεις όσων πασχίζουν να την θάψουν στο σκοτάδι της λήθης. Το μηδενιστικό πνεύμα της Νέας Τάξης, μισεί όσα πρεσβεύει ένα θεανθρωποκεντρικό κράτος, όπως ήταν το Βυζάντιο. Ο ενδοτισμός που φωλιάζει στο ψευτορωμαίικο, απεχθάνεται την ιστορική μνήμη, την εθνική αυτογνωσία, τη θύμηση για τα προγονικά κάστρα που έπεσαν.

Αυτός είναι ο λόγος που προσπαθούν με λύσσα να σπάσουν τον κρίκο του Βυζαντίου, από την μακραίωνη αλυσίδα του Ελληνισμού που ενώνει την αρχαία Ελλάδα με το σήμερα. Να μας πείσουν με φληναφήματα πως είμαστε έθνος 201 ετών. Η εθνομηδενιστική προπαγάνδα είναι η κερκόπορτα των ημερών μας. Ένας κίνδυνος που απειλεί να σπείρει πολύ μεγαλύτερο όλεθρο, από εκείνη την αφύλακτη πύλη που μαρτυρά η παράδοση.

Αν σβήσουμε τη Βυζαντινή κληρονομιά από την καρδιά μας, τότε μόνο μπορούμε να πούμε σε απόλυτο βαθμό πως «Εάλω η Πόλις». Η πνοή της Ρωμανίας φυσά ακόμα δροσερή και αθάνατη, στο απόρθητο κάστρο της Ορθοδοξίας. Η Εκκλησία στέκει ως οδηγός και εγγυήτρια για τη διαχρονική πορεία των αξιών του Ελληνισμού. Χρέος μας να βαδίσουμε στα χνάρια των υπερασπιστών της Πόλης. Σε πνευματικό, ηθικό, συνειδησιακό επίπεδο, να μιμηθούμε ό,τι έκανε τους Βυζαντινούς, τον πιο ένδοξο λαό της ιστορίας.

Σήμερα θρηνούμε άλλα δεν κάνουμε νεκρολογία στο Βυζάντιο. Θλιμμένοι άλλα αισιόδοξοι, μένουμε στο πνεύμα του Ποντιακού θρήνου:

«…Η Ρωμανία πέρασεν, Η Ρωμανία πόρθεν,

Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο…»

sportime,29 Μαΐου 2022