Μητέρες καριέρας

Μητέρες καριέρας

Α. Παπαγιάννης, ιατρός

 Όπως μαθαίνω, επρόκειτο να οργανωθεί τον επόμενο μήνα πανελλήνιο συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγής. Για την προβολή του συνεδρίου ετοιμάσθηκε ένα τηλεοπτικό σποτ που προκάλεσε θύελλα στα κοινωνικά δίκτυα… γιατί άραγε; Διότι έλεγε μεταξύ άλλων ότι οι γυναίκες που δεν έθεσαν έγκαιρα τη μητρότητα ως προτεραιότητα στη ζωή τους, ξαφνικά βλέπουν να περνούν τα 40, κάτι που δεν κάνει βέβαια την κύηση αδύνατη, αλλά αυξάνει τα πιθανά προβλήματα. Με άλλα λόγια, επισημαίνει την απλή αλήθεια ότι, με τη γλώσσα του Εκκλησιαστή, υπάρχει «καιρός παντί πράγματι», και όσες θέλουν να γίνουν μητέρες καλό είναι να το κάνουν στην ώρα του. 

Διαβάζω λοιπόν ότι κάτω από το βίντεο δεκάδες χρήστες των ‘δικτύων’ εξέφρασαν την έντονη δυσαρέσκειά τους για το περιεχόμενό του, το οποίο χαρακτήρισαν «ενοχοποιητικό, ρατσιστικό, στερεοτυπικό και οπισθοδρομικό». Βαριές λέξεις, που όμως ξεστομίζονται με περισσή ευκολία από κάθε είδους ‘προοδευτικούς’, και τις οποίες έσπευσε να υιοθετήσει και η πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας, αποσύροντας την ‘αιγίδα’ της προεδρίας από το συνέδριο. Οι διοργανωτές, καταλαβαίνοντας ότι θα τραβούσαν των παθών τους τον τάραχο αν συνέχιζαν, ακύρωσαν το συνέδριο (αυτό λέγεται ελευθερία σκέψης και έκφρασης).

     Βέβαια η εποχή μας θέλει τις γυναίκες να είναι πρωτίστως επαγγελματίες καριέρας, να αποκτούν τίτλους και να κατακτούν αξιώματα, να συναγωνίζονται ισότιμα τους άνδρες σε οποιοδήποτε πεδίο, κι αν κάποια στιγμή αποφασίσουν να κάνουν και κανένα παιδί, να απαιτούν από την ιατρική επιστήμη να τους εξασφαλίσει άριστες συνθήκες και ιδανικό αποτέλεσμα, και από την κοινωνία να τους δώσει βρεφονηπιακό σταθμό για να ‘παρκάρουν’ το παιδί και να συνεχίσουν απρόσκοπτα τις επιδιώξεις της ζωής τους. Άξιες θαυμασμού βέβαια εκείνες που καταφέρνουν και τους δυο ρόλους με επιτυχία (πρόχειρα μου έρχεται στη σκέψη, από τα γνωστά πρόσωπα, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, που είναι γιατρός, μητέρα επτά παιδιών και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής· μάλλον τη δική της αιγίδα θα έπρεπε να ζητήσει η οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου). Ακόμη μεγαλύτερο μπράβο όμως στις γυναίκες εκείνες που δεν δυσκολεύτηκαν στην επιλογή και προτίμησαν να εξασφαλίσουν την πλήρη και αποκλειστική παρουσία τους στη ζωή των παιδιών τους τα χρόνια που εκείνα τις χρειάζονταν περισσότερο.

     Επιτέλους, κάποια στιγμή θα πρέπει να αναγνωρίσουμε επίσημα αυτές τις ‘μητέρες καριέρας’, αν επιτρέπεται ο όρος, και να μη θεωρούμε «ρατσιστές, στερεότυπους και οπισθοδρομικούς» όσους υποστηρίζουν την παραδοσιακή μορφή της οικογένειας. Μια και έχουμε φτάσει να κοπτόμαστε υποκριτικά μετά λυγμών (σχεδόν…) για το δημογραφικό μας πρόβλημα, ας πάψουμε να φανταζόμαστε λύσεις μεταναστευτικού τύπου και ας ρίξουμε μια ματιά στα σπίτια μας. 

Α. Παπαγιάννης