Η Ι.Μητρόπολη Πειραιώς περί του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Ταμπακοπούλου

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 13ῃ Μαΐου 2021

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΤΑΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Mετά πολλῆς θλίψεως καί ἕνεκεν τοῦ προκληθέντος σκανδαλισμοῦ ἐνημερώνομεν περί τοῦ ἐκ τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν προσληφθέντος εἰς τήν καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητρόπολιν Ἱερομονάχου Χριστοδούλου Ταμπακοπούλου, Ἐφημερίου Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Νείλου Πειραιῶς, ὅτι διά τήν δημοσίευσιν ἀπαραδέκτου ἐπιστολῆς του εἰς τό περιοδικόν τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ΘΕΟΛΟΓΙΑ (Ὀκτ.-Δεκ. 2020), 

κατόπιν προφορικῆς ἀπολογίας του καί ἀρνήσεώς του ὅπως ἐπανορθώση ἀποκηρύσσων ἐγγράφως τήν κακοδοξία του, κατά τάς διατάξεις τῆς παρ. 3 τοῦ ἄρθρου 11 τοῦ Ν. 5383/1932 Περί Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καί τῆς πρό αὐτῶν διαδικασίας τοῦ ἐπιβάλαμε τήν ποινήν τῆς ἑξαμήνου ἀργίας ἀπό πάσης ἱεροπραξίας μετ’ ἀφαιρέσεως τοῦ ὀφφικίου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου δίχα στερήσεως τῶν ἀποδοχῶν καί ἐν ταὐτῷ διά πνευματικούς λόγους τοῦ ἀφαιρέσαμε τήν πνευματική πατρότητα. Ἔχοντες τήν ἐλπίδα ὅτι διά τῆς μέμψεως θά ἀνανήψη ἐκ τῆς τραγικῆς του πλάνης ἀνεμέναμεν τήν ἐπιστροφήν του. Δυστυχῶς ὁ ἐν θέματι ἐπανῆλθεν δι’ ἰδιογράφου ἐπιστολῆς του ἐμμένων εἰς τήν κακοδοξίαν του. Κατόπιν τούτου ἠσκήσαμεν κανονικήν δίωξιν καί ἀγωγήν κατ’ αὐτοῦ ἐπί: α) αἱρέσει καί ἀμεταμελήτῳ ἐμμονῇ εἰς αὐτήν, β) καθυβρίσει τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν καί Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου Ἁγίου Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ, γ) ἀπειθείᾳ καί καταφρονήσει τῆς οἰκείας αὐτοῦ Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς καί δ) δεινοτάτῳ σκανδαλισμῷ τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν, προκειμένου ὅπως ἀκολουθηθῆ ἡ ὁδός τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοσύνης.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

………………………………………………………………………………………….

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΜΕΡΙΚΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ;!

Ὁ Ἀρχιμ. Χριστόδουλος Ταμπακόπουλος,
προϊστάμενος τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ. Νείλου Πειραιῶς, βλασφημεῖ! 

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ;!

Ἐπίσημον ὄργανον τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας
προάγει κακοδοξίας. Ἐγνώριζεν ὁ Σεβ. Πειραιῶς;
Ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ Συνοδικοὶ κωφεύουν;

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

Τὸ περιοδικὸν «ΘΕΟΛΟΓΙΑ», τριμηνιαία ἔκδοσις «τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», ποὺ ἐκδίδεται «προνοίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου», ὑπὸ τοῦ «Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Ὠρεῶν κ. Φιλοθέου», ἔχει δὲ ὡς διευθυντὴν τὸν κ. Ἀλ. Κατσιάραν καὶ μέλη συντακτικῆς ἐπιτροπῆς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κίτρους, Κατερίνης καὶ Πλαταμῶνος κ. Γεώργιον, τοὺς Καθηγητάς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης Φώτιον Ἰωαννίδην, Χρῆστον Καρακόλην, Ἄνναν Κόλτσιου-Νικήτα, Βασίλειον Κουκουσᾶν, Ἰωάννην Κουρεμπελὲν καὶ Στυλιανὸν Παπαλεξανδρόπουλον, ἐδημοσίευσεν εἰς τὸ τεῦχος 91.4/ Ὀκτωβρίου – Δεκεμβρίου 2020 ἄρθρον τοῦ Ἀρχιμ. Χριστοδούλου Ταμπακοπούλου μὲ τίτλον «Κριτικὴ τοποθέτηση ἐπὶ τοῦ ἄρθρου τοῦ δρ. Ἀνδρέα Ζαχαρίου ὑπὸ τὸν τίτλο: «Ἡ θεολογικῶς ἀποκλίνουσα ἀντίληψη τοῦ Γρηγορίου Ἀκινδύνου γιὰ τοὺς ἀγγέλους». Εἰς τὸ ἐν λόγῳ ἄρθρον ὁ Πανοσιολογιώτατος σκανδαλίζει σφόδρα μὲ τὰς ἀπόψεις του, ἰσχυριζόμενος ὅτι ἡ θεολογία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ εἶναι αἱρετική! Παραθέτομεν ἐνδεικτικῶς τὰ ἑξῆς ἐρανισθέντα:

«…ἀντιλαμβάνεται κανεὶς εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς τὴν ὑπεροχὴ τῆς διδασκαλίας τοῦ Γρηγορίου Ἀκινδύνου ἔναντι τοῦ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γιατί ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς δὲν ξεκαθαρίζει τὴ θέση του ἔναντι τῶν Ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ… ὁ Γρηγόριος ὁ Ἀκίνδυνος ἀποφεύγει τὴν παγίδα τῆς κατὰ φύσιν Θεώσεως, στὴν ὁποία ὅμως ἔπεσε ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς… Ἔχουμε κατὰ τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ πολλὲς Ἄκτιστες Θεότητες, ὅσες καὶ οἱ θεούμενοι. Αὐτὸ δὲν εἶναι αἵρεση; Δὲν εἶναι παραλογισμός; Ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς ὁδηγήθηκε σὲ αὐτὰ τὰ παράλογα συμπεράσματα, γιατί δέχθηκε μετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν Ἀγγέλων στὶς Ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ… Τὸ σφάλμα αὐτό… τὸν ὁδήγησε σὲ ἕνα ἄλλο σφάλμα… (ὅτι) εἶναι Ἄκτιστο (ἐνν. τὸ ὁραθὲν ὑπὸ τῶν ἡσυχαστῶν φῶς). Ἐδῶ εἶναι τὸ σφάλμα. Λησμόνησε ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς ὅτι δὲν ὑπάρχει μόνον ὁ Ἄκτιστος Θεός. Ὑπάρχει καὶ ὁ κτιστὸς Θεός, ὁ σαρκωθείς Θεός, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ Κύριός μας, ὁ Χριστός… Ὁ Ἅγιος Συμεὼν (ὁ νέος Θεολόγος) εἶναι Χριστοκεντρικὸς μυστικός, περιγράφει στὸ βιβλίο του τὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Χριστό, μὲ τὸν κτιστὸ Θεὸ δηλαδή… Ἡ Ἁγία Παρθένος ἑνώθηκε μὲ τὸν κτιστὸ Θεό… Καὶ ἐμεῖς ἑνωνόμαστε μὲ τὸν κτιστὸ Θεό… ὁ Κύριός μας μᾶς μεταδίδει τὴν ἀναμαρτησία του… Καὶ ὅλα τὰ γνωμικὰ τῶν Πατέρων ποὺ ἐπικαλεῖται ὁ Γρηγόριος Ἀκίνδυνος, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ Διονυσίου τοῦ Ἀρεπαγίτου συμφωνοῦν μὲ τὶς θέσεις καὶ τὶς ἀπόψεις τοῦ Ἀκινδύνου».

Ἂς συνοψίσωμεν. Κατὰ τὸν Πανοσιολογιώτατον ὁ «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς»(!), καθὼς οὐδέποτε τὸν ἀποκαλεῖ «Ἅγιον», εἶναι κατώτερος εἰς τὴν θεολογικὴν σκέψιν ἀπὸ τὸν ὡς αἱρετικὸν συνοδικῶς καταδικασθέντα καὶ ἀναθεματισθέντα Γρηγόριον Ἀκίνδυνον, ἀσπάζεται αἱρετικάς διδασκαλίας, φθάνει μέχρι τὸν παραλογισμόν(!) ἀλλὰ καὶ ὑπέπεσεν εἰς πολλαπλὰ σφάλματα! Παραλλήλως, ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ Ἔγκριτοι Μεγάλοι Ἅγιοι Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας συμφωνοῦν μὲ τὸν Γρηγόριον Ἀκίνδυνον! Ἑπομένως, εἶναι αἱρετικοί!

Χρειάζεται νὰ προβῶμεν εἰς ἀναίρεσιν αὐτῶν τῶν βλασφημιῶν καὶ κακοδοξιῶν τοῦ Ἀρχιμανδρίτου, ὅταν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ κορωνίδα τῆς Θεολογίας τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν καὶ διὰ τοῦτο ἑορτάζει αὐτὸν τὴν Β΄ Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν, μοναδικὸν γεγονὸς εἰς τὸ λειτουργικὸν ἔτος; Χρειάζεται νὰ ἀναφέρωμεν ὅτι τὰ περὶ Ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ἔχει ἤδη ἀναλύσει ὁ Μέγα Βασίλειος; Μήπως θεωρεῖ καὶ αὐτὸν αἱρετικόν; Χρειάζεται νὰ ἀναλύσωμεν ὅτι ὅσα γράφει περὶ «κτιστοῦ Θεοῦ» ἀπολήγουν εἰς τὴν πολυθεΐαν; Εἶναι μάταιον νὰ ἐπιχειρήση κανεὶς νὰ ἀναιρέση μίαν πρὸς μίαν τὰς φράσεις ποὺ χρησιμοποίησεν ὁ π. Χριστόδουλος Ταμπακόπουλος, διότι μὲ κάθε διατύπωσίν  του γίνεται αὐτοκατάκριτος.

Ὁ κύριος ἰσχυρισμὸς του εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ μετάσχη μὲ κανένα τρόπον εἰς τάς Ἀκτίστους ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ μᾶς διευκρινίζη τό πῶς συμβιβάζει τὴν ἀναθεματισμένην ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν μας δοξασίαν του μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν μας περὶ  τῆς ἑνώσεως τῶν δύο ἐν Χριστῷ Φύσεων ἐν τῷ Προσώπῳ τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐφ’ ὅσον ἀρνεῖται ἀκόμη καὶ τὴν κατ’ ἐνέργειαν ἕνωσιν τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεόν; Ἡνώθησαν πραγματικὰ αἱ δύο Φύσεις τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ Λόγου ἢ ὄχι; Εἶναι προφανές ὅτι ὁ π. Χριστόδουλος Ταμπακόπουλος ἔχει ὑπερβῆ καὶ αὐτὸν τὸν ἴδιον τὸν Ἄρειον, δεδομένου ὅτι ὁ Ἄρειος ἐδέχετο τὴν διάκρισιν Ἀκτίστων ἐνεργειῶν καὶ Θείας Οὐσίας καὶ δὲν ἠρνεῖτο ὅτι ὁ ἄνθρωπος δύναται νὰ μετάσχη τῶν Ἀκτίστων ἐνεργειῶν, δὲν ἐδέχετο ὅμως τὴν ἐξ ἄκρας συλλήψεως ὑποστατικὴν ἕνωσιν τῶν δύο Φύσεων τοῦ Χριστοῦ (Θείας καὶ Ἀνθρωπίνης) καὶ δι’ αὐτὸ ἀπεκάλει τὸν Χριστὸν «Κτίσμα», ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ καὶ ὁ π. Χριστόδουλος Ταμπακόπουλος, «ξεπερ­νῶντας» καὶ τὸν Ἄρειον, ἀφοῦ δὲν δέχεται τὴν μέθεξιν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τάς Ἀκτίστους Θείας Ἐνεργείας!

Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται ἐπισταμένως νὰ διερευνηθῆ εἶναι ἡ σκοπιμότης ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος τῆς δημοσιεύσεως αὐτοῦ τοῦ ὑβριστικοῦ διὰ τὸν Ἅγιον κειμένου. Εἶναι τυχαῖον ὅτι τὸ περιοδικὸν ἐκυκλοφορήθη ἀκριβῶς κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς Β΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν; Εἶναι δυνατὸν ὁλόκληρος πολυμελὴς ἐπιτροπὴ νὰ μὴ πρόσεξε τοιαύτας κακοδοξίας; Διαθέτει ὁ π. Χρ. Ταμπακόπουλος τοσοῦτον ἐπιστημονικὸν βεληνεκές, ὥστε ἀνεξετάστως νὰ δημοσιεύεται ἄρθρον του ἢ μήπως εἶναι ἄλλοι οἱ πραγματικοὶ λόγοι ποὺ χαίρει τοιαύτης «ἀσυλίας»;

Ἐκκρεμεῖ «ἱεροκανονικὴ μήνυσις»

Ἡ προϊστορία τοῦ ἐν λόγῳ κληρικοῦ δὲν ἐπιτρέπει ἀβασανίστους ἀπαντήσεις. Ὁ π. Χρ. Ταμπακόπουλος εἶχεν ἀπασχολήσει καὶ πάλιν τὰ θεολογικὰ δρώμενα. Εἰς τὸ περιοδικὸν «Ἐφημέριος» ἐπὶ τριετίαν (Ἐφημέριος 63.8 (2014) 28-29, Ἐφημέριος 64.4 (2015) 43-44, Ἐφημέριος 65.1 (2016) 40-43) ἐδημοσίευε τὰς κακοδοξίας του, ἕως ὅτου ἡ «Ἑνότης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς Ὑπακοῆς» κατέθεσεν ἐπιστολὴν ποὺ ἐπέχει θέσιν «ἱεροκανονικῆς μηνύσεως» ἐναντίον του πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας ὄργανα εἶναι τὰ περιοδικὰ «Ἐφημέριος» καὶ «Θεολογία». Εἰς αὐτὴν μεταξὺ ἄλλων σημειώνεται ὅτι:

«…σᾶς ἀποστέλλω τὴν ἐπιστολή μου, ἀναφέροντας ὅτι μὲ τὰ γραφόμενά του ὁ π. Χριστόδουλος Ταμπακόπουλος δὲν καταφέρεται μόνο κατὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (σημειωτέον ὅτι τὸ Πρόσωπο καὶ ἡ Διδασκαλία του προβάλλονται Οἰκουμενικὰ κατὰ τὴν Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν ὡς προέκταση τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας), ὅπως τεχνηέντως ἔχει ὑποστηρίξει στὴν ἀλληλογραφία του μὲ τὸν π. Ἀλέξανδρον Καρυώτογλου, ἀλλὰ ἀνατρέπει ὁλόκληρη τὴν Χριστολογία καὶ τὴν Σωτηριολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς δὲν δημιούργησε δική του ἰδιόρυθμη θεολογία, ἀλλὰ μὲ μοναδικὸ τρόπο ἀνακεφαλαίωσε τὴν Σωτηριολογία τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης), ὅπως ἑρμηνεύθηκε καὶ διατυπώθηκε ἀπὸ τοὺς Θεοφόρους Ἁγίους Πατέρας μας. Φαινομενικά, λοιπόν, κατὰ τὸν μνημονευθέντα διάλογόν του ὁ π. Χριστόδουλος καταφέρεται κατὰ τῆς Ἡσυχαστικῆς Παρα­δόσεως, ὅμως ἡ Ἡσυχαστική μας  Παράδοση δὲν εἶναι νεωτερισμός τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Παλαμᾶ, ἀλλά εἶναι ἡ ἀείποτε ἐν τῇ πράξει ἀποδεικνυομένη  Σωτηριολογία τῆς Ἐκκλησίας μας».

Ἡ Ἱεραρχία ἐποίησεν οὐδὲν καὶ ἰδοὺ τὰ ἀποτελέσματα! Ποῖος ἦτο Διευθυντὴς Συντάξεως τοῦ «Ἐφημερίου»; Ὁ νῦν Διευθυντὴς Συντάξεως τοῦ περιοδικοῦ «Θεολογία» κ. Ἀλ. Κατσιάρας. Μήπως πρεσβεύει τὰ ἴδια; Εἰς τὸ τεῦχος 65.3 (2016) 3 εἶχε γράψει: «τὰ πρόσωπα (τῆς Ἁγίας Τριάδος) καθορίζονται μὲ βάση τὶς ὑποστατικές τους ἰδιότητες, ποὺ εἶναι γιὰ τὸν Πατέρα τὸ αἰτιατό, γιὰ τὸν Υἱὸ ἡ ἀγεννησία καὶ γιὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκπορευτόν»! Τί τελικῶς γράφουν αὐτὰ τὰ περιοδικά, ὀρθόδοξον θεολογίαν ἢ στοχασμούς;

Κίνδυνος «διαιρέσεων»;

Τὸ πρόβλημα ὅμως δὲν εἶναι ὁ π. Χρ. Ταμπακόπουλος, ὁ ὁποῖος ἐὰν ἐμμείνη εἰς τὰς κακοδοξίας του ἀναποτρέπτως θὰ ὁδηγηθῆ εἰς καθαίρεσιν, ἀλλὰ ὁ διασυρμὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀντιλαμβάνεται ἡ Ἱεραρχία ὅτι ἡ ἰδία μὴ λαμβάνουσα μέτρα εὐτελίζει τὴν δογματικὴν διδασκαλίαν της; Κατανοεῖ ὅτι βλασφημεῖται ὁ ἐκ τῶν Μεγίστων Ἁγίων Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς; Δὲν καταλαβαίνουν οἱ Ἱεράρχαι μας ὅτι δίδουν ὅπλα εἰς τὰς χεῖρας τῶν πολεμίων τῆς πίστεως; Δὲν ὑπολογίζουν τὸν σκανδαλισμὸν τῶν πιστῶν καὶ τὴν σύγχυσιν; Ἐὰν δὲν ἀντιδράση ἡ Ἱεραρχία, εἶναι πιθανὸν νὰ προκληθοῦν «διαιρέσεις». Διατί οἱ Ἱεράρχες μας δὲν ἀπαντοῦν εἰς τὰ ἐρωτήματα ποὺ εἶχε θέσει πρὸς τὸν «Ἐφημέριο» (27.8.2015) ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης, ὅπου ἠρώτα:

«α. Τὸ Φῶς πού ἔλαμψε τὸ πρόσωπο τοῦ Μωϋσέως σὲ τέτοιο βαθμὸ, ὥστε νὰ μὴ μποροῦν νὰ τὸν ἀτενίσουν οἱ Ἰσραηλίτες, ἀλλὰ χρειάσθηκε νὰ σκεπασθῆ μὲ κάλυμμα, τί ἦταν, κτιστὸ ἢ Ἄκτιστο; Ἐὰν ἦταν κτιστό, πῶς ἐτύφλωνε τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι τὸν ἴδιο τὸν φορέα του, τὸν Μωϋσῆ; Ἐὰν ἦταν Ἄκτιστο, πῶς εὐσταθεῖ ἡ κακοδοξία τοῦ π. Χ.Τ. ὅτι ὁ κτιστὸς ἄνθρωπος δὲν μετέχει στὶς Ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ;

β. Τὸ Φῶς τῆς Μεταμορφώσεως ἦταν κτιστὸ ἢ Ἄκτιστο; Δὲν χρειάζεται, βεβαίως ἐπιχειρηματολογία γιὰ τὸ Ἄκτιστον τῆς τότε φωτοχυσίας, ἀφοῦ πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως ψάλλει περὶ αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία μας καὶ θεολόγησαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας. Κατὰ τὴν ἀψευδῆ, μάλιστα, ἐπαγγελία τοῦ Χριστοῦ μας, αὐτὸ τὸ Ἄκτιστον Φῶς περιλάμπει τοὺς Ἁγίους μας ὁσάκις πάσχουν τὴν Θέωση, ἔτι ζῶντες, πρὸ τῆς Κοιμήσεώς τους: «Εἰσὶ τινὲς τῶν ὧδε ἐστηκότων οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει». Ἄς θυμηθοῦμε τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σαρὼφ καὶ τόσους ἄλλους ποὺ ἔζησαν αὐτὸ ἐμπειρικά.

γ. Τὸ Φῶς ποὺ «περιέλαμψε» τὸν ἅγιο Ἀπόστολον Παῦλον «καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ πορευομένους» ὅταν ἀκόμη ἐλέγετο Σαούλ, «ἡμέρας μέσης, οὐρανόθεν ὑπὲρ τὴν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου»  ἦταν κτιστὸ ἢ Ἄκτιστο;  Ἡ ἀπάντηση μᾶς δόθηκε  ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν ἅγιον Ἀπόστολον ὅτι ἦταν Ἄκτιστο , ἀφοῦ ὁμιλεῖ περὶ Φωτὸς λάμποντος «ὑπὲρ τὴν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου» καὶ περὶ τῆς ὑπακοῆς του «τῇ οὐρανίῳ ὀπτασίᾳ».

δ. Τὸ Φῶς ποὺ περιέβαλε τὸν Σταυρὸ στὸν οὐρανὸ ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Μεγάλου Κωνσταντὶνου καὶ τῶν στρατιωτῶν του ἦταν κτιστὸ ἢ Ἄκτιστο; Τὸ κτιστὸ ἀστράφτει τὸ καταμεσήμερο περισσότερο ἀπὸ τὸν ἥλιο;

ε. Στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς συνελήφθη «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», ἐνῶ κατὰ τὴν γνώμη τοῦ π. Χ.Τ. αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση, διότι ὅπως γράφει, ἐὰν ἡ κτιστὴ φύση μας ἑνωθῆ μὲ τὸ Ἄκτιστο, μετατρέπεται σὲ ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνεται. Ἔχει χαθεῖ, ἄραγε, μετὰ τὴν ἕνωσή Της ἡ Ἀνθρώπινη Φύση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχουν δίκιο οἱ Μονοφυσίτες πού ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ Ἀνθρώπινη Φύση τοῦ Χριστοῦ ἀπορροφήθηκε ἀπὸ τὴν Θεία;

στ. «Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τό λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν» ἦταν κτιστό; Πῶς οἱ Προφῆτες δὲν ἔγιναν Ἅγιο Πνεῦμα, ἀφοῦ κατὰ τὴν θεωρία τοῦ π. Χ.Τ. γίνεται κανεὶς αὐτὸ τὸ ἴδιο, μὲ τὸ ὁποῖο ἑνώνεται; Καὶ ἐφ’ ὅσον, βεβαίως, δὲν ἔγιναν Ἅγιο Πνεῦμα, πῶς δέχθηκαν τὶς Ἄκτιστες Ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί προεφήτευσαν, ἀφοῦ ὁ π. Χριστόδουλος θεωρεῖ ἀδύνατον αὐτὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο;

ζ. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας κακῶς ἀποκαλοῦνται Θεοφόροι; Εἶναι Θεοφόροι ἢ ὄχι; Καὶ ἐὰν εἶναι, πῶς φέρουν μέσα τους τὸν Θεὸ, ἐνῶ κατὰ τὸ σκεπτικό τοῦ π. Χ.Τ. αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον;

η. Τὰ Ἱερὰ Μυστήρια τελοῦνται μὲ Κτιστή ἐνέργεια ἢ μὲ τὴν Ἄκτιστη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ὁ Ἄρτος καὶ ὁ Οἶνος κατὰ τὴν Θεία Εὐχαριστία μεταβάλλονται μὲ κτιστή ἐνέργεια σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ καὶ κοινωνοῦμε κτίσμα; Τότε θὰ ἦταν ἄσκοπη ἡ κοινωνία μας, ἀφοῦ δὲν θὰ ἐπρόκειτο γιὰ «Θεία Κοινωνία», καθότι ἀπὸ τὸ κτιστὸν δὲν μποροῦμε νὰ περιμένουμε τίποτε περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔχουμε. Ἤ, μήπως, δὲν μεταβάλλονται τά Τίμια Δῶρα καὶ παίζουμε ἁπλῶς θέατρο, κοροϊδεύοντας τοὺς ἀνθρώπους;

θ. Καὶ κάτι τελευταῖο: Ὁ π. Χριστόδουλος Ταμπακόπουλος ἔχει χειροτονηθεῖ ἢ ὄχι; Διότι κατὰ τὴν χειροτονία του ὁ Ἀρχιερεὺς ἐβόησε λέγων: «Ἡ Θεία Χάρις ἡ πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα προχειρίζεται Χριστόδουλον τὸν εὐλαβέστατον Διάκονον εἰς Πρεσβύτερον. Εὐξώμεθα οὖν ὑπὲρ αὐτοῦ ἵνα ἔλθῃ ἐπ’ αὐτὸν ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος». Κτιστή Χάρη ἔλαβε τότε; Ἤ δὲν ἔλαβε τίποτα; Κτιστή Χάρη μεταδίδει στοὺς πιστούς; Κτιστή εἶναι ἡ Ἱερωσύνη;».

Μήπως πλέον κυριαρχεῖ τόση ἀπαιδευσία, ὥστε οὐδείς ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν (οὔτε τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἐξαιρουμένου) νὰ μὴ δύναται νὰ διακρίνη τί εἶναι Ὀρθόδοξον καὶ τί εἶναι αἱρετικόν; Μήπως ἐκεῖ ὀφείλονται ὅλα τὰ δεινὰ τῶν τελευταίων ἐτῶν (Κολυμβάριον, β΄ γάμος κληρικῶν, ψευδοαυτοκέφαλον ἀχειροτονήτων κ.λπ.) μὲ ἀποκορύφωσιν ἀρχικῶς τῆς ἀποδοχῆς παύσεως τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ εἰσέτι τῆς ἐκδιώξεως τῶν πιστῶν ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς ναούς; Ἐκεῖ ὁδηγεῖ κατ’ οὐσίαν καὶ ὁ συλλογισμὸς τοῦ ἀνωτέρω ἄρθρου: ἂν ὅλα εἶναι κτιστά, τότε ὄντως οἱ πιστοὶ κινδυνεύουμε ἀπὸ τὴν Θείαν Λειτουργίαν καὶ ἀπό τούς… Ἁγίους!

πηγή Ορθόδοξος Τύπος

…………………………………………………………

Παραδοξολογίες και αιρετικές μπουρδολογίες στο περιοδικό «Θεολογία»- με την…ανοχή ποίων και γιατί;

Σχόλιο του Σωτήρη Μ. Τζούμα  exapsalmos.gr

Μας εστάλη φύλλο του περιοδικού της «ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ»- πρόκειται για  μια τριμηνιαία έκδοση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος- όπου δημοσιεύεται κείμενο ενός Αρχιμανδρίτη ονόματι Χριστοδούλου Ταμπακόπουλου.

Δεν τον γνωρίζουμε τον Πανοσιολογιώτατο και ούτε επιθυμούμε να τον γνωρίσουμε.

Το κείμενό του όμως δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Από τα λίγα θεολογικά κολυβογράμματα που γνωρίζουμε ο Γρηγόριος Ακίνδυνος υπήρξε κοινός γνωστός με τον Άγ. Γρηγόριο τον Παλαμά και με τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό.

Όταν ξέσπασε η γνωστή σύγκρουση Αγίου Γρηγορίου με τον Βαρλαάμ, ο Ακίνδυνος προσπάθησε να συμβιβάσει τα πράγματα, βρισκόμενος εγγύτερα προς τον Βαρλαάμ όσον αφορά στο θέμα της διακρίσεως θείας ουσίας και ενεργειών, αλλά υποστηρίζοντας από την άλλη την ησυχαστική μέθοδο προσευχής.

Μετά όμως την καταδίκη του Βαρλαάμ Καλαβρού ο Ακίνδυνος, ο οποίος κατά τη διάρκεια της Συνόδου είχε διαφωνήσει ανοιχτά με τον Παλαμά στο θέμα της διάκρισης ενεργειών και ουσίας, αρνήθηκε να υπογράψει τον Συνοδικό Τόμο, αναλαμβάνοντας στην ουσία τον αγώνα κατά του Παλαμά και των ιδεών του. Τότε συγκαλείται νέα Σύνοδος και καταδικάζεται πλέον προσωπικά ο Βαρλαάμ και υποχρεώνει τον Γρηγόριο Ακίνδυνο να υπογράψει την απόφαση υπό την απειλή αφορισμού.

Και έρχεται σήμερα ο εν λόγω Αρχιμανδρίτης να συγγράψει και να δημοσιεύσει με θράσος ένα κείμενο που αποδομεί τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά;

Ο εν λόγω Αρχιμανδρίτης , στο σύντομο κριτικό άρθρο του στην εργασία του καθηγητή Ανδρέα Ζαχαρίου στην «θεολογικώς αποκλίνουσα αντίληψη του Γρηγορίου Ακίνδυνου για τους αγγέλους», δημοσιευμένο στο 91ο τεύχος (4: 2020) του περιοδικού ΘΕΟΛΟΓΙΑ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, αναφέρει τα εξής (σελ. 259-261).

Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ισχυρίζεται ο αρχιμανδρίτης, οδηγήθηκε σε αίρεση και παραλογισμό(!!!), δεχόμενος μετοχή στις Άκτιστες Ενέργειες του Θεού, αφού οι Άκτιστες Ενέργειες είναι Θεία Φύση. Ταυτίζονται δηλαδή με την Θεία Φύση. Έτσι ο …αιρετικός Παλαμάς, κατά τον π. Ταμπακόπουλο, εισάγει «πολλές Άκτιστες Θεότητες, όσοι και οι θεούμενοι» άνθρωποι και άγγελοι. Βάσει αυτού του συλλογισμού του διερωτάται ο αρχιμανδρίτης: «Αυτό δεν είναι αίρεση, δεν είναι παραλογισμός»; 

Είναι δυνατόν; Πόσο φτηνά επιχειρήματα για ένα τόσο σημαντικό θέμα!! Και πως καταπιάνεται με θέματα που είναι ορατό ότι δεν κατέχει αλλά αυθαιρετεί και μάλιστα με έωλα επιχειρήματα αποκυήματα προφανώς σθεναρής φαντασίας!

Και πού παρακαλώ διαπράττει αυτό  το ανοσιούργημα του; Στο επίσημο όργανο της Ιεράς Συνόδου; Στο περιοδικό «ΘΕΟΛΟΓΙΑ», το οποίο ανέκαθεν δημοσίευε κείμενα πατερικά, δογματικά, θεολογικά, αυθεντικά.

Δεν υπάρχει αλήθεια  έλεγχος; Δεν υπάρχει κριτική επιτροπή που να ελέγχει τι θα δημοσιευτεί  και τι θα τυπωθεί στο περιοδικό ; «Μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστική μη δώσετε»,κατά που λέει ο λαός μας;

Μήπως υπάρχει κ. Κατσιάρα( που είστε υπεύθυνος) κάποια σκοπιμότητα  η οποία κατευθύνει τα νήματα και χρησιμοποιείται η «ΘΕΟΛΟΓΙΑ» προς τον σκοπό αυτό,  ως μοχλός πίεσης; Ή τελικά χάριν του διαλόγου γίνονται όλα αυτά; Δεν είμαι σίγουρος για το τελευταίο γιατί αυτό δεν είναι διάλογος αλλά αιρετικός δογματισμός για τον οποίο πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι!

Πολλά τα ερωτήματα, πάντως, που χρήζουν  απαντήσεως.

Μάθαμε ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ασχολήθηκε με το θέμα και αποφασίστηκε να σταλεί ελεγκτική επιστολή προς τους υπευθύνους του περιοδικού με την οποία θα τους εγκαλεί για την ανεπίτρεπτη χαλαρότητα και ανοχή  που επέδειξαν στην δημοσίευση ενός αιρετικού κειμένου.

 Αλλά δεν αρκεί  μόνο αυτό που έκανε η Σύνοδος- αν το έκανε. Πρέπει να εγκαλέσει και τον κληρικό αυτό που είχε το θράσος να θέλει να δημοσιεύσει τις παραδοξολογίες του σε ένα επίσημο όργανο της Εκκλησίας μας που φέρει το βαρύ όνομα «Θεολογία» και να ταράξει τα νεύρα μας.

Το… τελευταίο ερώτημα που θέτουμε είναι: ποιος θα μας απαντήσει για όλα αυτά;

………………………………………………………….

Είναι δυνατόν Aρχιμανδρίτης να αρνείται την θεότητα του Χριστού;

Γράφει ο Γιώργος Παύλος, Καθ. Φυσικής και Φιλοσοφίας ΔΠΘ romfea.gr

Ο Αρχιμανδρίτης π. Χριστόδουλος Ταμπακόπουλος, σε σύντομο κριτικό άρθρο του στην εργασία του καθηγητή Ανδρέα Ζαχαρίου στην «θεολογικώς αποκλίνουσα αντίληψη του Γρηγορίου Ακίνδυνου για τους αγγέλους», δημοσιευμένο στο 91ο τεύχος (4: 2020) του περιοδικού ΘΕΟΛΟΓΙΑ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, αναφέρει τα εξής (σελ. 259-261).

Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ισχυρίζεται ο αρχιμανδρίτης, οδηγήθηκε σε αίρεση και παραλογισμό, δεχόμενος μετοχή στις Άκτιστες Ενέργειες του Θεού, αφού οι Άκτιστες Ενέργειες είναι Θεία Φύση.

Ταυτίζονται δηλαδή με την Θεία Φύση. Έτσι ο αιρετικός Παλαμάς, κατά τον π. Ταμπακόπουλο, εισάγει «πολλές Άκτιστες Θεότητες, όσοι και οι θεούμενοι» άνθρωποι και άγγελοι. Βάσει αυτού του συλλογισμού του διερωτάται ο αρχιμανδρίτης: «Αυτό δεν είναι αίρεση, δεν είναι παραλογισμός»;

Ο π. Ταμπακόπουλος συνεχίζει γράφοντας ότι: «λησμόνησε ο Γρηγόριος Παλαμάς ότι δεν υπάρχει μόνον ο Άκτιστος Θεός. Υπάρχει και ο κτιστός Θεός, ο σαρκωθείς Θεός, ο ενανθρωπήσας Θεός, ο Κύριός μας, ο Χριστός», και δεν διστάζει να αποφανθεί ακόμη και για την Παναγία, τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, κι εν γένει τους Αγίους, τους οποίους -σύμφωνα με τον ίδιο- κατανοεί ορθώς μόνον ο Ακίνδυνος, ενώ ο Παλαμάς πλανάται σε αίρεση και παραλογισμό:

«Ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος ... περιγράφει στο βιβλίο του την ένωσή του με τον Χριστό, τον κτιστό Θεό δηλαδή... »· «Η Αγία Παρθένος ενώθηκε με τον κτιστό Θεό...· δεν ενώθηκε βέβαια με τον Άκτιστο Θεό, πράγμα αδύνατον...».

Άρα, κατά τον Αρχιμανδρίτη, η κατά χάριν θέωση είναι κτιστή. Διότι κατ᾽ αυτόν, οι «Άκτιστες ενέργειες του Θεού είναι Θεία Φύση, ανήκουν στη Θεία Φύση».

Σύμφωνα με την ερμηνεία Αγ. Γρηγορίου Παλαμά από τους Ακίνδυνο και Ταμπακόπουλο, η μετοχή των ανθρώπων και των αγγέλων στις Άκτιστες Ενέργειες (Άκτιστος Χάρις) συνεπάγεται και ότι οι άνθρωποι και οι άγγελοι καθίστανται οι ίδιοι Άκτιστοι.

Οποία αρίστη (!) και καινοφανής (!) ορθόδοξη (!) ερμηνεία Ακινδύνου και Ταμπακόπουλου του κατ᾽ αυτούς αιρετικού Αγίου Γρηγορίου Παλαμά!

Αναφερόμενος στην υπεροχή του Ακινδύνου έναντι του Παλαμά, ο σοφός αρχιμανδρίτης επαναλαμβάνει πως έχουμε μόνο «κτιστή ενοίκηση του Θεού στους ανθρώπους και στους αγγέλους» και όχι Άκτιστο ενοίκηση, όπως νομίζει ο αιρετικός (!) και παραλογιζόμενος (!) Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.

Μάλιστα στο κείμενό του ο Ταμπακόπουλος κάνει διάκριση κτιστής θεώσεως, με κ και θ μικρό, και Ακτίστου Θεώσεως με Α και Θ κεφαλαία.

Άρα, υπονοεί σαφώς την δυτική αιρετική διδασκαλία της κτιστής χάριτος. Επίσης, ταυτίζοντας Άκτιστο Ουσία και Άκτιστο Φύση με την Άκτιστο Ενέργεια εισάγει κατ᾽ ουσίαν την τριαδολογική, εκκλησιολογική και Χριστολογική δυτική σχολαστική αιρετική διδασκαλία του Ακινάτη και άλλων. 

Βάσει όλων των ανωτέρω διερωτάται κανείς: Έχει άραγε σπουδάσει σε Ορθόδοξα σχολεία ο αρχιμανδρίτης Ταμπακόπουλος, ή μόνο σε ρωμαιοκαθολικά και προτεσταντικά;

Ο ίδιος μάλιστα πηγαίνει πιο πέρα και από τον Πάπα, στον οποίο έχουμε σαφώς αίρεση και έμμεση άρνηση του Χριστού. 

Διότι ρητά και απερίφραστα υποβιβάζει τον Χριστό σε κτίσμα επιστρέφοντας ο ίδιος σε όλες τις αρχαίες δαιμονιώδεις πλάνες και αιρέσεις και ανακυκλώνει όλους τους μεγάλους ιστορικούς αιρεσιάρχες που εδίωξαν τον Αληθή Χριστό και Μεσσία από την ιστορία υποβιβάζοντάς τον σε κτίσμα. Γνωστικισμός, Αρειανισμός, Μονοφυσιτισμός είναι, μεταξύ άλλων, παρόντα στο σύντομο αυτό κείμενο τριών σελίδων του αρχιμανδρίτη Ταμπακόπουλου. Ακόμη και φιλόσοφοι, όπως ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς που πρώτος εισήγαγε την ιδέα περί κτιστού λόγου του Θεού, είναι παρόντες στο κέντρο της σκέψης του αρχιμανδρίτη, καθώς για τον Φίλωνα «ο Λόγος είναι το πρωτότοκον του Θεού δημιούργημα». 

Ο π. Ταμπακόπουλος αγνοεί, δυστυχώς, παντελώς και φιλοσοφία και ορθόδοξη θεολογία.

Διότι από τα λόγια του προδίδεται η άγνοιά του αναφορικά με τις θεμελιώδεις διακρίσεις και ταυτίσεις (ενώσεις) σε θεολογικό αλλά και σε φιλοσοφικό-επιστημονικό επίπεδο.

Βεβαίως το θεολογικό επίπεδο είναι πέρα και πάνω από το φιλοσοφικό και επιστημονικό, στα οποία μόνον αμυδρώς εικονίζεται η θεολογική αλήθεια των διακρίσεων και ενώσεων. 

Ας πούμε λοιπόν εντελώς επιγραμματικά αυτά που ένας ορθόδοξος θεολόγος, και δη αρχιμανδρίτης, και αύριο πιθανώς Επίσκοπος, οφείλει να γνωρίζει σε βάθος και να διδάσκει.

Η Ορθόδοξη Θεολογία εισάγει, εν προκειμένω δια του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, ο οποίος συμπυκνώνει όλη την Πατερική εμπειρία και σκέψη, μια τριάδα θεμελιωδών διακρίσεων (καθέτως) και ταυτίσεων (οριζοντίως), ως εξής: 

Ουσία και φύσις και μορφή κατά τους αγίους πατέρας ταυτόν εστιν.

Ενέργεια και δύναμις ταυτόν εστιν.

Υπόστασις και πρόσωπον και άτομον ταυτόν εστί.

Τα τρία αυτά είδη πραγματικότητας στο Θείο είναι, διακρίνονται αλλά δεν διαιρούνται. Διότι όλα υφίστανται ενυποστάτως, αφού κατά τους Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας «ανυπόστατος μεν φύσις τουτέστιν ουσία ούκ αν είη ποτέ».

Με απλά λόγια, δεν υπάρχει ταύτιση Θείας Φύσεως και Θείας Ουσίας με τις Θείες και Άκτιστες Ενέργειες, οι οποίες σαφώς είναι ενωμένες αδιαιρέτως και ασυγχύτως με την Θεία Ουσία. Διότι ανενεργός τις ουσία ούκ αν είη. 

Όμως αυτό που αγνοεί ο αρχιμανδρίτης και κάθε αιρετίζων και πλανώμενος «θεολόγος», «ορθόδοξος», ή καθολικός, ή προτεστάντης, είναι πως οι υποστάσεις περιέχουν και την φύση και την ουσία και τις ενέργειες ή δυνάμεις. Αυτό ισχύει τόσο για την Άκτιστη Τριαδική Θεότητα όσο και για την κτιστή και δημιουργημένη φύση.

Η Θεία Ουσία και Φύση, δηλαδή, δεν είναι απρόσωπη και ανυπόστατη, αλλά υφίσταται ενυποστάτως, κατά τρόπο μυστήριο και λογικά απρόσιτο, όλη αδιαιρέτως σε κάθε Θεία Υπόσταση. Αίτιος αυτού του Μυστηρίου είναι ο Πατήρ που γεννά τον Υιό και εκπορεύει το Άγιον Πνεύμα. Γι᾽ αυτό ο Τρισυπόστατος Θεός είναι ένας Θεός και συγχρόνως τρεις αχώριστες Θείες Υποστάσεις δια του Πατρός, Τρεις σε Ένα και Ένας σε Τρεις, Μονάς εν Τριάδι και Τριάς εν Μονάδι. Γι᾽ αυτό και η Παναγία καλείται Θεοτόκος κυριολεκτικώς, διότι εγέννησε όλον τον Υποστατικό και Άκτιστο Θεό Λόγο, τον Ένα της Τριάδος.

Όσον αφορά στο Θείο Πρόσωπο του Θεού Λόγου και Μεσσία Χριστού, αυτό είναι σαφώς Άκτιστο. Είναι ύβρις και δαιμονιώδης η σκέψη να ονομάσει κανείς τον Χριστό κτιστό θεό. Ο Άκτιστος και Υποστατικός Λόγος σαρκούμενος προσλαμβάνει την κτιστή φύση και γίνεται κτιστή σάρκα αλλά ουδόλως χάνει την Άκτιστο Υπόστασή του, και άρα και, την Άκτιστο Ουσία και Ενέργειά Του ως ο Είς της Τριάδος.

Εξάλλου, η μετοχή του κτιστού στο Άκτιστο είναι θεμελιώδους σημασίας. Διότι το κτιστό παράγεται εκ του μη όντος στο είναι και συντηρείται στο είναι διαρκώς, ακριβώς επειδή βρίσκεται διαρκώς στην αγκαλιά του Θεού δια των Ακτίστων Θείων Ενεργειών.

Ο Θεός κυριολεκτικώς και οντολογικώς είναι διαρκώς Παρών στο κτιστό δια των Ακτίστων και Θείων Ενεργειών Του που διακρίνονται σαφώς αλλά δεν διαιρούνται της Θείας Φύσεως και Ουσίας.

Διδάσκοντας η Εκκλησία ότι ο Θεός είναι «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» κυριολεκτεί και δεν ψεύδεται. Αυτό είναι και το υπέρτατο Μυστήριο της Διακρίσεως, αλλά όχι διαιρέσεως, της Θείας Ουσίας και Φύσεως από τις Άκτιστες Θείες Ενέργειες.

Είναι δυνατόν σε μια γενική έννοια του όρου «φύσις» να εννοήσει κανείς το όλον της Ακτίστου Θεότητος, αλλά αυτό δεν μπορεί να έρχεται σε αντίθεση προς την Αποκάλυψη του Θεού δια του Χριστού ως Τριαδικό Υποστατικό Μυστήριο.

Ότι, δηλαδή, η Θεία Φύσις ταυτιζομένη με την Θεία Ουσία περιέχεται στις Θείες Υποστάσεις... αλλά δεν τις περιέχει και δεν τις απορροφά, όπως συμβαίνει στην δυτική σχολαστική ουσιοκρατία.

Άρα η κτιστή ενοίκηση, δηλαδή «η ενοίκηση με κτιστό τρόπο» του Ακινδύνου, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο π. Ταμπακόπουλος, που δεν είναι άλλο από κτιστή μετοχή του Θεού στα κτιστά όντα, είναι μια εντελώς αναληθής, ψευδής και αιρετική διδασκαλία, η οποία μάλιστα εκδιώκει τελείως τον Θεό από το κτιστό και από την ιστορία τον Χριστό.

Ακόμη και οι δαίμονες μετέχουν του Θεού κυριολεκτικώς, δια των Ακτίστων Ενεργειών, αφού τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει στο είναι άνευ της Θείας και Ακτίστου Ενεργείας.

Αν ο Θεός αποσύρει την Άκτιστο Ενέργεια Του και Παρουσία Του από τα κτιστά όντα, τότε αυτά εκμηδενίζονται και πίπτουν στο μη Είναι. Γι᾽ αυτό κυριολεκτικά ο Θεός Αγάπη εστί.

Διότι, ακόμη και όταν αυτεξουσίως τα κτιστά όντα αποστρέφονται τον Θεό εγωπαθώς και εγωιστικώς, ο Θεός δεν παύει να τα κρατά δια της Θείας και Ακτίστου Ενεργείας και Θείας και Ακτίστου Αγάπης του στο είναι.

Γι᾽ αυτό η Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία και Θεολογία είναι η μόνη Αληθής και σώζουσα Εκκλησία. Έτσι, κυριολεκτικώς δια του Χριστού Θεού Λόγου ο Δημιουργός ως ο Όλος Τριαδικός και Υποστατικός Θεός μεθ᾽ ημών εστιν. 

Αλλά δυστυχώς όλες οι αιρετικές θέσεις και διδασκαλίες που εμφανίζονται διαρκώς ανανεούμενες και μετασχηματιζόμενες μέσα στην ιστορία, επαληθεύουν με τραγικό τρόπο την αλήθεια του Ευαγγελίου: «Εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον».

Βάσει όλων αυτών προκύπτει ότι ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς είναι μέγιστος Άγιος της Εκκλησίας. Χωρίς αυτόν δεν έχουμε Εκκλησία και Χριστό. Τα έχουμε χάσει όλα.

Ο Άγιος Γρηγόριος ανακεφαλαιώνει όλη την Αλήθεια του Χριστού και της Εκκλησίας. Δεν μας λέει κάτι που δεν υπήρχε προηγουμένως.

Όμως στρέφει την προσοχή μας στην θεμελιώδη διάκριση Ουσίας και Ενέργειας επειδή αυτή η Διάκριση είναι η ορθή βάση όλης της εκκλησιαστικής και αποστολικής εμπειρίας.

Μολονότι την διάκριση αυτή την γνώριζαν όλοι οι προηγούμενοι Πατέρες, δεν είχε τεθεί τέτοιο ζήτημα αμφισβήτησής της όπως ετέθη την εποχή του Αγίου Γρηγορίου. 

Εν τέλει, και οι αιρεσιάρχες συνεισφέρουν -έστω και με αρνητικό τρόπο- στην αλήθεια, πολεμώντας την.

Διότι αναγκάζουν την Εκκλησία δια των Αγίων της να αναδείξει περίτρανα την Δόξα της που δεν είναι άλλη από την Θεία Δόξα του Σαρκωμένου Θεού Λόγου, του Μεσσία Ιησού Χριστού, του Υιού της Ευλογημένης κόρης και Παρθένου Μαρίας.

Τελικώς, το πρόβλημα δεν είναι αν κάποιος αγνοεί την Ορθόδοξη Αλήθεια και Θεολογία.

Το πρόβλημα είναι: πως είναι δυνατόν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στις Ορθόδοξες θεολογικές Σχολές και στα επίσημα -και κύρους- Ορθόδοξα θεολογικά περιοδικά, να εμφανίζεται αυτό το τραγικό και άκρως επικίνδυνο, χριστοκτόνο και θεοκτόνο φαινόμενο;