Πώς μπορούμε να
ψάλουμε στην Παναγία το κοντάκιο του Ακαθίστου Ύμνου δίχως να ντραπούμε,
βλέποντας ότι ο βίος μας έρχεται σε σύγκρουση με τη γλώσσα μας;
Κλειστές Εκκλησίες, φόβος για τον ασπασμό των Εικόνων, "πίστη" στην τεχνολογία και τα επιτεύγματα της επιστήμης και των "σοφών" του κόσμου τούτου του απατεώνος.
Χωρίς η Πόλις πια
να καταφεύγει στη βοήθεια και προστασία της Θεοτόκου, χωρίς η προτεραιότητα της
ζωή μας να είναι ο Θεός και η Εκκλησία Του.
Ατομικό γεγονός
έγινε η προσευχή, ατομικό γεγονός η νηστεία, η εξομολόγηση, η σωτηρία, η
Λατρεία, η Θ. Κοινωνία.
'Οχι, δεν
μπορούμε να Σε ονομάσουμε "Υπέρμαχο Στρατηγό" και προστασία της ζωής
μας. Σε μας ταιριάζει καλύτερα ο στίχος του ποιητή: "Άλλα ζητεί η ψυχή
μας, γι' άλλα κλαίει... αυτά που θα τα βρούμε στη σατραπεία... και τι ζωή χωρίς
αυτά θα κάνουμε;"
Τουλάχιστον ένα
συγγνώμη και λίγη εντροπή θα έκρυβαν περισσότερη ειλικρίνεια και γνησιότητα...
2 σχόλια:
Eυλογείτε.Τα γραφόμενα μας εκφράζουν απολύτως. Εύχου υπερ ημών.
Ολοταχώς οδεύουμε προς την Εκκλησία των "καθαρών"
Δημοσίευση σχολίου