Γερόντισσα Φιλοθέη, Καλόν Παράδεισο!

Γερόντισσα Φιλοθέη, Καλόν Παράδεισο!

Ευαγγελία Μπίτου, φιλόλογος , Μαρία Πετρίδη, Σχολική Σύμβουλος

Τυλιγμένα στην ομίχλη τα Μετέωρα και η Καλαμπάκα σήμερα, ταιριάζουν με τις θλιμμένες μας καρδιές. Συννεφιασμένος  ο ουρανός συμμερίζεται τη λύπη μας. Βρέχει εκείνος, ενώ  τα μάτια μας δακρύζουν. Η Γερόντισσα του Ρουσάνου, η Γερόντισσα Φιλοθέη,  μας άφησε σήμερα∙ άφησε τη γη και πέταξε στον ουρανό, για τον οποίο μια ζωή ετοιμαζόταν και στον οποίο παιδιόθεν ανήκε.

Γέννημα θρέμμα της περιοχής μας, από την Αγναντιά Καλαμπάκας, παιδί λευϊτικής οικογενείας, ευλαβεστάτων  γονέων, ακολούθησε  από μικρή τον δρόμο του Θεού, τον οποίο αγάπησε «εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας».

Ψυχή αφιερωμένη στον Θεό,  άνθρωπος με του Θεού την χάρη πλούσια, βρέθηκε στη Μονή Ρουσάνου ως ηγουμένη μικρής στην αρχή αδελφότητας. Όσοι γνωρίζαμε το μοναστήρι από παλιά ξέρομε  σε τι κατάσταση το βρήκαν, πόσες δυσκολίες συνάντησαν, πόσο κοπίασαν για να γίνει αυτό, στο οποίο σήμερα όλοι  προστρέχομε, όλοι χαιρόμαστε, όλοι καμαρώνομε και όλοι θαυμάζομε∙ πώς ήταν και πώς έγινε! Αυτό και μόνο το έργο δείχνει την αξιοσύνη της. Υπήρξε όντως μία από τους στυλοβάτες του Μετεωρίτικου μοναχισμού!

Αρχοντικό το Μοναστήρι της όπως αρχοντική και η παρουσία της. Σεμνή, ευπρεπής, ταπεινή μα και ευθυτενής, όρθια στο στασίδι της, ακούραστη, οφθαλμός ανύστακτος,  απέναντι από την εικόνα της Παναγίας ως μεσίτρια όλων των καταφευγόντων στο Μοναστήρι.  Αυτή η εικόνα της είναι βαθιά χαραγμένη στον νου και την καρδιά όλων, όσοι φθάναμε με λαχτάρα να λειτουργηθούμε στον μικρό ναό,  που τελικά χωρούσε τόσους πολλούς!

 Ανοικτό προς όλους και φιλόξενο το Μοναστήρι όπως και εκείνη, που καλοδεχόταν όλους, γνωστούς και αγνώστους, επιφανείς και αφανείς, με τρόπο που αισθανόσουν οικείος. Ευγενική, με ένα χαμόγελο  μητρικό,  γεμάτο στοργή, έτοιμη να σε ακούσει, με τον καλό λόγο που ζέσταινε καρδιές παγωμένες από του κόσμου την αδιαφορία και πληγωμένες  από τη σκληρότητα της ζωής, απάλυνε τον πόνο, παρηγορούσε στη θλίψη, αλάφρωνε καρδιές από φορτία δυσβάστακτα.  Πώς περίμεναν όλοι, όταν μετά το αντίδωρο έπαιρναν την ευχή της, αυτό το χαμόγελο, αυτόν  τον λόγο της τον απλό, τον ανεπιτήδευτο, τον φιλικό!

Ποιος έκανε Ανάσταση στο Μοναστήρι της και την ξέχασε; Ο κόσμος πολύς, μα η αναστάσιμη χαρά πλημμύριζε τις καρδιές. Όρθιοι, μα χωρίς κανένας να λογαριάζει την κούραση. Προσπαθούσαμε να ανάψομε τη λαμπάδα μας από τη δική της, ζητώντας λίγο από το θεϊκό φως της καρδιάς της. Λαμπάδα αναμμένη η ίδια έκαιε ενώπιον του Χριστού και  φώτιζε όσους αποζητούσαν το Φως Εκείνου. Δίδασκε πράττουσα, ενεργώντας με πολλή διάκριση, με ενδιαφέρον πραγματικό που η καρδιά το συλλαμβάνει, αισθάνεται ασφαλής, ανοίγεται και ακουμπάει με εμπιστοσύνη. 

Ανάλαφρη η παρουσία της, διακριτική, ενίσχυε τους κουρασμένους και αναγκεμένους της ζωής για να συνεχίσουν κρατημένοι από την αδιάψευστη ελπίδα του ουρανού. Πόσοι βρήκαν κοντά της το κουράγιο να συνεχίσουν τη ζωή τους, σηκώνοντας όμως το φορτίο τους με άλλη διάθεση ύστερα από μια συνάντηση μαζί της! Γι’ αυτό  στη Γερόντισσα Φιλοθέη ταιριάζει το του Προφήτου Ησαΐα, «Εὐφράνθητι, στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ρῆξον καὶ βόησον, ἡ οὐκ ὠδίνουσα, ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα». Παιδιά της πρώτα αναμφισβήτητα οι μοναχές της∙ παιδιά της καρδιάς της, των προσευχών και των δακρύων της. Παιδιά πολυαγαπημένα! Γι’ αυτό σήμερα ο χωρισμός είναι επώδυνος. Σαν παιδιά της όμως, παιδιά του Θεού,  ένιωθε κι όσους προσέτρεχαν κοντά της.

Τις θερμές προσευχές της στον Χριστό, στην Παναγία, την αγία Βαρβάρα, τους κτήτορες Μετεωρίτες αγίους και τους άλλους αγίους, τους κόπους της τους ασκητικούς, τα δάκρυά της για όλους όσοι άνοιγαν την καρδιά τους και απόθεταν της ψυχής τους τον πόνο, τα ξέρει μόνον ο Θεός.

 Όλοι όμως, όσοι τη γνωρίσαμε – και είμαστε πάρα πολλοί -, έχομε κάτι καλό να θυμόμαστε∙ κάτι που σηματοδοτεί τον ουρανό και δίνει κουράγιο για τον αγώνα στη γη. Για τον ουρανό ζούσε και τον ουρανό έδειχνε∙ «ουράνιος άνθρωπος, επίγειος άγγελος!»

 Μας παρηγορεί λοιπόν η σκέψη ότι από δω και πέρα ανήκει στον ουρανό,  προσκυνάει ενώπιον του θρόνου του Θεού,  ικετεύει την Παναγία μας για τον πόνο του κόσμου, και παρακαλάει την αγία Βαρβάρα, που συμπαραστάθηκε στην αδελφότητά της σε όλα τα δύσκολα, να συμπαραστέκεται και σε όλους όσοι την επικαλούνται.

Διάβασα κάτι τελευταία, που έλεγε ο άγιος Πατριάρχης Παύλος της Σερβίας, και μου άρεσε πολύ. Έχει σχέση με το πέρασμά μας από τη ζωή: «Ὅταν γεννήθηκες, ὅλοι χάρηκαν, ἐνῶ ἐσὺ ἔκλαιγες. Προσπάθησε νὰ ζήσης ἔτσι, οὕτως ὥστε, ὅταν ἔρθει τὸ τέλος, νὰ εἶσαι γεμάτος χαρά, ἐνῶ τὰ μάτια τῶν ἄλλων θὰ εἶναι πλημμυρισμένα ἀπὸ δάκρυα. Θὰ κλαῖνε, διότι  ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος φεύγει ἀπὸ κοντά τους».

Νομίζω πως ταιριάζει πολύ στη Γερόντισσα Φιλοθέη. Κλαίμε πράγματι, διότι έφυγε ένας τέτοιος άνθρωπος από κοντά μας. Θα μας λείψει! Πρώτα από την ευλογημένη αδελφότητά της, την οποία η πλούσια αγάπη της θα συνεχίσει να στηρίζει  πλέον από τον ουρανό, αλλά με την ίδια φροντίδα.

Γερόντισσα Φιλοθέη, που μας επέτρεψες να σε νοιώθομε Γερόντισσα όλων μας,  σε κατευοδώνομε σήμερα με τις καρδιές μας και δίνομε νοερά «τον τελευταίο ασπασμό» με δάκρυα ως άνθρωποι, μα και με εκείνη την αξέχαστη χαρά της Αναστάσεως που ζήσαμε στο Μοναστήρι Σου και μας έδωσε μια γεύση της χαράς του Παραδείσου. Θα μας μείνεις αξέχαστη! Ήσουν τόσο αληθινή!

Καλόν Παράδεισο, Γερόντισσα!