Μη ξεχάσεις. Επιστολή ενός πατέρα

«ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΙΣ»

Επιστολή ενός πατέρα

Του Δημ. Ιωάννου

 Καλό μου παιδί

Σου στέλνω ένα γράμμα , να το κρατήσεις σαν φυλαχτό.

 Έδωσε ο Θεός να βιώσουμε κι πάλι έναν πόλεμο, έναν παγκόσμιο πόλεμο. Επειδή, λοιπόν, οι καιροί είναι πονηροί σου γράφω για να κρατήσεις στη μνήμη σου στιγμές και γεγονότα που κάποιοι θέλουν να αφανίσουν από τη ζωή μας.

Μη ξεχάσεις ποτέ ότι κάποτε στην Ελλάδα είχαμε ελευθερία. Οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί και η κυκλοφορία ελεύθερη. Ποτέ δεν δίναμε αναφορά για τις εξόδους  μας  , σαν να είχαμε βγει με αναστολή από τη φυλακή.

 Μη ξεχάσεις ποτέ ότι στην Ελλάδα κάποτε είχαμε δημοκρατία. Ο λαός αποφάσιζε , ψήφιζε και είχε γνώμη για όλα. 

Μη ξεχάσεις  ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα ήμασταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Οι καμπάνες ελεύθερα χτυπούσαν κι οι πολιτικοί προσκυνούσαν και σεβόντουσαν το Θεό.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε οι Ορθόδοξοι Ναοί ήταν ανοιχτοί  και το Συνταγματικό δικαίωμα  για προσευχή δε διωκόταν.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα τα μυστήρια της εκκλησίας ήταν ιερά και όποιος βλασφημούσε έμπαινε στη φυλακή.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα  τιμούσαμε τις μεγάλες γιορτές της χριστιανοσύνης  Χριστούγεννα και Πάσχα και οι άρχοντες του τόπου μας τιμούσαν με κάθε τρόπο τις Άγιες  αυτές ημέρες.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα οι ιερείς ήταν πρόσωπα σεβαστά κι όχι δημόσιοι υπάλληλοι , που ο κάθε δημοσιογράφος μπορούσε να τους υβρίζει.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα ότι στις μεγάλες Εθνικές εορτές κάναμε παρελάσεις για να τιμήσουμε τους ήρωες της πατρίδας και τον αγώνα που έδωσαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα τα σχολεία ήταν ανοιχτά και τα παιδιά μάθαιναν  γράμματα , μάθαιναν αγωγή, τρόπους συμπεριφοράς από ζωντανούς δασκάλους που ακουμπούσαν , έβλεπαν και ήταν κοντά τους.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα στα σχολεία κάναμε προσευχή, μαθαίναμε την αληθινή ιστορία του τόπου μας και κάναμε γιορτές  στις μεγάλες εθνικές επετείους.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα τα παιδιά έτρεχαν στους δρόμους και έπαιζαν στις πλατείες.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα οι άνθρωποι έκαναν επισκέψεις ο ένας στο σπίτι του άλλου. Μεγάλες οικογένειες συναντιόντουσαν στο ίδιο τραπέζι κάθε Κυριακή, όσο μακριά κι αν ζούσε ο ένας από τον άλλο.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα οι άνθρωποι χαμογελούσαν . Έβλεπες το πρόσωπο τους και τα μάτια τους κοιτούσαν ψηλά τον ουρανό.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα οι άνθρωποι χαιρετιόντουσαν. Σου έδιναν το  χέρι τους  και φιλούσαν ακόμη κι τους  εχθρούς τους.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα τιμούσαμε τα ήθη κι τα έθιμα της χώρας. Τα κάλαντα,  τα μεγάλα πανηγύρια της Παναγίας , τον  αγιασμό των Θεοφανειών, το Μέγα Πάσχα.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα είχαμε ηγέτες που πίστευαν στο Θεό και έπαιρναν  την γνώμη της Εκκλησίας πριν κάθε τους βήμα.

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε στην Ελλάδα ζούσαν Έλληνες που πίστευαν στο Θεό  και στην πατρίδα τους .

Μη ξεχάσεις ποτέ πως κάποτε έτσι ήταν η Ελλάδα μας. Κάνε προσευχή ο Θεός να μας λυπηθεί να ξαναζωντανέψει αυτή η Ελλάδα. Γιατί αυτή είναι η πατρίδα μας.

Αυτή είναι η Ελλάδα μας.

Ως τότε σε χαιρετώ από μακριά, όπως με διέταξαν οι αρχές.

Ο πονεμένος πατέρας σου