Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΟΣ -Τότε ποὺ μιλούσαν μὲ λόγια ἀληθινά.
(Μιὰ ἀνέκδοτη ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου τοῦ Μακρή προς την Μαρίκα Κουφάκη)
Οἱ Τούρκοι ξανάκαναν τὴν Ἁγία Σοφία Τζαμὶ καὶ οἱ πνευματικοί μας ἡγέτες στὴν πλειονότητά τους ψελίζουν παράπονα γιὰ τὸ «μνημεῖο», τὸ «σύμβολο τῆς εἰρήνης», τῆς «ἑνότητος», τῆς «ἀλληλοκατανόησης» τῆς «ἀλληλεγγύης», τῆς «πολυπολιτισμικότητος», τὸ ὁποῖο «μαρτυρεῖ τήν Ἱστορία, τόν Πολιτισμό, τή συμπόρευση καί τή συναλληλία τῶν Λαῶν καί τῶν Θρησκειῶν».
Δηλαδὴ λένε τόσα πολλὰ καὶ ἄσχετα ποὺ μόνο σύγχισι προκαλοῦν καὶ θλίψι σὲ ὅσους διατηροῦν ἀκόμη κάποια ἑλληνικὰ καὶ ὀρθόδοξα αἰσθητήρια.
Ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ εἶναι ἡ μεγάλη Ἐκκλησιὰ ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν βαρβάρων ὅταν ἔπεσε καὶ ἡ Πόλις. «Πῆραν τὴν Πόλι, πήραν την». Εἶναι ἡ σκλαβωμένη Ἐκκλησιά. Δὲν εἶναι μνημεῖο καὶ σύμβολο καὶ ὅτι ἄλλο ἔχουν στὸ κεφάλι τους οἱ πνευματικοί μας ἡγέτες. Μπορεῖτε νὰ πεῖτε ξεκάθαρα τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ διαμαρτυρηθεῖτε γιὰ τὴν πράξι τοῦ δικτάτορα τῆς Τουρκίας; Ἄν δὲν μπορεῖτε τουλάχιστον σιωπῆστε. Πολλὲς φορὲς ἡ σιωπὴ εἶναι προτιμώτερη ἀπὸ μιὰ ἄτονη καὶ ἄχρωμη καὶ παραπλανητικὴ δῆθεν διαμαρτυρία.
Ἀλλὰ ἄνθρωποι ποὺ λένε γιὰ τὸν Ἐρντογὰν: «Στὴν Ἄγκυρα ἔχουμε ἕναν ἐπίσης δυναμικὸ ἠγέτη. Ἕναν ἰσχυρὸ ἄνδρα ὁ ὁποῖος ἔχει ἀναμορφώσει τὴν Τουρκία καὶ ἔχει θέσει ἀνεξίτηλη τὴν σφραγίδα του. Τὸν ἐξοχώτατο κύριο Ρετζέπ Ταίπ Ἔρντογαν». Ἄνθρωποι ποὺ δηλώνουν ὅτι «Ἐπέλεξαν νὰ ὑπηρετήσουν τὸν Θεό, νὰ διακονήσουν τὸν ἄνθρωπο, τὶς ἀξίες τῆς ελευθερίας, τῆς ἀξιοπρέπειας, τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ, τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης. Κανεὶς ἀπόφοιτος τῆς Χάλκης, οὔτε ἕνας, δὲν ὑπῆρξε ἀκραῖος, δὲν ὑπῆρξε μισαλόδοξος, δὲν ὑπῆρξε ξενοφοβικὸς ὀπισθοδρομικὸς ἤ περιθωριακὸς».
Τέτοιοι ἄνθρωποι μποροῦν νὰ μιλήσουν ξεκάθαρα γιὰ τὴν Τουρκικὴ βαρβαρότητα;
Ἀλλὰ ἀφοὺ οἱ πολιτικοί μας δὲν μιλοῦν, πῶς νὰ μιλήσουν αὐτοὶ ποὺ σὲ ὅλα τοὺς λένε ναί; Γνωρίζω τὸν ἀντίλογο περὶ σκλαβωμένου καὶ μαρτυρικοῦ Πρώτου τοῦ Γένους καὶ τῆς Ἐκκλησίας… Οἱ σκλαβωμένοι ὀρθόδοξοι μαρτυροῦσαν πάντοτε μὲ τὰ ἔργα καὶ ὄχι μὲ τὰ λόγια…
Μαρτυροῦσαν γιὰ τὴν πίστι, γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ τὴν πατρίδα. Δὲν μιλοῦσαν γενικὰ γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν ἱστορία, τὸν πολιτισμό, τὸν ἀνθρωπισμό. Δὲν μπέρδευαν τὸν λαό. Ἤξερε ὁ ρωμηός ὅτι ἧταν ραγιᾶς ἄλλὰ ἤξερε ἐπίσης ὄτι «πάλι μὲ χρόνια μὲ καιροὺς πάλι δικά μας θἄναι».
Στὴν ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου Ἀμφιλοχίου τοῦ Μακρὴ πρὸς τὴν κ. Μαρίκα Κουφάκη (Ἀμφιλοχία μοναχή) γραμμένη στὴ μονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὁ ἁγιοκαταταγμένος πλέον ἅγιος, ὅπως κάθε ἅγιος, μιλᾶ τὴν γλώσσα τῆς ἀλήθειας καὶ ὄχι τὴ γλώσσα τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ τῆς διπλωματίας ποὺ συνηθίζουν πλέον οἱ σημερινοὶ.
Ἡ ἐπιστολὴ ὁλόκληρη:
«Πνευματική μου κόρη Μαρίκα, χαῖρε ἐν Κυρίῳ.
Αὐτὴν τὴν στιγμὴν εὑρίσκομαι στὸ μοναστηράκι Εὐαγγελισμός. Εἶναι νύκτα. Αἱ ἀδελφαὶ προετοιμάζονται γιὰ τὴν ἀγρυπνία τοῦ Σαββάτου ἑσπέρας, διότι, ὅπως γνωρίζεις, ἔχωμε πάντοτε ἀγρυπνία. Ἡ λειτουργία μένει τὸ πρωΐ τῆς Κυριακῆς.
Ὁ ἄνεμος φωνάζει δυνατὰ καὶ στενοχωρεῖται ποὺ τὸν ἔχομεν ἔξω κλείση· ἡ δὲ θάλασσα παραπονεῖτε καὶ φωνάζει καὶ αὐτὴ ποὺ τόσο πολὺ τὴν δέρει καὶ τὴν κτυπᾶ ἔξω στὴν στεριὰ αὐτὸς ὁ ἄνεμος τοῦ χειμῶνα. Ἡ δὲ βροχὴ, ποὺ τὴν στέλλουν τὰ μαῦρα σύνεφα – ποὺ καὶ αὐτὰ δὲν ἔχουν ἡσυχίαν ἀπὸ τὸ σπρόξιμο τοῦ ἀέρα- προσπαθῆ νὰ τὸν δαμάση καὶ νὰ τὸν νικήση διὰ νὰ εἰρηνεύση ὄχι μόνον ἡ καϊμένη ἡ θάλασσα, ἀλλὰ καὶ ἡ γῆ μὲ τὰ δένδρα της, μὲ τὰ ζῶα της καὶ μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἄλλοι τραγουδοῦν καὶ χορεύουν στὰ πολυφωτισμένα σαλόνια, καὶ ἄλλοι μπροστὰ στὰ φέρετρα πολυαγαπημένων προσώπων κλαίουν καὶ χύνουν δάκρυα πόνου καὶ θλίψεως.
Καὶ αὐτὰ τὰ λίγα πρόσωπα, ποὺ ἄρχισαν τώρα μὲ αὐτὸ τὸ μοναστηράκι τοῦ Κρητικοῦ Νικηφόρου καὶ Φιλοσόφου, νὰ ἐπαναλαμβάνουν τὰς προσευχὰς ποὐ καὶ ἐκεῖνος ἔλεγε, ὅταν εὐρίσκετο ἐν τῇ ζωῇ, καὶ πολλάκις θὰ τὸν κούραζε ἢ καὶ θὰ τὸν ἐνθουσίαζε ὁ ἄνεμος καὶ ἡ θάλασσα τῆς Πατμιακῆς αὐτῆς γωνιᾶς.
Καὶ τί θὰ λέγει τώρα ὅταν βλέπει ἀπὸ τὰ ὑψηλὰ ὅτι ἐγὼ ἀπὸ τὸ σπίτι του ἀλληλογραφῶ στὴν πατρίδα του, ἔπειτα ἀπὸ 400 χρόνια; Καὶ ὅτι οὔτε εἰς τὸ μεγάλο νησὶ, οὔτε στὸ μικρὸ ἀκούετε ἡ φωνὴ τοῦ τούρκου ἱεροψάλτου, ἀπὸ τὸ τζαμί· ἀλλὰ καὶ ἐδὼ δοξολογεῖτε ὁ Θεὸς Ἰησοῦς, καὶ εἰς τὴν Κρήτη ἔπαυσε ἡ ἀραβικὴ προσευχὴ καὶ παντοῦ ἀκούετε τὸ Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ; Καὶ ἀπέναντι τοῦ ἄλλοτε μεγάλου τζαμιοῦ τῆς Σπλάτζιας μόνον χριστιανοί κατοικοῦν καὶ εἰς τὰ σπίτια των δοξολογίες καὶ προσευχὲς ἀκούονται μὲ συζητήσεις Χριστιανικὰς. Καὶ ἀντὶ τοῦ μουεζίνη ἡ φωνὴ, ἀκούετε ἡ καμπάνα τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου;
Μόνον μιὰ μερίδα πολὺ μικρὰ εὐρίσκεται γονατιστὴ κάτω ἀπὸ τοὺς θόλους τοῦ ναοῦ καὶ δοξολογεῖ τὸν Θεὸν τῶν Πατέρων μας, χωρὶς νὰ δίδει καὶ τόση προσοχὴ σ᾿αὐτὸ τὸ μάλωμα τῆς φύσεως, διότι προσπαθῆ νὰ εἶναι πάντοτε σὲ προσοχὴ, μπροστὰ στὸν βασιλέα Χριστὸ καὶ νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ κάθε φουρτοῦνα, ποὺ εἶναι ἢ ἐντὸς ἢ ἐκτὸς τοῦ ἐαυτοῦ μας.
Εἶναι ἡ μικρὰ μερίδα τοῦ Χριστοῦ ποὺ τὴν ἀποτελοῦν ὄχι μόνον ἄνδρες ἀλλὰ καὶ γυναῖκες, καὶ νέοι καὶ νέες εἰς ὅλην τὴν γῆν. Εἶναι ἡ στρατευομένη φάλαγξ τοῦ Ναζωραίου, ποὺ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ πάντα καὶ ἀκολουθεῖ αὐτὸν ὅπου καὶ ἄν εἶναι.
Καὶ στὴν Ἑλλάδα μας ἔχωμεν λίγους διασκορπισμένους στὰ νησιὰ καὶ στὴν Στερεά. Καὶ στὴν μεγαλόνησον, καὶ εἰς τὴν μικροσκοπικὴν Πάτμον ἐξακολουθεῖ ἐπὶ 900 ἔτη, ὄχι μόνον μέρα ἀλλὰ καὶ νύκτα χωρὶς νὰ ἠμπορεῖ νὰ τὴν ἐμποδίζει οὔτε ἡ μπόρα οὔτε τὸ χαλάζι, τὴν συνομιλία μετὰ τοῦ Ἰησοῦ.
Ἐδὼ εὐρίσκομαι σὲ μιὰ περιοχὴ Κρητικιὰ, ποὺ σ᾿ αὐτὸ τὸ κομάτι τῆς Πάτμου προσπάθησε ἐπάνω σ᾿ αὐτοὺς τοὺς βράχους νὰ φιλοξενήση τὰς Ἑλληνικὰς Μοῦσας, ὅταν ἔφυγαν ἀπὸ τὰς Ἀθήνας διότι δὲν ἠμποροῦσαν αἱ Μοῦσαι νὰ βλέπουν στὴν Ἀκρόπολιν νὰ κυματίζει ἡ κόκκινη σημαῖα τῆς βαρβαρότητος.
Καὶ ἔπειτα ἀπὸ 400 χρόνια ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ δημιουργηθῆ μιὰ χριστιανικὴ φωλιά, γιὰ μερικὰ λευκὰ περιστέρια τῆς Δωδεκανήσου, ποὺ μὲ χαρὰ δέχονται καὶ ἀπὸ τὴν μεγαλόνησον ἤ μόνιμα ἢ προσωρινά.
Εὔχομαι καὶ ἐγὼ, καὶ αἱ Δωδεκανήσιαι ἀδελφαὶ, πολὺ γρήγορα νὰ ἀποκτήσεις τὴν ὑγείαν σου γιὰ νὰ ἀναπέμψωμεν εὐχὰς εὐχαριστίους πρὸς Κύριον καὶ εἰς τὴν Παναγίαν Θεοτόκον Μαρίαν ἐπὶ διασώσῃ σῇ, ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ σου καὶ τοῦ ἀγαπητοῦ μας Στεφάνου καὶ μερικῶν ἀδελφῶν.
Στὸν ἀγαπητόν μας Στέφανον, γονεῖς σου καὶ ἀδελφὰς Β***, Ἀ***, Ἑ****, Ἀ*** καὶ Ἀ**** εὐχὰς. Ἀπὸ τὰς ἀδελφὰς χαιρετισμούς.
Μὲ πατρικὰς εὐχάς, ὁ γέροντας σας Ἀμφιλόχιος Ἱερομ.
1955.01.15»
Ἡ ἐπιστολὴ δὲν ἔχει γραφτεῖ βέβαια γιὰ νὰ τονιστῇ τὸ ζήτημα τῶν βαρβάρων τῆς ἀνατολῆς, εἶναι ἐπιστολὴ ἐμψυχωτικὴ γιὰ στηριγμὸ στὴν πίστι ὅπου ἀναφέρεται καὶ στὸ γεγονὸς τῶν βαρβάρων Τούρκων, λόγῳ τῆς ἀναφορᾶς στὸν κρήτικὸ Νικηφόρο τὸν φιλόσοφο, ὡς συνδετικὸ κρίκο τῶν ἐν Πάτμῳ καὶ Κρήτῃ πνευματικῶν τέκνων του, καὶ γιὰ ἐμψύχωσι πρὸς ἀντιμετώπισι τῆς σοβαροτάτης ἀσθενείας τῆς κ. Μαρίκας (ὑπάρχουν πολλὲς ἄλλες ἐπιστολὲς μὲ τὸ θέμα τῆς ἀσθενείας της καὶ τὴν σημασία τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ὑγείας της).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου