Ἐπιλεκτικαὶ Ἁγιοκατατάξεις

 

Ἐπιλεκτικαὶ Ἁγιοκατατάξεις

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν ἐνάρετοι κληρικοὶ καὶ ταπεινοὶ πιστοί, ποὺ ζοῦν μὲ φόβο Θεοῦ καὶ ἐργάζονται πνευματικὰ σὲ διαφόρους τομεῖς. Εἶναι παραδείγματα πρὸς μίμησιν. Εἶναι σοφοί. Εἶναι ἀπάνεμα λιμάνια. Εἶναι ἀθόρυβοι ὁδηγοὶ μὲ ἀποστολικὸ ζῆλο. Ὅσοι ἔτυχε νὰ γνωρίσουν αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους δοξάζουν τὸν Θεὸ καὶ τὸ θεωροῦν μεγάλη εὐλογία. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ φτάνουμε στὴν ὑπερβολὴ καὶ νὰ βλέπουμε μεγάλες ἀρετὲς ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν. Οὔτε νὰ διηγούμαστε θαύματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀποκυήματα τῆς φαντασίας μας. Δὲν προσφέρουμε τίποτα τὸ νὰ ἐπαινοῦμε τὰ πρόσωπα ποὺ προαναφέραμε μὲ σκοπὸ κάποτε νὰ τοὺς τιμήσουμε καὶ ὡς ἁγίους! Κάποιοι μάλιστα λόγιοι Ἀρχιερεῖς γράφουν ὁλόκληρους τόμους μὲ τὸ βίο τους. Ἡ πένα τους κινεῖται ἀπὸ τὴ συναισθηματικὴ φόρτιση ποὺ ἔχουν καθὼς ὑπῆρξαν πνευματικά τους τέκνα καὶ συνεργάτες. Ἔτσι μπαίνει τὸ θεμέλιο γιὰ τὴ μελλοντικὴ ἁγιοκατάταξη τῶν δικῶν τους ἀνθρώπων, ἀρκεῖ νὰ μὴ εἶχαν ἐκδηλωθεῖ κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖο ὑπηρετεῖ μὲ ζῆλο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Δυστυχῶς, οἱ ὑπερασπιστὲς καὶ οἱ ὁμολογητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι ἀρεστοὶ στοὺς Φαναριῶτες καὶ δὲν προωθοῦν τὴ διαδικασία τῆς ἁγιοκατάταξης καὶ ἂς ὑπάρχουν ἀποδείξεις τῆς ἁγιότητάς τους! Βέβαια, δὲν πρόκειται γιὰ μεγάλο πρόβλημα, γιατί ὁ πιστὸς λαὸς δὲν περιμένει τὴν ἐπίσημη ἁγιοκατάταξη ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο, γιὰ νὰ τιμήσει καὶ νὰ μιμηθεῖ τοὺς ἐνάρετους. Ἐξάλλου σὲ αὐτὴ τὴ λαϊκὴ εὐσέβεια καὶ ἀγάπη πρέπει νὰ στηρίζεται ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος καὶ ὄχι στὸ τί γράφει ἰδιοτελῶς ἕνα πνευματικοπαίδι τοῦ συγκεκριμένου προσώπου, ποὺ πρόκειται νὰ ἁγιοκαταταχθεῖ.

Ἡ προσπάθεια νὰ ἀνασύρουμε ἀπὸ τὴ λήθη ἐνάρετα πρόσωπα, γιὰ νὰ τὰ προβάλλουμε, χωρὶς κἄν ἐνδείξεις ἁγιότητας καὶ θαυμαστὰ γεγονότα, εἶναι πράξη ποὺ δὲν θὰ ἔχει πνευματικὰ ἀποτελέσματα στὸ λαό. Θὰ ἔλεγα ὅτι εἶναι μία ἐνδοεκκλησιαστικὴ ὑπόθεση, γιὰ νὰ προβληθοῦν περισσότερο αὐτοὶ ποὺ συνείργησαν στὴν ἁγιοκατάταξή τους καὶ ὄχι τὰ ἐνάρετα πρόσωπα!

Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι στὸ λαὸ μένει πάντα, χωρὶς διακοπές, ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου. Δὲν χρειάζεται νὰ τονωθεῖ ἡ εὐλάβειά του. Ὑπάρχει πάντα αὐξανόμενη. Ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια τόσο περισσότερο τιμᾶται ὁ ἅγιος. Ἂς προσέξουμε, γιὰ παράδειγμα, τὸ ἀδιάκοπο ποτάμι τῶν προσκυνητῶν στὴ Σουρωτή, στὸ μοναστήρι τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὅπου βρίσκεται ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ ἄλλους συγχρόνους Ἁγίους.

Ἂς εἶναι προσεκτικοὶ οἱ Ἀρχιερεῖς ποὺ ἀναλαμβάνουν τέτοιες πρωτοβουλίες. Οἱ ἁγιοκατατάξεις κυρίως ἀναφέρονται στοὺς ζῶντες, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται νὰ μιμηθοῦν τοὺς ἁγίους καὶ πρωτίστως καλοῦνται οἱ βιογράφοι τῶν ἁγίων νὰ ἀκολουθήσουν τὸν βηματισμό τους.

Ορθόδοξος Τύπος