Τέλος πια οι δικαιολογίες για όλους!

Τέλος πια οι δικαιολογίες για όλους!

του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας

       Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες απίστευτων γεγονότων μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο. Σαν να ήρθε αυτή η ιστορία με τον κορωνοϊό και να προκάλεσε όχι απλώς κάποια αποκαλυπτήρια, αλλά μία σαρωτική και εν μέσω εκκωφαντικών κρότων αλυσιδωτή κατάρρευση από κάθε λογής μάσκες και παραπετάσματα. Και όλα δείχνουν πως αυτή η κατάρρευση (και μαζί της η αποκαθήλωση προσώπων και καταστάσεων) θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμη.

       Γιατί βέβαια δεν ήταν απλώς η οδύνη και η ντροπή των κλειδαμπαρωμένων εκκλησιών επί δύο ολόκληρους μήνες. Τώρα που υποτίθεται πως οι ναοί άνοιξαν, γίνονται πράγματα εξίσου ή και ακόμη πιο εξωφρενικά. Αλλού στήνονται θερμικές κάμερες για θερμομέτρηση των πιστών. Αλλού διανέμονται μάσκες στην είσοδο και συσκευασμένα αντίδωρα στην έξοδο. Αλλού η απολύμανση είναι πιο σχολαστική κι από λοιμοκαθαρτήριο. Αλλού βλέπουμε εικόνες σεσημασμένες με κόκκινες κορδέλες για να αποτρέπεται η προσκύνηση. Στους ελληνορθόδοξους (;) ναούς του εξωτερικού η Θεία Κοινωνία είτε έχει εντελώς απαγορευτεί, είτε μεταδίδεται από μασκοφόρους και γαντοφορεμένους ιερείς, με κουταλάκια μιας χρήσεως και με όποιον ακόμη τρόπο αποφασίσει ο διαταραγμένος νους του κάθε πλανεμένου Φαναριώτη ρασοφόρου που κατέχει θέση επισκόπου η αρχιεπισκόπου. Η συζήτηση μάλιστα περί της Θείας Κοινωνίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα θ’ ανοίξει και εδώ, ειδικά αν κρίνουμε από τη γκρίνια των αντίχριστων πολιτικών και αρθρογράφων που κλιμακώνεται, αλλά και από κάποιες προειδοποιητικές νύξεις ελλαδικών μητροπολιτών. Όσο για το δήθεν…δεύτερο Πάσχα, πλείστοι επίσκοποι, υπείκοντας πάλι δυστυχώς στη γραμμή του Ιερωνύμου και της κλίκας του, τέλεσαν «Όρθρους και Θείες Λειτουργίες της Αναστάσεως» το βράδυ της Τρίτης (υπήρχαν μάλιστα και κάποιοι στην τηλεόραση που λίγες ώρες πριν εύχονταν μέχρι και…«Καλή Ανάσταση»)! Συνεχίζοντας κι αυτοί τη διαστροφή της σημασίας των λέξεων (κατά τη γνωστή θουκυδίδεια διαπίστωση) και «ξαναβαφτίζοντας» τις εορτές, με την ίδια θαυμαστή ευκολία που κάποιοι κατόρθωσαν έως τώρα να μετονομάσουν την κακοδοξία σε ορθοδοξία, το θράσος σε αναγκαιότητα, την ψοφοδεή δειλία σε θάρρος, την ξεδιαντροπιά σε υπευθυνότητα. Πλάνη στην πλάνη λοιπόν, βλασφημία στη βλασφημία, κατήφορος στον κατήφορο.

     Και την ίδια ώρα, κάποιοι άνθρωποι που (οις κρίμασι Κύριος οίδε) έχουν τον ρόλο και την ευθύνη των πνευματικών μας ποιμένων, συνεχίζουν και λεκτικά να επιχειρούν να ενδύσουν με απερίγραπτες θεολογικές κακοδοξίες όλον αυτόν τον κατήφορο. Ανένδοτοι, αμετανόητοι, ανεπίστροφοι. Διαβάσαμε π.χ. (με τεράστιο κόπο είναι η αλήθεια) τα πρόσφατα κείμενα ορισμένων μητροπολιτών της ελλαδικής Εκκλησίας, όπως πληροφορηθήκαμε και το θλιβερό περιεχόμενο τηλεοπτικών τους τοποθετήσεων. Κείμενα και παρεμβάσεις βαρύτατα τοξικές, από κάποιους που επιμένουν εδώ και πάρα πολύ καιρό να προκαλούν ανηλεώς τα ώτα, τους οφθαλμούς και (πρωτίστως) τη νοημοσύνη μας. Αφόρητα νανουριστικά παραληρήματα, προδήλως χαοτικά, γεμάτα από αγαπολογικές κενολογίες, κηρύγματα τυφλής υπακοής σε ό,τι κελεύουν κάποιοι συγκεκριμένοι κακόδοξοι ποιμένες (και ας οδηγούν κατ’ ευθείαν στον γκρεμό οι κακοδοξίες τους), διαστρεβλωτικά επιλεκτικές αναφορές σε Πατέρες και σε Αγίους (με τους συγκεκριμένους διαστρεβλωτές να ποντάρουν ασφαλώς στην άγνοια της πλειονότητας του λαού, που είναι ζαλισμένος και ακατήχητος), καθησυχαστικά χαδάκια προς όσους ανησυχούν για τη νεοταξική επέλαση και την προώθηση της Πανθρησκείας, συνεχή αλαζονική αυτοδικαίωση, παντελή απουσία όχι βέβαια συγγνώμης (η σημασία του όρου αγνοείται, ειδικά αν τελείς υπό το κράτος εωσφορικής έπαρσης) αλλά στοιχειώδους αυτοκριτικής - έστω και εικονικής, για τους τύπους - και κυρίως συνεχείς επιθέσεις, χοντροκομμένους αστεϊσμούς και χυδαίες ειρωνίες απέναντι σε όσους αντιδρούν υπερασπιζόμενοι τα αυτονόητα, οι οποίοι κατονομάζονται ως ακραίοι, γραφικοί, αυτιστικοί, ανόητοι, φανατικοί, ου κατ’ επίγνωσιν ζηλωτές, συνωμοσιολόγοι και χριστιανοταλιμπάν. Η κατακεραύνωση των διαφωνούντων είναι εξάλλου και ο πασιφανής αποκλειστικός λόγος συγγραφής των εν λόγω λιβελογραφημάτων, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι για «ξεκάρφωμα».

       Τα κείμενα αυτά και οι παραπληρωματικές συνεντεύξεις, που φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι προβάλλονται έντονα και επαινούνται εν χορδαίς και οργάνοις από πλείστα νεοφιλελέδικα ιστολόγια και κάθε λογής καθεστωτικά και νεοταξίτικα ΜΜΕ ως μνημεία νηφαλιότητας και ως εμπνευσμένοι καρποί φωτισμένων νοών, διαβάζονται - όπως προανέφερα - με πολύ μεγάλο κόπο (και σίγουρα όχι χωρίς επώδυνες…στομαχικές παρενέργειες). Παρά ταύτα όμως, στον βαθμό που αντέχουμε, θεωρώ ακόμη χρήσιμο να διαβάζονται από όλους. Διότι φρονώ πως πρέπει για μία ακόμη φορά να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι πόσο πολύ έχει προχωρήσει η αρρώστεια μέσα στη διοικούσα Εκκλησία. Και να συνειδητοποιήσουμε σε ποια έκταση έχει κάνει παντού μεταστάσεις ο καρκίνος: σε βαθμό που ακόμη και όσα συγκλονιστικά περάσαμε (με τις κλειδαμπαρωμένες εκκλησιές και την ποινικοποιημένη Θεία Κοινωνία) αλλά και ακόμη περνούμε (με τη νυν νεοβαρλααμική βλασφημία των μασκών και της απολύμανσης εντός των ναών), αντί να φέρουν κάποιους από τους πνευματικούς ταγούς μας σε συναίσθηση, δείχνουν να τους έσπρωξαν ακόμη πιο βαθιά μέσα στον ζόφο.

       Ας το πιούμε λοιπόν όλο το πικρό ποτήρι. Για να πάψουμε να έχουμε αυταπάτες και να προσδοκούμε οτιδήποτε πια από αυτούς. Τι να περιμένεις δηλαδή από ανθρώπους που ούτε και μέσα σε τόσο κραυγαλέες εξελίξεις δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να διακρίνουν τα «σημεία των καιρών»; Στη συντριπτική πλειονότητά τους έχουν δυστυχώς καταντήσει οδηγοί μωροί και τυφλοί, που «κλείουσι τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων». Και αντί για κήρυκες μετανοίας και σωτηρίας, γίνονται έτι περαιτέρω ολετήρες ψυχών, επάνω στις πιο κρίσιμες στιγμές μάλιστα της Ιστορίας αυτού του τόπου. Και αυτόν τον τραγικό ρόλο τους τον επιβεβαιώνουν μέρα με τη μέρα ολοένα και πιο εκκωφαντικά.

       Για να μην είμαστε όμως μονόπλευροι, οφείλουμε να επισημάνουμε τις τραγικές ευθύνες και του ίδιου του ποιμνίου. Που δεν αντιδρά, που τα ανέχεται όλα αυτά και εμμέσως λοιπόν τα αποδέχεται (διότι βεβαίως «ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν»). Και όχι μόνο δεν αντιδρά, αλλά και εν πολλοίς τα βρίσκει και φυσιολογικά, υπό το κράτος της τεχνητής τρομοϋστερίας του καθεστώτος και κυρίως υπό την επήρεια των πνευματικών ναρκωτικών ουσιών με τις οποίες τον διαποτίζουν εδώ και χρόνια οι πεπλανημένοι νανουριστές ταγοί του. Και έτσι, ενώ συμβαίνουν γύρω μας όλα αυτά τα ανεκδιήγητα, πάμπολλοι πιστοί συνεχίζουν κι αυτοί τον δικό τους κατήφορο της μακάριας αμεριμνησίας, του άκριτου εφησυχασμού και της τυφλής υπακοής στους λυκοποιμένες, αποδεχόμενοι την κάθε δαιμονική κακοδοξία ως φυσιολογική κατάσταση. Και γίνονται συχνά και «βασιλικότεροι του βασιλέως», κατακεραυνώνοντας ως ακραίους και φανατικούς όσους απλώς αποτολμούν να διαπιστώσουν το πασιφανές: ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος!

       Και ασφαλώς δεν έχουν κανένα άλλοθι ούτε και αυτοί: όσο και αν η ευθύνη είναι πρωτίστως των ποιμένων και αυτοί θα δώσουν τον κύριο λόγο που άφησαν εδώ και πολλά χρόνια τον λαό ακατήχητο και εκτεθειμένο σε τόσες οικουμενιστικές κακοδοξίες, από την άλλη η καραμέλα της «μειωμένης ευθύνης» έχει τελειώσει προ πολλού και για τους απλούς πιστούς. Γιατί εδώ συμβαίνουν πλέον τόσο χοντροκομμένα και πρωτοφανή πράγματα, που κανείς πια δεν δικαιούται να επικαλείται άγνοια ή ελλιπή θεολογική κατάρτιση. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα είναι εξάλλου λογική ποίμνη κι όχι άβουλο κι ανοϊκό κοπάδι. Και όσοι συμπεριφέρονται ως τέτοιοι έχουν τεράστια συνευθύνη για τον κατήφορο στον οποίο κατρακυλάμε εδώ και πολύ καιρό.

       Να το ξεκαθαρίσουμε συνεπώς: τέλος τα ψέματα, τέλος κι οι δικαιολογίες. Για όλους!