… «πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων» (Ματθ.24,8).

… «πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων» (Ματθ.24,8).

Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος-Κιλκίς

     Δεν υπάρχει τίποτα στην Εκκλησία, που να μην είναι αγιασμένο, για τον απλούστατο λόγο, ότι η Εκκλησία μας είναι Αγία! Ό,τι εκ της αγίας Παραδόσεως προσλήφθηκε και καθιερώθηκε μέσα σ` αυτήν είναι άγιο. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν πάντα τα εν αυτή περιεχόμενα και χρησιμοποιούμενα αλλά και τα δι` αυτής ενεργούμενα, να μην είναι άγια και να μην αγιάζουν και να μην συνεργούν για την υγεία του σώματος και της της ψυχής; Το ορθό δόγμα και το άγιο ήθος, η ορθή πίστη και τα έργα για την αγάπη του Χριστού, η ορθοδοξία και η ορθοπραξία, η αλήθεια και η αγάπη είναι ζεύγη αδιάσπαστα, αλληλοπεριχωρούμενα, που οδηγούν στο ασφαλές μονοπάτι και της παρούσης ζωής και της αιώνιας.

 Και τολμούν σημερινοί θεολόγοι ιερωμένοι και μάλιστα δεσποτάδες, με τον παραμικρό πειρασμό που θα προκύψει στην Εκκλησία, να βγάζουν στην επιφάνεια «εφευρέσεις»,  «έργα χειρών ανθρώπων», προτείνοντας και επιβάλλοντας την όποια υβριστική αλλά και οπωσδήποτε την εκ του πονηρού «λύση». Αυτή είναι η πίστη των ποιμένων; Να επιχειρούν δηλαδή με θεολογούμενες ακροβασίες τον διαχωρισμό των πραγμάτων σε δογματικά και μη, σε πρακτικά και θεολογούμενα και άλλες  τέτοιες υποδιαιρέσεις και υποσύνολα και να ασεβούν στα ιερά; Πού βρίσκουν την βεβαιότητα αυτή; Από πού αντλούν τις εμπειρίες και ορίζουν πράγματα, που και οι σύγχρονοι άγιοι δεν τόλμησαν να αγγίξουν;

     Ναι, τώρα διερχόμαστε πειρασμό. Αλλά αυτός είναι η αρχή, είναι ο μικρός: «πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων». (Ματθ.24,8). Το «ποτάμι» ασέβειας πήρε τα δικαιώματά του, άνοιξε την κοίτη του και έγινε ρεύμα ισχυρό. Μας πήρε στην αγκαλιά του. Θα μας παρασύρει παρακάτω.  Μέχρι να έρθουν οι άλλοι πειρασμοί, αυτοί, στους οποίους δοκιμάστηκε η πίστη των αγίων και η βεβαιότητά τους για την μακαριότητα της αιώνιας ζωής. Και θα αιωρείται αδιάκοπα πάνω από τα κεφάλια μας βασανιστικό το ερώτημα των Αποστόλων προς τον Χριστό: «τίς ἄρα δύναται σωθῆναι;». (Ματθ.19,25).

     Στον ευαγγελικό στίχο: «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν». (Ματθ. 16,25),  ερμηνεύει ο Ωριγένης: «Αν κάποιος αγαπά την ζωή του και θεωρεί  την παρούσα ζωή πως αυτή είναι το πρώτο αγαθό, την προσέχει επιμελώς, για να ζήσει πολύ μέσα σ` αυτήν την σάρκα, έχοντας συνεχώς τον φόβο του θανάτου, αφού είναι βέβαιος πως δι` αυτού θα την χάσει μια μέρα. Αυτός, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να σώσει την ζωή του, θα την χάσει πραγματικά, θέτοντάς την έξω από τις προϋποθέσεις της μακαριότητας. Αν δε κάποιος περιφρονεί την παρούσα ζωή, επειδή πίστεψε στον λόγο μου (του Χριστού) περί της αιώνιας ζωής, ώστε να αγωνίζεται μέχρι θανάτου υπέρ της αληθείας, θα χάσει την ζωή του κατά την παρούσα πραγματικότητα, αφού θα την παραδώσει υπέρ της ευσεβείας στον κοινώς ονομαζόμενο θάνατο. Αλλά αυτός, επειδή θα χάσει την ζωή του για μένα, μάλλον θα την σώσει και θα της προσφέρει την τελειότερη φροντίδα».

     Η θεία Κοινωνία είναι δόγμα αλλά η αγία λαβίδα δεν είναι, λέει! Και επειδή δεν είναι δόγμα, σήμερα την χρησιμοποιούμε και αύριο, επειδή προέκυψε πειρασμός, εγκαταλείπουμε την χρήση της και επινοούμε του κεφαλιού μας; Η Εκκλησία δοκίμασε, δοκιμάστηκε, αγωνίστηκε και κατέληξε και αποφάνθηκε εδώ και αιώνες. Πώς θα τολμήσετε να χαλάσετε εμπειρίες και έργα αγιασμένα; Το ίδιο κατ` αναλογία και σε όλα τα άλλα «μη δογματικά» θέματα. Είναι τόσο ακίνδυνο αυτό το επιπόλαιο παιχνίδι; Να παίζουμε ζαριές κατά περίσταση με τα άγια πράγματα;  Και αυτή είναι η ακριβής ορθόδοξη ιχνηλασία των πατερικών λόγων και έργων από την σημερινή εκκοσμικευμένη μερίδα του κλήρου;

     Η Εκκλησία οφείλει να πλησιάσει στην σύγχρονη πραγματικότητα και να δείξει αγάπη και κατανόηση στα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, λένε. Ναι, αλλά η Εκκλησία είναι η αυτή στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον. Για την Εκκλησία τα πάντα είναι πάντοτε «νυν», τώρα, διότι υπερβαίνει τα κτιστά, τα οποία χρησιμοποιεί με άριστο τρόπο, χάριν του αγαπημένου πλάσματος του Θεού, τον άνθρωπο, και μόνο, ει δυνατόν, προς την σωτηρία όλης της ανθρωπότητας.

     Λέει ο άγιος Χρυσόστομος: «Ταύτ` ουν ειδότες, την πάντων των αγαθών μητέρα πίστιν μετά πάσης υποδεχώμεθα ευνοίας, ίνα ώσπερ εν γαληνώ πλέοντες λιμένι τά τε ορθά διατηρώμεν δόγματα και τον βίον ημών μετά ασφαλείας κατευθύνοντες, των αιωνίων επιτύχωμεν αγαθών». Δηλαδή, γνωρίζοντας όλα αυτά, ας δεχτούμε με κάθε αγαθή διάθεση την μητέρα όλων των αγαθών, την πίστη, έτσι ώστε να πλέουμε στη συνέχεια σε γαληνεμένο λιμάνι και τα ορθά δόγματα να τα διατηρούμε και την ζωή μας να την κατευθύνουμε με ασφάλεια, για να επιτύχουμε τα αιώνια αγαθά. Η «μετά ασφαλείας κατεύθυνση του βίου μας», δηλαδή η ζωή της ευσεβείας, ορίζεται από την μαθητεία μας στον βίο και την πολιτεία των αγίων. Δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ σε δογματική αμφισβήτηση όποιος διαβάζει και υπακούει τους αγίους. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

     Ποιος κορονοϊός; Η ασέβεια κατά των αγίων Μυστηρίων και πάντων των ιερών έχει εξαπλωθεί σε θανατηφόρο κολαστική πανδημία, για την οποία καμαρώνει κιόλας ο σημερινός Ορθόδοξος Χριστιανός. Από το πιο ασήμαντο, το χαρακτηριζόμενο πλέον ακόμη και από τον εκκλησιαστικό χώρο ως «δεν πειράζει», μέχρι την απροκάλυπτη ασέβεια, την οποία καταπίνει λόγω των αισθημάτων κατωτερότητας, ενώπιον του «επολιτισθέντος ανθρώπου», της «υπερβολικής αγάπης» και των «χαμηλών τόνων». Δεν υπάρχει χειρότερη πνευματική προδοτική συμπεριφορά. Λέει ο άγιος Χρυσόστομος πάλι: «Δεινόν μεν γαρ το αισχρά πράττειν` το δε πράττοντα αισχύνεσθαι, εξ ημισείας έστι δεινόν`  όταν μέντοι τις και εγκαλλωπίζηται, υπερβολή αναισθησίας»! «Είναι φοβερό πράγμα το να πράττεις αίσχη, δηλαδή, αμαρτίες. Όταν όμως τα κάνεις και σε πιάνει ντροπή γι` αυτά, τότε η αισχρότητα της πράξης αυτής πέφτει στο μισό του βάρους της. Όταν όμως τα κάνει κάποιος και παινεύεται και τα διαλαλεί και καμαρώνει, τότε έχει φτάσει στο ύψιστο σημείο της αναισθησίας»! Μήπως δεν είναι σήμερα καύχηση η αμαρτία; Και μια ακόμη φράση του αγίου: «Τον Θεό τον αγανακτεί και τον οργίζει, όχι τόσο το να αμαρτάνει κάποιος, αλλά το να αμαρτάνει και να μην αισθάνεται πόνο ψυχικό, μετάνοια, για την αμαρτία του».

     Όταν ο Χριστιανός φτάσει μπροστά στη θεία Κοινωνία, με την καθοδήγηση και την ευλογία του ορθοδοξούντος πνευματικού του πατέρα, δεν καταλαβαίνει τίποτε από τέτοιες κενολογίες! Κολλάει, δεν κολλάει, αρρωσταίνει δεν αρρωσταίνει; Δεν νοούνται, δεν υφίστανται τέτοιες ερωτήσεις και προβληματισμοί. Θα μας βάλουν στον πειρασμό οι εκτός της Εκκλησίας εχθροί και οι εντός ομόφιλοι αυτών, οι άσχετοι, οι επί παντός επιστητού εξυπνάκηδες, οι δημοσιογράφοι, οι μορφωμένοι, οι επιστήμονες, οι τρεφόμενοι ψυχικώς με την άρνηση, θα μας βάλουν στον πειρασμό να σκεφτόμαστε την ύβριν; Ακόμη και αυτοί οι κρατικοί λειτουργοί; Λέει ο άγιος Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας τον (Ματθ. 22, 21) στίχο: «Συ δε, όταν ακούσεις να λέει απόδωσε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα, να ξέρεις πως εκείνα μόνο εννοεί, όσα δεν βλάπτουν καθόλου την ευσέβεια. Αν δε συμβαίνει να είναι κάτι τέτοιο, τότε αυτό δεν είναι του Καίσαρος αλλά φόρος και χρέος του διαβόλου».

     Αν κάποιος Χριστιανός έπεσε στον πειρασμό αυτό της περί του Μυστηρίου αμφιβολίας ή επηρέασε και άλλους ή δεν κοινώνησε, αφού μπορούσε,  οφείλει να το εξομολογηθεί ταπεινά και άμεσα, διότι στα πνευματικά λειτουργούν θείοι νόμοι και αλίμονό μας! Δεν ξέρουμε πώς θα οικονομήσει ο Θεός, για να μας επαναφέρει στην μετάνοια. Γι` αυτό ας προλάβουμε, προτού ενεργήσει Εκείνος οικονομικώς, παιδαγωγικώς  και ίσως πονετικώς.

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 25-5-2020