Τι έγραφε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος για τα σημεία των καιρών

Πνεύμα δειλίας ουκ εδόθη ημίν αλλά Πνεύμα δυνάμεως και σωφρονισμού(προς Τιμόθεον Β,α,3-9)

Τι έγραφε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος για τα σημεία των καιρών

Επ’ Ελευθερία εκάλεσεν ημάς ο Κύριος και Λυτρωτής.

Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (+1989, 10 Νοεμβρίου) ήταν άμισθος κληρικός με βαθειά ταπείνωση αλλά και  θεολογική κατάρτιση τέτοια που Καταστατικοί χάρτες , νόμοι που αφορούσαν τα εκκλησιαστικά κλπτων δεκαετιών ’70 και ’80 να είναι χωρίς υπερβολή εν πολλοίς δικά του δημιουργήματα.

Προσέτρεχαν στον απλούν αυτόν ιερέα  Αρχιερείς, νομικοί, υψηλόβαθμοι κρατικοί λειτουργοί για την συμβουλή του σε πάμπολλα δυσεπίλυτα ζητήματα που ανεφύοντο. Ήξεραν αλλά και το διαπίστωναν κάθε φορά ότι ο λόγος του, καθαρός και Ορθόδοξος, ήταν «τέλος πάσης αντιλογίας.»

Αλλά και άνθρωποι όλων των τάξεων προσέτρεχαν στο πετραχήλι του στο μικρό εξομολογητήριο των τριών Ιεραρχών της οδού Μενάνδρου.

Ο π.Επιφάνιος εσέβετο απολύτως την εκκλησιαστική τάξι, αλλά δεν χαριζόταν και σε κανέναν όσον υψηλόβαθμος και αν ήταν.Στο πόνημά του «Οικουμενισμός και ζηλωτισμός τα δύο άκρα», ελέγχει τον τότε Πατριάρχη Αθηναγόρα  με τρόπο που θυμίζει Αγίους των πρώτων αιώνων του χριστιανισμού.Αλλά ουδείς αψηφούσε τα γραφόμενά του. Ήταν σε όλους προφανές ότι ήταν πλήρη Σοφίας παρά Θεού.

Παραθέτουμε κάποια κείμενα που αν και γραμμένα πολλά χρόνια πριν έχουν σήμερα (με το κλείσιμο των Εκκλησιών και την απαγόρευση της λατρείας από τον πιστό λαό) μια τραγική επικαιρότητα

1-Γράφει για την απαγόρευση των δηλώσεων σε μέλη της Εκκλησίας:

«Ποίος κανών, ποία ηθική, ποια Λογική απαγορεύουν στους κληρικούς να έχουν ιδίαν γνώμην και να να εκφράζουσιν αυτήν;

Δόξα τω Θεώ η Εκκλησία είναι Βασίλειον χάριτος και ουχί Αστυνομικόν κράτος.

Επ’ Ελευθερία εκάλεσεν ημάς ο Κύριος και Λυτρωτής.

Ο Ορθόδοξος κληρικός μόνον εις τα δόγματα και την Ηθική της Εκκλησίας δεν διαφωνεί.

Εις πάσαν άλλην απόφασιν οφείλει μεν να πειθαρχεί και να υποτάσσεται (εκτός αν τεθεί θέμα συνειδήσεως).

Δύναται όμως να διαφωνεί και να εκφράζει την διαφωνία του.

Είναι αδύνατον να διανοηθώ εν τη Εκκλησία απαγόρευσιν γνώμης και λόγου.

(Άρθρα – Μελέται – Επιστολαί τ.Α, β έκδοσις, σελ. 202, μαρτυρική κατάθεσις υπέρ ιεροκήρυκος Κων/νου Σακκελαρόπουλου)

2- Για μια απόφασι της ΔΙΣ, που ακυρώθηκε εκ των πραγμάτων:

(σ.σ.: κάθε ομοιότης με την πρόσφατη απόφαση της ΔΙΣ που επιβάλλει σιωπή σε κάθε εργάτη της Εκκλησίας πλην.. ενός, δεν είναι τυχαία[1] )

«Προ έτους η Ι. Σύνοδος εξέδωκεν μιαν ανόητον και κωμικήν εγκύκλιον απαγορεύουσα την χρήσιν μαγνητοφώνων και εις αιθούσας χριστιανικών σωματείων!

Και ότι η εγκύκλιος προφανώς παράλογη και αντισυνταγματική, ουδεμίαν αξίαν είχε και ΟΥΔΕΝΑ εδέσμευε, ήτο αναντίρρητον.

Ουδείς όμως εφαντάζετο ότι η εγκύκλιος αύτη (επομένως και οι προκαλέσαντες αυτήν) θα εξηυτελίζετο τόσον πανηγυρικώς και θα εγελιοποιείτο τόσον φρικαλέως. Ομολογουμένως τοιαύτη καταρράκωσις και τοιούτος εξευελισμός Συνοδικής εγκυκλίου σπανίως έχει συμβή.

Ήτο όμως μία δικαία τιμωρία παρά Θεού προς τους προκαλέσαντας και υπογράψαντας αυτήν, οι οποίοι μη τολμήσαντες να εγκαλέσουν τους Αρχιερείς επί απειθεία και καταφρονήσει της ΔΙΣ, έμειναν δεινώς εκτεθειμένοι και εγελειοποιήθησαν.  Άς μάθουν άλλοτε να αποφεύγουν ενεργείας παραλόγους και εμπαθείς.

Εν πάσει περιπτώσει, δια της καταφρονήσεως της Εγκυκλίου και της μετά ταύτα αδρανείας της Ιεράς Συνόδου, ως προς την επιβολή ποινών, η θλιβερά αύτη Εγκύκλιος ηκυρώθη defacto και είναι και τυπικώς νεκρά.

(«Ενορία», φύλλον 334,15/06/1962 και στο Άρθρα – Μελέται – Επιστολαί τ.Α, β έκδοσις σ.449)

3-Δια το δικαίωμα του πιστού λαού να υποδεικνύει, να διαμαρτύρεται..

Το τρισσόν έργον της Εκκλησίας ποιμαντικόν, αγιαστικόν και διδακτικόν ανήκει εις την αποκλειστικήν αροδιότητα του Ιερατείου. Τούτο όμως δεν σημαίνειότι ο λαός αδυνατεί να υποδεικνύεη, να παρακαλή,να διαμαρτύρηται, να εκφράζει επιθυμίας και αιτήματα, άτε ώνποίμνιον λογικόν και ουχί αγέλη αλόγων ζώων…

Αγαπητοί αδελφοί δεν είναι ασύνηθες στην ιστορία της Εκκλησίαςημών η συνάθροισις του πιστού λαού, επιζητούντως την υπό των Ποιμένωνικανοποίησιν ορισμένων επιθυμιών αυτού. Ο 6^ος της εν Σαρδική Συνόδου π.χ. ορίζει:«εν περιπτώσει παρακλητικής συνάξεως πλήθους λαού.. το ικανόν τη βουλήσει του πλήθους χρή γενέσθαι».

Και συνεχίζει ο πατηρ Επιφάνιος περιγράφοντας ένα ευχάριστο … όνειρο του:

Άς συνέλθωμεν  λοιπόν άπαντες και κατακλύσωμεν τους δρόμους πέριξ της Ι.Μ. Πετράκη, ουχί ίνα  απειλήσωμεν  (τα τέκνα δεν απειλούσιν τους γονείς) αλλ ίνα ικετεύσωμεν. Ο Κύριος μεθ ημών…

( Άρθρα – Μελέται – Επιστολαί τ.Α, β έκδοσις, σ. 113)

4-  Τα Συλλαλητήρια επικοινωνούν την Εκκλησία με το πλήρωμά της

Το πρώτο όπλο (της Εκκλησίας) είναι η προσευχή και η μετάνοια ενός εκάστου δεν το αμφισβητεί κανείς. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι ένα όπλο και η μαρτυρία του πιστού λαού του Θεού δια συγκεντρώσεων. […………..] Όταν γινόταν η εικονομαχία, οι μοναχοί οι ίδιοι δεν αρκέσθηκαν στην προσευχή. Δεν κλείσθηκαν στα μοναστήρια τους και προσεύχονταν απλώς να δώσει ο Θεός τη νίκη στους Ορθοδόξους. Έκαναν βεβαίως την προσευχή, και προσευχή πάρα πολλή, αλλά βγήκαν και στους δρόμους. Κατά το δη λεγόμενον, κατέβηκαν και στα πεζοδρόμια. Αν διαβάσετε την ιστορία της εικονομαχίας, θα δείτε πως οι ίδιοι οι μοναχοί, οι αυστηροί ασκητές, έβγαιναν τότε στους δρόμους..

5-Για την οφειλόμενη αντίδραση της Εκκλησίας για την σχεδιαζόμενη κάρτα του Πολίτη, προτείνει ένα στρατήγημα:

«Θά ἐρωτηθῶμεν ἴσως: Καί τί θά συμβῇ μέ τήν ἄρνησίν μας νά ἐφαρμόσωμεν Νόμον τοῦ Κράτους;

α) Οἱ Χριστιανοί εἶναι οἱ νομοταγέστεροι τῶν ἀνθρώπων, ὅταν οἱ Νόμοι δέν προσβάλλουν τάς θρησκευτικάς των πεποιθήσεις. Ὅταν συμβαίνῃ τό ἀντίθετον, τότε, «πειθαρχοῦντες Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πραξ. ε΄ 29), εἰσέρχονται εἰς τήν παρανομίαν ἀδιαφοροῦντες διά τάς συνεπείας. Νόμοι τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους ἐπέβαλλον τήν θυσίαν εἰς τά εἴδωλα, ἀλλ’ οι πιστοί δέν ὑπήκουον. Νόμοι τοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους ἐπέβαλλον κατά καιρούς τόν Ἀρειανισμόν ἤ τόν Μονοθελητισμόν ἤ τήν Εἰκονομαχίαν, ἀλλ’ οι Ὀρθόδοξοι ἐπέλεγον τήν «ἁγίαν παρανομίαν». Εἰσαγγελεῖς καί Δικαστήρια καί Φυλακαί υπάρχουν διά πεντακοσίους ἤ χιλίους ἤ πέντε χιλιάδας ἤ δέκα χιλιάδας ἀνθρώπων. Διά  χιλιάδας ἤ μᾶλλον δι’ ἐκατομμύρια ἀνθρώπων δέν ὑπάρχουν οὔτε Εἰσαγγελεῖς, οὔτε Δικαστήρια, οὔτε Φυλακαί. Ἡ μόνη λύσις πού θά ἐπιβληθῇ ἐκ τῶν πραγμάτων, διότι θά δημιουργηθῇ ἐκρηκτικόν κοινωνικόν πρόβλημα πελωρίων διαστάσεων, θά εἶναι ἡ ὑπαναχώρησις τῆς Ἐξουσίας. Ἀλλά καί ἄν αὐτό δέν συμβῇ, ὅπερ λίαν ἀπίθανον, τότε θά εἴπωμεν καί θά βιώσωμεν τό ἡμῖν «ἐχαρίσθη τό ὑπέρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φιλιπ. α΄29). Ἡ πίστις μας σύμβολόν της καί θεμέλιόν της ἔχει τόν Σταυρόν!...

«Αγγελής»

---

[1] Ειδικά, αναφερόμαστε στην παράγραφο 9,  και απορούμε ουδείς νομικός της Αρχιεπισκοπής τους επεσήμανε, την προφανή αντισυνταγματικότητα;

Ήδη Αρχιερείς και πανάξιοι Ιερείς προβαίνουν σε δηλώσεις,  και-  προφανώς - δεν έχει  και δεν πρόκειται να ασκηθεί δίωξη κατά ουδενός.