Ὁ κορωναϊός καί ὁ σκύλος! Μία τραγελαφική ἀλλά ὄχι ἀνώφελη προσέγγιση τῆς ἐθνικῆς καί παγκόσμιας ἀμετανοησίας!

Ὁ κορωναϊός καί ὁ σκύλος!

Μία τραγελαφική ἀλλά ὄχι ἀνώφελη προσέγγιση τῆς ἐθνικῆς καί παγκόσμιας ἀμετανοησίας!

Μαρία, Ἐκπαιδευτικός

Ἀδελφοί μου φθάσαμε σέ αὐτό τό κατάντημα.

Οἱ ἀνοιχτές Ἐκκλησίες μας, τό χτύπημα τῆς καμπάνας ἔστω καί συμβολικά, ἡ ἀπαγόρευση λατρείας καί ἀτομικῆς προσευχῆς μέ τήν ἴδια ἀπόσταση ἀνά τετραγωνικό νά τηρεῖται ἀπό τούς πιστούς ὅπως συμβαίνει σέ ὅλες τίς ὑπόλοιπες  «ἐπιτρεπτές» περιπτώσεις μετακίνησης πολιτῶν σέ ἄλλους χώρους, ἡ Θεία Μετάληψη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί Θεοῦ, καθώς  καί κάποιοι Ἱερεῖς καί πιστοί πού συλλαμβάνονται ἤ ἀναζητοῦνται σάν ἐγκληματίες, νά εἶναι πράγματα ἐπικίνδυνα γιά τήν δημόσια ὑγεία καί παράνομα! Ἔχουμε διωγμό, ἀλλά κεκαλυμμένο, ραφιναρισμένο καί σερβιρισμένο ἐπάνω σέ πολιτικό δίσκο μέ λογικοφανεῖς δικαιολογίες γιά γαρνιτοῦρα.

Τά Μ.Μ.Ε. μᾶς δείχνουν κάθε λίγο καί λιγάκι «εὐφευρήματα» πολιτῶν γιά νά ἀντιμετωπίσουν τήν τρέχουσα κατάσταση, ὅπως χειροκροτήματα καί παλαμάκια ἀπό τά μπαλκόνια, κάτι γραῖες νά τραγουδᾶνε καί νά χορεύουν ἀπό τό Skype τό «ὁ Χάρος βγῆκε παγανιά», soprano νά τσιροκοπᾶνε ἀπό τά παράθυρα γιά νά ἐμψυχώσουν τάχα τούς ἀσθενεῖς καί τούς συμπολίτες τους, ἠθοποιούς νά κάνουν τηλεδιασκέψεις-σειρές live στό yutube γιά νά περνᾶ ἡ ὥρα, τραγουδιστές νά μᾶς κρατᾶνε συντροφιά μέ νότες, πολίτες νά χτυπᾶνε κατσαρολικά ἀπό τά μπαλκόνια, ὁλόκληρα οἰκοδομικά τετράγωνα νά τά μετατρέπουν σέ discoclubs μέ ἠλεκτρονική μουσική ὑπόκρουση καί φωτορυθμικά τό βράδυ, νά στήνουν ἀρκουδάκια καί ἄλλα χνουδωτά ζωάκια στά περβάζια καί στά παράθυρα, νά τοποθετοῦν τάβλες σέ κάγκελα γειτνιαζόντων μπαλκονιῶν γιά νά τρῶνε οἱ γείτονες, νά χορεύουν, νά κάνουν γυμναστική, μαγειρικές συνταγές καί ἄλλα συναφῆ.

Ἀνθρώπινα ὅλα αὐτά; Ναί ἕως ἑνός σημείου καί μέ ὅρια.

Ταιριάζουν, ὅμως, μέ τήν σοβαρότητα, τήν δυσκολία καί τό περίπλοκο τῆς κατάστασης ἐθνικά καί παγκόσμια; ...

Εἶναι ὠφέλιμα, σωτήρια καί ἡ λύση ἐπί τῆς οὐσίας; …

Ὅλα αὐτά τόσο στό ἐξωτερικό, ὅσο καί στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα.

Πόσο θά ἤθελα νά δῶ  ὅλη τήν ἀνθρωπότητα νά ξυπνήσει μέσα ἀπό αὐτήν τήν δοκιμασία καί παιδαγωγία, νά ἀναζητήσει τόν Ἀληθινό Θεό, νά ἔλθει στά συγκαλά της ἐν μετανοίᾳ μέχρι νά ἑλκύσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Πόσο θά ἤθελα οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί κι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες νά βγοῦμε ἀπό τό μονοπάτι τῆς νομιζομένης μετανοίας μας χωρίς πόθο Θεοῦ, προκοπή καί πρόοδο συνοδευομένη μέ καρπούς καί νά βάλουμε καινούργια ἀρχή πνευματικῆς πορείας.

Πόσο θά ἤθελα καί ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ συμπολίτες μας πού ἔχουν γυρισμένα τά νῶτα τους στόν Θεό νά ἐπιστρέψουν μέσα ἀπό αὐτήν τήν λαίλαπα, πού γι’ αὐτόν τόν σκοπό μᾶς παραχωρεῖται ἀπό τήν ἄμετρη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, δηλαδή γιά τό ξύπνημα ἀπό τόν πνευματικό μας λήθαργο καί τήν σωτηρία μας.

Θέλω νά πιστεύω πώς ὅλοι οἱ Χριστιανοί προσευχόμαστε ἰδιωτικά στό κελλί μας, ἀλλά ὅταν μία πληγή εἶναι ἐθνική, χρειάζεται πολύ περισσότερο ἡ συνειδητοποίηση, ἡ αὐτογνωσία, ἡ συναίσθηση, ἡ ἐπιστροφή, ἡ ἀλλαγή πλεύσεως καί ἡ κοινή προσευχή μεταξύ ὁμοφρόνων, ἰδιωτικά καί συλλογικά. Εἰδάλλως, ἄς τηροῦμε σιωπή προκειμένου νά ἐπιδιδόμαστε σέ ἀνώφελα καί ἀπρεπῆ καί μάλιστα δημοσίως.

Ὅταν μία πληγή (στημένη ἤ μή, ἀλλά κατά παραχώρησιν Θεοῦ) εἶναι ὄχι μόνο ἐθνική ἀλλά καί παγκόσμια, θά περίμενα καί ὁ πιό ἄθεος ἄνθρωπος νά μήν ἔχει διάθεση νά χάνει ἀνούσια χρόνο ἤ νά διασκεδάζει τήν κατάσταση καί νά μήν τοῦ βγαίνει μία ἀναφορά στόν Θεό, μία συστολή, μία καλή ἀνησυχία καί ἕνας σωφρονισμός.

Ἀκούω τόσους ἀνθρώπους νά βγαίνουν στά Μ.Μ.Ε. καί σχεδόν ὅλοι μιλοῦν, ἀντιδροῦν καί ἐνεργοῦν σάν ὁ Θεός νά εἶναι παντελῶς ἀπών, σέ μία τέτοια χρονική συγκυρία πού θά ἔπρεπε νά γαντζωθοῦμε κυριολεκτικά ἐπάνω Του.

Αὐτό κάτι δείχνει γιά τό ποιοί πραγματικά εἴμαστε ὅλοι μας λίγο ἤ πολύ.

Δυστυχῶς, μέ βαθειά θλίψη ὁμολογῶ πώς ἀποδεικνυόμαστε μία χώρα βαπτισμένων Ὀρθοδόξων μέ ἀντορθόξη βιωτή καί ἀδιάφορο ἤ χειρότερα καί μέ ἀντιχριστιανικό-ἀντορθόδοξο φρόνημα, πού νομίζει πώς τά κλαπατσίμπαλα, τά τραγούδια, οἱ χοροί, τά φωτορυθμικά καί τά παρόμοια θά ξορκίσουν τό κακό καί ὄχι ὁ Θεός μέ τήν ἔμπρακτη μετάνοιά μας.

Μήπως οἱ συνειδητοί Ὀρθόδοξοι πορευόμαστε ἠμιτελεῖς καί οἱ μακράν τοῦ Θεοῦ ἀτελεῖς; Ἄς ἀπαντήσει ὁ καθένας μόνος του μετά τήν αὐτοεξέτασή του καί τήν αὐτοκριτική του καί σέ συνδυασμό μέ τό ἀποτέλεσμα, δηλαδή τό ἐθνικό καί παγκόσμιο πλαίσιο πού βιώνουμε. «Ἐκ γάρ τοῦ καρποῦ τό δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. 12, 4). Ἄν τό πλαίσιο δέν εἶναι καλό, πῶς εἴμαστε ἐμεῖς;…

Οἱ πολιτικοί καί οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες, ὅποιοι καί ὅσοι, ἔχουν τίς βαρυσήμαντες εὐθύνες τους στήν ἀποστασία, στήν ζημία καί στήν καταστροφή πού προξενοῦν στό ἔθνος, στούς πολίτες καί στό ποίμνιο ἀντίστοιχα. Ἀλλά βλέποντας τά ἀντανακλαστικά καί τίς ἀντιδράσεις καί ἡμῶν τοῦ λαοῦ στήν πλειοψηφία μας, πρέπει νά τό ὁμολογήσουμε πώς κατά πολύ ξεβράζουμε κόσμο καί ἀποστασία, ὄχι μόνο οἱ μακράν, ἀλλά κατά πολύ καί ἡμεῖς οἱ ἐγγύς Χριστιανοί!

Τό νόμισμα ἔχει δύο ὄψεις καί πρέπει νά τίς δοῦμε καί νά τίς παραδεχθοῦμε.

Ἡ μία ὄψη ἔχει κεφάλι, τήν ἐξουσία.

Ἡ ἄλλη ὄψη ἔχει ἀριθμούς, τούς πολίτες.

Κατά τήν καρδία μας καί οἱ ἡγέτες μας. Δέν τό λέω ἐγώ, ἀλλά οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι εὔκολο νά βλέπεις τούς ὑψηλά ἱσταμένους, διότι ἡ θέση τους εἶναι περίοπτη καί ὁρῶνται εὔκολα ἀπό παντοῦ κι ἀπό ὅλους ὅπως ὁ ἥλιος, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη. Εἶναι δύσκολο ὅμως νά δοῦμε τά δικά μας μοῦτρα στόν καθρέφτη. «Ταῦτα ἔδει ποιῆσαι, κακεῖνα μή ἀφιέναι» (Ματθ. 23, 23). Ἐξάλλου τούς ἄλλους δέν μποροῦμε νά τούς ἀλλάξουμε, μόνο νά τούς βοηθήσουμε. Τόν ἑαυτό μας ὅμως μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νά τόν ἀλλάξουμε. Καί ἄν βοηθήσουμε τόν ἑαυτό μας οὐσιαστικά, μόνο τότε μποροῦμε νά βοηθήσουμε καί τούς ἄλλους, ἀλλά καί πάλι, στόν βαθμό πού θά μᾶς ἐπιτρέψει ἡ προαίρεση καί ἡ ἐλευθερία τους.

Σέ ἕναν λαό πού ἔχει ἀποπροσανατολισθεῖ βαθμηδόν καί σέ βάθος πολλῶν χρόνων ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τόν Ἰησοῦ, πού δέν πίνει ἀπό τό ἀθάνατο καί σωτήριο ὕδωρ εἴτε καθόλου εἴτε ὄχι ὅσο κι ὅπως πρέπει κι ὅπως σέ παλαιότερες ἐποχές, ὄχι γιατί δέν μπορεῖ, ἀλλά γιατί δέν θέλει ἐπειδή ἡ καρδία του προαιρεῖται ὡς πόρνη καί μοιχαλίδα, καταντήσαμε νά χρειάζεται ἀκόμη κι ἕνας σκύλος γιά νά βγοῦμε στοιχειωδῶς ἐλεύθερα γιά μία βόλτα στόν δρόμο, ὥστε νά μήν πληρώσουμε πρόστιμο ἀδικαιολόγητης μετακίνησης.

Πρέπει νά μᾶς προβληματίσει καί αὐτή ἡ ἀκούσια τραγελαφική παραχώρηση (μήν παρεξηγήσετε, δέν γράφω εὐδόκηση) ἐκ Θεοῦ.

Πολλές φορές στίς μικρές λεπτομέρειες κρύβονται μεγάλες διαπιστώσεις, νίκες ἤ ἧττες, λάθη ἤ εὐστοχίες. Ἀξίζει νά τίς λαμβάνουμε καί αὐτές ὐπόψιν κι ὄχι νά μᾶς ξεφεύγουν!

Πολλές φορές ἀκόμη καί στίς μικρές λεπτομέρειες κρύβεται ἕνα καλό ἤ κακό ἀποτέλεσμα!

Ἐγώ πολλές φορές τίς βρίσκω πιό κραυγαλέες καί σοκαριστικές ἀπό τά πασιφανῆ.

Ἐλπίζω νά μᾶς φωτίσει ὁ Κύριος νά λάβουμε ὅλοι, οἱ ἐγγύς καί οἱ μακράν, τό ἄνωθεν μήνυμα πώς ἔχουμε ἐκπέσει ὡς Χριστιανοί, ὡς Ἕλληνες, ὡς ἀνθρωπότητα, νά ἔλθουμε εἰς ἑαυτόν, νά ἀναζητήσουμε τόν Ἀληθινό Θεό, τό ἔλεος Του ἔστω κι ἀπό ἀνάγκη, γιατί ἀπό ἀγάπη δέν τό κάναμε ὅσο ὅλα πήγαιναν καλύτερα… καί νά ἐπανέλθουν οἱ ρόλοι τοῦ σκύλου καί τοῦ ἀνθρώπου πάλι στήν φυσική τους κατάσταση.

Διαφορετικά, φοβᾶμαι πώς θά μᾶς παραχωρηθεῖ καί πόλεμος, μεγαλύτερα δεινά καί χειρότερα ταρακουνήματα, ὥστε εἴτε νά ξυπνήσουμε, εἴτε νά ξεχωρίσει ἡ ἦρα ἀπό τό σιτάρι ὁριστικά κι ἀμετάκλητα.

Ἄς μήν ἀκούσουμε γιά τήν Ἑλλάδα μας ἀπό τά χείλη τοῦ Κυρίου· 

«ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Ματθ. 23,38).

Καλή μας μετάνοια ἀδελφοί.