Κυριακή Β΄ Νηστειών ( Αγ. Γρηγορίου Παλαμά) -«Ιδών δε ο Ιησούς την πίστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ. Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Εβρ. α' 10 - β'3

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Μάρκ. β' 1 -12

«Ιδών δε ο Ιησούς την πίστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ. Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».(Μάρκ. β' 5)

Ο Χριστός, όταν άρχιζε το δημόσιο κήρυγμά Του, ξεκινούσε με την πρόσκληση «Μετανοείτε», αλλά και την αποκάλυψη ότι «ήγγικε η βασιλεία των ουρανών». (Ματθ. δ' 17). Μέσα από την πρόσκληση «Μετανοείτε», αποκαλυπτόταν, από τη μια η τραγικότητα στην οποία οδηγήθηκε ο άνθρωπος, εξαιτίας της αμαρτίας, και από την άλλη η προσφορά σ' αυτόν της δυνατότητας να βγει από αυτό το αδιέξοδο και με τη δική του συνεισφορά, τη μετάνοια. Ή δική του μετάνοια θα ήταν η απάντηση στην αποδοχή του αγαθού μηνύματος της βασιλείας του Θεού , που είναι η αγάπη, αλλά και η ικανότητα να τον βγάλει από τα όποια αδιέξοδά του.

Αγαθό, λοιπόν, το μήνυμα της βασιλείας του Θεού. Είναι μήνυμα αγάπης που έρχεται σαν βάλσαμο να απαλύνει τον πόνο και στη συνέχεια να προσφέρει ριζική θεραπεία. Μια θεραπεία ψυχοσωματική, που όχι απλά θα τον επαναφέρει στην αρχική του κατάσταση, αλλά και θα τον οδηγήσει στην παραπέρα τελείωση, με τελική κατάληξη το «καθ' ομοίωσιν Θεού».

«Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Ο Χριστός τον προσφωνεί «Τέκνον», παιδί μου, για να τονίσει όχι μόνο στον παράλυτο του σημερινού Ευαγγελίου, αλλά και σε κάθε αμαρτωλό άνθρωπο ότι παρά την αμαρτωλότητά του εξακολουθεί να τυγχάνει της στοργής και της αγάπης του Θεού. Παράλληλα με την αγάπη Του λειτουργεί θεραπευτικά, αφού του αποκαλύπτει μεν, ως αιτία της παραλυσίας του τις αμαρτίες του, αλλά την ίδια στιγμή του προσφέρει και τη θεραπεία, λέγοντας του «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου».

Με το «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», ο Χριστός χτυπά τη ρίζα όλων των κακών, την αμαρτία. Παράλληλα αποκαλύπτει ότι, ο Ίδιος ως Θεός, έχει τη δυνατότητα όχι μόνο να συγχωρεί αμαρτίες, αλλά και να προσφέρει πλήρη ψυχοσωματική θεραπεία. Κατ'επέκταση ενθαρρύνει τον άνθρωπο να απευθύνεται σ' Αυτόν και ότι τον προσμένει σαν στοργικός Πατέρας για να τον στηρίξει, για να τον ανορθώσει και για να του αναγγείλει την ευχάριστη είδηση της θεραπείας.

Όμως δεν φτάνει μόνο η μετάνοια και η επιστροφή. Χρειάζεται ακόμα και η πίστη, που δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι ο Θεός μπορεί και να συγχωρεί αμαρτίες, αλλά και να θεραπεύει κάθε ασθένεια. Μια πίστη που δεν εκφράζεται τυπικά ή θεωρητικά, ούτε και σταματά στο πρώτο εμπόδιο. Μια πίστη που ξεπερνά τα όρια της «λογικής», χωρίς να είναι παράλογη. Μια πίστη που προσπερνά δυσκολίες και κινδύνους και ιδιαίτερα το «εγώ». Η πίστη που δεν σταματά μόνο στη βεβαιότητα, αλλά προχωρά ακόμα περισσότερο και γίνεται «ενεργουμένη», τότε γίνεται ωραιότερη και πιο συμπαθητική.

Αντίθετα αν η πίστη παραμείνει τυπική και άγονη καταντά νεκρή. «Η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστίν»( Ιακ. β' 20 ) ,υπογραμμίζει ο Απόστολος Ιάκωβος. Αλλά και ο Απόστολος Παύλος διαβεβαιώνει ότι «και εάν έχω πάσαν την πίστιν ώστε όρη μεθιστάνειν αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί» Α' Κορ.ιγ' 2). Δηλαδή, «κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να μετακινώ βουνά αλλά δεν έχω αγάπη είμαι ένα τίποτα».

Η πίστη χωρίς αγάπη, είναι αναξιόπιστη και άποκρουστική, αλλά και επικίνδυνη. Ακόμα γίνεται εγωιστική και κάποτε επιθετική και υποκριτική, όπως αυτή των Γραμματέων του σημερινού Ευαγγελίου και για την οποία επικρίθηκαν από τον Χριστό. Γιατί, ενώ συνωστίζονταν για να τον ακούσουν, την ίδια στιγμή τον αμφισβητούσαν και αρνούνταν να παραδεχτούν ότι είναι Θεός και ως Θεός μπορούσε να κάνει θαύματα και να συγχωρεί αμαρτίες.

Σε πλήρη αντίθεση με τους Γραμματείς βρέθηκαν οι τέσσερις που μετέφεραν τον παράλυτο. Στο πρόσωπό τους, αλλά και μέσα από τις διαδοχικές ενέργειές τους ο Χριστός διέκρινε την πραγματική τους πίστη. Όπως ακούσαμε και στο σημερινό Ευαγγέλιο: «Ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ. Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου".

Η πίστη, όταν είναι αληθινή εμπιστεύεται τον Θεό και αποδέχεται το θαύμα χωρίς να το διερευνά. Η πίστη γκρεμίζει κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί μπροστά της. Το μόνο αξεπέραστο εμπόδιο είναι εκείνο του εγωισμού, όπως διαπιστώσαμε σήμερα και στους Γραμματείς. Και τούτο γιατί, ο εγωισμός κρατά τον άνθρωπο μακριά από το Θεό, αφού τον μόνο που πιστεύει και εμπιστεύεται είναι τον εαυτό του. Ο ίδιος εγωισμός, αρνείται την ύπαρξη της αμαρτίας, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μένει αδιόρθωτος. Κάτι που δυστυχώς συμβαίνει και σε μας σήμερα, αφού αρνούμαστε τη δυνατότητα αλληλεπίδρασης μεταξύ της αμαρτίας και της ψυχοσωματικής ασθένειας ,χωρίς να σημαίνει ότι και κάθε ασθένεια οφείλεται στην αμαρτία.

 Όμως την ίδια στιγμή δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι η αμαρτία έχει γίνει ένα με τη φύση μας. Κατά τον Απόστολο Παύλο: « φτάνω πια στο σημείο να μη διαπράττω εγώ ο ίδιος το κακό, αλλά η αμαρτία που έχει εγκατασταθεί μέσα μου» (Ρωμ.ζ' 17).

Αδελφοί μου, όσο κι αν η αμαρτία βασιλεύει μέσα μας, αλλά και μέσα στον κόσμο, δημιουργώντας μας μιαν καταθλιπτική κατάσταση, εντούτοις η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Γιατί, αυτά τα δεδομένα τα άλλαξε ο Χριστός προσφέροντάς μας και με τη Σταυρική Του θυσία μια καινούργια κατάσταση θεραπείας και λυτρώσεως. Αρκεί να την αναζητήσουμε, όπως έκαναν σήμερα και οι τέσσερις που μετέφεραν τον παράλυτο, προτάσσοντας την πίστη και παραμερίζοντας όλα τα εμπόδια. Παρήγορο, λοιπόν, κι ελπιδοφόρο το μήνυμα που προσφέρει σήμερα ο Χριστός σε όσους καταφεύγουν με πίστη σ' Αυτόν. «Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Αυτό το αγαθό μήνυμα της Βασιλείας του Θεού που αποτελεί και πρόσκληση για μετάνοια, ας το αποδεχθούμε. Με τη Χάρη του Θεού και τη δύναμη της πίστεως μας θα τα καταφέρουμε.

Θεόδωρος Αντωνιάδης