π. Αθανάσιος Μυτιληναίος : «Θεία Κοινωνία και μεταδοτικές ασθένειες...»

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:  «ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ…»[Ομιλία πρώτη]

[έκτακτη ομιλία που εκφωνήθηκε στις 28-2-1988 εξ αφορμής ερωτήσεως του βουλευτού Β. Αγοράστη προς τους Υπουργούς Παιδείας και Υγείας σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο παρέχεται η Θεία Κοινωνία] 

Την αφορμή, αγαπητοί μου, του παρόντος θέματος μας έδωσε μία πρόταση ενός βουλευτού, που έκανε στη Βουλή και που αναφέρεται στο θέμα του τρόπου της μεταδόσεως της Θείας Ευχαριστίας, της Θείας Κοινωνίας. Και ότι ο τρόπος αυτός εγκυμονεί κινδύνους της υγείας του λαού. 

Βέβαια θα απαντήσουμε, αλλά θα έπρεπε όμως να οφείλουμε χάριτες σε εκείνους οι οποίοι μπορούν να αναταράσσουν πολλές φορές τέτοιες καταστάσεις, διότι δίδουν την ευκαιρία να μείνουμε και σε θετικές πλευρές. Όπως είναι η γνώση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, που δίδεται η αφορμή από αυτό το περιστατικό, για να μάθει και να πληροφορηθεί ο χριστιανικός μας λαός ποια είναι η ουσία του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, διότι μετά από την αναίρεση των όσων ελέχθησαν από τον κ. Βουλευτήν, θα θέλαμε να τονίσουμε, γιατί εκεί είναι το θετικό μέρος, να τονίσουμε την ουσία του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και σε ένα τρίτο μέρος να αναφερθούμε ιστορικά πια στον τρόπο μεταδόσεως του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Με ποιον τρόπο θα πάρω τη Θεία Κοινωνία. Και αν ήταν πάντοτε στην ιστορία αυτός ο ίδιος τρόπος τον οποίο έχουμε σήμερα. 

Συνεπώς, αφού δίδεται εξ αφορμής αυτού του περιστατικού η ευκαιρία να ακουστούν μερικά πράγματα, μπορούμε να πούμε ότι δεν οφείλουμε χάριτες σε εκείνους οι οποίοι δίδουν αυτές τις ευκαιρίες; 

Αλλά και κάτι ακόμη. Αν υποτεθεί ότι υπάρχουν ή μπαίνουν στην περιοχή του πειρασμού αυτές οι προτάσεις, θα λέγαμε ότι δεν θα είχαμε μάρτυρες αγαπητοί μου, εάν υποτεθεί ότι δεν είχαμε πειρασμούς. 

Λέγει ο Κύριος: «ἀνένδεκτόν ἐστι τοῦ μὴ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα»[Λουκ.17,1]. Είναι, λέγει, αδύνατον να μην έλθουν τα σκάνδαλα. «Oὐαὶ τῶν ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται»[Mατθ.18,7]. Σε σχέση μόνο με αυτόν που μπορεί να γίνει αιτία του σκανδάλου, ο Κύριος είπε «αλίμονό του», και μάλιστα λέγει ότι συμφέρει γι’αυτόν να φουντάρει στη θάλασσα με μία μυλόπετρα, για να είναι εκ του ασφαλούς το φουντάρισμα. Και γιατί συμφέρει; Διότι η τιμωρία του αυτοκτονούντος- περί αυτού πρόκειται- είναι ελαφροτέρα του σκανδαλίζοντος. Αυτό το είπε ο Κύριος και είναι σαφές. «Ἀνένδεκτόν» λοιπόν «ἐστι τοῦ μὴ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα». Είναι αδύνατο να μην έρθουν. 

Και αν θέλετε, είναι εκείνο που λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν»[Α΄Κορ.11,19]- «αιρέσεις», ξέρετε, στη γλώσσα της Γραφής, θα πει σχίσμα. Δεν έχει την έννοια τη σύγχρονη που είναι απόκλιση από την πίστη, αλλά είναι το σχίσμα, είναι εκείνοι δηλαδή που δημιουργούν προβλήματα μέσα στον χώρο της Εκκλησίας. Με διάφορα καμώματα ή φιλοπρωτίες ή άλλα πράγματα. Λέγει: «Δεῖ» (:πρέπει), γιατί με τον τρόπο αυτόν, «ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν». Για να γίνουν οι δόκιμοι, οι δοκιμασμένοι άνθρωποι, φανεροί· διότι τι αποδεικνύει τον δόκιμο; Ο πειρασμός. Είναι αυτό που λέγει ο λαός μας, ότι η φουρτούνα κάνει τον καπετάνιο. Έτσι, η φουρτούνα από μία πλευρά είναι άσχημη, αλλά και ταυτόχρονα καλή· διότι δίδει την ευκαιρία να αναδείξει τον σωστό μας, τον καλό καπετάνιο. Και εν προκειμένω, τον σωστό χριστιανό τον αναδεικνύει ο πειρασμός. Και αν ο πειρασμός είναι έντονος και αναδειχθεί εις μάρτυρα ο χριστιανός, πέστε μου πόσες χάριτες θα όφειλε στον πειρασμό που του έγινε αφορμή να αποκτήσει μαρτυρικό στεφάνι και ποια θα ήταν η δόξα του στη βασιλεία του Θεού; 

Αλλά και κάτι ακόμα, θα λέγαμε, εν προοιμίω, ότι είναι μία εποχή κρίσιμη. Ο Κύριος λίγο πριν σταυρωθεί, πριν παραδοθεί, είπε: «Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου»[Ιω.12,31].Τώρα, λέγει, υπάρχει μία κρίσις. «Νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω», και ο άρχων του κόσμου τούτου θα πεταχθεί έξω. Και αναφέρεται στον διάβολο. Αυτό το «κρίσις», θα λέγαμε, πάντοτε υπάρχει μέσα στην Εκκλησία, αλλά σε κάποιες εποχές αυτή η κρίσις είναι ισχυροτέρα. Και θα τονίζεται περισσότερο και περισσότερο στα έσχατα. Έτσι, εσχατολογική είναι εκείνη η παρατήρηση που ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει στην Αποκάλυψή Του, ότι «ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» και «ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι»[Αποκ.22,11]. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι μέσα στον ίδιο χώρο, και είναι ο χώρος της Εκκλησίας, διότι κατά τεκμήριο είμεθα όλοι βαπτισμένοι, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή, αύριο δεν ξέρω τι μπορεί να συμβαίνει, μέχρι αυτή τη στιγμή είμεθα όλοι βαπτισμένοι· και οι φιλικώς διακείμενοι εις την Εκκλησίαν και οι εχθρικώς διακείμενοι εις την Εκκλησίαν, είμεθα όλοι βαπτισμένοι. 

Μέσα λοιπόν εις αυτόν τον χώρον της Εκκλησίας, της κολυμβήθρας, του μυστηρίου του Βαπτίσματος, όλοι έχουμε ισότητα. Είμεθα όλοι ενώπιον του Θεού ίσοι. Γιατί γινήκαμε παιδιά του Θεού. Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα αλλάζουν σε μας. Και τότε εκείνος που ένιωσε τη χαρισματικότητα του βαπτίσματος θέλει να γίνει από άγιος αγιότερος και εκείνος που δεν αναγνωρίζει το βάπτισμά του, δεν το θέλει, το έχει αρνηθεί, με τον τρόπο της ζωής του κτλ, εάν μάλιστα κάποτε φθάναμε να αρνηθούμε και τον Θεό, τότε βέβαια, αναμφισβήτητα ο άνθρωπος αυτός αρχίζει να ρυπαίνεται, να τον ρυπαίνει η αμαρτία. 

Και εδώ τώρα ο πολύ μυστηριώδης λόγος, που είναι πρώτον διαπίστωσις και δεύτερον και εντολή: «ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» και «ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι». «Ἒτι», θα πει «ακόμη»· διότι ο άγιος και ο ρυπαρός κάποια στιγμή ήσαν μαζί. Στον ίδιο χώρο της Εκκλησίας. Αλλά όταν αρχίσουν τα πράγματα να γίνονται έντονα, έκδηλα, τότε αναμφισβήτητα αρχίζει να υπάρχει ή οφείλει να υπάρχει μία διάστασις. Εάν λοιπόν λέγει Αυτός ο Λόγος του Θεού, Αυτό το Πνεύμα το Άγιο: «ο άγιος να γίνει πιο άγιος», σημαίνει ότι εάν σε κάποιο σημείο συναντιώνταν αυτοί οι δύο, έστω και τοπικό σημείο, αν όχι τροπικό, κάποια στιγμή πηγαίνει πιο πέρα· είπα τοπικό, για να καταλάβετε το παράδειγμα, αφού λέει: «ἔτι», ακόμη, πάει πιο πέρα. 

Αλλά και αν ο ρυπαρός γίνει πιο ρυπαρός, θα πάει κι αυτός πιο πέρα. Αυτομάτως λοιπόν όταν ένας πάει πιο αριστερά, ο άλλος πιο δεξιά, πιο πέρα, πιο πέρα, δεν είναι πολύ φυσικό αυτό το χάσμα να μεγαλώνει; Ε, αυτό είναι μία παραγγελία, αγαπητοί μου, εσχατολογική· διότι δεν αναμένονται πια διορθώσεις σε καταστάσεις. Φρόντισε αν πίστεψες να γίνεις πιο πιστός. Αν τηρείς τις εντολές του Θεού και αγιάζεσαι, να γίνεις πιο άξιος. Οι πειρασμοί πρέπει να σε κάνουν παλικάρι, άγιο, για να αντέξεις στα επερχόμενα δεινά και δη στον ερχομό του προσώπου του Αντιχρίστου. 

Αν πάλι είσαι ρυπαρός, μην κάθεσαι καθόλου. Τράβα τον δρόμο σου. Πήγαινε να γίνεις πιο ρυπαρός! Θέλετε να καταλάβετε την έννοια αυτή; Όταν ο Χριστός είπε στον Ιούδα, στο Μεγάλο Δείπνο· εν τω μεταξύ είπε ότι κάποιος θα με προδώσει από σας. Και όλοι ταράχτηκαν. Και είπε ο Κύριος εις τον Ιούδα: «Εκείνο που έχεις να κάνεις, κάνε το γρήγορα». Τι σήμαινε αυτό; Είχε δύο φάσεις. Η μία ήταν να τον συνταράξει ο Κύριος τελευταία στιγμή και να μετανοήσει. «Α, ώστε λοιπόν κατάλαβε τι πάω να κάνω; Και τι πάω να κάνω;». Αλλά δεν συνήλθε ο Ιούδας. Οπότε ήταν τώρα η άλλη πλευρά. Η μία, αυτή· να συνέλθει. 

Η άλλη πλευρά είναι ότι, αν είσαι ρυπαρός, γίνε πιο ρυπαρός. Γιατί; Ήδη διάλεξες την πορεία σου. Αίρεται η χάρις του Θεού. Γιατί; Διότι σαφώς λέγει εκεί, από τη στιγμή εκείνη εισήλθεν ο σατανάς εις την καρδίαν του Ιούδα και ο Ιούδας δεν μπορούσε πια να μετανοήσει. Πέστε μου, αν κάποτε σταθούμε μπροστά σε αυτό το ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» και «ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι», κι αυτός μπορεί να είναι ο πατέρας μου, να είναι ο αδελφός μου, να είναι το παιδί μου, εννοώ με συγγενικό δεσμό, να είναι απλώς ο συμπατριώτης μου, αυτός που μιλάει τα Ελληνικά, ο Έλληνάς μου, ο άνθρωπός μου, αυτός που ζω μαζί του στην ίδια πόλη, μπορώ να μην οδύρομαι; Μπορώ να μην κλαίω; Μπορώ να μην πενθώ; Εκείνος μπορεί να … και να καγχάζει, αλλά εγώ θα πενθώ. Γι΄αυτό και οι μάρτυρες πενθούσαν για τους διώκτες τους. Λυπούνταν για τους διώκτες τους. Για εκείνους που τους υπέβαλλαν στο μαρτύριο. 

Έτσι, ας καταλάβουμε, εκ προοιμίων σας το είπα, και σαν προοίμιο το ανέφερα ότι, μην ξενίζεστε αν βλέπετε να υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις που μπορούν να στρέφονται δημόσια πια εναντίον της Εκκλησίας. Τίποτα. Μην σας παραξενεύει. Θα λέγαμε «τον δρόμο τους και τον δρόμο μας». Κάποτε ο όσιος Λουκάς, ο εν Βοιωτία, που υπάρχει εκεί η μονή του οσίου Λουκά επήγαινε, είχε συνήθεια κάθε Μεγάλη Παρασκευή να πάει στην κορυφή του βουνού με ένα σταυρό να κάνει προσευχή. Όπως περπατούσε στο μονοπάτι, είδε στον δρόμο, στο μονοπάτι επάνω μια οχιά. Είχε σηκωθεί η οχιά αυτή με απειλητικές διαθέσεις κατά του οσίου Λουκά. Στάθηκε ο όσιος Λουκάς, δεν μπορούσε να πάει αριστερά ή δεξιά γιατί δεν υπήρχε τρόπος, ήταν στενό το μονοπάτι από εκεί και είπε: «Πλάσμα του Θεού, κι εγώ πλάσμα του Θεού είμαι· άντε λοιπόν, στον δικό σου τον δρόμο και στον δικό μου τον δρόμο εγώ». Πόσες φορές μου χρησίμευσε εμένα αυτό…: «Στον δρόμο σου και στον δρόμο μου». Η οχιά κατέβασε το κεφάλι κάτω, σύρθηκε και χάθηκε. Επήγε στον δρόμο της. Και ο όσιος Λουκάς επήγε στον δρόμο του. Δεν είναι παρά μία άλλη έκφρασις, μέσα σε μία, θα λέγαμε, ασκητική εμπειρία, κατά το : «ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» και «ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι», έστω και αν αυτό για μας δημιουργεί πένθος και λύπη πολλή στην καρδιά. 

Αλλά ας έρθουμε, αγαπητοί μου, εις το θέμα μας· διότι μην ξεχνάμε ότι όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια δύναμη να αντέξουν, γι΄αυτό και είναι ανάγκη να γίνεται μία αναίρεση και αναθεώρηση των όσων μπορούν να λέγουν εναντίον της Εκκλησίας, για να στηρίζονται οι ασθενείς. Εγώ θα ήθελα να έλεγα ότι όλοι εσείς δεν είσαστε ασθενείς στην πίστη, δεν έχετε ανάγκη στηριγμού, θα ήταν περιττό να πω το θέμα αυτό, αλλά υπάρχουν όμως, πώς να το κάνουμε, και οι ασθενείς εις την πίστιν, σαλεύονται, στενοχωρούνται, μήπως και είναι έτσι, μήπως είναι και αλλιώς, γι΄αυτόν τον λόγο χάριν αυτών, θα πρέπει να δώσουμε μίαν απάντηση αναιρέσεως των όσων έχουν ειπωθεί. 

Ποια ήταν η πρότασις του κ. βουλευτού εις την Βουλή; Την έχω εδώ, επιτρέψατέ μου πολύ γρήγορα να την διαβάσω, γιατί πρέπει να διαβαστεί, δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε αναίρεση, εάν δεν δούμε τη θέση. 

«Σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας», λέγει εις την Βουλήν ο κ. Βουλευτής, «προβλέπεται η θεία Μετάληψις των πιστών μέσα στους ιερούς ναούς. Έτσι, σε κάποιο σημείο της Λειτουργίας, μέσα στις Εκκλησίες ο μητροπολίτης ή ο αρχιερέας, μεταλαμβάνει όλους τους ιερείς και διακόνους της Εκκλησίας, οι οποίοι πίνουν(με μαύρα γράμματα, σημαίνει υπογραμμισμένα) πίνουν τρεις φορές από ίδιο δισκοπότηρο(υπογραμμισμένο αυτό) και στη συνέχεια πάντα από το ίδιο δισκοπότηρο, το αγίασμα που έμεινε, με ένα μεταλλικό κουταλάκι μεταλαμβάνει τους πιστούς, ηλικίας έξι μηνών έως 80-90 ετών· οπότε παρατηρείται το θλιβερό και απαράδεκτο φαινόμενο, το κουταλάκι να μπαίνει στο στόμα γέροντα ή γερόντισσας 80-90 ετών, με σαπισμένα δόντια κτλ. και στη συνέχεια στο τρυφερό στοματάκι του βρέφους των 6 μηνών ή του νηπίου των 2-3 ετών, γεγονός που προκαλεί αποστροφή, προβληματισμό και ανησυχία για μεθόδους αναχρονιστικές και επικίνδυνες στη σύγχρονη κοινωνία και δημόσια υγεία. 

Ύστερα από την παραπάνω πραγματικά απαράδεκτη κατάσταση(τώρα με κεφαλαία γράμματα και μαύρα, δηλαδή υπογραμμισμένα) ΕΡΩΤΩ, τον μεν Υπουργό Θρησκευμάτων αν έχει πρόθεση να διερευνήσει τις σκέψεις και απόψεις του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και της Ιεράς Συνόδου, αν σκέπτονται να διατηρήσουν αυτόν τον επικίνδυνο τρόπο της αγίας Μετάληψης, ο οποίος ίσως να σώζει την ψυχή του ανθρώπου, αλλά ίσως και να βλάψει το σώμα το δικό του και των συνανθρώπων του. Τον δε Υπουργόν Υγείας, να μας πληροφορήσει εάν αυτός ο τρόπος στη σημερινή εποχή της ταχύτατης μετάδοσης μικροβίων, τελεί υπό την έγκρισιν ή ανοχή του Υπουργείου και ποιες είναι οι απόψεις των ιατρικών συλλόγων και κυρίως του Ιατρικού Συλλόγου της Αθήνας». 

Αυτά, αγαπητοί μου, ελέχθηκαν στην Βουλή. Και επειδή η Βουλή είναι Βουλή και είναι δημόσιος χώρος, ακούγεται η κάθε γνώμη, λέγεται κάθε γνώμη και ακούγεται κάθε γνώμη, βεβαίως θα λέγαμε ότι θα έπρεπε να δοθούν και οι απαντήσεις που ζητήθηκαν. 

Και πρώτα πρώτα δόθηκε η απάντηση του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών· γιατί αυτό ζήτησε ο κ. βουλευτής. Και η απάντηση είναι εδώ γραμμένη, θα σας κουράσω αλλά είναι ανάγκη να ειπωθεί. Τι να κάνω; Και επειδή βλέπω ότι ο χρόνος τρώγεται με αυτό πάρα πολύ, αλλά ίσως αναγκαστούμε και μία δεύτερη ομιλία να αφιερώσουμε. Γράφονται τούτα ως απάντησις, από τον αντιπρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών κ. Αθανάσιον Αβραμίδην, Επίκουρον Καθηγητήν της Ιατρικής. 

«Ελάβομεν την ακόλουθον επιστολήν δια το θέμα της Θείας Κοινωνίας και τους κινδύνους μεταδόσεως ασθενειών. 

Κύριε διευθυντά, εις απάντησιν επί ερωτήσεως εις την Βουλήν σχετικά με τη Θεία Κοινωνία και τους κινδύνους μεταδόσεως ασθενειών, υποβάλλονται τα ακόλουθα προς ενημέρωσιν του αναγνωστικού σας κοινού. Εις την Βουλήν των Ελλήνων κατετέθη ερώτησις από τον βουλευτή κ. Αγοράστη, με την οποία πρώτα καταφέρεται για το «θλιβερό και απαράδεκτο φαινόμενο»(το «κουταλάκι»), εννοεί την αγία λαβίδα της Θείας Μεταλήψεως, «να μπαίνει στο σώμα γέροντα ή γερόντισσας 80-90 ετών με σάπια δόντια και στη συνέχεια στο τρυφερό στοματάκι του βρέφους των 6 μηνών ή του νηπίου 2-3 ετών. Γεγονός που προκαλεί αποστροφήν, προβληματισμόν, και ανησυχία για μεθόδους αναχρονιστικές και επικίνδυνες στη σύγχρονη κοινωνία και δημόσια υγεία»(το παίρνει αυτούσιο από τους λόγους του κ. βουλευτού). Ύστερα δε ερωτά, αν αυτό τελεί υπό την έγκρισιν του Υπουργείου και ποιες είναι οι απόψεις των ιατρικών συλλόγων, και κυρίως του ιατρικού συλλόγου της Αθήνας. 

Προφανώς ο ερωτών βουλευτής δεν γνωρίζει ότι το θέμα αυτό είναι παμπάλαιο και ότι επ’αυτού κατά καιρούς έχουν λάβει θέση οι πάντες. Πρόκειται δε για ένα θέμα πίστεως κατ’ εξοχήν. Και ελάχιστα ιατρικόν· διότι είναι θέμα επενέργειας υπερφυσικών, πνευματικών δυνάμεων, οι οποίες βρίσκονται πέρα από το πεδίον ερεύνης και τις δυνατότητες της επιστήμης. Ο πιστός προσέρχεται για να κοινωνήσει, μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης. Πίστεως σε Εκείνον που είπε: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» και είναι πεπεισμένος ότι μεταλαμβάνει σώμα και αίμα Χριστού. Προσέρχεται δε με συντριβή καρδιάς στο άγιο ποτήριο, στο ποτήριο της ζωής, ίνα λάβει Χριστόν, Σωτήρα και Ζωή από την πηγή της Ζωής, όχι δε θάνατον. Στο όνομα της πίστεώς του και στην αξιοπιστία του Θεού Του του είναι αδιανόητο ότι ο Παντοδύναμος Θεός, ο Οποίος αγάπη εστί και από αγάπη δια τον άνθρωπον ανέβηκε στον σταυρόν, θα επέτρεπε ποτέ να μεταδοθεί στον μεταλαμβάνοντα μία οποιαδήποτε αρρώστια με το ίδιο Του το Σώμα και με το δικό Του το αίμα, όταν με αυτά τον αγιάζει. 

Επομένως για τον πιστό πρόβλημα δεν υπάρχει. Εκείνοι όμως οι οποίοι αμφιβάλλουν ή φοβούνται μην πάρουν κάποια αρρώστια με τη Θεία Κοινωνία, όσοι δεν πιστεύουν στην ουσία της Θείας Κοινωνίας, αυτοί που δεν έχουν λόγο να μεταλάβουν και είναι δικαίωμά τους, να απέχουν. Ας αφήσουν όμως τους άλλους ήσυχους. Είναι μάλιστα παρατηρημένο ότι οι μη πιστεύοντες είναι κυρίως εκείνοι οι οποίοι περισσότερο ομιλούν από τους κινδύνους από τη Θεία Κοινωνία. Όπως και το ότι κόπτονται(από τους λόγους του κ. βουλευτή) «για το καλό των πιστών». Εξ εκείνων οι οποίοι ασκούν πολεμικήν εναντίνον των πιστών. 

Πάντως ιατρικώς δεν υπάρχει ούτε μία βεβαιωμένη περίπτωσις απλού πιστού στον οποίον να έχει μεταδοθεί αρρώστια με τη Θεία Μετάληψη. Ούτε και ιερέως, ο οποίος μάλιστα μετά την κοινωνία των πιστών κάνει την «κατάλυση»(όταν καταλύουμε το άγιο ποτήριο δηλαδή) και καταπίνει όλα τα υπόλοιπα της Θείας Κοινωνίας μέχρι τρυγός (μέχρι τον πάτο του αγίου ποτηρίου, αυτό θα πει), μαζί με ό,τι από το στόμα του κάθε μεταλαμβάνοντος δια της Αγίας Λαβίδας κατέληξε στο Άγιο Ποτήριο. Ούτε ακόμη και τότε που έβραζε η φυματίωση, εθέριζε η σύφιλη και η λέπρα ήτανε ευρύτατα διαδεδομένη. Τα ίδια προφανώς θα ίσχυαν αν ετίθετο θέμα και για το AIDS. Δεδομένα τα οποία να οδηγούν την ιατρική σε παρέμβαση δεν υπάρχουν. Σε θέματα πίστεως άλλωστε, όταν μάλιστα πρόκειται για τα μυστήρια της χριστιανικής πίστεως δεν είναι ευχερές να υπεισέλθει η Ιατρική, διότι τα μυστήρια τελούνται με την επενέργεια πνευματικών δυνάμεων, οι οποίες είναι εκτός του πεδίου των δυνατοτήτων της επιστήμης, άρα και της Ιατρικής. 

Επομένως, το θέμα παραμένει στις αρμοδιότητες της Εκκλησίας να επιλέγει τους τρόπους με τους οποίους θα διεκπεραιώσει την αποστολή της. Σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και Εκκλησίας δεν υπάρχει παρά μόνο στους έχοντες τρικυμία εν κρανίω, εφόσον αμφότερες εξυπηρετούν την αλήθεια, οπωσδήποτε δε κινούνται επί διαφορετικής βάσεως και σε διαφορετικά επίπεδα. Χρειάζεται βεβαίως επίγνωση των ορίων εκάστης και αλληλοσεβασμός στην τήρηση των αποστάσεων εκατέρωθεν». 

Αυτά, αγαπητοί μου, ανακοίνωσε ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών. Σας το διάβασα. Πρέπει, τα ξέρετε πιο καλά, γιατί εσείς μου δίνετε τα αποκόμματα, εγώ δεν παίρνω εφημερίδα. Τα έχετε διαβάσει αυτά και κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, σας είναι γνωστά αυτά τα πράγματα, εν τοιαύτη περιπτώσει εφόσον πρέπει να έχουμε την αναίρεση, έπρεπε να έχουμε και την ανάγνωση τόσο της προτάσεως, όσο και το τι απαντάει ο Ιατρικός Σύλλογος. Βλέπουμε λοιπόν ότι η απάντησις του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών είναι πλήρης, είναι με ιατρικήν επίγνωσιν και με σεβασμό, όπως είπε, εις τα θέματα της Εκκλησίας. 

Συνεπώς η πρότασις, θα λέγαμε, του κ. βουλευτού, πράγματι κάπου αλλού απέβλεπε. Απλώς θα λέγαμε ότι βρίσκεται στα πλαίσια του, τα γενικότερα πλαίσια του αντιεκκλησιαστικού αγώνος, που τόσο κατάφορα τον τελευταίο καιρό έχει εξαπολυθεί. Είμεθα όλοι μάρτυρες αυτής της επιθέσεως. Πάντως ορθά απαντά ο Ιατρικός Σύλλογος κα θα επαναλάβω κάτι. Γιατί θέλω να το τονίσω. Πάλι από τον Ιατρικόν Σύλλογον: «Επομένως για τον πιστό πρόβλημα δεν υπάρχει. Εκείνοι όμως οι οποίοι αμφιβάλλουν ή φοβούνται μην πάρουν κάποια αρρώστια με τη Θεία Κοινωνία, όσοι δεν πιστεύουν στην ουσία της Θείας Κοινωνίας, αυτοί που δεν έχουν λόγο να μεταλάβουν και είναι δικαίωμά τους, να απέχουν. Ας αφήσουν όμως τους άλλους ήσυχους-αλλά βλέπετε, δεν τους αφήνουν ήσυχους-. Είναι μάλιστα παρατηρημένο ότι οι μη πιστεύοντες είναι κυρίως εκείνοι οι οποίοι περισσότερο ομιλούν από τους κινδύνους από τη Θεία Κοινωνία. Όπως και το ότι κόπτονται(από τους λόγους του κ. βουλευτή) «για το καλό των πιστών». Εξ εκείνων οι οποίοι ασκούν πολεμικήν εναντίον της πίστεως» Ασκούν πολεμική εναντίον της πίστεως. Δεν το λέω εγώ. Το λέγει ο Ιατρικός Σύλλογος. 

Όσο για την ερώτηση που κάνει ο κ. βουλευτής στο Υπουργείο Παιδείας για το ίδιο θέμα, θα απαντούσαμε ότι σε θέματα πίστεως το Υπουργείο Παιδείας δεν είναι αρμόδιο. Αρμοδία είναι μόνο η Εκκλησία του Χριστού. Όταν μάλιστα ο κ. βουλευτής λέγει-παίρνω από την αγόρευσή του- «ο οποίος τρόπος-δικά του λόγια- ίσως να σώζει την ψυχή του ανθρώπου αλλά ίσως και να βλάψει το σώμα το δικό του και των συνανθρώπων του». Όταν λοιπόν ο κ. βουλευτής βάζει εκείνο το «ίσως να σώζει», δηλαδή θέτει υπό αμφισβήτηση το θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου δηλαδή με τη Θεία Ευχαριστία, το ολιγότερον εμφανίζεται ο κ. βουλευτής άπιστος. Το ολιγότερον. Με τον μετριότερον χαρακτηρισμόν. Και βέβαια σαν άπιστος πράγματι δεν έχει δικαίωμα να κρίνει εκείνα που δεν του ανήκουν. Είναι πολύ φυσικό. 

Και μάλιστα επ’αυτού απαντά ο Απόστολος Παύλος. Είναι από την Α΄προς Κορινθίους επιστολήν,2,14: «Ψυχικός άνθρωπος(ψυχικός θα πει εκείνος που έχει μείνει στο βιολογικό του επίπεδο, δηλαδή δεν είναι ο ανεπτυγμένος πνευματικά, δεν έχει το Πνεύμα του Θεού. Αυτούς τους κρίνει η Αγία Γραφή ως ψυχικούς ανθρώπους. Είναι τρεις κατηγορίες. Ο ψυχικός, ο σαρκικός και ο πνευματικός. Ο ψυχικός είναι αυτός που μένει στη βιολογία του. Ο σαρκικός είναι εκείνος ο οποίος γνώρισε την πνευματική ζωή αλλά ακόμη δεν είναι φτασμένος. Και ο πνευματικός εκείνος πια που κυβερνάται από το Πνεύμα το Άγιον. Λέγει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ(:κάτι που αφορά στο Πνεύμα του Θεού και τα έργα του Αγίου Πνεύματος, ο ψυχικός άνθρωπος δεν τα δέχεται)». Και όχι μόνο δεν τα δέχεται: «μωρία γὰρ αὐτῷ ἐστι(: του είναι ανόητα, του είναι κουταμάρες· άντε αυτό το κουταλάκι τώρα και δεν ξέρω τι) καὶ οὐ δύναται γνῶναι, ὅτι πνευματικῶς ἀνακρίνεται(:και δεν μπορεί να μάθει, να γνωρίσει ότι αυτά αναλύονται πνευματικά από πνευματικούς ανθρώπους). 

«Ὁ δὲ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾿ οὐδενὸς ἀνακρίνεται». Ο πνευματικός άνθρωπος όλους τους εξετάζει, όλα μπορεί να τα βάλει κάτω από την κριτική του, αλλά δεν μπορεί να μπει κάτω από την κριτική μη πνευματικών ανθρώπων. Αν το θέλετε, να σας πω κάτι. Η ψυχολογία επί παραδείγματι μπορεί να εξετάζει τους ανθρώπους. Ο άγιος όμως δεν μπαίνει στον χώρο της Ψυχολογίας. Γιατί; Γιατί η αγιότητα εκφεύγει από τον χώρο της Ψυχολογίας. Αυτό είναι το πάρα πάρα πολύ σπουδαίο. 

Ωστόσο θέματα πίστεως δεν ανήκουν, αγαπητοί, ούτε στα Υπουργεία, ούτε στους Βουλευτές, ούτε στη Βουλή. Ανήκουν μόνον εις την Εκκλησίαν. Μπορεί η Εκκλησία να βρει έναν άλλον τρόπο μεταδόσεως της Θείας Ευχαριστίας, αν εκείνη το κρίνει, όχι όμως γιατί φοβάται τις αρρώστιες αλλά γιατί κάποιος άλλος τρόπος πιθανώς τη διευκολύνει, τεχνικώς, περισσότερο. Όπως εξάλλου και ιστορικά έτσι έγινε στο παρελθόν, όταν μετελάμβαναν οι πιστοί από το Άγιο Ποτήριο, και επειδή εγίνοντο ζημίες, θα το δούμε αυτό παρακάτω την ερχομένη Κυριακή -πρώτα ο Θεός- γιατί δεν επαρκεί ο χρόνος, άλλαξε, και εισήγαγε αυτό που λέμε «λαβίδα». Και λαβίδα κατά λέξη δεν είναι, είναι κοχλιάριον. Λαβίδα θα πει τσιμπίδα. Αλλά γιατί λέγεται λαβίδα, έμεινε το όνομα της προηγούμενης χρήσεως. Θα το δούμε όμως όταν έρθουμε εις τον οικείον τόπον. Εκείνο που έχω να σας πω, ότι η Εκκλησία πιστεύει ότι η Θεία Ευχαριστία είναι το ζωντανό σώμα και αίμα του Χριστού, γι΄αυτό ακόμη και ξεχωριστή λαβίδα για τους ασθενείς που κοινωνούν, δεν την επιτρέπει. Προσέξτε αυτό το σημείο. 

Βέβαια ένας ο οποίος δεν θα είχε την πίστη να μείνει στο σημείο αυτό. Είπαμε, μπορεί να αναχωρήσει. Όποιος θέλει, μπορεί να μείνει. Η Εκκλησία κανέναν δεν εκβιάζει. Αν υποτεθεί ότι κατηγορούν την Εκκλησία με τον νηπιοβαπτισμό- «με ρώτησαν εμένα να με βαπτίσουν;», λέγουν τα νεότερα παιδιά μας- αν λοιπόν κατηγορούν την Εκκλησία για τον νηπιοβαπτισμό, λυπούμαι, αλλά κανείς μπορεί μετά αν θέλει να φύγει. Και αν δεν πιστεύει σε τίποτα, τότε δεν φοβείται και τις συνέπειες της απομάκρυνσής του από την κολυμβήθρα, από το βάπτισμά του, από τον Θεό, τον Οποίο επιτέλους, δεν πιστεύει. Άρα, τι σε ενοχλεί, άνθρωπέ μου; Επειδή σε βάπτισε ο πατέρας σου; Ε, πες ότι ήταν ένα μπάνιο που έκανες, αφού δεν πιστεύεις, τίποτε άλλο και ήταν ένα από τα πολλά μπάνια που σου ‘κανε η μάνα σου όταν ήσουνα νήπιο. Τίποτε άλλο. Γιατί υβρίζεις την Εκκλησία; Γιατί την υβρίζεις; 

Αλλά να το ξέρετε, αγαπητοί. Αν κάποιος σας βρίζει στον δρόμο, πίσω του είναι ο διάβολος. Κι αν οι άνθρωποι καταφέρονται σήμερα εναντίον της Εκκλησίας, δεν είναι οι άνθρωποι τόσο· είναι ο διάβολος από πίσω. Μην ξεχνάτε εκείνο το εσχατολογικό, ότι ο διάβολος, λέγει, όταν βλέπει ότι δεν έχει πλέον χρόνο- είναι στην Αποκάλυψη- έχει θυμό πολύ. Μην το ξεχνάτε. Έτσι, δεν θα βλέπουμε τον άλλο άνθρωπο σαν κι εκείνον που στρέφεται εναντίον της Εκκλησίας, και πρέπει τώρα να τον πετάξουμε. Ο διάβολος είναι από πίσω. Να σας πω ένα μικρό παράδειγμα. Όταν κάποτε, πετάτε μία πέτρα σε ένα σκυλί, δεμένο σκυλί, το σκυλί δαγκώνει την πέτρα. Γιατί δεν μπορεί να σας φτάσει. Επειδή είναι δεμένο. Το έχετε προσέξει; Δαγκώνει την πέτρα. Αφού εγώ την πέταξα την πέτρα. Έτσι λοιπόν είμεθα ανόητοι πολλές φορές εμείς οι πιστοί, να νομίζουμε ότι ο άλλος μας επιτίθεται. Ο διάβολος επιτίθεται! Οι άνθρωποι που επιτίθενται είναι άξιοι πολλών, πολλών, πολλών δακρύων. Και πρέπει να δείξουμε εις αυτούς πολλήν αγάπην και πολλήν φιλανθρωπία. Πιστεύω να συμφωνείτε. 

Ωστόσο, σας είπε ότι η Εκκλησία ούτε τότε χρησιμοποιούσε, συγνώμη, ούτε για τους ασθενείς έχει ξεχωριστή λαβίδα, ούτε ποτέ ξεχώρισε η Εκκλησία- δεν θα μπορούσε να το κάνει;- αλλά πιστεύει τι είναι το Άγιο Ποτήριο- ποτέ δεν ξεχώρισε, σας είπα, τους υγιείς από τους αρρώστους. Ή τα μικρά παιδιά από τους ηλικιωμένους, με τα σάπια δόντια, ή ό,τι άλλο, που λέγει ο κ. βουλευτής. Γι΄αυτό πολύ σωστά σημειώνει ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, φαίνεται ίσως είναι μία δημοσίευσις, Τρίτη 16 Φεβρουαρίου τρέχοντος έτους. Φαίνεται ότι δόθηκε περιληπτική απάντηση, είναι η εξής: «Από τη μέχρι σήμερα πείρα-απαντάει ο ιατρικός σύλλογος- και από τη βιβλιογραφία, δεν προκύπτουν στοιχεία που να πείθουν ότι καταρχήν έχουν μεταδοθεί νοσήματα». Δεν υπάρχει καμία βιβλιογραφία ή πείρα. 

Αν θέλετε όμως εγώ να σας πω και μερικά παραδείγματα που είναι πολύ ενδεικτικά. Ότι δεν κινδυνεύει κανείς πράγματι να αρρωστήσει. Καταρχάς θα’ θελα να αναφερθώ σε μία επιστολογράφο εδώ της πόλεώς μας, που έστειλε στην τοπική εφημερίδα μία επιστολή και αναφέρεται σε έναν Λαρισαίο ιερέα τον παπα-Στάμο Κονταξή. Εγώ δεν τον πρόλαβα· νομίζω ήταν στο Νεκροταφείο δεν θυμάμαι. Ίσως εκεί. Πρέπει να έχει πεθάνει προ του ’60. Λοιπόν. Αυτός κάποτε πήγε, λέγει, να μεταλάβει κάποιον φυματικόν. Μόλις κοινώνησε ο φυματικός δεν κατάφερε να καταπιεί, κονδυλιάστηκε, τι έπαθε δεν ξέρω, έβηξε και έβγαλε το περιεχόμενο επάνω εις το πάπλωμά του. Δεν εδίστασε, λέγει η επιστολογράφος, ο ιερεύς να φάγει εκείνο που βγήκε από το στόμα του φυματικού. Και ότι ο ιερεύς αυτός, μετά από το περιστατικό αυτό, χωρίς βέβαια να γίνει φυματικός, έζησε άλλα 35 χρόνια και έφτασε στην ηλικία των 94 ετών. Αλλά πρέπει να σας πω ότι αυτό το περιστατικό έχει μυριάκις επαναληφθεί. Θα το ακούσετε σε κάθε τόπο γιατί απλώς επαναλαμβάνεται το φαινόμενο αυτό. 

Ακούστε όμως και το αντίθετο παράδειγμα. Κάποτε, αγαπητοί μου, ένας ιερεύς μ’ έναν διάκονο επήγαν σ΄ έναν ιδρυματικόν ναόν, δηλαδή σε ένα ίδρυμα που ήταν φυματικοί, ένα Σανατόριο, να τελέσουν τη Θεία Λειτουργία. Ετέλεσαν την Θεία Λειτουργία και βεβαίως όλοι οι τρόφιμοι του Σανατορίου, δηλαδή οι φυματικοί, εκοινώνησαν από το Άγιον Ποτήριον. Κατά την τάξη, ο διάκονος έπρεπε να κάνει την κατάλυση, αλλά ο διάκονος δεν κινείται να καταλύσει. «Καταλύω» λέγεται «τρώγω το περιεχόμενο, το υπόλοιπο του Αγίου Ποτηρίου». Αυτό λέγεται κατάλυση στη γλώσσα την ιερατική. Του λέει ο ιερεύς, -Παιδί μου κάνε κατάλυση. -Εγώ; Ποτέ, λέγει ο διάκονος. Τόσοι φυματικοί κοινώνησαν, εγώ θα κάνω κατάλυση; Ποτέ. -Παιδί μου, του λέγει, είναι πολύ μεγάλη αμαρτία να το ισχυρίζεσαι αυτό. -Εγώ δεν το κάνω, λέγει ο διάκονος. –Καλά, λέγει. Και κατέλυσε ο ιερεύς. Το επόμενον έτος που γιόρταζε πάλι αυτός ο ναΐσκος εκεί του Σανατορίου, επήγε πάλι ο ιερεύς για να λειτουργήσει. Ήτανε μόνος του. Τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και άρχισε να κοινωνεί τους τροφίμους, δηλαδή τους φυματικούς. Ανάμεσα εις τους φυματικούς φυματικός πια ήταν και ο διάκονος, ενώ ο ιερεύς, αγαπητοί μου, δεν έγινε φυματικός. 

Τα δύο αυτά περιστατικά θυμίζουν εκείνο που κάποτε ο Γεδεών εζήτησε από τον Θεό, για να βεβαιωθεί ότι ήταν θέλημά Του να πολεμήσει τους Φιλισταίους, τους εχθρούς: «Κύριε», λέγει, «θα βάλω μαλλί έξω, μαλλί πρόβειο(ξέρετε το μαλλί δέχεται την υγρασία όταν πέφτει το βράδυ δροσιά)λοιπόν, θα σε παρακαλέσω πολύ, εάν είναι θέλημά σου πραγματικά να πολεμήσουμε, δώσε να πέσει υγρασία επάνω εις τον πόκον, δηλαδή στο μαλλί, αλλά να μην πέσει υγρασία στη γύρω περιοχή». Το πρωί βρήκε μούσκεμα τον πόκο, το μαλλί, την τούφα από το μαλλί, αλλά η γη ήταν ξερή, δεν είχε υγρασία. Αντέστρεψε, θα λέγαμε, αυτό που ζητούσε. «Κύριε, αν είναι θέλημά Σου, δώσε να πέσει υγρασία σε όλη τη γη, τη γύρω γη, αλλά να μην πέσει επάνω εις το μαλλί». Την άλλη μέρα το πρωί ήτανε μουσκεμένη η γη από την υγρασία, αλλά το μαλλί ήταν κατάστεγνο. Αυτό μου θυμίζει τα δύο αυτά περιστατικά. Το ένα έτσι και το άλλο έτσι. 

Βέβαια, αν έπρεπε κανείς να λέγει θα ήθελε χρόνο πολύ, απλώς εγώ αυτά σας τα είπα κάπως ενδεικτικά. 

Εντούτοις, εντούτοις, υπάρχουν άνθρωποι που αρρωσταίνουν από το Άγιο Ποτήριο. Χμ.. μία κυρία με κοίταξε παράξενα. Ναι, αγαπητοί μου. Υπάρχουν άνθρωποι που αρρωσταίνουν από το Άγιο Ποτήριο. Και θα σας δώσω αγιογραφική μαρτυρία. Όταν πάει κάποιος να κοινωνήσει χωρίς να πιστεύει ότι είναι Σώμα και Αίμα Χριστού! Αυτός αρρωσταίνει μέχρι θανάτου! 

Ακούστε τι λέγει εδώ ο Απόστολος Παύλος. Είναι από την Α΄προς Κορινθίους επιστολή του: «ὥστε ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως» -και το αναξίως κυριότατα δεν αναφέρεται εις το να είμαι πόρνος και ανήθικος, είναι κι αυτό βεβαίως, είναι όλα τα αμαρτήματα, προσέξτε, μην πάρετε θάρρος σε αυτό το σημείο- να φυλάξει ο Θεός- κυριότατα αναφέρεται εις το θέμα της πίστεως. Μάλιστα αυτό όλως τονίζεται από τους ερμηνευτές. Αυτός, λέγει, θα το δείτε από το κείμενο, «ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου». Είναι ένοχος απέναντι στο σώμα και το αίμα του Χριστού[Α΄Κορ.11,27]. «…Ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα (:καταδίκη) ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων(να η απάντησις) τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου». Επειδή δεν διακρίνει. Νομίζει ότι είναι ψωμάκι και κρασάκι. Κι «επειδή κοινωνούν όλοι, ας κοινωνήσω κι εγώ, για το καλό του χρόνου». Έτσι λένε μερικοί. Για το καλό του χρόνου… 

Αγαπητοί μου, πού πάμε, τι κάνουμε; Τι κάνουμε; Λοιπόν όταν δεν πιστεύεις, τότε είσαι ένοχος απέναντι στο σώμα του Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που βλέπεις εσύ που δεν πιστεύεις, σαν κρασί και ψωμί, δεν είναι σύμβολο. Αυτό θα δούμε την ερχόμενη φορά στην περίπτωση της ουσίας του μυστηρίου. Δεν είναι σύμβολο· αλλά είναι αυτό το Σώμα και αυτό το Αίμα του Χριστού. «Διὰ τοῦτο -συνεχίζει ο Απόστολος- ἐν ὑμῖν (: γι΄αυτό, λέγει, ω Κορίνθιοι, ανάμεσά σας)πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι (ασθενείς και άρρωστοι(: ασθενείς θα πει αυτοί που έχουν αδιαθεσία· άρρωστοι αυτοί που έχουν βαρύτερη περίπτωση αρρώστιας) καὶ κοιμῶνται ἱκανοί (: και πεθαίνουν αρκετοί). «Εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα». Γιατί αν εμείς εξετάζαμε τον εαυτό μας: «Πιστεύω όταν πάω να κοινωνήσω;», τότε δεν θα μας καταδίκαζε ο Θεός. 

Το βλέπει λοιπόν κανείς πολύ καθαρά. Ώστε πράγματι αρρωσταίνουν εκείνοι που προσέρχονται στο Άγιο Ποτήριο· όταν όμως είναι άπιστοι. Επειδή κοινωνούν αναξίως το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γι΄αυτό ακριβώς τον λόγο, την τελευταία στιγμή, αγαπητοί μου, πριν κοινωνήσουμε όλοι οι πιστοί, μάλιστα οι πιστοί έχουν, αν δεν γίνει ανάγνωση των ευχών από τον ψάλτη, ο καθένας ένα εγκόλπιο, κι από εκεί μπορεί να διαβάσει· τι λέγει; «Πιστεύω, Κύριε, καὶ ὁμολογῶ -δηλαδή κάνει ανανέωση της πίστεώς του, διότι πιστεύει, αλλά κάνει ανανέωση της πίστεώς του)· πιστεύω, Κύριε(και όχι μόνο πιστεύω αλλά) καὶ ὁμολογῶ ὅτι Σὺ εἶ ἀληθῶς ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὦν πρῶτὸς εἰμι ἐγώ -και ομολογώ ότι Σύ ει αληθώς ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος(:ότι Συ είσαι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, του ζώντος Θεού· εκείνη την ομολογία την οποία έκανε ο Απόστολος Πέτρος)· Ἔτι πιστεύω(:ακόμη πιστεύω) ὅτι τοῦτο αὐτό ἐστι τὸ ἄχραντον Σῶμά Σου (: στην ελληνική γλώσσα «τοῦτο αὐτό ἐστι», θα πει «αυτό δα», «τούτο, τούτο, τούτο, αυτό τούτο· αυτό δα, θα πει ελληνικά δηλαδή αυτό που τώρα θα κοινωνήσω. Πιστεύω ότι είναι το άχραντο Σώμα Σου. Δεν συμβολίζει το άχραντο Σώμα Σου· είναι) καὶ τοῦτο αὐτό ἐστι τὸ τίμιον Αἷμά Σου». 

Συνεπώς το Άγιο Ποτήριο είναι πηγή ζωής και όχι ασθενειών και θανάτου. Γι΄αυτό πολύ σωστά στην ανακοίνωσή της και η Ιερά Μητρόπολίς μας εδώ η τοπική γράφει στην τοπική εφημερίδα 7/2 τρέχοντος: «Συνεπώς οι ενδιαφερόμενοι, αν δεν στοχεύσουν αλλού, καλόν είναι να επισημαίνουν όχι φανταστικές, αλλά υπαρκτές αιτίες μεταδόσεως των ασθενειών και μάλιστα τα κέντρα της αμαρτίας και ακολασίας». 

Πράγματι, αγαπητοί, σε ένα παλιότερο δημοσίευμα, ειδικά για το AIDS, είχε σε μικρές εικόνες, φερ’ειπείν μια λεκάνη αποχωρητηρίου, ένα πόμολο πόρτας, και άλλα αντικείμενα, αν κανείς δι’ αυτών μπορεί να κολλήσει. Είχε και ένα Άγιο Ποτήριο. Εις εφημερίδα Αθηναϊκή. Κι έλεγε ότι δεν είναι εστία μόλυνσης το Άγιο Ποτήριο, τουλάχιστο ως προς το AIDS, από επιστημονικής πλευράς. Αλλά η ίδια η πολιτεία λέει ότι το AIDS, η ίδια η πολιτεία, μεταδίδεται, γιατί περί του AIDS ο λόγος, σήμερα δεν έχουμε λέπρα, ε, αν έχουμε αφροδίσια νοσήματα… έχουμε, αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει το AIDS είναι εκείνο που τρομάζει, η ίδια λοιπόν η πολιτεία λέγει ότι το AIDS μεταδίδεται μόνο με το σπέρμα, με το αίμα και με τον τοκετό. Εγώ προσωπικά στις ειδήσεις δέκα η ώρα, από το Πρώτο Πρόγραμμα, στις 11-2-1988, άκουσα μετά τις ειδήσεις, την εξής ανακοίνωση. Με συγχωρείτε πως θα το πω αλλά έτσι το ‘πε η ανακοίνωση: «Αν χρησιμοποιείτε στις σεξουαλικές σας σχέσεις προφυλακτικό, και αν χρησιμοποιείτε ναρκωτικά και προσέχετε τις σύριγγες, τίποτ΄άλλο μη φοβάστε». Έτσι είπε το ραδιόφωνο. Τ’ άκουσα με τα αυτιά μου. Ερωτώ λοιπόν. Μήπως υπάρχει αντίφασις μεταξύ των ανακοινώσεων των επισήμων της πολιτείας και του κ. βουλευτού; Μήπως υπάρχει αντίφασις; Κι αν δεν θέλουν να το σημειώσουν σαν αντίφαση, μήπως πράγματι κάπου αλλού σκοπεύουν; 

Ακόμη θα λέγαμε ότι οι ηδονικές αναζητήσεις έφεραν το AIDS. Ποιος δεν το ξέρει αυτό; Οι ηδονικές αναζητήσεις. Στις 16 Φεβρουαρίου τρέχοντος έτους, ο ακαδημαϊκός Νικόλαος Ματσανιώτης, σε μία πρόσφατη ομιλία του στην Ακαδημία των Αθηνών, που αναφερόταν για το AIDS, είπε μεταξύ των άλλων και τα εξής: «Ο ιός μεταδόθηκε στον άνθρωπο από τον πράσινο πίθηκο που ζει στην Κεντρική Αφρική». Ακόμη είπε ότι «το 1973 ένα αφρικανός επιστήμονας δημοσίευσε μία μελέτη για τη ζωή των φυλών που ζουν στην περιοχή των μεγάλων λιμνών της κεντρικής Αφρικής. Στη μελέτη, ο επιστήμονας αναφέρει ότι οι κάτοικοι μιας φυλής, έκαναν μεταγγίσεις αίματος από πράσινο πίθηκο, για να έχουν καλύτερες σεξουαλικές επιδόσεις. Έτσι το AIDS μεταδόθηκε από τον πράσινο πίθηκο στον άνθρωπο». Ορίστε. 

Έτσι, θα λέγαμε, θα λέγαμε, θα παρακαλέσουμε εκείνους που σπερμολογούν ανησυχητικές πληροφορίες στον λαό του Θεού, να στραφούν μάλλον σε άλλους τόπους μολυσματικούς. Αν θέλουν, ας πλήξουν την ομοφυλοφιλία, που την προστατεύουν, και που είναι ο φορέας, κύριος φορέας αυτού του μικροβίου, του ιού. Αν θέλουν, όλοι αυτοί οι κύριοι, ας περιορίσουν την ανηθικότητα, που με κάθε τρόπο την προπαγανδίζουν. Αν θέλουν, ακόμα, ας στραφούν να περιορίσουν τα ναρκωτικά, που κυριολεκτικά μαστίζουν τη νεολαία μας. Και ας αφήσουν ήσυχους τους Χριστιανούς, να ζουν την πνευματική τους ζωή, που κέντρο της πνευματικής τους ζωής είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, και της παρούσης και της αιωνίου ζωής. 

Αλλά όλα αυτά που συνέβησαν, αγαπητοί μου, πρέπει να πούμε και τούτο. Οφείλονται στην άγνοια, γενικότερα, του Χριστιανισμού και ειδικότερα του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Αν εγνώριζαν οι Χριστιανοί μας τι είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, θα έμεναν οπωσδήποτε αμετακίνητοι στην πίστη τους. Εκείνο πάντως που χαρακτηρίζει τους Χριστιανούς μας δεν είναι, δυστυχώς, η θεολογική γνώση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας αλλά η συναισθηματική, θα λέγαμε, προσέγγιση του μυστηρίου. Ότι πάω να κοινωνήσω. Αλλά δεν ξέρει τι είναι αυτό που θα κοινωνήσει. Και είναι ανάγκη, όχι βεβαίως να αφαιρέσουμε το συναισθηματικό στοιχείο αλλά θα πρέπει να προσθέσουμε και το θεολογικό στοιχείο, για να υπάρχει μία θεολογική στήριξη. Να ξέρω γιατί πηγαίνω να κοινωνήσω. Όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω, την ερχόμενη φορά· ο άγιος Κύριλλος στις «Κατηχήσεις» του, στην 4η και 5η, στις «Μυσταγωγικές» του «Κατηχήσεις», αναφέρεται στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Και το τονίζει αυτό. Αλλά, έχει ατονίσει αυτό. Και είναι από τα λάθη μας. Ότι, δυστυχώς, δεν ενημερώνουμε τον λαό μας για τα μεγάλη αυτά θέματα της πίστεώς μας. 

Τι είναι όμως το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας; Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι η καρδιά της καρδιάς του Χριστιανισμού! Αν η Θεία Λειτουργία που πλαισιώνει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, είναι η καρδιά της πίστεως, η Θεία Λειτουργία είναι η καρδία της πίστεως, τότε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι η καρδιά της Θείας Λειτουργίας! 

Όλα τα μυστήρια αν θέλετε, προς αυτό το μυστήριο αποτείνονται. Σαν σε τελικό σκοπό. Αφού όλα είναι μέσο δια την απόκτηση του τελικού σκοπού. Δεν βαφτίστηκα για να βαφτιστώ, αλλά βαφτίστηκα για να φτάσω στο σώμα και το Αίμα του Χριστού. Να προσεγγίσω και να οικειωθώ και να γίνω σύσσωμος και σύναιμος με τον Χριστό. Γιατί δεν θα μπορούσα να προσεγγίσω εάν δεν βαπτιζόμουν. Βαφτίζομαι λοιπόν γι΄αυτόν τον λόγο. Γι΄αυτό σας είπα, όλα τα μυστήρια τείνουν προς αυτό το κεντρικό μυστήριο, το οποίο δεν είναι ένα μέσο, αλλά είναι σκοπός. Είναι ο τελικός σκοπός, να ενωθώ με τον Θεό! Αν δεν φτάσω εκεί, τότε είναι περιττό το βάπτισμα. Και χωρίς το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, πρέπει να σας πω, Εκκλησία δεν νοείται. Διότι, τι είναι το μυστήριο; Είναι το σώμα του Χριστού. Και με ποιον τρόπο ενσωματώνονται οι πιστοί στο σώμα του Χριστού, για να αποτελέσουν την Εκκλησία; Με ποιο τρόπο; Με το να γίνονται μέτοχοι του Ποτηρίου. Να μεταλαμβάνουν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Γι΄αυτό πολύ σωστά ελέχθη, μάλιστα από τον μακαριστό π. Ιουστίνο Πόποβιτς: «όποιος κατανοεί την Θεία Λειτουργία και συνεπώς και την καρδιά της, που είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, κατανοεί τον Χριστιανισμό!». 

Στην ουσία, ήθελα να σας έλεγα, ότι, όλα αυτά τα χρόνια επολεμήθη το κήρυγμα. Είχε απαγορευτεί ο ιερεύς να κάνει κήρυγμα. Να έχει κηρυκτική δραστηριότητα. Αλλά από τον καιρό όμως που αφέθησαν, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, οι Εκκλησίες, όχι όλες, κάποιες Εκκλησίες ελεύθερες, ο Στάλιν το είχε κάνει αυτό, επέτρεπε μόνο τη Θεία Λειτουργία. Μόνο. Δεν επέτρεπε το κήρυγμα. Αλλά δεν ήταν θεολόγος. Για να μπορούσε να συλλάβει ότι δεν αποτελούσε το κήρυγμα, εκείνο που θα στήριζε τον πιστό στην πίστη. Αλλά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Και αυτό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έμεινε. 

Θυμάμαι ένας σύγχρονος Σέρβος καθηγητής, ο π. Αθανάσιος ο Γιέφτιτς, το έλεγε αυτό· ότι «ας πλήξουν ό,τι θέλουν· τη Θεία Λειτουργία να μην πλήξουν». Κι όταν η Θεία Λειτουργία δεν πλήττεται, τότε διατηρείται η Εκκλησία. Αλλά και αν υποτεθεί ότι πλήττεται- γιατί θα λέγαμε, ίσως κατενοήθη πού έπρεπε να πλήξουν, με αυτό το περιστατικό των τελευταίων ημερών- θα απαντούσαμε ότι, αν ποτέ πληγεί η Εκκλησία, δηλαδή να μην τελείται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ότι θα απαγορεύεται να γίνεται η Θεία Λειτουργία, ο μη γένοιτο, αλλά όλα είναι δυνατά, εάν ο βόρειος πόλος μπορεί να έρθει στον Ισημερινό… γιατί όχι; Εάν ο γάιδαρος πετάει…γιατί όχι;Άμα τον βάλετε σε ένα αεροπλάνο, πετάει ο γάιδαρος· όλα είναι δυνατά, όλα είναι δυνατό, τότε βεβαίως η Θεία Λειτουργία, θα ετελείτο, όπως και ετελείτο εκεί όπου τέλος πάντων ετελείτο. Αλλά ετελείτο. 

Εν ημέραις Αντιχρίστου θα τελείται; Ναι. Το λέγει ο Απόστολος Παύλος. Ότι θα τελείται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας αγαπητοί μου, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ, έως ότου ο Χριστός έλθει. Εάν δηλαδή έλθει σήμερα το απόγευμα ο Χριστός, το πρωί θα έχει τελεστεί Θεία Λειτουργία. Πού; Σε κάποια μέρη του κόσμου. Η Θεία Λειτουργία είναι παμμέγιστον στοιχείο. Είναι αυτή, σας είπα, που συντηρεί την Εκκλησία. 

Αλλά πώς θα μπορέσουμε όμως να κατανοήσουμε την ουσία του μυστήριου; Αυτή η κατανόηση πρώτα-πρώτα βρίσκεται μέσα σε αυτά τα ιδρυτικά λόγια του Χριστού, για το μυστήριο που άφησε, το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας·και που οι Απόστολοι πρώτα και οι Αποστολικοί Πατέρες κατόπιν και οι Πατέρες και η Παράδοση της Εκκλησίας κατανόησαν ποια είναι η ουσία του μυστηρίου και ποια η αξία του και ποια η θέση του. 

Αλλά αυτά, αγαπητοί μου, επειδή κατά δυστυχίαν, δεν μπόρεσα να τα μαζέψω όλα μέσα σε μία ώρα, ζητώ συγνώμη, και την ερχόμενη Κυριακή, πρώτα ο Θεός, θα συνεχίσουμε το θέμα αυτό. 

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό Γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ: 

· Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ. 

· https://www.youtube.com/watch?v=C4gxRZYgpRY

· http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm