Δήμος Θανάσουλας: “Υπέρ του Λαού και του Έθνους”

– Ομιλία στο Βελλίδειο 16-2-2020 (Κείμενο και Video)

Πανοσιολογιώτατε, σεβαστοί Πατέρες, κυρίες και κύριοι,

θα πω ορισμένες πικρές αλήθειες αλλά είναι απαραίτητο να ειπωθούν. Από το κάδρο δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε ούτε εμείς, μας αφορούν αυτές οι αλήθειες, ο Ντοστογιέφσκι άλλωστε έλεγε ότι “για την κακία που υπάρχει στον Κόσμο εμείς οι καλοί φταίμε”.

Υπάρχει όμως και μήνυμα στο τέλος και το μήνυμα είναι πολύ αισιόδοξο.

Ο Ντε Γκωλ έλεγε ότι “η δυστυχία για τη χώρα μου είναι ότι οι δεξιοί θέλουν να καταργήσουν το κράτος και οι αριστεροί θέλουν να καταργήσουν το Έθνος.”

Στην Ελλάδα μας φυσικά δεν της αρκούν οι δυστυχίες. Της πρέπουν οι τραγωδίες.

Βλέπετε η υποβάθμιση έως και αγνόηση του Εθνικού Συμφέροντος και ο εξοβελισμός ακόμη και αυτού του ίδιου του όρου του Έθνους από την πολιτική ατζέντα της εκάστοτε Κυβερνητικής Πολιτικής είναι μια πρακτική που ακολουθείται με μεγάλη συνέπεια από όλα τα Κόμματα που όρισαν τις τύχες του Τόπου μας τα τελευταία χρόνια, ασχέτως της ιδεολογικής χροιάς τους. 

Με άλλα λόγια λοιπόν στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια δεξιοί και αριστεροί παλεύουν να καταργήσουν ταυτόχρονα και το Έθνος και το Κράτος.

Έχουν το δικαίωμα να το κάνουν;

Ας δούμε τι λέει το Σύνταγμά μας:  Άρθρο 1 παρ. 3

"Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα."

Είναι μια διάταξη θεμελιακή για το πολίτευμά μας. Τόσο θεμελιακή που δεν επιτρέπεται η αναθεώρησή του σύμφωνα με το 110 παρ. 1 του Συντάγματος γιατί καθορίζει τη βάση και τη μορφή του Πολιτεύματος.

Υπέρ του Λαού και του Έθνους...

Ζούμε ξέρετε σε αυτά τα χαλεπά χρόνια που περιγράφει ο Θουκιδίδης, σε αυτά που οι άνθρωποι “αλλάζουνε την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ώστε να ταιριάζει με τις πράξεις τους.”  Επειδή γνωρίζω την εχθρική κριτική και την επίθεση που έχει ασκηθεί στη σημερινή μας εκδήλωση θα μου επιτρέψετε να είμαι όσο πιο σαφής γίνεται και σε κρίσιμες λέξεις να δίνω και την καθιερωμένη σημασία τους ώστε να έχουμε ένα κοινά αποδεκτό επίπεδο συνεννόησης.  Τι είναι λοιπόν το “Έθνος”; Αυτή η λέξη που έχει φορτιστεί τόσο αρνητικά ώστε συνάνθρωποί μας να αποφεύγουν να τη χρησιμοποιούν ή ασυναίσθητα να χαμηλώνουν τη φωνή τους όταν την εκφέρουν φοβούμενοι μην στιγματιστούν ή νιώθοντας ενοχή για αυτή τη λέξη.

  Υπάρχουν πολλοί ορισμοί αλλά για σήμερα επέλεξα ότι μας αρκεί κι αυτός:

“Έθνος είναι μια ιστορικά σχηματισμένη σε έναν ορισμένο χώρο σταθερή κοινότητα, με ιδιαίτερη πολιτιστική φυσιογνωμία.”

Είναι ορισμός του καθηγητή Νίκου Σβορώνου που πήρε μέρος και στην αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ.  Αυτοί λοιπόν οι αριστεριστές και διεθνιστές που αποκηρύσσουν το Έθνος ως ιδεολογικό κατασκεύασμα ας αποκηρύξουν πρώτα το Νίκο Σβορώνο.

Ξέρετε είναι πολλοί οι διανοούμενοι και οι καθηγητάδες που θεωρούν ότι το Έθνος είναι ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα και ότι δεν υπάρχουν έθνη. Θυμόμαστε μια τηλεοπτική σειρά που ξεκίνησε αμέσως μόλις ενταχθήκαμε στα Μνημόνια το 2009. Ο τίτλος της ήταν “1821 η γέννηση ενός Έθνους” , λες και η ιστορία του Έθνους μας ξεκίνησε τότε. Δυστυχώς αυτοί οι αρνητές της έννοιας του Έθνους, τούτη τη στιγμή έχουν λάβει τιμητικές θέσεις στην Επιτροπή που όρισε η Ελληνική Κυβέρνηση για να εορτάσει τα 200 χρόνια από το 1821. Απέναντι σε αυτήν την Επιτροπή έχουμε μια ευθύνη.

Στις φιέστες αυτές των πούρων και του μπότοξ, που δεν έχουνε καμία σχέση με το Πνεύμα του 1821, γυρίζουμε την πλάτη.

Ας πάνε αυτοί που πληρώνονται για αυτό, οι αυλοκόλακες και αυτοί που έχουνε συμφέροντα. Οι φιέστες αυτές δεν είναι λαϊκές γιορτές. Η γιορτή για το 1821 θα πρέπει να είναι μια εορτή μνήμης! Τιμούμε τους προγόνους μας αγωνιστές που έδωσαν το αίμα τους “για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος μας την Ελευθερία”!  

Υπέρ του Λαού και του Έθνους λοιπόν. Και ξέρετε αυτή η συνταγματική πρόβλεψη δεν είναι πανηγυρική ή κενή περιεχομένου. Αντίθετα σημαίνει ότι τα πολιτειακά όργανα θα πρέπει κατά την άσκηση της κρατικής τους εξουσίας να ανταποκρίνονται στις υπέρτερες αξίες που προσδιορίζουν  το βαθύτερο νόημα του Ελληνικού Έθνους. Στα πλαίσια αυτά το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε με την  1934/1998 απόφασή του ότι το να ασκείται αστυνομική εξουσία από ιδιώτες αντίκειται στην συνταγματική πρόβλεψη που μόλις προαναφέραμε αφού η αστυνομική εξουσία είναι η κατεξοχήν δημόσια εξουσία και έκφραση κυριαρχίας. Είναι η γνωστή απόφαση για τα παρκόμετρα. Αλήθεια εάν είναι αντισυνταγματικό ιδιώτες να κόβουν κλήσεις, το να παρεμβαίνουν στον έλεγχο των συνόρων μας  αλλοδαπές ΜΚΟ τι είναι; Το να ασκούν καθήκοντα προϊσταμένου σε κρατικές δομές διαμονής λαθρομεταναστών ευθύνης του Ελληνικού Στρατού – ιδιώτες ακόμη και αλλοδαποί – μέλη ΜΚΟ; Τι κατάντημα είναι αυτό να δέχονται οδηγίες από ΜΚΟ αξιωματούχοι του Ελληνικού Κράτους και αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού; Πως είναι δυνατόν να επιτρέπουν ή να ανέχονται οι Πολιτειακοί μας Άρχοντες τέτοιες εκπτώσεις στην άσκηση της δημόσιας εξουσίας και στην Εθνική μας Κυριαρχία; Δεν μιλάμε απλά για αντισυνταγματικές πρακτικές. Μιλάμε για παράνομες πράξεις, αξιόποινες ενίοτε.

    Και με το «Λαό» τι γίνεται; Εδώ τα πράγματα είναι δυστυχώς πολύ πιο εύκολο να εξηγηθούν γιατί πέραν της θεωρίας όλοι μας έχουμε τις σχετικές εμπειρίες. Εμπειρίες που συνοψίζονται στο πολύ απλό:

Αυτοί νομοθετούν και εμείς ανησυχούμε.

Είναι έντονη η διάσταση ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και στις πολιτικές επιλογές της εκάστοτε κυβερνήσεως. Θα μου πείτε ο λαός ψηφίζει την κυβέρνησή του, έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία, για ποια διάσταση μιλάμε. Όντως αυτά θα ίσχυαν εάν ο Λαός ψήφιζε, δηλαδή επέλεγε τον καλύτερο. Καταρχήν πια ψηφίζουν οι μισοί από εμάς αφού η αποχή είναι τεράστια καθώς αυτοί που δεν ψηφίζουν  έχουν αποσυρθεί μην έχοντας τη δυνατότητα να βρούνε κάποιον έστω καλό που να τους εκφράζει ή είναι απλά αηδιασμένοι από τα πολιτικά πράγματα. Για τους άλλους μισούς σε μεγάλο βαθμό η ψήφος τους δεν είναι ψήφος επιλογής αλλά αποδοκιμασίας. Αυτό δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Ίσχυε και στα παλαιότερα χρόνια. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρούσε ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Έλλην δεν ψηφίζει. Καταψηφίζει. Και κάπως έτσι καταψήφισε τον Κώστα Καραμανλή εκλέγοντας τον Γιώργο Παπανδρέου γιατί λεφτά υπήρχαν. Καταψήφισε τον Παπανδρέου εκλέγοντας τον Σαμαρά γιατί δεν ήθελε μνημόνια, καταψήφισε τον Σαμαρά διαλέγοντας τον Τσίπρα γιατί συνέχιζε να μη θέλει μνημόνια   και πάει λέγοντας. Και ανάμεσα σε όλα αυτά και ένα δημοψήφισμα. Με κλειστές τράπεζες με απειλές από διεθνείς παράγοντες όπου ο λαός για άλλη μια φορά εξέφρασε τη γνώμη του. Με ένα άριστα στημένο μηχανισμό επιρροής της κοινής γνώμης που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αυτόν τον κοινωνικό αυτοματισμό της καταψήφισης, έχει γίνει δυνατό ύστερα από  τόσες εκλογές, τόσους Πρωθυπουργούς σε 10-12 χρόνια και όμως η μνημονιακή πολιτική να ακολουθείται ίδια και απαράλλακτη. Δυστυχώς στο θέμα αυτό ως λαός γίναμε το ανέκδοτο της υφηλίου. Όταν ο Ντέιβιντ Κάμερον το Φεβρουάριο του 2016 εξήγγειλε το δημοψήφισμα για το Brexit, τόνισε με νόημα ότι “εμείς θα κάνουμε σεβαστή τη βούληση του βρετανικού λαού όποια κι αν είναι”…. Σαν να έλεγε “μην βλέπετε τους Έλληνες που οι δικοί τους πολιτικοί τους κορόιδεψαν. Εμείς εδώ θα σας σεβαστούμε. Είμαστε άλλοι πολιτικοί”

Εγώ προσωπικά εκείνη τη στιγμή ντράπηκα για λογαριασμό των πολιτικών μας που τότε είχαν πρωτοστατήσει στην ανατροπή της λαϊκής βούλησης… Δεν ξέρω για εσάς…

Το πρόβλημα όμως είναι αυτήν την ασέβεια που δείχνουν οι Κυβερνήτες μας προς τον λαό που τους εκλέγει, την γνωρίζουνε  τα άλλα κράτη. Για την ακρίβεια αυτή είναι η αδυναμία της χώρας μας όταν αυτή μετέχει σε διεθνείς διαπραγματεύσεις. Όπως εύστοχα παρατήρησε Αμερικανός αξιωματούχος οι Έλληνες πολιτικοί δεν υπολείπονται σε ευφυΐα ή ικανότητες σε σχέση με πολιτικούς άλλων χωρών. Το αντίθετο μάλιστα. Απλά οι αντιπροσωπείες άλλων χωρών γνωρίζουν ότι οι Κυβερνήτες μας δεν εκπροσωπούν τον Ελληνικό Λαό. Εκπροσωπούν τον κομματικό τους μηχανισμό, τους πελατειακούς ψηφοφόρους τους και τα συμφέροντα που τους στηρίζουν. Είναι λοιπόν πολύ εύκολο διαπραγματευτικά να αποσπάσουν υποχωρήσεις από αυτούς σε θέματα Εθνικής Κυριαρχίας,  δίνοντας ως ανταλλάγματα κάποια επικοινωνιακά ψίχουλα που θα ευχαριστήσουν το κομματικό κοινό της Κυβερνώσας παράταξης. Να γιατί συνήθως ύστερα από κάθε κρίσιμη μάχη που δίνει η χώρα μας σε μια διεθνή διάσκεψη, οι πρωθυπουργοί μας πανηγυρίζουν στη συνέντευξη τύπου ενώ έχουμε υποστεί άλλη μία μικρή – μεγάλη – δεν έχει σημασία, ταπεινωτική υποχώρηση.

            Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιδιαστολής της ακολουθούμενης πολιτικής προς τη λαϊκή βούληση είναι το πώς τα διάφορα κοινωνικά μας δικαιώματα που προβλέπονται από το Σύνταγμά μας έχουν καταντήσει «κούφια λόγια» ή μάλλον “ανέκδοτο”. Να θυμίσω μερικά όπως αναφέρονται στις σχετικές διατάξεις.

Άρθρο 21

1. Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.

  2. Πολύτεκνες οικογένειες, ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, θύματα πολέμου, χήρες και ορφανά εκείνων που έπεσαν στον πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος.

Βλέπω ορισμένοι από εσάς γελάτε. Δυστυχώς. Δεν είναι ανέκδοτο όμως το Σύνταγμά μας. Είναι ανέκδοτο η πολιτική που ασκείται από αυτούς που έδωσαν όρκο να τηρούνε το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους.

Δύο και δυόμιση χρόνια ανάπηροι άνθρωποι, κατάκοιτοι, περιμένουν να αρχίσει να επανακαταβάλλεται η αναπηρική σύνταξή τους που διεκόπη κάποια στιγμή για να  επικαιροποιηθεί η αναπηρία τους και εν συνεχεία οι αρμόδιες υπηρεσίες αποψιλωμένες από προσωπικό καθυστερούν να αρχίσουν και πάλι την καταβολή των συντάξεών τους. Και ως τότε; Που είναι οι ΜΚΟ που νοιάζονται να έρθουν να προστρέξουν σε αυτούς τους ανάπηρους ανθρώπους που αδυνατούν να εργαστούν και στερούνται ακόμη και τα απαραίτητα για να ζήσουν; Ως τότε ποιος μεριμνά; Η Εκκλησία και τα χριστιανικά σωματεία! Και την ίδια στιγμή την Εκκλησία και τα Χριστιανικά σωματεία που έχουν φτάσει να υποκαθιστούν το Κράτος ως προς το κοινωνικό έργο στην Ελλάδα τα υβρίζουν και τα διώκουν ως ακροδεξιούς και φασίστες!

4. H απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους.

5. Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους.

Άρθρο 22

1. H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.

Ρωτήστε τα παιδιά που φύγανε στο εξωτερικό ψάχνοντας για δουλειά μήπως φύγανε γιατί δεν ήταν ευχαριστημένοι από τις λύσεις που προέβλεπε το Κράτος για την εργασία του….

            Το ακόμη πιο αστείο της υπόθεσης είναι το πώς οι αυτοαποκαλούμενοι ακτιβιστές και  υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν ουσιαστικά αποβάλλει από το πεδίο δράσης τους την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων που μόλις προανέφερα. Οι πιο πολλοί από αυτούς έχουν περιοριστεί στην επιλεκτική υπεράσπιση ατομικών δικαιωμάτων, κυρίως αυτών που έχουν να κάνουν με το σώμα τους και δη από τη μέση και κάτω…. Υπάρχουν δε και αρκετοί που εγκαταλείψαν εντελώς το αντικείμενο της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ασχολούνται με ιδιαίτερη ζέση είναι η αλήθεια με τα δικαιώματα των ζώων πάσης φύσεως…

            Δεν χρειάζονται μακροσκελείς αναλύσεις για το δημογραφικό. Το πρόβλημα εντοπίζεται εδώ ακριβώς και τόσο απλά όπως το περιγράφω. Εάν οι κυβερνώντες είχαν τηρήσει τον όρκο που έδωσαν όταν ανέλαβαν τα καθήκοντά τους και είχαν μεριμνήσει ουσιαστικά για τα κοινωνικά δικαιώματα της μητρότητας, της κατοικίας, της εργασίας και της πολυτεκνίας, όπως τα προβλέπει και τα εγγυάται το Σύνταγμά μας, το δημογραφικό δεν θα υπήρχε. Εάν είχαν δώσει αγώνες, εάν είχαν υψώσει το ανάστημά τους στην Τρόικα, στον Ράιχενμπαχ, στον Φούχτελ θα μπορούσαν να είχαν υπερασπιστεί το κοινωνικό μας κράτος. Θα μπορούσαν να πουν έχουμε παράδοση στο κοινωνικό μας κράτος δεν μπορούμε να το καταργήσουμε. Δεν είναι παράλογα αυτά που λέω. Υπήρξε τέτοια χώρα που αντιστάθηκε. Ήταν η Ισλανδία.

Αλήθεια μπορεί νομίζετε να λυθεί το Δημογραφικό χωρίς ουσιαστικές παρεμβάσεις; Τάζουν διχίλιαρα για κάθε γέννα και δεν κάνουν για παράδειγμα το πιο απλό και χωρίς κόστος που όμως θα έκανε τη διαφορά, τη συνυπηρέτηση των συζύγων δημοσίων υπαλλήλων.  Καταργήθηκαν όλα τα προνόμια των πολυτέκνων.  Σκεφτείτε, μια μητέρα 7 παιδιών μοριοδοτείται  όσο ένα μεταπτυχιακό. Μπορεί μια μητέρα 7 παιδιών να κάνει ένα μεταπτυχιακό;

Αλλά βλέπετε, όπως προαναφέρθηκε, η οικογένεια είναι το θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους και το Έθνος είναι πλέον μια κακή λέξη οπότε καταλαβαίνετε ποια θα πρέπει να είναι η τύχη της οικογένειας στην Νέα Ελλάδα που ευαγγελίζονται…

Σε όσους δε ισχυρίζονται ότι το δημογραφικό θα λυθεί από το προσφυγικό αυτό δεν μπορεί να γίνει δεκτό διότι η πρόταση αυτή προσκρούει στην ανάγκη συντήρησης και προαγωγής του Έθνους και όχι στην επαύξηση του πληθυσμού και επομένως η πρόταση είναι παράνομη ως αντεθνική και άρα αντισυνταγματική.

            Κι όμως ενώ αυτοί είναι οι επίορκοι και παράνομοι εμείς είμαστε που, όταν διαμαρτυρόμαστε, υψώνουμε τη φωνή της λογικής και της ανάγκης τήρησης του Συντάγματος, προπηλακιζόμαστε συλλήβδην ως ακροδεξιοί , φασίστες, νεοτραμπιστές και πλείστα όσα. Μας βρίζουν απροκάλυπτα και μας κρεμάνε ταμπέλες. Αλλά για μια στιγμή. Ταμπέλες οι Ναζί δεν κρεμούσαν;

            Αν ένας ιστορικός του μέλλοντος μελετούσε τα συστημικά μέσα και τους εμβριθείς αναλυτές τους ως προς τους χαρακτηρισμούς που μας έδωσαν για τη στάση μας στο Σκοπιανό θα νόμιζε πως στην Ελλάδα δε ζούνε Έλληνες αλλά τα Παιδιά του Χίτλερ. Σύμφωνα δε με τα τότε φιλοκυβερνητικά έντυπα, από τους πολλούς που πολέμησαν το Φασισμό, αυτοί που τον ταπείνωσαν ήταν ο Στρατηγός Πάτον στις Αρδέννες, ο Στρατάρχης Ζούκοφ στο Βερολίνο και η Ολγα Γεροβασίλη στο Πισοδέρι…

            Η αλήθεια βέβαια είναι άλλη. Η αλήθεια είναι ότι τα σύγχρονα καθεστώτα που υπηρετούν την Παγκοσμιοποίηση είναι αυτά ακριβώς που έχουν υιοθετήσει τις πρακτικές του Φασισμού. Για την ακρίβεια κιόλας τις έχουν τελειοποιήσει. Ο Γκέμπελς θα αισθανόταν δέος στο πως έχει εξελιχθεί η τεχνική της χειραγώγησης. Οι μάζες πλέον αυτορυθμίζονται ακόμη και μέσα στον ιδιωτικό τους χώρο τόσο ως προς τη σκέψη τους όσο και την  συμπεριφορά τους. Με τα νέα τάγματα εφόδου φονταμενταλιστικά – ακτιβιστικά οι μάζες πλέον εκφοβίζονται με αποτελεσματικότητα που στα αλήθεια θα ζήλευε ο Χίμλερ και τα Ες Ες του.

    Ο σύγχρονος άγριος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός των αγορών έχει μάθει πολλά από τις μεθόδους κυριαρχίας του φασισμού ώστε πια το σχήμα να έχει αντιστραφεί και η κρατική εξουσία να ασκείται κατά του Λαού και του Έθνους…

            Δεν είμαι όμως εδώ για να σας απελπίσω. Το αντίθετο. Γιατί για να συμβούν όλα αυτά που προανέφερα προϋποτίθεται η σιωπή μας. Και εμείς είμαστε εδώ σήμερα για να πούμε ότι ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ. Στην καταστρατήγηση του Συντάγματος, στις παράνομες πρακτικές τους, στον περιορισμό των Κοινωνικών μας δικαιωμάτων ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ. Ας μην ψάχνουν λοιπόν σε εμάς για άλλοθι!

 Πρέπει όμως να κάνουμε και εμείς την αυτοκριτική μας. Αδιαφορήσαμε. Επιτρέψαμε να συμβούν αυτά. Καταναλώσαμε με ευχαρίστηση τα λαϊκίστικα αφηγήματα που μας τάισαν οι εκάστοτε κυβερνώντες για να τους επιτρέψουμε να καταπατήσουν τα δικαιώματά μας, να καταρρακώσουν την Εθνική μας αξιοπρέπεια. Κυρίως ασχημονήσαμε στα παιδιά μας. Είχαμε τόσα πολλά ως Έλληνες να τους παραδώσουμε, όλον αυτόν τον μεγαλειώδη πλούτο του Ελληνικού Πολιτισμού και της Παράδοσής μας, και αντ’ αυτού τα εγκαταλείψαμε μπροστά σε οθόνες με χυδαία και κακόγουστα θεάματα. Τα χορτάσαμε αδικία και ασχήμια. Τα κάναμε να προτιμήσουνε την ξενιτιά από την πατρίδα. Κι έγινε η άλλοτε κατάρα της μάνας η νέα της ευχή: «Στο εξωτερικό να πας παιδί μου…»

Αντικρίζουμε λοιπόν τις ύστατες ημέρες μας; Όχι βέβαια! Είναι αυτό που λέει ο Μακρυγιάννης:

«Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά.».

Αυτή η μαγιά, μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι όπως προσθέτει ο Ποιητής και μας είναι αρκετά. Και κάπως έτσι ισχύει το  αξίωμα: «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»!

Οι Ήρωές μας είναι αθάνατοι! Οι Προστάτες μας είναι αθάνατοι! Είναι οι Άγιοί μας, ο Άγιος Δημήτριος, ο Άγιος Γεώργιος που μας σκέπουν και μας προστατεύουν!

Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος δεν πέθανε! Ζει και βασιλεύει; Όχι! Μάλλον κοιμάται και προσμένει! Προσμένει να μετανοήσουμε δηλαδή να αλλάξουμε μυαλά!

Και η δική μας η ψυχή είναι αθάνατη και ό,τι και να κάνουν αν δεν την δώσουμε εμείς, δεν μπορούν να μας την πάρουν!

Θα ακούνε οι έχοντες το κοσμικό φρόνημα αυτά που λέμε τώρα για τους Αγίους μας, το Μέγα Αλέξανδρο και θα γελάνε! Ε, λοιπόν ούτε που μας νοιάζει! Καύχημά μας! «Θαρσείτε! Εγώ νενίκηκα τον Κόσμο» λέει ο Χριστός μας και εγώ τον Χριστό αγαπώ και  δεν μου καίγεται καρφί πως νιώθουνε και χαχανίζουν του Κόσμου τούτου οι ηττημένοι!

Σας ευχαριστώ!

Ενωμένη Ρωμηοσύνη