Κλεψύδρα λήθης

Κλεψύδρα λήθης

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

Ο ανθελληνισμός εις την Πατρίδα  μας επιβραβεύεται με θεσμικές αξιώματα παντοειδούς τύπου, σε αντιδιαστολή με την άδολη αγάπη για το έθνος και  τον πολιτισμό, όπου διώκεται ποινικώς υπό τα εξωθεσμικά «παρατηρητήρια» τα οποία εντέλλονται από τους διεθνούς μηχανισμούς εξουσίας και εξουδετέρωσης της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Καθίσταται πρόδηλο και ψηλαφητό τοις πάσι, ότι η φαιά προπαγάνδα του συστήματος, μισό σχεδόν αιώνα, επιχειρεί παντοιοτρόπως να πειθαναγκάζει τις μάζες περί της απολύτου ταυτίσεως και εξομοιώσεως του έθνους με τον Ναζισμό.

Η αγάπη για την ελληνική γλώσσα, για τον πολιτισμό, για την τέχνη την ιστορία, η μελέτη της Χριστιανικής παραδόσεως και εν γένει της Ορθόδοξης γραμματείας, περιφρονούνται εκ του συστήματος και κατασυκοφαντούνται ως δήθεν συντηρητικά.

Η Νέα Τάξη πραγμάτων δια των πανταχόθεν έμμισθων μίσθαρνων οργάνων της, ήδη ενταγμένων οργανικά εις το  Κράτος, (με τα καμουφλαρισμένα εκβλαστήματά τους, δήθεν συλλογικότητες κτλ.), έχουν διαβρώσει εκ βάθρων του θεσμούς, ιδιαίτατα την εκπαίδευση, την Δικαιοσύνη, με αποτέλεσμα να προάγεται η έννοια του ουδετερόθρησκου και του ουδετεροεθνούς Κράτους, κατά ιταμή καταστρατήγηση του Συντάγματος ενώ παράλληλα καλλιεργείται η πεποίθηση της ηττοπάθειας και της απεμπόλησης της εθνικής μας κυριαρχίας αβρόχοις ποσί, λόγω ότι είμεθα εξ ορισμού ασθενείς ως έθνος-κράτος.

Ο ελληνικός λαός, αντιμετωπίζεται ως ένα ανυπόληπτο πειραματόζωο, το οποίο υφίσταται αδιαμαρτύρητα το παν, δίχως την παραμικρή δυνατότητα αλλαγής του συστήματος, εγκλωβισμένος στην συνθηματολογία των «εμπόρων της ελπίδας», των εξωνημένων σταυροφόρων της αριστεράς, η οποία, συνιστά ανυπερθέτως την βραχεία χείρα του συστήματος, η οποία ανακόπτει μεθοδευμένα και αναχαιτίζει εντέχνως οιαδήποτε σοβαρή συλλογική αφύπνιση του λαού, χωρίς υποταγή στην παρωχημένη παλαιολιθική μαρξιστική φληναφηματολογία.

Η διάχυση του εθνομηδενισμού και του κοινωνικού ισοπεδωτισμού αποτελούν σκόπιμες τάσεις οι οποίες καλλιεργούνται εις την κοινωνία δια να εθίζεται ο πολίτης αμιγώς προς την κατανάλωση και προς την ενασχόλησή του με ουτιδανές δράσεις, περιχαρακωμένος εις την ατομικότητά του.

Όλη η ως άνω αδράνεια περί του πολιτικού μας γίγνεσθαι  αντικατοπτρίζεται εκ παραλλήλου και εις την χρήση της ελληνικής γλώσσης, η οποία λίαν σκοπίμως και αυτή ως δομικό στοιχείο της ιστορικής μας αυτοσυνειδησίας έχει ακρωτηριασθεί, ακριβώς δια να μην έχουμε μνήμες με το ζων παρελθόν μας, επιβάλλεται να διαρρηχθεί βιαίως κάθε δίαυλος επικοινωνίας με τον ένδοξο πολιτισμό μας, να καταστούμε εν ολίγοις λαός δίχως ταυτότητα και εθνική συνείδηση, άρα καταδικασμένος να εξαλειφθεί εις το διάβα των χρόνων.

Εν κατακλείδι, το αντίδοτο εις την σκόπιμη καλλιέργεια της λήθης είναι η κλεψύδρα της μνήμης, κατά τον Ο. Ελύτη :

 «Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.»