Το υπερπλεόνασμα, αλλιώς;

Το υπερπλεόνασμα, αλλιώς;

Δημήτριος Κοσκινιώτης

       Η συζήτηση έχει αρχίσει εδώ και καιρό. Βλέπετε πρέπει να ελπίζουν σε κάτι οι «καημένοι» οι Έλληνες για να κοπάζει και η γκρίνια. Είναι σαν αυτό που λέγαν παλιότερα, «Σάλπισε νομή!».

       Πλησιάζει λοιπόν ο καιρός να κλείσει ο Κρατικός Προϋπολογισμός της φετινής χρονιάς, έρχονται και τα Χριστούγεννα και η συζήτηση που αναπαράγεται εδώ και δύο μήνες τουλάχιστον, φουντώνει, για το πόσο θα είναι το υπερπλεόνασμα, πώς θα μοιρασθεί, ποιοί θα είναι δικαιούχοι και πάει λέγοντας.

       Δικαιολογημένη η ανησυχία των ανθρώπων γιατί και λεφτά δεν υπάρχουν και η αγορά που φέτος διανύει μια από τις πιο δύσκολες χρονιές της περιμένει να βρεθεί μια αφορμή για να κινηθεί λίγο παραπάνω.

       Αφήστε που ο μποναμάς αυτός αποτελεί μέρος της μεθόδου αναδιανομής πλούτου, όπως καυχιόταν η αντίληψη που κυβερνούσε τον τόπο μέχρι πρότινος, δηλαδή αφορά σε χρήματα που έφυγαν από τις τσέπες αυτών που φορολογήθηκαν περισσότερο για να καταλήξουν σ΄αυτούς που στερούνται περισσότερο!  

       Ως εδώ καλά δεν βαριέσαι, ούτε αυτοί που τα στερήθηκαν θα χρεοκοπήσουν εξ αιτίας όσων έχασαν, ούτε και οι υποψήφιοι δικαιούχοι θα λύσουν τα προβλήματά τους με όσα θα λάβουν.

       Έχουμε άραγε κατανοήσει τη σκοπιμότητα της δημιουργίας πλεονασμάτων; Φοβάμαι πως όχι.

       Μάλλον ξεχάσαμε ότι το δημόσιο χρέος δεν μειώθηκε τα χρόνια της κρίσης, αλλά μάλλον μεγάλωσε ή τουλάχιστον δεν θέλουμε να μας το θυμίζουν. Ξεχνάμε επίσης ότι, αυτό το τεράστιο χρέος δεν δημιουργήθηκε μόνον επειδή κάποιοι επιτήδειοι έκλεψαν το δημόσιο αλλά γιατί κατά βάση ο λαός απολάμβανε, επί χρόνια, χρήματα που προέρχονταν από τον υπέρογκο δανεισμό του Κράτους ως αντίδωρο της εξουσιοδότησης που παρείχε στους άρχοντες του τόπου ώστε να κυβερνούν ανενόχλητοι.

       Επιτρέψτε να σας θυμίσω ότι, η δημιουργία πλεονασμάτων αποτελεί μνημονιακή υποχρέωσή μας, η οποία επιβλήθηκε μήπως και καταφέρουμε ποτέ να μειώσουμε το χρέος ώστε να γίνει βιώσιμο, γιατί όλοι γνωρίζουν, κι ας λένε διαφορετικά ότι, ένα τέτοιο χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί υπό κανονικές συνθήκες.

       Κάνοντας έναν πρόχειρο υπολογισμό, μπορείτε χονδρικά να καταλάβετε ότι, για να αποπληρωθούν τα περίπου 340 δισεκατομύρια ευρώ, -τόσο και λίγο περισσότερο είναι σήμερα το δημόσιο χρέος-, χωρίς να τρέχουν καθόλου τόκοι πρέπει να περισσεύουν από το προϋπολογισμό κάθε χρόνου 3,4 δισεκατομύρια, για εκατό χρόνια, (ζήσε Μάη μου). Ακόμη και να εκποιήσουμε και την δημόσια περιουσία, όπως ήδη έχουμε συμφωνήσει, νομίζετε ότι θα το πετύχουμε ποτέ;

       Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να αφήσουμε απείραχτα αυτά που περισσεύουν από το πλεόνασμα για να πούμε στους δανειστές: «κρατείστε αυτά, καθώς και τα άλλα που θα πετυχαίνουμε τα επόμενα χρόνια, και αφήστε να έχουν τα παιδιά μας δημόσια περιουσία». Αλλά θα μου πείτε εμείς φάγαμε αυτά που δανειστήκαμε υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας και θα κάνουμε θυσίες τώρα;

       Εντάξει θα πουν κάποιοι, εδώ μιλάμε για επιβίωση, αφού το χρέος δεν είναι αποπληρώσιμο, ας ελαφρυνθούν λίγο οι πιο αδύναμοι.

       Ναι, αλλά δεν βλέπετε τί γίνεται στον διεθνή περίγυρό μας. Δεν σας κάνει εντύπωση πως δεν υπάρχει μέρα και τηλεοπτικό κανάλι που να μην «παίξει» λίγες σκηνές από τα γυρίσματα της «σειράς» όπου πρωταγωνιστεί ο φίλος μας Ρετζέπ Ταγίπ. Ο στόλος και των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων χρειάζεται απαραίτητα ανανέωση. Αν τα μέσα που έχουν, ιδιαίτερα το Ναυτικό και ο Στρατός μας ήταν ΙΧ αυτοκίνητα, θα έπρεπε να τα είχαμε αλλάξει δύο φορές. Ας πάει το περίσσευμα εκεί. Εδώ η πατρίδα πασχίζει να προμηθευτεί μία με δύο Φρεγάτες, μόνον, για να αντικαταστήσει κάποιες από τις παλαιότερες Μονάδες του Στόλου γιατί δεν μπορεί να επωμισθεί τη δαπάνη, κι εμείς συζητάμε να ξοδέψουμε ότι μαζεύτηκε από αιματηρή οικονομία;

       Ίσως πει κάποιος πως αυτά τα λεφτά δεν επαρκούν, οπότε άδικος κόπος. Ναι, αλλά αυτά μαζί ίσως και μ’ αυτά που δόθηκαν πέρυσι και μ’ αυτά που πολύ πιθανόν θα οικονομήσουμε του χρόνου, και ούτω καθ’ εξής, γίνονται ένα πολύ σημαντικό ποσό που μπορεί να πιάσει τόπο.

       Προσέξατε αυτές τις ημέρες που κυκλοφόρησε μια είδηση ότι στη χώρα μας μπορεί να προταθεί η προμήθεια 20 ελαφρά μεταχειρισμένων αεροσκαφών Mirage-2000 ώστε να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε λίγο το εις βάρος μας ισοζύγιο του αεροπορικού δυναμικού έναντι αυτού της εξ’ ανατολής γείτονος; Η δαπάνη είναι ακριβώς όσο λέγεται ότι θα είναι το ύψος του υπερπλεονάσματος που πρόκειται να διατεθεί. Τί θα προτιμούσαμε;

       Ας δούμε και μια άλλη επιλογή. Θυμάστε που καίγονται τα δάση μας κάθε χρόνο; Θυμάστε τις 102 ψυχές που χάθηκαν στην πυρκαγιά που έκαψε το Μάτι το προπερασμένο καλοκαίρι; Ένα ελικόπτερο μόνον επιχειρούσε, νομίζω, στο Μάτι το 2018, γιατί τα υπόλοιπα έπρεπε να είναι στην πυρκαγιά της Κινέτας. Δεν επαρκούν τα εναέρια πυροσβεστικά μέσα και τα μισά πυροσβεστικά αεροσκάφη είναι παλιά. Τι λέτε, δεν θα ήταν ωραίο αυτά τα 200 εκατομύρια ευρώ που λέγεται ότι θα μοιρασθούν, να προτιμούσαμε να τα διαθέσει η πατρίδα για να προμηθευτεί 8 ολοκαίνουργια Canadair (με μια καλή διαπραγμάτευση) μπας και σώσουμε ότι απέμεινε από τα δάση μας;

       Μα αν συμφωνούσαμε σε μια τέτοια πρόταση θα είχαμε ξεπεράσει τον εαυτό μας, θα είχαμε ξεφύγει από αυτή τη μίζερη μυωπική αντίληψη που μας έμαθε μόνο να ζητάμε εφήμερα πράγματα. θα ήμασταν επιτέλους σοβαροί.

       Μπορεί να βγεί κανείς δημόσια άραγε, και να προτείνει στο λαό μια τέτοια ανταλλαγή; Μαντέψτε!