Θρησκευτική διπλωματία ή πνευματική διπλωπία

Θρησκευτική διπλωματία ή πνευματική διπλωπία

Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος-Κιλκίς

      «Θρησκευτική διπλωματία» λέει σήμερα ο μοντέρνος, μεταπατερικός και νοεπατερικός ορθόδοξος χριστιανός! Και μάλιστα ο ποιμένας, ο επίσκοπος, ο φύλακας της Αλήθειας μέχρι και το «ιώτα έν»! Διαβάσαμε την επιστολή του πατριάρχη προς τους συνέδρους. Δηλαδή, επικροτείται και προωθείται επισήμως η προσπάθεια  υποστήριξης της πίστης  αλλά και της  ιεραποστολικής διακονίας, διά της εκλογικεύσεως της πίστεως και η κωδικοποίηση συγκεκριμένων δράσεων, με οδηγό την πονηρή και επαμφοτερίζουσα ζυγαριά της λογικής. Με μέτρο τον άνθρωπο και όχι τον Χριστό, τον αποκαλυπτόμενο στους αγίους της Εκκλησίας! Δυτικό εισαγόμενο κατασκεύασμα, κομμάτι της βασάνου, που λέγεται εκκοσμίκευση, η οποία έχει απλωθεί πλέον για τα καλά και στα δικά μας θεολογικά πράγματα.  Πάει η απλότητα και η ευθύτητα. Σε δεύτερη θέση η άσκηση και η κάθαρση. Καταργείται δε και ευθέως η θεϊκή εντολή: «ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν». (Ματθ. 5,37)      

  

     Το λεξικό Μπαμπινιώτη γράφει μεταξύ άλλων περί της διπλωματίας (διπλωματικός μτφ.=): «Αυτός που ενεργεί με έξυπνο και προσεκτικό τρόπο ή με πονηριά: διπλωματική απάντηση (που δεν φανερώνει σαφώς ποια είναι η άποψη, η θέση του ομιλούντος, αλλά μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως). ΣΥΝΩΝΥΜΟ: Πανούργος»! Επίσης, σε όλες τις ομόρριζες λέξεις συναντά κανείς τα συνώνυμα: πονηρός, διπρόσωπος, ανειλικρινής, έξυπνος, προσποίηση, πανουργία. Είναι δυνατόν άνθρωπος της πίστεως, που επιδιώκει τέτοιες σπουδές και προκρίνει τέτοιου είδους δράσεις, να αντέξει αυτήν την ερμηνεία, να μην προβληματιστεί και να μην στρέψει διά παντός τα νώτα του στον πανούργο Πονηρό;

     Ισοπεδωτικός ο Οικουμενισμός στις ημέρες μας, δεν σκιάζεται Θεό. Και επειδή αυτές οι μέθοδοι είναι δικό του εργαλείο, όποιος κάθεται να συζητήσει με αλλόπιστο μ` αυτήν την προϋπόθεση, ενεργεί οπωσδήποτε με πονηρία και όχι εν Αγίω Πνεύματι!  Είναι πολύ πιθανόν να παραμονεύει ακόμη και η προδοσία της πίστεως!  Αν η Αλήθεια χρειαζόταν την διπλωματία, ο Χριστός θα έκανε σεμινάρια στους Αποστόλους, πριν τους αποστείλει να κηρύξουν και να βαπτίσουν.

     Η διπλωματία για την Εκκλησία μόνο «διπλοματία» μπορεί να ονομαστεί . Ναι, διπλοματία με όμικρον, δηλαδή αλληθώρισμα πνευματικό. Έτσι, το ένα μάτι της ψυχής κοιτάζει στον Χριστό  και το άλλο στον χρυσό! Όμως, "οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ".(Ματθ. 6,24)

     Καταφυγή στην διπλωματία για τον χριστιανό σημαίνει απιστία, ολιγοπιστία, δειλία, έλλειψη εμπιστοσύνης στην θεία Πρόνοια, εγωισμό, αυτάρκεια άνευ ευσεβείας, προκατάληψη κατά παντός συνανθρώπου, τουτέστιν έλλειψη απλότητας. Η Αλήθεια δεν έχει ανάγκη τα ανθρώπινα τεχνάσματα και δεν αναπαύεται στην πολλαπλότητα των συλλογισμών. Η διπλωματία μπορεί να είναι έργο των πάντων, πλην των διακόνων της πίστεως.

     Λέει ο άγιος Χρυσόστομος: «Όταν εν σοφία λόγων γένηται απόδειξις, πολλάκις και οι φαυλότεροι κρατούσι των επιεικεστέρων, δεινότεροι λέγειν όντες». Με απλά λόγια: «Όταν γίνεται προσπάθεια να αποδειχθεί η αλήθεια με την σοφία και την λογική την ανθρώπινη, πολλές φορές μπορεί να επικρατήσει η άποψη των πονηρών, επειδή οι πονηροί θα είναι πιο ικανοί στο λέγειν». Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στις διπλωματικές διαδικασίες. Η θεία Αλήθεια, λοιπόν, δεν εξαρτάται από το δεινώς σκέπτεσθαι και λέγειν. Αυτό είναι προφανέστατο στον λόγο του αγίου. 

     Υπάρχει μάλιστα και κάποιο αναμενόμενο αποτέλεσμα, όταν οδηγηθεί το πράγμα εκεί. Δηλαδή, στην περίπτωση των θρησκευτικών διπλωματικών σχέσεων, θα χρησιμοποιηθούν επιχειρήματα του μυαλού ή της «επιστήμης», για να αποδειχθεί και να γίνει πιστευτή η Αλήθεια. Αλλά, ποιου η άποψη θα υπερισχύσει; Ή πώς και πόσο θα «λειανθεί» και θα τεμαχιστεί η Αλήθεια, για να βγει ο μέσος όρος της συμφωνίας; Διότι οι διπλωματικές συναντήσεις γίνονται με διαπραγματεύσεις, συνεννοήσεις, για να λυθούν προβλήματα, λένε τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας. Αναφέρονται επίσης σε διπλωματικές νίκες και ήττες! Και ο ορθόδοξος χριστιανός, όταν μιλάει με ανθρώπους που δεν ανήκουν στην Εκκλησία και θέλει να κάνει συμφωνίες, ελέγχεται ακόμη και από το «ιώτα έν» της Αληθείας!  Υπάρχουν περιθώρια για «διπλωματίες» μ` αυτές τις προϋποθέσεις;                                                                                                               

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 18-11-2019