Ο εκκοσμικευμένος Χριστιανισμός στην υπηρεσία της παγκοσμιοποιήσεως (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Ιουνίου 2019

Ο ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ

  Όπως και άλλες φορές έχουμε τονίσει το μεγάλο δράμα του ανθρωπίνου γένους αρχίζει με την πτώση και την παράβαση της εντολής που έλαβε από τον Θεό το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Αδάμ και η Εύα, μέσα στον παράδεισο. Οι πρωτόπλαστοι προτού να αμαρτήσουν ζούσαν συνεχώς εν τω Θεώ, συνομιλούσαν άμεσα με τον Θεό και απολάμβαναν άρρητη χαρά και ευφροσύνη. 

Όταν όμως αμάρτησαν και εξορίστηκαν από τον παράδεισο, έπαυσαν πλέον να βρίσκονται σε κοινωνία με τον Θεό. Έφυγε από μέσα τους η ζωοποιός Χάρις του αγίου Πνεύματος και έτσι έγινε αισθητή η απουσία του Θεού από τη ζωή τους. Η ανταρσία του ανθρώπου κατά του Δημιουργού του, του Θεού της αγάπης, της ειρήνης και των οικτιρμών, έστρεψε αναπόφευκτα την ανθρωπότητα σε αλλότριες ατραπούς. Ο αποκομμένος από το Θεό μεταπτωτικός άνθρωπος, εστερημένος από τη δημιουργική και σώζουσα Χάρη Του, θέλησε να δημιουργήσει μια δική του, χωρίς Θεό κοινωνία, ανάξια του υψηλού και αιώνιου προορισμού του. Να χαράξει μια δική του αυτόνομη πορεία, η οποία ήταν πορεία προς την οδύνη, τη φθορά και το θάνατο. Αδιάψευστος μάρτυρας η ανθρώπινη παγκόσμια ιστορία, η οποία είναι ζυμωμένη με τη φρίκη, το άγχος, το μίσος, τις έχθρες, τους πολέμους, τις γενοκτονίες, την κοινωνική αδικία.

Ωστόσο ο Θεός, παρά την πτώση του ανθρώπου και την αποξένωσή του από Αυτόν, δεν εγκατέλειψε το πλάσμα του. Όπως πολύ ωραία παρατηρεί ο μέγας Βασίλειος στη Θεία Λειτουργία του: «Ου γαρ απεστράφης το πλάσμα σου εις τέλος ό εποίησας αγαθέ, ουδέ επελάθου έργου χειρών σου, αλλ’ επεσκέψω πολυτρόπως διά σπλάγχνα ελέους σου». Όταν δε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου (βλ. Γαλ.4,4), ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιόν Του στον κόσμο, ο οποίος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και ενώ ήταν «Θεός προαιώνιος», «επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη». Ήρθε ανάμεσά μας ως το «φως το αληθινό» (Ιωάν.1,9), για να ανακαλέσει τον εκπεσόντα Αδάμ και τους εξ’ Αδάμ, για να φωτίσει τις ανθρώπινες καρδιές και να διαλύσει τα σκοτάδια της πλάνης. Και αφού ίδρυσε την Εκκλησία του, μας άνοιξε και πάλι το δρόμο της σωτηρίας και της κατά χάριν θεώσεως.               

Όμως ο «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» (Ιωάν.8,44), ο αρχαίος δράκων, ο δόλιος διάβολος, «το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν», κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, (Βλ. «Γρηγορίου Παλαμά έργα», Ε.Π.Ε. τομ.1, σελ. 68), δεν έπαυσε να πολεμεί τον άνθρωπο, δεν έπαυσε, με περισότερη μανία τώρα, να βάλλει κατά της Εκκλησίας, και να μεταχειρίζεται κάθε τρόπο και μέσον, κάθε δόλο και πανουργία, για να ματαιώσει την σωτηρία, που μας προσέφερε ο Χριστός. Προσπάθησε στην αρχή να πλήξει την Εκκλησία με εξωτερικά χτυπήματα, διά μέσου των διωγμών, αλλά οι διωγμοί κατά παράδοξο τρόπο έφεραν αντίθετα αποτελέσματα. Οι ποταμοί των αιμάτων των αγίων μαρτύρων πότισαν το δένδρο της πίστεως και όχι μόνον δεν εξαφάνισαν την Εκκλησία, αλλά απεναντίας μάλιστα την εδόξασαν. Τότε προσπάθησε να την πλήξει με εσωτερικά χτυπήματα, μέσω δηλαδή των αιρέσεων, επειδή γνωρίζει ως δόλιος απατεώνας, ότι η Αλήθεια-Χριστός  είναι συνώνυμη με τη σωτηρία, ενώ το ψεύδος της αιρέσεως την αναστέλλει και τη ματαιώνει. Η ιστορία της Εκκλησίας μας επί 20 τώρα αιώνες έχει να μας παρουσιάσει ένα ατελείωτο κατάλογο αιρεσιαρχών και απατεώνων, αλλά και ένα ατελείωτο και συνεχή αγώνα της Εκκλησίας για την αντιμετώπιση και συνοδική καταδίκη των ποικιλωνύμων αιρέσεων και των εμπνευστών των.

Ιδιαίτερα στις τραγικές και αποκαλυπτικές ημέρες μας ο αρχέκακος όφις εργάζεται μέσω των συγχρόνων αιρέσεων, με επί κεφαλής τον Οικουμενισμό, για να εξαφανίσει την σώζουσα διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Ένας από τους άμεσους πρωτεργάτες του ο κυκεώνας, η πανσπερμία των αιρετικών ομάδων του κατακερματισμένου δυτικού Χριστιανισμού, στον οποίο δε διασώθηκε τίποτε από την αυθεντική του αρχέγονη μορφή. Αιρεσιάρχες από το χώρο του πολυδαίδαλου Προτεσταντισμού οδήγησαν την δυτική Χριστιανοσύνη από πτώση σε πτώση, εξυπηρετώντας τα καταχθόνια σχέδια των προωθητών της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», και της Νέας Εποχής οι οποίοι εργάζονται πυρετωδώς για την αποχριστιανοποίηση του κόσμου.

Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από ένα ενδιαφέρον, αποκαλυπτικό δημοσίευμα στο ιστολόγιο «http://redskywarning.blogspot.com», με θέμα: «“Woke Christianity”, [αφυπνισμένος Χριστιανισμός]. Ένας χριστιανισμός στα μέτρα των παγκοσμιοποιητών». Σ’ αυτό γίνεται αναφορά στην σύγχρονη τάση, που επικρατεί, κυρίως στην Αμερική, να παραφθαρεί ακόμη περισσότερο ο προτεσταντικός Χριστιανισμός, έτσι ώστε να καταστεί όργανο, πολύτιμο εργαλείο, στα χέρια των προωθητών της παγκοσμιοποίησης. Διότι γνωρίζουν κάλλιστα ότι η αυθεντική μορφή του Χριστιανισμού, με την αληθινή και επωφελή για την ανθρωπότητα παγκοσμιότητα, την παγκόσμια εν Χριστώ αδελφότητα, αποτελεί σοβαρό εμπόδιο στα σχέδιά τους.

Ο αρθρογράφος πήρε αφορμή από το θάνατο μιας 37χρονης δημοφιλούς αμερικανίδας χριστιανής συγγραφέως, της Rachel Held Evans, η οποία πρέσβευε τις πλέον ακραίες μορφές εκκοσμικευμένου Χριστιανισμού και γι’ αυτό ήταν αγαπητή στην Αμερική. Σύμφωνα με το δημοσίευμα: «Ο θάνατος της Evans προκάλεσε πολύ θλίψη στα mainstream media. Ακόμη και η Χίλαρι Κλίντον θρήνησε το θάνατό της. Εάν αναρωτιέστε γιατί η Χίλαρι και τα mainstream media θρήνησαν για το θάνατο μιας χριστιανής, οι λόγοι είναι προφανείς: η Evans ήταν μια πρώην ευαγγελική που προώθησε τον ‘προοδευτικό’ Χριστιανισμό. Το New Yorker την εξύμνησε γιατί  προώθησε έναν "ριζοσπαστικό inclusive Χριστιανισμό". Το Atlantic την ονόμασε ‘ήρωα για τους χριστιανούς απροσάρμοστους’. Οι New York Times είπαν ότι ήταν η ‘φωνή του περιπλανώμενου χριστιανού’». Πράγματι. Η όλη εικόνα που μας δίνει το άρθρο για την Evans, είναι η εικόνα μιάς «περιπλανώμενης» από σκοτάδι σε μεγαλύτερο σκοτάδι και από πλάνη σε μεγαλύτερη πλάνη «χριστιανής», η οποία αντί να αναζητήσει και να βρεί τον αυθεντικό χριστιανισμό στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, ακολούθησε τον εντελώς αντίθετο δρόμο. Επενόησε ένα «ριζοσπαστικό inclusive Χριστιανισμό», σύμφωνα με το New Yorker, δηλαδή ένα Χριστιανισμό ακόμη πιο αλλοτριωμένο και παραμορφωμένο σε σχέση με τον παραδοσιακό Προτεσταντισμό και σ’ αυτόν  προσπάθησε να οδηγήσει τους οπαδούς της. Σ’ ένα Χριστιανισμό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του κόσμου της αμαρτίας και της αποστασίας. Σ’ ένα τρόπο ζωής που εξωτερικά μεν θα φαίνεται χριστιανικός, εσωτερικά όμως θα είναι πλήρης «οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας», (Ματθ.23,27). Και σε τελική ανάλυση σ’ ένα Χριστιανισμό, έτσι ακριβώς όπως τον θέλει η «Νέα Τάξη Πραγμάτων», και η Νέα Εποχή.

Παραθέτουμε παρά κάτω μερικά αποσπάσματα από τους λόγους και τα έργα της, για να πάρει μια γεύση ο αναγνώστης, διότι το δημοσίευμα είναι αρκούντος διαφωτιστικό: «Ισχυρίζεται ότι κάποιος μπορεί να είναι ‘καλός χριστιανός’ χωρίς απαραίτητα να ακολουθεί όλους τους κανόνες της Εκκλησίας. Έτσι η ίδια ήταν παντρεμένη, αλλά δεν έκανε παιδιά, απορρίπτοντας τη μητρότητα, αρνούμενη ότι αυτός είναι ο σκοπός μιας σωστής χριστιανής. Στο βιβλίο της σατιρίζει και κοροϊδεύει τα ‘βιβλικά καθήκοντα»’ της γυναίκας ανακατεύοντας σε αυτά και εντολές της Παλαιάς Διαθήκης που ίσχυαν για τους Ιουδαίους». Ακόμη: «Ο ‘προοδευτικός’ Χριστιανισμός της Evans υπερασπιζόταν κάθε αριστερό σύνθημα και σκοπό με μια ‘βιβλική επικάλυψη’. Δεν ήταν τυχαίο πως την κηδεία της ‘τέλεσε’ η Λουθηρανή πάστορας Nadia Bolz-Weber, η γεμάτη τατουάζ γυναίκα κληρικός, (η οποία) διανθίζει τα κηρύγματά της με σεξουαλικές αναφορές, προωθεί τις αξίες της σεξουαλικής επανάστασης προτρέποντας τους χριστιανούς να έχουν περισσότερη “free love”, [ελεύθερη ζωή] και αγωνίζεται ενάντια στην ‘κουλτούρα της καθαρότητας’. Όπως και η Evans, τα βιβλία της είναι μπεστ σέλερ και αποθεώνεται από τα mainstream media»!

Επίσης ο συντάκτης διαπιστώνει ότι: «Οι «προοδευτικοί» έχουν καταλάβει ότι είναι καλύτερο να εκμεταλλευτούν τον Χριστιανισμό παρά να του επιτεθούν. Ξέρουν ότι μπορούν να βασίζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ώστε να αγνοήσουν τους ποιμένες και τους επισκόπους σχετικά με την άμβλωση και τη σεξουαλικότητα, και να επικεντρωθούν στην μετανάστευση ως πρώτο θέμα. […] Οι παγκοσμιοποιητές χρειάζονται κάθε θεσμικό όργανο για να υποστηρίξουν την ατζέντα τους. Ένας “Woke Χριστιανισμός” συμβάλλει στην προώθηση αυτού του στόχου υποσκάπτοντας τις εκκλησίες που δεν είναι πολύ ‘προοδευτικές’. Ένας τέτοιος χριστιανισμός δεν αμφισβητεί την εξουσία - επαναβεβαιώνει την επικρατούσα τάξη». Πράγματι ο σύγχρονος παρεφθαρμένος Χριστιανισμός είναι ο καλλίτερος κράχτης των ιδεών και των επιδιώξεων της Νέας Εποχής, η οποία αγωνίζεται να πολτοποιήσει την ανθρωπότητα. Ένας Χριστιανισμός εκκοσμικευμένος, προσαρμοσμένος στον πτωτικό και απομακρυσμένο από το Θεό κόσμο, είναι το πλέον πολύτιμο εργαλείο στα χέρια της Νέας Εποχής.             

Αλλά δεν είναι μόνο οι Προτεστάντες οι οποίοι γίνονται άριστοι συνεργοί της Νέας Τάξεως Πραγμάτων. Είναι και ο Παπισμός, ο οποίος εργάζεται με τα δικά του μέσα και τις δικές του κρυφές επιδιώξεις. Και το ακόμη χειρότερο: Οι αντίχριστες σκοτεινές δυνάμεις δεν άφησαν ανεπηρέαστη και την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Εδώ και έναν αιώνα έχει εισβάλει ο θανατηφόρος ιός του Οικουμενισμού μέσα στον χώρο της Εκκλησίας και έχει διαβρώσει με τις κακόδοξες θεωρίες του την πλειονότητα των επισκόπων, γενικότερα του κλήρου, των θεολόγων και των λαϊκών μελών της Εκκλησίας. Μέσα στα πλαίσια της οικουμενιστικής, πεπλανημένης ιδεολογίας των διακηρύσσουν όλοι αυτοί και προπαγανδίζουν «ευκαίρως ακαίρως», «εν παντί καιρώ και τόπω», σε όλους τους τόνους, ότι η πραγματική επιδίωξη και αποστολή του Χριστιανισμού οφείλει να είναι η καταλλαγή, η αγάπη και η ενότητα του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου, χωρίς την επιστροφή των αιρετικών στην Ορθοδοξία, προβάλλοντας, αλλά και παραχαράσσοντας τον λόγο του Κυρίου μας στην αρχιερατική του προσευχή, «ίνα εν ώσιν» (Ιωάν.17,11). Μια δεύτερη δε μεγάλη αποστολή του, λέγουν, ότι οφείλει να είναι η ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία με όλες τις θρησκείες σε κοινού ενδιαφέροντος θέματα, όπως η αποτροπή του πολέμου, η οικολογία, η μετανάστευση, η αντιμετώπιση των ποικίλλων κοινωνικών προβλημάτων. Ο δε απώτερος και τελικός, αλλά και ανομολόγητος, στόχος όλων αυτών είναι η θρησκευτική ενοποίηση του κόσμου, που είναι ταυτόχρονα ένας από τους μεγάλους στόχους του Διεθνούς Σιωνισμού και της Νεάς Τάξεως Πραγμάτων. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε μια πληθώρα σχετικών δημοσιευμάτων για την ανάγκη συμμετοχής μας στις παγκόσμιες Διαχριστιανικές και Διαθρησκειακές Οργανώσεις, αλλά και την πυρετώδη συμμετοχή Ορθοδόξων στα παγκόσμια συνέδρια που αυτές διοργανώνουν. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο ισχυρισμός των, ότι στις ημέρες μας δεν υπάρχει αίρεση, διότι δήθεν οι σημερινοί «ετερόδοξοι αδελφοί μας» δεν είναι αιρετικοί, αλλά «χριστιανοί με διαφορετικές παραδόσεις». Αποκορύφωμα δε όλων αυτών των κακοδόξων θεωριών, οι κακόδοξες αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης, η οποία ως γνωστόν αναγνώρισε τους ετεροδόξους ως «εκκλησίες»!

Περαίνοντας, με πολύ πόνο κρούομε και πάλι τον κώδωνα του κινδύνου πριν είναι πλέον πολύ αργά!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών