Τώρα, τά Θρησκευτικά ἔγιναν ἕνα ἁπλό μονόωρο μάθημα θρησκειολογίας-δοξασιῶν καί ἀγαπολογίας, μέ ἀπόντα ὅμως τόν Χριστόν μας

«Ἁμαρτίαι Γονέων παιδεύουσι τέκνα  ἤ τό ...χάσαμε γενικά;»

Χαράλαμπος Καμπερογιάννης, Μαθηματικός

 Τό τελευταῖο χρονικό διάστημα δύο πανομοιότυπα περιστατικά ἔλαβαν χώρα σέ διαφορετικές περιοχές τῆς Πρωτεύουσας, σέ ἀπόσταση μάλιστα λίγων ἡμερῶν  μεταξύ τους,  πού συγκλόνισαν τό Πανελλήνιο.

Σύγχρονη Μήδεια μητέρα, καί ἀντίστοιχα πατέρας, ἀφοῦ ἔδωσαν τέλος στήν ζωή τῶν μικρῶν βλασταριῶν τους, στό τέλος ἔδωσαν τέλος καί στήν δική τους ζωή!

Τά ΜΜΕ προέβαλαν τά περιστατικά μέ πολλές ἀπευθείας μεταδόσεις ἀπό τίς γειτονιές τῶν συμβάντων, μέ συνεντεύξεις γειτόνων καί αὐτοπτῶν μαρτύρων, (ἡ τηλεθέαση δέν ἔχει ἱερό καί ὅσιο) καί ὅλοι μας, ἐκ τῶν ὑστέρων, μάθαμε (ἄν εἶναι ἀληθινές οἱ μαρτυρίες ) ὅτι τό ζευγάρι εἶχε ἔντονες διαμάχες τό τελευταῖο διάστημα, διάσταση, γιά λόγους ἀντεκδίκησης καί… ἀλλοίμονο στίς ψυχοῦλες!!!

Δέν θέλω νά σταθῶ στά θλιβερά αὐτά γεγονότα, ὁ Κύριος ἄς τούς Ἐλεήσει!!!

Μέ ἀφορμή αὐτά, ὅμως, θά ἤθελα νά ἀναφέρω κάποιους προβληματισμούς μου ὡς χριστιανός, ὡς ἄνθρωπος, ἀλλά πρωτίστως ὡς σύζυγος-γονέας-πατέρας καί δευτερευόντως ὡς ἐκπαιδευτικός.

Θυμᾶμαι…τά παλιά τά χρόνια, πού ἤμουν παιδάκι, μέ ἀγάπη καί γλυκύτητα ἀναμνήσεων τόν Θεολόγο μας νά μᾶς δίνει ραντεβοῦ στό Κατηχητικό γιά νά μιλήσουμε γιά τόν Χριστό μας, τήν Μητέρα ὅλων τήν Παναγία μας, τούς Ἁγίους καί τήν βιωτή τους, τούς ἀγῶνες τους γιά τήν Ἀνάταση τῆς ψυχῆς, τά θαύματά τους καί τήν τελική τους ἐπιτυχία ἐπουράνιας ζωῆς δίπλα στόν Πανάγαθο Θεό.

Θυμᾶμαι στό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν τόν ζῆλο τῶν καθηγητῶν μας καί τήν θαλπωρή τῶν λόγων τους, μιλῶντας γιά τόν Κύριο, νά μᾶς προτρέπουν νά πᾶμε τίς Κυριακές στήν Ἐκκλησία, νά προσευχηθοῦμε καί νά βοηθήσουμε ὁ καθένας ἀπ’ τόν δικό του ρόλο, τά κορίτσια μέ τόν στολισμό καί τήν καθαριότητα τοῦ Ναοῦ, καί τά ἀγόρια ὡς παπαδάκια νά κρατᾶμε τά ἑξαπτέρυγα καί νά βοηθοῦμε ὅπως μποροῦμε τούς ἱερεῖς μας. Νά ζητᾶμε τήν εὐχή τοῦ παππούλη καί νά φιλοῦμε τήν δεξιά του, γαληνεύοντας τήν ψυχή μας μέ τήν εὐλογία του. Οἱ δέ λόγοι τοῦ ἱερέα θυμᾶμαι νά ἔχουν μεγαλεῖο, πυγμή καί κῦρος σέ λαό ἀλλά καί πολιτεία καί Σώματα Ἀσφαλείας-Στρατοῦ καί κάθε μορφῆς Πολιτειακῆς καί Ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας.)

Τώρα, τά Θρησκευτικά ἔγιναν ἕνα ἁπλό μονόωρο μάθημα θρησκειολογίας-δοξασιῶν καί ἀγαπολογίας, μέ ἀπόντα ὅμως τόν Χριστόν μας, τούς δέ Ἱερεῖς καί Ποιμένες μας, τείνουν νά μᾶς τούς παρουσιάσουν ὡς ἁπλούς μισθωτούς, πού χρεώνουν τό δημόσιο καί ἄρα πρέπει νά μήν ὁμιλοῦν καί νά μήν ἀσχολοῦνται μέ τά κοινά ἤ τά Ἐθνικά θέματα. Ἀκοῦμε συχνά, σάν κάτι τό αὐτονόητο: Οἱ παπάδες θά μᾶς  ὁδηγοῦν;

Θυμᾶμαι… τά παλιά ἐκεῖνα ἁγνά χρόνια, νά ζοῦμε παίζοντας σέ ἀλάνες καί αὐλές σπιτιῶν χωρίς νά κλειδαμπαρώνουμε πόρτες καί παράθυρα, νά εἶναι ὅλη ἡ γειτονιά, μιά μεγάλη παρέα μέ φιλέματα ὁ ἕνας στόν ἄλλο, μέ σεβασμό στήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς τοῦ συνανθρώπου, τοῦ διπλανοῦ μας γείτονα, μέ σεβασμό στίς ὧρες τῆς κοινῆς ἡσυχίας, τῆς περιουσίας τοῦ ἄλλου καί τήν ἀλληλοβοήθεια. Τώρα  κλειδαριές καί πόρτες ἀσφαλείας, συναγερμοί καί καχυποψία μιᾶς καί δέν ξέρουμε οὔτε τόν ἑαυτό μας. Πόσῳ μᾶλλον ἐκνευρισμοί καί ἀψιμαχίες μέ τό παραμικρό, εἴτε σέ συνελεύσεις πολυκατοικιῶν, πού γίνεται τό “σῶσε”, εἴτε σέ προσωπικό ἐπίπεδο. Ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς πόρτας νά τσακώνονται, νά ζηλεύουν, νά φθονοῦν καί ἡ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς πλέον ἀσήμαντη, τό δέ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας, πού πρέπει νά Τό βλέπουμε στόν ἐχθρό μας, πόσῳ μᾶλλον στόν ἀπέναντι μας, φαντάζει ὡς ἀνέκδοτο, ἄσε πού βγαίνουν καί διάφορες ὀργανώσεις νά τά κάνουν λαμπόγυαλο σέ μετανάστες πού μᾶς ἦρθαν νά μᾶς ξεριζώσουν!!!

Κι ὁ καθένας κλείνεται στό σπίτι του, ἀγκαλιά μέ τό διαολοπαραμῦθι τῆς τηλεόρασης καί τοῦ Ἴντερνετ, μέ τά ρηχά προγράμματα πού ἀπαξιώνουν κι ἄλλο τόν ἄνθρωπο. Κι ἄν καυγαδίζουν καί οἱ δίπλα καί χτυπιοῦνται καί τά σπᾶνε, τρέχουν στίς κονωνικές ὁμάδες ψυχολογικῆς ὑποστήριξης νά εἰποῦν τόν πόνο τους καί ὄχι στόν πνευματικό μας Πατέρα.

Ὁπότε, τό πρόβλημα εἶναι τῶν ἄλλων καί ὄχι δικό  μου;;;

Θυμᾶμαι…Οἱ σχέσεις μας ἤτανε πιό ἁγνές, ἀγαθές, ρομαντικές καί τό ἀγόρι καί τό κορίτσι, πού διαλέγαμε νά χορέψουμε στό πάρτυ, μᾶς ἔφερνε κοκκίνισμα στά μάγουλα μιᾶς καί κάποιοι ἀπό μᾶς, καί πόσο μᾶλλον οἱ πιό παλιοί, προερχόμασταν ἀπό σχολεῖα Ἀρρένων καί ἄλλα Θηλέων μέ γαλάζιες ποδιές καί κατάλευκα γελεκάκια καί δερμάτινη τσάντα καί ἡ συστολή ἦταν φυσικό, ἡ δέ ἀπειρία γεγονός.

Ἡ δέ εὐχή τοῦ Πνευματικοῦ μας γιά τήν σωστή ἐπιλογή συντρόφου στήν ἀπό κοινοῦ μας πορεία ζωῆς μέ ἕνα ἰδανικό ταῖρι, μᾶς ἀξίωσε νά ἀνοίξουμε ἕνα σπιτικό καί νά δώσουμε τόν ἀγῶνα μας μέ σεβασμό, ἔρωτα καί ἀγάπη σέ κάθε καλό καί νά ἀντιμετωπίσουμε κάθε κακό, μέ ὁμοψυχία. Τώρα, ἡ ἐπιλογή συντρόφου εἶναι μόνο ὡς παρτενέρ στό σέξ κι ἀπό μικρή μάλιστα ἡλικία, κι ἄν δέν εἶσαι καί ἔμπειρος μέ πολλές καί πολλούς ἐρωτικούς συντρόφους, μέ ἀθλητικό κορμί, θελκτικό σῶμα καί κουκούτσι μυαλό, τότε εἶσαι πολύ θῦμα, ἄσε πού, ἄν δέν εἶσαι καί ἰδίου φύλου εἶσαι ὁμοφοβικός, συντηρητικός καί ὀπισθοδρομικός.

Ὁπότε, συντροφικότητα μέ σαρκικά ἀνταλλάγματα;;;

Θυμᾶμαι…Ὁ δάσκαλος ἦταν ἕνα σεβάσμιο πρόσωπο καί, ὅταν ἔμπαινε στήν τάξη, σηκωνόμασταν ὅλοι ὄρθιοι, ὄχι γιατί ἐπιβαλλόταν καί ἔπρεπε, ἀλλά γιατί μᾶς ἐνέπνεε καί μᾶς μεταλαμπάδευε τίς γνώσεις του, προσπαθῶντας νά μᾶς κάνει, ἐκτός ἀπό γνῶστες καί καλύτερους ἀνθρώπους γιά τήν κοινωνία. Ἀργότερα μιλῶντας μας γιά ἀξίες καί ἰδανικά γιά ἠθική καί σύνεση ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ μέ τά γράμματα κεφαλαῖα. Τώρα, προσπαθοῦμε καί ἐμεῖς, ἔχοντας αὐτά τά πρότυπα, ὅσο μποροῦμε, νά μοιάσουμε στούς δικούς μας δασκάλους καί νά μήν προσφέρουμε μόνο τήν στυγνή γνώση, μά μετά λύπης μου βλέπω, ὅτι ἀπό τήν μιά δέν εἴμαστε πολλοί, εἴτε νά μιλᾶμε γιά Χριστό, εἴτε νά μιλᾶμε γιά διάπλαση ἠθῶν ἐκτός ἀπό μάθημα, κι ἀπό τήν ἄλλη, κάναμε τίς ζωές τῶν νέων μας ρηχές, νά μήν ἔχουν κίνητρα, εἴτε γιατί ἀδιαφοροῦμε ὡς γονεῖς, εἴτε ὡς χώρα, εἴτε ὡς σύστημα, μέ κάθε τί ξενόφερτο Εὐρωπαϊκό καί μοντέρνο!!!

Σέ λίγο καιρό θά καταργηθοῦν οἱ ἀντρικές καί οἱ γυναικεῖες τουαλέτες στά σχολεῖα, οἱ δέ κηδεμόνες θά χαρακτηρίζονται ὡς γονέας Α καί γονέας Β ὅταν θά ἔρχονται γιά τήν ἐνημέρωση τῆς ἐπίδοσης τῶν παιδιῶν τους, τά δέ ἄρθρα «ὁ» καί «ἡ» θά ἀντικατασταθοῦν μέ τό «τό». Αὐτό γίνεται ἤδη σέ κάποιες χῶρες τῆς Εὐρώπης.

Ὁπότε, χάσαμε μυαλό καί φῦλο;  Στούς δύσκολους αὐτούς καί πονηρούς καιρούς, εὐτυχῶς  πού ὑπάρχουν ἀκόμα κάποιοι Ἱερεῖς, κάποιοι καλόγεροι καί κάποιοι μοναχοί καί μοναχές πού κοσμοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας καί ἀσχολοῦνται συνεχῶς, εἴτε μέ τίς προσευχές τους, εἴτε μέ τίς συμβουλές τους, εἴτε μέ τίς ὁμιλίες τους πρός νέους καί πρός γονεῖς, σέ κάθε ὥρα καί στιγμή δίνουν ἀπό τόν χρόνο τους, γιά νά συμβουλέψουν τά παιδιά μας καί ἐμᾶς τούς ἴδιους, γιά νά ἔχουν καί τά παιδιά μας καλές καί σταθερές ἐπιλογές καί ἐφόδια στήν ζωή τους καί ἐμεῖς, οἱ ἐνήλικες, περισσότερη πραότητα καρτερικότητα καί ὑπομονή εἴτε μέ τούς συνανθρώπους μας εἴτε μέ τούς νέους μας, γιά καλύτερες ἐν Χριστῷ σχέσεις ἀγάπης!!!

Νά εἶναι καλά καί νά τούς ἔχει ὁ Θεός δυνατούς καί εὐλογημένους πού ἀσχολοῦνται μέ μᾶς καί τά ἁμαρτήματά μας!!!

ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ ΘΑ ΤΟ ΕΙΧΑΜΕ ΧΑΣΕΙ ΤΕΛΙΚΑ!!!

Σᾶς εὐχαριστοῦμε ὅλους γιά ὅλα!!!

Χαράλαμπος Καμπερογιάννης, Μαθηματικός

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» agnikolaos.gr Ἀρ. Τεύχους 201 Μάϊος 2019