Ἱστορική ἡ εὐθύνη καί κρίσιμη ἡ στάση τοῦ Ἑλλαδικοῦ Ἱεροῦ Κλήρου!

Ἱστορική ἡ εὐθύνη καί κρίσιμη ἡ στάση τοῦ Ἑλλαδικοῦ Ἱεροῦ Κλήρου!

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

   Οἱ ὧρες εἶναι κρίσιμες γιά τό Ἔθνος καί τήν Ἐκκλησία, τουλάχιστον ὅπως μᾶς τά παρέδωσαν οἱ Πατέρες μας. Ὀφείλουμε νά δοῦμε πίσω ἀπό τά λεγόμενα καί νά προσέξουμε τά σημαινόμενα. Ἡ τακτική νά ἀκολουθοῦμε ὅ,τι ἄλλοι σχεδιάζουν καί οἱ ἀντιδράσεις μας νά ἀφοροῦν στό μέρος καί ὄχι στό ὅλον τοῦ σχεδιασμοῦ, ὁδηγεῖ σέ ἀδιέξοδο.

Οἱ κυβερνῶντες εἶναι ἡλίου φαεινότερον, δεδηλωμένο ἄλλωστε ἀπό τούς ἰδίους, ὅτι δέν πιστεύουν στήν Ἐκκλησία, δέν πιστεύουν στόν Θεό, δέν πιστεύουν στήν Ὀρθοδοξία. Ἀντιθέτως πιστεύουν στήν ἀνάγκη τῆς περιθωριοποιήσεώς των. Αὐτό δέ τό ἐπιχειροῦν μέ τό γνωστό ἰδεοληπτικό τους πεῖσμα. Πόσο, λοιπόν, συνετό εἶναι νά τούς ἐμπιστευόμαστε;

Ὅσο κι ἄν μᾶς ἀπογοητεύει ἡ στάση τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία δείχνει νά διαπραγματεύεται διακατεχόμενη ἀπό αἴσθημα φόβου, ἠττοπαθείας καί, ὅπερ τό χειρότερον, ἐνίοτε ὑποχωρητικότητος μέ χαρακτηριστικά ἀδιάκριτου συμβιβασμοῦ, πρέπει νά μή λησμονοῦμε ὅτι Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι!

Εἰδικότερα, ὁ Ἱερός Κλῆρος, ὁ ὁποῖος διαχρονικά σηκώνει τό μεγαλύτερο βάρος τῆς ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως τοῦ Λαοῦ καί τῆς στηρίξεώς του στίς Παραδόσεις του, ἔχει ἱστορική εὐθύνη καί ἡ στάση του εἶναι κρίσιμη. Τό σεβασμό τῶν κυβερνώντων τόν εἰσέπραξε μέσα ἀπό τήν πρότασή των νά ἐκπαραθυρωθοῦν οἱ Κληρικοί ἀπό τό Δημόσιο καί τήν μετατροπή τῆς ἐκ μέρους των ὀφειλετικῆς μισθοδοσίας του σέ ἐπιδοματική πολιτική!

Ὀρθῶς ἐπισημάνθηκε ὅτι πρόκειται γιά τή βιαιότερη ἀνατροπή ἐργασιακῶν σχέσεων πού σημειώθηκε ποτέ στήν Ἑλληνική κοινωνία καί τόν εὐρύτερο ἐργασιακό χῶρο. Θά προσέθετε δέ κανείς καί τήν πιό ἀπαίσια ἔκφραση τοῦ λαϊκισμοῦ, ὅταν ἡ δῆθεν προοδευτική πολιτική τῶν κυβερνώντων ἀποκαλύπτεται βαρέως νοσοῦσα ἀπό τήν ἔκπαλαι προγεγραμμένη νόσο τῆς παροχολογίας ἐν ὄψειἐπερχομένων χαλεπῶν ἐκλογῶν.

Πέραν τῆς μεγίστης προσβολῆς στόν ἄμεσα ἐνδιαφερόμενο ἐφημεριακό Κλῆρο, ὁ ὁποῖος περιφρονήθηκε καί παντελῶς ἀγνοήθηκε στίς μυστικές σχετικές διαπραγματεύσεις Πρωθυπουργοῦ καί Ἀρχιεπισκόπου, τά προβλήματα καί οἱ συνέπειες πού θά προκύψουν στήν περίπτωση ἐφαρμογῆς τῶν συμφωνηθέντων εἶναι τεράστιες καί καταλυτικές γιά τήν συνολική παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στήν Ἑλληνική κοινωνική πραγματικότητα.

Μάλιστα, δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο ἀπό πλευρᾶς στρατηγικῆς καί ἐπικοινωνιακῆς πολιτικῆς τῆς Κυβερνήσεως, τό γεγονός ὅτι προτάσσεται στήν ὑπόθεση τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος καί εἰδικότερα στά ἀφορῶντα τήν Ἐκκλησία καί τήν Πίστη τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, τό οἰκονομικό ζήτημα μεταξύ Κράτους καί Ἐκκλησίας μέ στόχο νά προκαλέσουν τήν ἀποδοκιμασία καί δυσφορία τοῦ Λαοῦ, ὁ ὁποῖος συνεχίζει νά ὑποφέρει. Ἔτσι, θά ἐπιτευχθεῖ ἡ "ἀβρόχοις ποσί" γιά τήν Κυβέρνηση προώθηση τῶν οὐσιαστικῶν ἀλλαγῶν στίς σχέσεις Πολιτείας καί Ἐκκλησίας, τίς ὁποῖες ὡς ὄχημα φέρει καί περιέχει, τουλάχιστον "ἐν δυνάμει" (αὐτό ἀρκεῖ γιά τό πλαίσιο τοῦ Συντάγματος, τό δέ "ἐν ἐνεργείᾳ" θά προκαλεῖται διά τῶν ἑκάστοτε ἑρμηνειῶν του καί ἀναλόγων νομοθετικῶν ρυθμίσεων), ἡ μείζων ἀνατροπή τοῦ χαρακτηρισμοῦ πλέον τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ὡς οὐδετεροθρήσκου!

Προχθές ὁ κ. Πρωθυπουργός σέ τηλεοπτική του συνέντευξη (στόν τηλεοπτικό σταθμό ALPHA) ἀναφερόμενος στήν Ἐκκλησία τήν χαρακτήρισε ἀσεβῶς κοινότητα ("ἔστω κι ἄν λέγεται ἐκκλησία", ὅπως χαρακτηριστικά καί προκλητικά ἀνέφερε)! Μόλις δέ πού χρειάζεται νά σχολιάσουμε ὡς στάχτη στά μάτια τῶν ἀφελῶν τίς προφορικές ἀσύντακτες διαβεβαιώσεις τοῦ κ. Τσίπρα ὅτι ἀποτελοῦν ἀστειότητες καί κωμικοτραγικά (στοιχεῖα) τά λεγόμενα ὑπό ὁρισμένων περί δῆθεν ἀφαιρέσεως τῶν ἱστορικῶν (;) συμβόλων, ὅπως ὁ Σταυρός, ἀπό τά ἱστορικά μας σύμβολα (sic), δηλαδή τή Σημαία μας.

Ἄς προσέξουμε, λοιπόν, νά εἴμεθα ὅλοι,κατά τό Γραφικό,"φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καί ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί", ὅταν εἶναι πασίδηλο ὅτι οἱ πολεμοῦντες ἡμᾶς εἶναι παμπόνηροι, γόητες καί ἀδίστακτοι στίς ἐνέργειες καί μεθοδεύσεις τους.

Ἐάν ὁ ἐφημεριακός Ἱερός Κλῆρος δέν βγεῖ μπροστά, ἀκόμη καί στούς δρόμουςμαζί μέ τίς οἰκογένειές των, ὅπως ἔπραξε ἱστορικά σέ κρίσιμες στιγμές τό ἐκκλησιαστικό σῶμα μάλιστα μέ ἐπικεφαλῆς ὑψηλά πνευματικά ἀναστήματα τῆς ἐποχῆς (π.χ. τόν Ἡγούμενο καί μετέπειτα ἀνακηρυχθέντα Ἅγιο Σάββα στά Ἱεροσόλυμα) μέ σεβασμό, ἐπίγνωση ἀλλά καί τήν ἀπαιτούμενη δυναμικότητα, τότε ἡ ἀπώλεια αὐτῆς τῆς μάχης θά ἀποδειχθεῖ στή συνέχεια καθοριστική γιά τόν πόλεμο, ὁ ὁποῖος εἶναι γιά ὅλους τούς μή ἐθελοτυφλοῦντες ἤδη κεκηρυγμένος.