Μέχρι πού θα πάει η κρίση ΗΠΑ - Τουρκίας;

Μέχρι πού θα πάει η κρίση ΗΠΑ - Τουρκίας;

Το κύριο πρόβλημα στις σχέσεις Αγκυρας - Ουάσινγκτον είναι η πολιτική της δεύτερης στη Μέση Ανατολή και τη Μεσοποταμία, που προβλέπει την ίδρυση κουρδικών κρατών σε Ιράκ - Συρία

Από τον Σάββα Καλεντερίδη

Η κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας έχει πάρει περίπου ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ να επιβάλλει κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας και τον Ερντογάν από την πλευρά του να απαντά με αντίμετρα, τον Τραμπ να απαιτεί την άνευ όρων απελευθέρωση του πάστορα Αντριου Μπράνσον και τον Τούρκο πρόεδρο όχι μόνο να αρνείται να τον απελευθερώσει, αλλά να κλιμακώνει και να κινητοποιεί την παλιά «βαθιά» Τουρκία, απελευθερώνοντας τα βάρβαρα και αγελαία ένστικτα αυτού του λαού. Ηδη στην τουρκική κοινωνία παρατηρούνται συμπεριφορές παρόμοιες με εκείνες της εποχής κατά την οποία έκαιγαν ιταλικά προϊόντα, όταν ο Ντ’ Αλέμα αντιστάθηκε για 66 ημέρες και φιλοξένησε στη Ρώμη τον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) Αμπντουλάχ Οτζαλάν.

Κυκλοφορούν κατά δεκάδες βίντεο με εξαγριωμένους Τούρκους να σφυροκοπούν τηλέφωνα αμερικανικής κατασκευής (iPhone) και να ρίχνουν κόκα κόλα στη λεκάνη της τουαλέτας, δεκάδες άρθρα αρθρογράφων φίλα προσκείμενων στον Ερντογάν που προσπαθούν να παρουσιάσουν την όλη υπόθεση ως μια ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Τουρκίας και του ίδιου του Ερντογάν, έχοντας στόχο να αναζωπυρώσουν ένα ιδιότυπο αντιιμπεριαλιστικό σύνδρομο που υπάρχει στην τουρκική κοινωνία, η οποία θεωρεί ότι νίκησε δύο φορές τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της «κακής Δύσης των απίστων» - μία στα Δαρδανέλια και μία το 1919-1922, όταν «πέταξε έξω από την Τουρκία Αγγλους, Γάλλους, Ιταλούς και Ελληνες».

Ως νέο «απελευθερωτικό πόλεμο» παρουσιάζει ο Ερντογάν αυτά που συμβαίνουν με τις ΗΠΑ και καλεί τον λαό και τον επιχειρηματικό κόσμο «να αντισταθούν για να νικήσει για τρίτη φορά την κακή ιμπεριαλιστική Δύση».
Αυτή είναι η κατάσταση: Από τη μία, ένας Τραμπ που δηλώνει ξεκάθαρα ότι η Τουρκία, η οποία είναι ευνοημένη από την υποστήριξη που της παρείχαν οι ΗΠΑ επί δεκαετίες, οφείλει να απελευθερώσει αμέσως και χωρίς όρους τον Μπράνσον και, από την άλλη, ένας Ερντογάν που παρουσιάζει τις ΗΠΑ περίπου ως την ενσάρκωση του ιμπεριαλιστικού τέρατος!

Δηλαδή, ο ορισμός του αδιεξόδου - ενός αδιεξόδου με σοβαρότατες γεωπολιτικές πτυχές, οι οποίες ενδιαφέρουν τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και την Ε.Ε., που έχουν δείξει ευνοϊκό προς την Τουρκία ενδιαφέρον για την οικονομική κρίση την οποία αντιμετωπίζει ΚΑΙ εξαιτίας της παραπάνω κρίσης, πτυχές που σαφώς αγγίζουν την Κύπρο και την Ελλάδα. Ομως, είναι όντως το πρόβλημα ο πάστορας Μπράνσον και η αποφυλάκισή του;
Ασφαλώς όχι.

Το πρόβλημα είναι κυρίως ένα: Η αδυναμία της Τουρκίας να αποδεχθεί ότι υπάρχει ένα κουρδικό έθνος που ζητά το ένα δέκατο των δικαιωμάτων τα οποία διεκδικεί η Τουρκία για τους Τούρκους της Κύπρου. Και δεν φτάνει που δεν τα παρέχει η ίδια στους δικούς της Κούρδους, έχει το θράσος όχι μόνο να παρεμβαίνει, αλλά να επεμβαίνει και στρατιωτικά, με εισβολές και αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε ξένες χώρες, όπως το Ιράκ και η Συρία, για να μην αποκτήσουν δικαιώματα ούτε οι Κούρδοι των χωρών αυτών.

Συγκεκριμένα, το κύριο πρόβλημα στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ είναι η πολιτική της Ουάσινγκτον στη Μέση Ανατολή και τη Μεσοποταμία, η οποία προβλέπει την ίδρυση αυτόνομων κουρδικών κρατών στο Ιράκ και στη Συρία. Στο Ιράκ, το κράτος έχει γίνει και λειτουργεί de jure, και στη Συρία de facto από το 2011. Αυτό είναι το μόνο πρόβλημα, η ισλαμοφασιστική εμμονή του Ερντογάν και του τουρκικού πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου να αρνούνται την ύπαρξη κουρδικού έθνους και, φυσικά, την παραχώρηση δικαιωμάτων σε 20.000.000 ανθρώπους.

Η άρνηση των ΗΠΑ να συνταχθούν απόλυτα με αυτή την ισλαμοφασιστική στάση της Τουρκίας ώθησε τον Ερντογάν στη στροφή προς Μόσχα και την Τεχεράνη προς την παραγγελία των S-400, προς την αναβάθμιση της συνεργασίας με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα και στον υφέρποντα αντιαμερικανισμό, που έγινε πλέον επιφανειακός με αφορμή την κρίση του Μπράνσον και την κατρακύλα της τουρκικής λίρας.

Το γράψαμε ότι ο Ερντογάν θα στραφεί στην Ευρώπη για να βρει στήριγμα. Εν όψει του δύσκολου φθινοπώρου στην κυπριακή ΑΟΖ και στο Αιγαίο, καλό είναι να δουλέψουμε από τώρα στην Ευρώπη, ενθυμούμενοι πάντα ότι είμαστε πλήρες μέλος της Ε.Ε., έστω και τραυματισμένο στην ευρωζώνη, θάβοντας τις αθλιότητες περί «μενουμευρώπηδων» που εκτόξευαν κορυφαία μέλη της κυβέρνησης.

Είναι η ώρα να ξυπνάμε και από αυτόν τον λήθαργο και την αυταπάτη.
Αρκετά την πληρώσαμε και θα την πληρώνουμε για 99 χρόνια.

dimokratianews20.08.2018