Ανάδοχοι, νονοί, Μύκονος και Σαντορίνη, σαν ερωτευμένοι πιγκουϊνοι..

Το σωστό δεν είναι να καταργηθεί ή όχι ο νόμος περί αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.

Το σωστό είναι να ψηφιστεί ένας άλλος που θα υποχρεώνει  όλους όσους ψήφισαν τον χθεσινό να παραχωρούν για μία προσωρινή αναδοχή -ας πούμε για τις καλοκαιρινές  διακοπές- τα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους σε τέτοια ζευγάρια.

Επίσης το ίδιο θα πρέπει να ισχύσει και για όσους «προοδευτικούς», «πνευματικούς» και λοιπούς κουλτουριαραίους,  που θεωρούν πως τα δικαιώματα των διαφόρων κοινωνικών μειονοτήτων πρέπει να επιβάλλουν την «κανονικότητά» τους στην πλειοψηφία του συνόλου.

Η θολή κουλτούρα της ημιμάθειάς τους τούς εμποδίζει να δουν και να ενδιαφερθούν για τα πραγματικά δικαιώματα, αυτά των προς αναδοχή παιδιών, που χωρίς να ερωτηθούν, χωρίς να μπορούν να έχουν γνώμη θα κληθουν να βιώσουν και να μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον τουλάχιστον περίεργο και εν πολλοίς α-φύσικο, όπου ενώ η πλειοψηφία των συνομηλίκων και συμμαθητών τους θα έχουν μία μαμά κι έναν μπαμπά, αυτά θα έχουν δυό μπαμπάδες ή δύο μαμάδες, ή έναν μπαμπά και μία μπαμπά, ή μία μαμά και έναν μαμά.  Φυσιολογικά πράγματα.
Ο χθεσινός νόμος όχι μόνον δεν αποτελεί κατάκτηση και πρόοδο της κοινωνίας, αλλά και θα γίνει μιά βιομηχανία κατασκευής και νέων α-φύσικων, προβληματικών, εν δυνάμει  ψυχοπαθητικών μειονοτήτων, που θα καταξιώνονται και θα αυτοκαθορίζονται μέσω pride parades και συναφών πολιτιστικών εκδηλώσεων,  αφού είτε αρέσει στους «αριστερούληδες» και λοιπούς προοδευτικούληδες είτε όχι, η Φύση και μόνον η Φύση δείχνει ποιός είναι ο κανονικός δρόμος και άρα κι ο σωστός δρόμος για την διαιώνιση του είδους, του κάθε είδους.

Και σίγουρα αυτός δεν είναι της αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια που τα ίδια δεν μπορούν να αποκτήσουν δικά τους, φυσικά παιδιά, καρπό της δικής τους αγάπης(;) και του δικού τους έρωτα.

Γιατί άραγε δεν μπορούν; Λόγω της «κανονικότητάς» τους; Ας διερωτηθούν οι τάχα προοδευτικοί και ανοιχτόμυαλοι που ψήφισαν τον χθεσινό νόμο.

Αλλά αυτοί είναι απασχολημένοι να σκέφτονται με ποιόν άλλον (εκτός απ’ τον χθεσινό) τρόπο μπορούν να ψηφοθηρίσουν εις βάρος της κοινωνίας, εις βάρος της φύσης, εις βάρος κάθε λογικής, «χαϊδεύοντας» μειονότητες με ετσιθελικούς  παραλογισμούς, κόντρα σε οποιαδήποτε γνώμη: ανθρώπινη, επιστημονική, φυσική.

Η αποδόμηση όμως ενός κράτους κι ενός έθνους δεν μπορεί να στηριχτεί μόνον στην οικονομική εξαθλίωση.

Πρέπει να υπάρξει και κοινωνική και ηθική και πνευματική αποδόμηση.  Σε αυτή την φάση βρισκόμαστε.

Για να το σκεφτούμε όλοι.

Με την ησυχία μας. Απ΄τον καναπέ μας. 

Έτσι κι αλλιώς θάρθουν κι άλλα παρόμοια νομοσχέδια.

Πολλά.
Βροχή!..

Ουδέν Σχόλιον