«Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης»; Η Ορθόδοξη πίστη υπονομεύεται, ομογενοποιείται σε πανθρησκειακή σούπα από καιροσκόπους «πολυπολιτισμικούς φορείς».

«Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης»;

Γίνονται κάποτε δίσεκτοι οί καιροί. Ή ήρεμη καί σταθερή πορεία των πραγμάτων άνακόπτεται. Τότε ή Ιστορία κάμπτεται κάτω άπό τό βάρος κοσμογονικών περιστάσεων, συμπτύσσεται σέ μιά στενή χρονική περίοδο, βηματίζει μέ βιάση στόν περιορισμένο γεωγραφικό χώρο ένός λαού, παρατάσσεται στά τείχη του, βαραίνει τους ώμους μετρημένων προσώπων, κάποτε άκόμη καί ένός.

Τά τείχη μπορεί νά είναι τά φυσικά σύνορα τής πατρίδας τού κάθε λαού ή τά πνευματικά του όρια, οί παραδόσεις του, οί νόμοι του. Καί τότε τόν καλεί ή Ιστορία νά τά ύπερασπιστεί. Καί τούτα καί κείνα. Όπως έπιγραμματικά τό διετύπωσε ό σκοτεινός τών φιλοσόφων, τιτάνας τού πνεύματος, ό Ηράκλειτος: ≪Μάχεσθαι χρή τόν δήμον ύπέρ τού νόμου όκωσπερ τείχεος≫・ έπιβάλλεται να μάχονται οί πολίτες γιά τούς νόμους, όπως άκριβώς πολεμούν γιά τά τείχη τής πόλεως.

«Όκωσπερ τείχεος»! Σκοτείνιασε ύπερβολικά στόν τόπο μας ό ούρανός. Τά μαύρα σύννεφα πνίγουν τόν ήλιο χρόνο μέ χρόνο, μέρα τή μέρα πιό πολύ. Οί πύργοι πέφτουν ένας-ένας: ή Ιστορία τόσων αιώνων νοθεύεται, έξανδραποδίζεται, ξεπουλιέται σέ νατοϊκούς σχεδιασμούς. Ή γλώσσα έκφυλίζεται σέ γκρικλισάθυρμα. Ή ’Ορθόδοξη πίστη ύπονομεύεται, όμογενοποιείται σέ πανθρησκειακή σούπα άπό καιροσκόπους «πολυπολιτισμικούς φορείς». Ό γάμος όμοφυλοποιείται. Ή οικογένεια συστηματικά ύποσκάπτεται. Ή παιδεία άποπροσανατολίζεται. Ή κοινωνία σοδομίζεται προκλητικά.

Κι έδώ άκριβώς άναμετριέται σήμερα καθένας μέ τό χρέος. 'Η Ιστορία έδωσε ήδη τήν προσταγή: ≪Στά όπλα≫! Τά τείχη άπειλούνται. Καί τά δύο: τά σύνορα, οί νόμοι... Μά πρώτα οί νόμοι, οί παραδόσεις.

Στά τείχη λίγοι οί μαχητές. Ψάχνουν μές στό σκοτάδι νά δούν κινήσεις των έχθρών. Μά πού είναι οί έχθροί; Δεν φαίνονται έξω έπικίνδυνοι έχθροί. Δεν πέφτουν βράχοι πάνω στά τείχη κι ούτε σφυρίζουν άγρια πύρινα βέλη θανατερά.

Κι ώστόσο οί πύργοι πέφτουν στη σειρά. Ρωτάς γιατί; Μήν άπορείς. ≪Τά κάστρα πέφτουν πάντα άπό μέσα≫! Δέν είναι άπέξω ό μέγας κίνδυνος. Μέσα στό κάστρο βρίσκονται οί εχθροί, ≪ντυμένοι φίλοι... τό παμπάλαιο χώμα πατώντας... τό παμπάλαιο φώς έξουσιάζοντας≫ (Όδ. Έλύτης, ≪’Άξιον Έστί≫,ΤΑ ΠΑΘΗ Ζ ).

Αύτή εΐναι ή έπικίνδυνη στιγμή της Ιστορίας: Νά ξέρεις πώς ό κίνδυνος βρίσκεται έδώ, κι ότι έχθροί είναι οί ≪φίλοι≫, οί τεταγμένοι φύλακες. Συμβιβασμένοι!

Λοιπόν, σ’ αύτούς τούς όντως δίσεκτους καιρούς ποιά στάση θά κρατήσεις; Δέν εΐναι πολλές οί έπιλογές. Έτσι όπως τίς όρισε ό μεγάλος Ρώσος ποιητής, ό Πούσκιν:

≪Στόν αιώνα τής έξαθλίωσης, παντού, σ’ όλες τίς τάξεις, ό άνθρωπος είναι τύραννος, δεσμώτης ή προδότης≫. Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης!

Ή τύραννος συντεταγμένος μέ την άντίθεη έξουσία. Ή δεσμώτης, έμπαιζόμενος, εύτελιζόμενος, ύβριζόμενος, προπηλακιζόμενος καί διωκόμενος για τήν άκεραιότητα τού φρονήματος του.

Ή προδότης... ή πιό μεγάλη τραγωδία! Νά βλέπει νά νοθεύεται ή πίστη- να έξισώνεται ή άλήθεια μέ τό ψέμα- να μπαίνει σέ προκρούστεια κλίνη ό Χριστός γιά νά ≪κοντύνει≫, νά έρθει στο πυγμιαίο άνάστημα τών νάνων, πού καμώνονται τούς προφήτες καί ≪θεούς≫・ νά θεωρεί τό Εύαγγέλιο ισότιμο δίπλα σέ βέδες καί κοράνια καί τορές- νά άντικρίζει τήν ’Ορθοδοξία, τή μόνη Νύμφη τού Χριστού, άνάμεσα σέ παλλακίδες- ένα μ’ αύτές...

Κι αύτός;... νά μή μιλάει... Βουβός να μένει, άφωνος!... Νά παριστάνει τόν φιλήσυχο...

Νά τρέμει μήπως καί τόν πούν φανατικό... Κι ένώ τό ξέρει... δέν είναι άμέτρητες οί έπιλογές του. Σ’ αύτόν τόν αίώνα της έξαθλίωσης θά είναι: ≪Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης≫!

Τώρα τό βλέπεις... ή Ιστορία βαραίνει πάνω στούς δικούς σου ώμους. Κι έσύ είναι καιρός νά άποφασίσεις πιά οριστικά:

Θά πολεμήσεις πάνω στό κάστρο της ’Ορθόδοξης άλήθειας ≪όκωσπερ τείχεος≫; Ή θά έπιλέξεις νά γενείς... Μήν έπιλέξεις νά γενείς, όχι! προδότης! Δεσμώτης νά άξιωθείς νά γίνεις για τήν άλήθεια τού Χριστού! Πιστός στην προσταγή Του: ≪Γίνου πιστός άχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τής ζωής≫! (Άποκ. β' 10) .

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”