Κυριακή Ε΄ Νηστειών – Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ:  Ἑβρ. β΄ 11-18

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ(τῆς Ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ) : Λουκ. α΄ 24-38

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

1. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τῆς ἱστορίας ἀποκαλύπτεται σήμερα κατὰ τὴν χαρμόσυνη καὶ κοσμοσωτήρια ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ἀπορεῖ ἡ Θεοτόκος, καθὼς ἀκούει ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριὴλ τὸν παράδοξο χαιρετισμό. Ἀπορεῖ κατόπιν καὶ γιὰ τὴν φοβερὴ ἀποκάλυψι, τὴν μεγαλύτερη ἔκπληξι τῶν αἰώνων. Φόβος τὴν πλημμυρίζει! Ὁ ἀπεσταλμένος ὅμως τοῦ Θεοῦ προλαμβάνει ἀμέσως τὴν ἀγωνία τῆς Παρθένου. «Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ», τῆς λέει. Ἀξιώνεσαι νὰ ὑπηρετήσῃς τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τοῦ Θεοῦ! Θὰ συλλάβῃς στὰ σπλάγχνα σου Υἱὸ καὶ θὰ Τὸν ὀνομάσῃς Ἰησοῦν. Αὐτὸς θὰ εἶναι μέγας. Θὰ Τὸν ἀναγνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου. Θὰ Τοῦ δώσῃ ὁ Θεὸς Πατὴρ τὸν θρόνο τοῦ Δαβὶδ καὶ θὰ βασιλεύσῃ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων, σὲ μία βασιλεία ἀτελεύτητη καὶ παντοτινή.

Ἀπορεῖ καὶ ἰλιγγιᾷ κάθε ἀνθρώπινος νοῦς μπροστὰ στὸ φοβερὸ μυστήριο, τὴν ἐκπληκτικὴ ἀποκάλυψι, ἡ ὁποία τώρα ἀνακοινώνεται. Ποιὸς ὅμως εἶναι αὐτὸς ποὺ σαρκοῦται; Δὲν εἶναι μόνον προφήτης ἢ ἅγιος, δὲν εἶναι ἄγγελος ἢ ἀρχάγγελος. Εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, ὁ μονογενής. Ὁ συνάναρχος, ὁ συναΐδιος καὶ ὁμόθρονος μὲ τὸν Πατέρα, ὁ Δεσπότης καὶ Δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ Κύριος τοῦ παντός. Αὐτὸς γίνεται ἄνθρωπος, ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἐκεῖνος ποὺ δημιούργησε τὸ πλάσμα του ἄκακο καὶ ἁγνό. Ἐκεῖνος ἔρχεται νὰ ἀναδημιουργήσῃ τὸν πεσμένο καὶ ἁμαρτωλὸ καὶ δυστυχισμένο ἄνθρωπο.

Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερὸ μυστήριο, ποὺ ἀποκαλύπτεται σήμερα στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο ἀλλὰ καὶ σ’ ὅλους τοὺς πιστοὺς Χριστιανούς. Ἂς μᾶς συγκλονίσῃ ἡ κάθοδος τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης ἀπὸ τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ πρὸς τὴ γῆ γιὰ τὴ σωτηρία μας. Καὶ ἂς μᾶς φιλοτιμήσῃ ἡ ἄπειρη συγκατάβασί του, ὥστε νὰ τὴν συνειδητοποιοῦμε καὶ νὰ ἀνταποκρινώμαστε στὴν ἄπειρη αὐτὴ ἀγάπη του.

2. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἡ Κεχαριτωμένη Κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἀφοῦ ἄκουσε τὶς ἀκατάληπτες αὐτὲς βουλὲς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄγγελο, θαυμάζει καὶ ἀπορεῖ. «Πῶς θὰ συντελεσθῇ τὸ μυστήριο;» ἐρωτᾷ. Καὶ ὁ ἀρχάγγελος τοῦ οὐρανοῦ ἀποκρίνεται: «Πνεῦμα Ἅγιο θὰ ἔλθῃ μέσα σου, ἡ δύναμι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου θὰ σὲ ἐπισκιάσῃ. Οἱ φυσικοὶ νόμοι θὰ παραμερισθοῦν. Τὸ ἀναμάρτητο καὶ ἅγιο βρέφος ποὺ θὰ γεννηθῇ θὰ εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Ὑψίστου». Καὶ ἡ πάναγνος Παρθένος τῆς Ναζαρὲτ κλίνει τὴν ἁγία της κεφαλὴ καὶ ἀποδέχεται τὴν βουλὴ τοῦ Θεοῦ. «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου», λέγει. «Ὑποτάσσομαι πλήρως καὶ τελείως. Ἂς γίνῃ ὅπως ἀκριβῶς μοῦ εἶπες».

Μεγάλη ἡ ἀποστολή, μοναδική. Καὶ ἀξιώνεται νὰ τὴν ἐκπληρώσῃ ἡ ἁπλῆ καὶ ταπεινὴ κόρη τῆς Ναζαρέτ. Ἀλλὰ γιατί ἀνάμεσα στὰ δισεκατομμύρια ὅλων τῶν γυναικῶν τοῦ κόσμου, ὅλων τῶν αἰώνων, ὁ Θεὸς ξεχωρίζει καὶ λαμπρύνει καὶ τιμᾷ τὴν κόρη τῆς Ναζαρὲτ καὶ τὴν καθιστᾷ μητέρα του;

Τί εἶχε ἡ πτωχὴ Παρθένος τῆς Ναζαρέτ; Πλούτη καὶ δόξα; Κοινωνικὴ θέσι καὶ καταξίωσι; Ἀνώτερη παίδευσι καὶ σοφία; Τίποτε ἀπ’ ὅλα ὅσα θαμπώνουν τοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου! Τὴν διαλέγει ὅμως ὁ Θεὸς γιὰ τὴν ἀρετή της, ἡ ὁποία φανερώνεται κρυστάλλινη καὶ μέσα ἀπὸ τὰ λόγια καὶ τὶς ἀποκρίσεις της κατὰ τὴν συγκλονιστικὴ αὐτὴ στιγμὴ τῆς ζωῆς της. Εἶναι ἡ ταπεινή. «Δούλη Κυρίου» ὀνομάζει τὸν ἑαυτό της, μολονότι εἶναι ἡ μόνη ἄξια νὰ γίνῃ μητέρα Θεοῦ. Καὶ ὅσο ὁ Θεὸς τὴν ὑψώνει, τόσο αὐτὴ ταπεινώνεται. Ἀλλὰ ἡ ταπεινὴ Δέσποινα τῆς Ναζαρὲτ εἶ-ναι καὶ τὸ ὑπόδειγμα τῆς ὑπακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ὑπακοή της αὐτὴ εἶναι τὸ ἀπαύγασμα τῆς ταπεινώσεώς της. Παραδίδει τὸν ἑαυτό της ὁλόκληρο, γιὰ νὰ λάβῃ μέρος στὸ ὑπεροχώτερο ἔργο τοῦ Δημιουργοῦ. Ὑποτάσσεται κατὰ πάντα. Γι’ αὐτὲς λοιπὸν τὶς μεγάλες ἀρετὲς ποὺ εἶχε ἡ Παναγία μας ὁ ἄγγελος τὴν ὠνόμασε Κεχαριτωμένη. Διότι εἶχε ἐπάνω της τὰ ὑπερφυσικὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σὲ ὕψιστο βαθμό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὴν ἐδιάλεξε νὰ φέρῃ στὸν κόσμο τὸν Σωτῆρα Χριστό, τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων.

Ἡ Παναγία Παρθένος δίνει τὸ παράδειγμα σ’ ὅλους μας. Παράδειγμα ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος, ταπεινώσεως καὶ ὑπακοῆς. Καὶ μᾶς ζητεῖ σιωπηλὰ νὰ τὴν μιμηθοῦμε. Νὰ ταπεινοφρονοῦμε καὶ ν’ ἀκολουθοῦμε τὸν βίο τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητος. Κι αὐτὴ θὰ μᾶς σκέπῃ καὶ θὰ μᾶς περιφρουρῇ. Ὅπως τὸ ἔκανε καὶ στὸ πολυβασανισμένο ἔθνος μας καὶ τὸ βοήθησε τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς της νὰ σηκώσῃ τὴν σημαία τῆς ἐλευθερίας καὶ νὰ ὁδηγηθῇ στὴ λύτρωσι. Στὴν προστασία της νὰ καταφεύγουμε πάντοτε καὶ νὰ τῆς ζητοῦμε νὰ μᾶς λυτρώνῃ «ἐκ παντοίων κινδύνων», κι ἐμᾶς καὶ τὸ ἔθνος μας.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”