Ευδοξία Αυγουστίνου, Εγερτήρια σαλπίσματα

Ἐγερτήρια σαλπίσματα

Εὐδοξία Αὐγουστίνου. Φιλόλογος - Θεολόγος 

«Ἄν ἐξεράθη τό κλαρί, πάντα χλωρή εἶν’ ἡ ρίζα
καί μένει πάντα ζωντανό, ἤ ρόδι φάγ’ ἤ βρίζα,
αὐτό τό βόιδι τό μανό, π’ ὅσο βαθιά ρουχνίζει
τόσο εὔκολα μυγιάζεται κι ἀνεμο­στρο­βιλίζει,
καί πού τό κράζουνε Λαό. Θά σπάσει τό καρύκι
καί θά προβάλει μέ φτερά μία μέρα τό σκουλήκι.
Τότε, πουλί τό σερπετό, ποιός ξέρει ποῦ θά φτάσει!»

ἔγραφε στόν «Φωτεινό» του συμβολικά καί προφητικά ὁ Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης γιά τόν δυναμισμό τοῦ λαοῦ μας.

 Αὐτό συνέβη καί στίς μέρες μας μέ τά δυό μεγαλειώδη συλλαλητήρια. Σέ μιά στιγμή, ὑπακούοντας στό κάλεσμα τῆς Γαλανόλευκης, ξεκινήσα­με ὅλοι μαζί γιά τό μεγάλο ραντεβού μέ τήν ἱστορία. Βιώματα ἀνεξίτηλα καί παραστάσεις ἐκπληκτικές γέμισαν τίς καρδιές μας. Ξαφνικά ἕνα ἑκατομμύριο Ἕλληνες στή Θεσσαλονίκη κι ἑνάμιση στήν Ἀθήνα ἑνωθήκαμε μέ ἡγέτη τή Γαλανόλευκη καί γίναμε μία ψυχή. Γιά μιά ἀκόμη φορά ἀποδείξαμε ὅτι, ὅταν θέλουμε, μποροῦμε ἑνωμένοι νά προχωρήσουμε.

 Ὅλες οἱ λεωφόροι καί στά δύο συλλαλητήρια γύρω ἀπό τό σημεῖο συνάντησης καί οἱ πέριξ ὁδοί ἦταν πλημμυρισμένοι ἀπό σημαιοστολι­σμέ­νο κόσμο πού μέ ἐνθουσιασμό τραγουδοῦσε καί βροντοφώναζε τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας μας, γιά νά φτάσει ἡ φωνή μας στά «ὦτα Κυρίου Σαβαώθ» καί νά γίνει ἵλεως στά νέα πάθη τῆς Μακεδονίας μας καί τοῦ Ἔθνους μας. Ἦταν σάν μιά ἐθνική γιορτή, μιά πάνδημη παρέλα­ση, ἕνα ἱερό πανηγύρι. Ἦταν μία ἐπανάσταση τῶν συνειδήσεων, ἕνα ξύπνημα τῆς ἑλληνικῆς μας ταυτότητας, πού ἀντιστέκεται στόν ὁδοστρωτήρα τῆς ἰσοπέδωσης τῶν ἐθνοτήτων καί στήν ἀνηλεῆ πολτοποίηση τῶν λαῶν, τήν ὁποία ἐπιβάλλει ἡ νέα Τάξη πραγμάτων καί ἡ σκοτεινή παγκοσμι­οποίηση. Ἐκεῖ, στόν Λευκό Πύργο, δί­πλα στόν στρατηλάτη διατρανώσαμε ὅτι ἡ Μακεδονία εἶναι Ἑλλάδα, νά ἀ­κούσει ὁ Μεγαλέξαντρος τόν ἀναστεναγμό μας καί τό ἄδικο πού γίνε­ται εἰς βάρος μας καί νά τόν σεργιανίσει στά πέρατα τοῦ κόσμου. Στή συ­νέ­χεια στό Σύνταγμα, στήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Γέ­ρου τοῦ Μοριᾶ, τοῦ Κολο­κοτρώνη.

 Ὅσοι συμμετείχαμε νιώσαμε σάν νά μᾶς ἔγνεφε ἀπό μακριά τό πλῆθος τῶν ἡρώων πού θυσιάστηκαν γιά τή φιλτάτη Μακεδονία καί νά μᾶς περίμενε ἐκεῖ, στό ἱερό αὐτό προσκλητήριο. Μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς μας βλέπαμε νά μᾶς καλωσορίζουν ὁ Παῦλος Με­λᾶς, ὁ Γερμανός Καραβαγγέλης, ὁ Αἰ­μιλιανός Γρεβενῶν, οἱ μάρ­τυρες δα­­σκάλες Βελίκα Τράικου, Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου, Ἀγγελική Φιλιππίδου καί τόσοι ἄλλοι ἐπώνυμοι καί ἀνώ­- νυμοι Μακεδονομάχοι. Πιστοί στό δικό τους κάλεσμα ἀ­φή­σα­με τούς καναπέδες καί σπεύσαμε, γιά νά μποροῦμε νά κοιτάζουμε στά μάτια τίς γενιές πού ἔρχονται· γιά νά μποροῦ­με νά ἀφηγούμαστε στά παιδιά μας τήν ἔν­δοξη ἱστορία τῆς Μακεδονίας μας· γιά νά μπορέσουμε νά φυ­λά­ξου­με σάν κόρη ὀφθαλμοῦ τή βα­ρειά κληρονομιά αὐτῆς τῆς αἱματοβαμμένης γῆς καί νά τήν κληροδοτήσουμε ἀ­νέγ­γι­χτη καί ἀκέρια στά παιδιά μας· γιά νά συνε­χίσουμε νά αἰσθανόμαστε ἱερή συγκίνηση γιά τό αἷμα πού ἔχυσαν τόσα παλληκάρια, ὥστε νά παραμείνει ἡ Μακε­δο- νία Ἑλ­λάδα· γιά νά μποροῦμε νά βροντοφωνάζουμε μαζί μέ τόν Βαλαωρίτη: «Νιώ­θω γιά σέ, πατρίδα μου, στά σπλάγχνα χαλασμό».

 Κοιτώντας γύρω σου τή λαο­θά­λασ­σα διέκρινες σύν-Ἕλληνες ὅ­λων τῶν ἡλικιῶν -κυρίως νέους- ἀπό ὅλα τά κοινωνικά στρώματα, μέ ποικίλες πεποιθήσεις, πού ἔρχονταν ἀπό κάθε γωνιά τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά καί ἀπό τό Ἐξωτερικό, γιά νά ἐκφράσουν τήν ἀ­γάπη τους γιά τήν Πατρίδα καί τή Μακεδονία. Αὐτό εἶναι γνήσιος πατριω­τισμός· δέν εἶναι ἐθνικισμός, φασισμός ἤ ὅπως ἀλλιῶς θέλουν κάποιοι -σκόπιμα προφανῶς- νά τό ὀνομάζουν! Δόξα τῷ Θεῷ! Μετά τήν τόση προσπάθεια ἀφ­ελληνισμοῦ καί ἀποχριστιανισμοῦ τοῦ λαοῦ μας «αὐτό τό βόιδι τό μανό» ἀντιστέκεται, ἀποδεικνύοντας ἔτσι ὅτι ἔχει ἀκόμη ἰσχυρά ἀντισώματα. Μεγαλειῶδες ἐπισφράγισμα ἡ ἀνάκρουση τοῦ ἐθνικοῦ μας Ὕμνου, τόν ὁποῖο ὅλοι μαζί ψάλαμε.

 Πολλά τά ἐμπόδια, ἀνελέητη ἡ προπαγάνδα γιά τή σπίλωση τῶν μεγαλειωδῶν αὐτῶν συνάξεων, πού σημα­δεύουν τήν ἱστορία. Ἀκόμη καί αὐ­τές οἱ δυνάμεις τοῦ παρακράτους κινητοποιήθηκαν, γιά νά ἐκ­φοβίσουν καί νά ἀποτρέψουν τήν προσ­έλευση τοῦ πλήθους. Δέν παρέλειψαν -στό δημοκρατικό κι ἐλεύθερο κράτος μας- νά ἀ­πα­γορεύσουν στό πρῶτο συλ­λαλη­τήριο τή διέλευση λεωφο­ρεί­­ων ἀπό τά διόδια τῶν Μαλγάρων.

Ἀχρηστεύ­θηκαν ἀκόμη καί τά κινητά μας τηλέφω­να. Ἐκκωφαντική ὑπῆρξε ἡ ἀ­πουσία τῶν ΜΜΕ, τά ὁποῖα ἐν τέ­λει προσπάθησαν νά ὑποβαθμίσουν τό κύρος τῶν συλλαλητηρίων, δίνοντας παραπλανητικά στοιχεῖα καί γιά τά δύο! Κρίμα πού πληρώνουμε γιά τήν ΕΤ, γιά νά παρουσιάζει τόσο διαστρεβλωμένα τίς ἀτόφιες καί αὐθεντικές ἐκδηλώσεις τοῦ λαοῦ. Ἐδῶ βρί­σκει ἐφαρμογή ὁ ταλανισμός τοῦ προ­φή­τη Ἠσαΐα: «Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν» (5,20).

 Παρόλες τίς δυσκολίες γράψαμε μιά σημαντική σελίδα στή ροή τῆς ἱστορίας, χωρίς ὅπλα, ἀσπίδες καί ἐπιθέσεις, παρά μόνον μέ τή Γαλανόλευκη! Στά σχέδια τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, πού ὀρέγονται τήν ἀποσταθεροποίηση τῆς χώρας μας, ἐμεῖς προβάλλουμε τήν ἑνότητά μας. Ἐκεῖνοι ἐπιδιώκουν τήν ἀποδόμηση τοῦ Ἔ­θνους μας· ἐμεῖς ἀντιστεκόμαστε καί ἑνωμένοι ἀποδεικνύουμε ὅτι μπο­ροῦ­με νά οἰκοδομήσουμε τή νέα Ἑλ­λάδα, χωρίς τή μιζέρια τοῦ παρελθόντος. Χρόνια εἴχαμε νά ζήσουμε τέτοια ἱερή συγκίνηση. Ἀξίζουν πράγματι πολλά συγχαρητήρια στούς δι­οργανωτές γιά τόν μακεδονίτικο ἀνα­βα­πτισμό καί τήν ἐθνική ἀφύπνι­ση πού μᾶς χάρισαν! Ἀλλά καί σέ ὅ­λους τούς Ἕλ­λη­νες, πού στό κάλεσμα τῆς πατρίδος ἔδωσαν δυναμικά τό «πα­ρών» καί τά ἱερά αὐτά συλλα­λη­τήρια πῆραν διαστάσεις μεγάλου θριάμβου.

 Ὅμως, ἄς μήν ἐπαναπαυόμαστε! Ἕνα σχέδιο διαμελισμοῦ τῆς πατρίδας μας μέ πρῶτο θύμα τή Μακεδονία ξεδιπλώνεται. Μία νέα ἐθνική προδοσία βρίσκεται σέ ἐξέλιξη, πού μακάρι νά ἀποτραπεῖ καί νά μήν καταλήξει σέ ἐθνική τραγωδία γιά τή γονατισμένη οἰκονομικά πατρίδα μας. Ἄς μή μᾶς λοιδοροῦν. Δέν παίζουμε «ἐν οὐ παικτοῖς». Τό ὄνομά μας δέν τό διαπρα­γματευόμαστε, δέν τό ἐκ­χωροῦμε, δέν τό θέτουμε πρός συζήτηση. Ὁ ἐπεκτατισμός ἐπί θύραις! 

 Κι ἐμεῖς, Μακεδόνες καί Πανέλληνες, βαδίζοντας στά χνάρια πού ἄφησαν οἱ πρόγονοί μας ὀφείλουμε νά ὑπερασπί­σου­με τήν ἀκεραιότητα καί τήν τιμή τῆς πατρίδας μας, ὅπως ἔ­λε­γε καί ὁ στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης: «Ὅταν μοῦ πειράξουν τήν πατρίδα καί τή θρησκεία μου, θά μιλήσω, θά ἐνεργήσω κι ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάνουν». Συνεχίζουμε, λοιπόν, τόν ἀγώνα μας καί διακηρύττου­με πώς ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἴμαστε ἐδῶ καί δέν θά ἀνεχτοῦμε καμία ὑποχώρηση. Ἡ Μακεδονία εἶναι Ἑλλάδα καί μόνον Ἑλλάδα καί μᾶς ἀνήκει. Ἀνήκει σέ ἐ­μᾶς, στόν ἔντιμο καί εὐλογημένο λαό της καί ὄχι στούς πατριδοκάπηλους πολιτικούς της. Ἡ στάση μας στό θέ­μα αὐτό μᾶς ἀποκαλύπτει καί μᾶς κρίνει ἀπέναντι στήν ἱστορία.