Οι Ιεροί Ναοί αποϊεροποιούνται και οι λεγόμενοι ποιμένες κοιμούνται.

Τραγικά φαινόμενα ασέβειας και αποστασίας λαμβάνουν χώρα με αυξητικές τάσεις δίχως την παραμικρή διαμαρτυρία των ταγών της Εκκλησίας. Προβάλλονται σαν ένα μεγάλο γεγονός και τείνουν να γίνουν μια αποδεκτή καθημερινότητα αφού κανείς τους δεν καταγγέλλει ούτε τα γραφόμενα και πραττόμενα, ούτε τους γράφοντες και πράττοντες.

Οι αποκαλούμενοι παραδοσιακοί ταγοί της Εκκλησίας περιμένουν τον επόμενο Άγιο Μάρκο Ευγενικό να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Όταν όμως -και εάν- εμφανιστεί, θα του ψήσουν και αυτοί το ψάρι στα χείλη μέχρι να αποδείξει ότι είναι ένας άλλος Μάρκος Ευγενικός, διότι κατά βάθος αυτό που θα τους προβληματίζει θα είναι το ίδιο με αυτό που τους προβληματίζει και τώρα: εάν αξίζει τον κόπο να ξεβολευτούν, εάν αξίζει να πάρουν το ρίσκο ή όχι. Μέχρι τότε, ο οικουμενισμός θα αλωνίζει μέσα στην Εκκλησία διότι τους είναι δύσκολο ακόμα και ένα άρθρο να γράψουν, έναν λόγο να πουν, όχι με υψηλού επιπέδου θεολογίες, όχι με ευσεβισμούς, όχι γύρω-γύρω, αλλά λόγια σταράτα με ΟΝΟΜΑΤΑ για να ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ το ποίμνιό τους.

ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ δεν μπορούνε να κάνουν. Ξέρουν όμως πολύ καλά να λένε στο ποίμνιο να βουλώσει το στόμα του γιατί αν μιλήσει «θα αμαρτήσει». Ξέρουν να λιβανίζουν τις εικόνες των Αγίων δίχως να μιμούνται το αντιαιρετικό τους έργο. Ξέρουν να απειλούν ότι η αποτείχιση οδηγεί στην έξοδο από την Εκκλησία δίχως να σκέφτονται ότι σε λίγο καιρό έτσι όπως πάμε δεν θα υπάρχει στρατευόμενη Εκκλησία. Ένα χαρτί κι ένα μολύβι βρε αδελφέ δεν μπορούν να πιάσουν, ένα δυο ονόματα σκιάζονται να πουν, διότι ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟΙ ΧΕΙΡΟΠΟΔΑΡΑ. Κατά τα άλλα θεωρούν ότι δίχως αυτό το βασικό εχέγγυο της ελεύθερης γνώμης τους εμείς θα λάβουμε υπόψιν τα νανουρίσματά τους και τις απειλές τους.

ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΣΤΕ λοιπόν εμείς, άνθρωποι απλοί που έχουμε παρατήσει τις δουλειές μας και τις οικογένειές μας, να ασχολούμαστε κάθε λίγο και λιγάκι με τα έκτροπα που βγαίνουν στην φόρα διότι όλοι εκείνοι οι ‘ποιμένες’ μένουν ΑΣΥΓΚΙΝΗΤΟΙ και ΠΑΓΕΡΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ. Θα μιλήσουμε λοιπόν κι ας αμαρτήσουμε και λίγο αν πούμε μια κουβέντα παραπάνω. Δεν πειράζει, σάμπως και είμαστε αναμάρτητοι; Θα μας κρίνει ο Θεός. Θα μιλήσουμε όμως και δεν θα σιωπήσουμε μπροστά σε αυτές τις βλαστήμιες διότι η Ορθοδοξία μέσα μας ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙ.

Βάλαν τα βιολιά μέσα στον Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων Μονάχου οι αθεόφοβοι για φιλανθρωπικό σκοπό, για την ενίσχυση του Τμήματος Ορθοδόξου Θεολογίας στο Λουδοβίκειο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και την δημιουργία υποτροφιών, έτσι ώστε να βοηθήσουν «τους φοιτητές και φοιτήτριες που σπουδάζουν εκεί και επιθυμούν αυτή τη ζωντανή διαχριστιανική συνάντηση και επικοινωνία..»!! Ο Πρωτοπρεσβυτέρος του Οικουμενικού Θρόνου Απόστολος Μαλαμούσης γράφει: «Η Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας προσφέρει με τις Ενορίες της σ΄όλη τη Γερμανία και στον ιερό ναό των Αγίων Πάντων Μονάχου, μια εξαίσια ενοριακή, πολιτιστική και κοινωνική εργασία, η οποία βασίζεται στην πνευματική της υπόσταση και απ αυτή πηγάζει.» 

Παραγκωνίζονται οι Θείες Λειτουργίες ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ για «πολιτιστικούς» και «κοινωνικούς» λόγους. Μετατρέπονται οι Ορθόδοξοι Ναοί σε θέατρα με βιολιά και μαέστρους. Την ίδια βλασφημία είδαμε και στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών εδώ στην Ελλάδα το 2010, με βιολιά και μπουζούκια για να σπιτώσουν τους λαθρομετανάστες. Σε αυτό το αίσχος πρωτοστάτησε ο απνευμάτιστος Ιερώνυμος. Έκτοτε το φαινόμενο έχει αρχίσει να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις. Κανείς δεν μιλά. Θα έρθει ένας άλλος Άγιος Μάρκος Ευγενικός να μιλήσει και για αυτό!! Οι Ιεροί Ναοί μετατρέπονται σταδιακά σε χώρους εκκοσμίκευσης, εκφυλισμού, προώθησης της παγκοσμιοποίησης και του οικουμενισμού. Στην Γερμανία πλασάρουν πρώτα το «οικονομική βοήθεια ανθρώπων» για να καταλήξουν στην ενίσχυση του οικουμενιστικού Τμήματος ‘θεολογίας’.

Τα έξοδα τα κάλυψε το ίδρυμα ArtsconvergeREC gGmbH. «H αποστολή του ιδρύματος ArtsconvergeREC gGmbH είναι να εμπλουτίσει τη φωνητική μουσική μέσα από την παραγωγή έργων όπερας και τη συνεργασία με τοπικούς καλλιτεχνικούς και πολιτιστικούς οργανισμούς.», γράφει στην ιστοσελίδα του το ίδρυμα. Είναι η Εκκλησία καλλιτεχνικός και πολιτιστικός οργανισμός; Το ίδρυμα επίσης λέει ότι διοργανώνει συναυλίες και υποτροφίες για μουσικούς. Σε άλλο σημείο γράφει κάτω από τον τίτλο «Υποστήριξη έργων κοινότητας» ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το ίδρυμα, «..χρηματοδοτεί τη συναυλία. Μη κερδοσκοπικοί σύλλογοι, εκκλησίες, παρέχουν τον τόπο και μπορούν να κρατούν όλα τα έσοδα για τον καλό σκοπό τους.» Στο διαφημιστικό βέβαια υπάρχει χρέωση εισιτηρίου και όσο για τους «τόπους» δεν αναφέρεται αν πρέπει να είναι Ναοί. Όμως οι Ναοί ως «τόποι» εκδηλώσεων έχουν γίνει η τελευταία λέξη της μόδας για τους προχωρημένους ευρωπαίους οικουμενιστές και για τους εντολείς και εντολοδόχους της Μητριάς ‘Εκκλησίας’ του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Δεν είναι μόνο οι «σκοποί» τους οποίους δηλώνουν -«φιλανθρωπικοί» ή άλλοι-, ο «τρόπος» και ο «τόπος» αυτών των εκδηλώσεων είναι ο κύριος σκοπός τους, δηλαδή, η ΑΠΟΪΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ Ο ΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ.

Μπορεί ο Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου [και Αρχιερατικός Επιτετραμμένος για τις δημόσιες σχέσεις με τη Βαυαρική Πολιτεία] Απόστολος Μαλαμούσης, να μην αντιλαμβάνεται την διαπραττόμενη ιεροσυλία, έχει όμως αυτήν την «καλλιτεχνική» και «ποιητική» φλέβα των οικουμενιστών που ίσως με λίγο μπάφο να θεωρηθεί και πνευματικότητα. Χωρίς περαιτέρω σχολιασμό διαβάστε παρακαλώ το παρακάτω και δείτε πως η μία πτώση οδηγεί αναπόφευκτα στην επόμενη δίχως τελειωμό.

«Το Ρέκβιεμ του Βέρντι είναι μια προσευχή στο Θεό για τους κεκοιμημένους με ποιητικές και μουσικές ενότητες, ὀπως λ.χ. ανάπαυση των κεκοιμημένων, δωρεά της αιωνιότητας, λύτρωση από την κρίση της Δευτέρας Παρουσίας, κοινωνία με τους αγίους εν παραδείσω, και μετοχή στον αγγελικό ύμνο: Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου. Ωσαννά εν τοις υψίστοις.» !!

Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ.