Η «στολή» του ορθοδόξου

Η «στολή» του ορθοδόξου

   Απόκριες… Μασκαρέματα… Σαρακοστή… Πάσχα… Κρίσι… Κρίσι…

   Εγκόσμια με υπερκόσμια, εφάμαρτα με άγια, πονηρά με ενάρετα… Έτσι διδάσκει το πονηρό ευαγγέλιο της Νέας Εποχής, που δεν επιτίθεται απροκαλύπτως κατά της Αγίας μας Εκκλησίας, αλλά θέλει τους χριστιανούς να δοκιμάζουν απ’ όλα, μα να είμαστε πάντα πικραμένοι, αποπροσανατολισμένοι, σε σύγχυσι, σε ολιγωρία, σε αδιέξοδα… Έχουμε την αγαπητική, ασκητική, ησυχαστική Ορθόδοξο Πίστι μας, αλλά την ανταλλάσουμε με την διχόνοια, την αδιαφορία προς τους άλλους, την καλοπέρασι, την χαλαρότητα, την «θορυβώδη» ζωή, την πονηρία, την δόξα, τα χρήματα… Τι μας οδηγεί σε κρίσι αν όχι αυτά;

   Δεν έχομε ανάγκη τα μασκαρέματα…

   Ας ενδυθούμε την «πανοπλία» όχι του Ironman ή άλλου φανταστικού ψευδοήρωος της εποχής, αλλά του Θεού (βλέπε στην προς Εφεσίους επιστολή, κεφ. στ΄, στ. 11), ώστε να μπορέσωμε με σιδερένια θέλησι να αντισταθώμε ανδρείως, συν Θεώ, στην πονηρία και τις μεθοδείες, παγίδες του διαβόλου.

   Να περιζώσωμε την μέση μας όχι με την ζώνη που έχουν οι στολές των μασκαράδων στις ανατολικές πολεμικές τέχνες (επικίνδυνες για τους χριστιανούς), αλλά με την «ζώνη» της αληθείας (ό.π. στ΄, 14), όπου αλήθεια είναι ο Χριστός μας, η Πίστις μας. Να ζούμε με αλήθεια, όχι με πονηρία και ιδιοτέλεια. Να αγωνισθώμε να είμαστε ειλικρινείς απέναντι του Θεού, απέναντι των άλλων, απέναντι του εαυτού μας. Να αγαπήσωμε τον Θεόν και τον πλησίον. Ποια κρίσι θα μάς άγγιζε τότε;

   Να «φορέσωμε» τον «θώρακα» όχι του Batman, αλλά της δικαιοσύνης (στ΄, 15). Δικαιοσύνη, ανδρεία, φρόνησι, σωφροσύνη! Αυτά να «φορέσωμε»! Τις βασικές αυτές αρετές των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και των Χριστιανών, που τις εγκολπωθήκαμε, μεταμορφωμένες διά του φωτός του Ευαγγελίου και της εν Χριστώ αγάπης και ταπεινώσεως. Και αν δεν το κάνωμε, αύριο τα παιδιά μας θα γίνουν σαν αυτούς που σήμερον θεωρούμε υπευθύνους για το κατάντημά μας.

      Να υποδηθώμε τα πόδια μας (βλ. στ΄, 15) όχι με τις μπότες του Spiderman, ή του Zoro ή μιάς πόρνης, αλλά με τα «υποδήματα», που θα μας οδηγούν στους πτωχούς, τους πονεμένους, τους φυλακισμένους, τους ασθενείς, τους πικραμένους, τους πάσης φύσεως αναγκεμένους, ώστε διά της ευαγγελικής αυτής στάσεως να μειωθή η αδικία, να μετριασθή ο πόνος, να αυξηθή η χαρά, η ζεστασιά μεταξύ μας, να λησμονηθή έστω για λίγο η πίκρα της ποικίλης κρίσεως, να κυριαρχήση σε εμάς και του άλλους η εν Χριστώ ειρήνη.

   Να αναλάβωμε τον θυρεό, την ασπίδα όχι του captain America, αλλά της πίστεως (στ΄, 16), ώστε να αποκρούσωμε τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού, τους λογισμούς για τρυφηλή και άνετη ζωή, για εύκολο, παράνομο, άδικο και πονηρώ τω τρόπω πλουτισμό, για ακατάστατη, ελευθεριάζουσα ζωή, χωρίς αξίες και αρχές. Να αδιαφορήσωμε για το american dream και να εντρυφήσωμε στην ονειρεμένη ζωή των ταπεινών και ακτημόνων οσίων ασκητών.

   Να φορέσωμε ως περικεφαλαία την ελεημοσύνη και την ελπίδα της σωτηρίας (στ΄, 17) και να μη μασκαρευτούμε με τα υπερσύγχρονα κράνη των σημερινών στρατών διαφόρων κρατών, που με το πρόσχημα της δημοκρατίας διαλύουν λαούς για να εγκαθιδρύσουν την Νέα Τάξι Πραγμάτων. Τέτοια δημοκρατία είναι «δημιοκρατία». Είναι «δειμοκρατία», δηλαδή τρομοκρατία… Τέτοια φώτα έχουνε, τέτοια μας δίνουνε, όπως θα ξαναέλεγε ο Μακρυγιάννης. Να γίνωμε ελεήμονες, να πολεμήσωμε την σκληροκαρδία μας, να μη χάνωμε την ελπίδα μας, να αποκτήσωμε και να μεταδώσωμε υγιή πρότυπα, ως ήσαν και οι παλαιοί μας ήρωες με τις γνωστές περικεφαλαίες, και οι ήρωες της Αγίας μας Πίστεως, που εμαρτύρησαν με φρικτά βασανιστήρια μη υπολογίζοντες τις ηδονές του βίου τούτου, τα πλούτη και τις δόξες. Να αρνηθούμε ή τουλάχιστον να αρχίσωμε να στεκόμαστε με φιλοσοφική διάθεσι έναντι όλων αυτών των ευφημέρων ψευδοηρώων της εποχής μας (καλλιτεχνών, αθλητών, φανταστικών «ηρώων» από ταινίες  και άλλων), που υποδαυλίζουν τα φλογερά πάθη της φιληδονίας, φιλοδοξίας και φιλαργυρίας και της μητρός αυτών φιλαυτίας, που προωθούν την ανοησία, την αισχρότητα, την μαγεία, το κουτσομπολιό, την εύκολη ζωή, και που υπεβοήθησαν να οδηγηθούμε στο σημερινό πνευματικό και βιοτικό τέλμα.

   Συνάνθρωποι, το καρναβάλι δεν θα μας δώση χαρά, δεν θα μας δώση ελπίδα, δεν θα μας δώση κουράγιο, δεν θα μας αλλάξη, δεν θα αλλάξη την κατάστασι. Φιλοσοφήστε το! Καθίστε σπίτι σας με τα παιδιά σας και τους παππούδες, αρχίστε να σκέπτεσθε, αναζητήσατε την «μάχαιρα του Πνεύματος» (στ΄, 17), δηλαδή τον λόγο του Θεού, θυμηθήτε την λησμονημένη Πίστι μας… λησμονήσαμε ότι αρχίζει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, η νηστεία, η καθ’ όλου εγκράτεια, ότι έρχεται η Μεγάλη Εβδομάδα, η Στάυρωσι, η Ανάστασι, η Δευτέρα Παρουσία, η Κρίσι…

Ν. Β. (Αρ. Θ. Αρ.)