Λυκούργος Νάνης, Προτιμότερη η άγνοια και η έλλειψη κατηχήσεως παρά η στρεβλή και προβληματική διδαχή και "διαφώτιση", γράφε δια-σκότιση.

Προτιμότερη η άγνοια και η έλλειψη κατηχήσεως παρά η στρεβλή και προβληματική διδαχή και "διαφώτιση", γράφε δια-σκότιση.

Γράφει ο Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Οι ποιμένες, απάντων των βαθμών της ιερωσύνης, πλην επαινετέων, φυσικά, εξαιρέσεων "διακρίνονται" , στην πλειονότητά τους, για τη βοώσα και κράζουσα αφωνία και απραξία τους επί κρισίμων  και  υψίστων για την Ορθοδοξία και ζωτικών για το Έθνος και την κοινωνία θεμάτων και ζητημάτων. Αρκετοί εξ αυτών, ιδιαιτέρως επίσκοποι, εξαντλούν μεγάλο μέρος της  "ποιμαντικής" τους παρουσίας και δραστηριότητας  στη συμμετοχή τους, συχνάκις σε ηγετικό και ηγεμονικό ρόλο, σε πανηγυρικά, πολυαρχιερατικά συλλείτουργα, συνευωχούμενοι "ιεροπρεπέστατα" βεβαίως-βεβαίως...,  και αλληλολιβανίζοντες και αλληλολιβανιζόμενοι προς δόξαν του αρχιποίμενος Χριστού και των τιμωμένων αγίων κατά τα άλλα...), τα οποία διά του τρόπου με τον οποίο πραγματοποιούνται  αλλά και προβάλλονται από κάποια περιοδικά ιερών μητροπόλεων και μερικά, γνωστά και μη εξαιρετέα, "πρακτορεία εκκλησιαστικών ειδήσεων", αποτελούν αιτία και αφορμή εντόνου, αρνητικού προβληματισμού και συνακόλουθου επικριτικού σχολιασμού, αγανακτήσεως, κατακρίσεως αλλά και δεινού σκανδαλισμού από την πλευρά τόσο των πιστών όσο και εκείνη των ψυχρών και αδιαφόρων αλλά και των απίστων.

 Συμπληρωματικές, των προαναφερθεισών πρακτικών, εκδηλώσεις αποτελούν η μεταφορά, διακίνηση και περιφορά ιερών λειψάνων και ιερών εικόνων ανά την ελλαδική επικράτεια. Πρακτική που αν και κατ αρχήν δεν τυγχάνει απορριπτέα κια αποβλητέα από ορθοδόξου χριστιανικής σκοπιάς εν τούτοις λόγω της συχνότητος με την οποία πραγματοποιείται και επαναλαμβάνεται αλλά και ελλείποντος του κηρύγματος και της κατηχήσεως (απαραιτήτων, πλην σπανίων περιπτώσεων-εξαιρέσεων, και προαπαιτουμένων και αναγκαίων και ικανών συνθηκών εν προκειμένω) τείνει να προσλάβει τον απευκταίο χαρακτήρα μιας "μαγικής" και αυτοματοποιημένης θρησκευτικότητος, ικανής μερίδος των συμμετασχόντων στις εν θέματι εκδηλώσεις βαυκαλιζομένων ότι εξεπλήρωσαν στο ακέραιο τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και ουδέν έτερον απόκειται αυτοίς. Εσχάτως, τινές εξ αυτών, πλειοδοτούν και σε κοσμικότροπες "καλλιτεχνικές" εκδηλώσεις, ήκιστα συμβατές με το πνεύμα του Ευαγγελίου, και προάγουσες το συσχηματισμό με τον κόσμο με επίχρισμα Ορθοδοξίας και φιλο-παραδοσιακότητας και επικλήσεως, προς δικαίωση των ατοπημάτων τους, ακόμη και νεοτέρων αγίων!!! Το χείριστον δε όλων συνίσταται στο θλιβερό και δυσπαράδεκτο από κάθε ορθοφρονούσα χριστιανική ψυχή γεγονός ότι επίσκοποι τινές και πρεσβύτεροι δεν σιωπούν σχετικώς όπως ένιοι των συλλειτουργών και συν-ποιμένων τους αλλά εμμέσως ευθυγραμμίζονται και συμπορεύονται (πιθανώς ανεπιγνώστως μερικοί εξ αυτών όπως επιθυμούμε να πιστεύουμε τιθέμενοι, εν προκειμένω, υπεράνω όλων  τον αγαθό λογισμό) διά σχετικών, κατά καιρούς, δηλώσεων και εκδηλώσεών τους με τους σκοτεινούς σχεδιασμούς και τις ανομολόγητες (τελευταίως έχουν καταρριφθεί τα προσχήματα και η σχετική στοχοθεσία ομολογείται και κυνικώ τω τρόπω διακηρύσσεται)  διαθέσεις και μεθοδεύσεις των νεοταξιτών και παγκοσμιοποιητών. Βλέπεις, επί παραδείγματι, επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας να χρησιμοποιούν στις κατά καιρούς εξαπολυόμενες εγκυκλίους τους αλλά και σε περιπτωτικές,  προφορικές και γραπτές τους παρεμβάσεις, "πολιτικά ορθή" φρασεολογία με ορθόδοξο χριστιανικό επίχρισμα και περικάλυμμα βεβαίως-βεβαίως.  Άκρατος, "διαρροικός", ας μου επιτραπεί η έκφραση, "πολιτικά ορθός" επισκοπικός λόγος, διανθισμένος με τσιτάτα αγαπολογίας, σχεσιολογίας, ερωτολογίας, "προσληψιολογίας"  (του κόσμου), "φεμινιστικής" και "μεταπατερικής" "θεολογίας", "περιβαλλοντικής θεολογίας" (όρα το αίσχος της "θεολογικής" σφηκοφωλιάς του Βόλου). Πληθωρικές οι αναφορές ενίων ποιμένων στο "ρατσισμό", τη "μισαλλοδοξία",  την "ετερότητα", το "σεβασμό στη διαφορετικότητα", τη μεταναστολαγνεία και μεταναστολατρεία, την "ανοικτή κοινωνία", το" σεβασμό του διαφορετικού" (στοχοποιώντας, ταυτυχρόνος, και τους εκφέροντες εθνοκεντρικό λόγο ιεράρχες). Δεν αντιλαμβάνονται, άραγε, οι ενεχόμενοι για την εκφορά και δημοσιοποίηση τοιούτου είδους λόγου ότι πίσω από τα θελκτικά και εντυπωσιάζοντα τους αδαείς και απροβλημάτιστους φραστικά αυτά σχήματα υποκρύπτεται η αποδόμηση και υπονόμευση της Ορθοδοξίας, του Ελληνισμού και της ηθικής και πνευματικής συγκροτήσεως του Έθνους και της κοινωνίας; Πρόκειται, άραγε, για ασυγχώρητη αφέλεια ή για συνειδητή στράτευση (αδύνατον να πιστεύσουμε κάτι τέτοιο για ορθοδόξους Έλληνες κληρικούς) των ηγητόρων της στρατευομένης του Χριστού  Εκκλησίας στο πλευρό των αντιχρίστων; Αλλά και στην παράταξη των πρεσβυτέρων εάν ρίψει κανείς τον προβολέα της προσοχής και του ενδιαφέροντός του δεν υπερβάλλει και δεν αφίσταται της αληθείας εάν διισχυρισθεί ότι η πλειονότητά τους δεν δεικνύει τον απαραίτητο ιερό ζήλο που απορρέει από την ιερατική τους ιδιότητα αναφορικώς προς τον επανευαγγελισμό του λαού και της κοινωνίας, απορροφημένοι  και αλληθωρίζοντες σε έτερες πτυχές, συνυφασμένες με την προαναφερθείσα ιδιότητα. Παραθεωρεί, δηλονότι, την πρωτεύουσα σημασία και σπουδαιότητα του θείου κηρύγματος και της κατηχήσεως και αρκείται μονάχα στην τέλεση των απαραιτήτων για τη σωτηρία μας θείων και ιερών μυστηρίων αν ο λίβας του ξηρού  και στυγνού  επαγγελματισμού  δεν έχει αποξηράνει κάθε ικμάδα ποιμαντικής αγωνίας και φροντίδας και δεν αρκείται ούτε στο δεύτερο αλλά αποκλειστικά και μόνο στην τέλεση μνημοσύνων και τρισαγίων και στην είσπραξη κάθε 15ενθήμερο του μισθού τους...

Ισχυρίζονται, τινές των εφημερίων, ότι δεν είναι ικανοί για κήρυγμα. Προφάσεις εν αμαρτίαις, Δύνανται, άριστα, να προστρέξουν σε "έτοιμα" κηρύγματα, δοκίμων και ορθοδοξοτάτων κηρύκων του Θείου λόγου. Μάλλον, διά του σχετικού έωλου ισχυρισμού, πειρώνται να καλύψουν τη ραστώνη, αμέλεια και ραθυμία τους.

Η μεγίστη μερίδα του ελληνικού λαού τυγχάνει σε βαθμό τρομακτικό και πρωτοφανή ακατήχητη, απροβλημάτιστη, ανυποψίαστη και αδιαφώτιστη επί θεμάτων ορθοδόξου Δόγματος, Ήθους και λατρείας και κατά συνέπεια και αθωράκιστη μεταφυσικά, ηθικά και πνευματικά, έρμαιο της επιδράσεως ποικίλων ιδεολογικών και θρησκευτικών ρευμάτων και σεκτών, αφισταμένη της ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως, "προσέχουσα πνεύμασι πλάνοις και διδασκαλίαις δαιμονίων" (Α'Τιμ. 4,1). Άγνοια, από την πλευρά του λαού, των κολοσσιαίων διαφορών μας με τους παπικούς, προτεστάντες, αγγλικανούς και μονοφυσίτες (δεν είναι μόνο οι χιλιαστές αιρετικοί), μεικτοί γάμοι, άπιστοι κια άθεοι ανάδοχοι (ο υπουργός Φίλης παρέστη ως ανάδοχος ενώπιον δύο μητροπολιτών!!!), μετατροπή των ιερών ναών σε καφενεία, κρεοπωλεία, πασαρέλες και παραλίες, κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και των ιερών μυστηρίων του Βαπτίσματος και του Χρίσματος, του γάμου και του Ευχελαίου, σιωπώντων σκανδαλωδώς των ποιμένων...,. "γαμοβαφτίσια", με την ευλογία επισκόπων (κάποιοι απο αυτούς διαδέχθηκαν ύψιστες πνευματικές φυσιογνωμίες που και μόνο στη σκέψη της τελέσεώς τους θα φρικιούσαν...),ιεροψάλτες με τάμπλετς,

Υπάρχουν, βεβαίως, και κάποιοι αρχιμανδρίτες και έγγαμοι εφημέριοι, προσοντούχοι και ταλαντούχοι, που χρησιμοποιούν τα φυσικά τους χαρίσματα για την προώθηση των στρεβλών τους ιδεοληψιών εν ονόματι της χριστιανικής πίστεως κατά τα άλλα... Φθάσαμε στο σημείο κληρικοί της επαρχίας Εορδαίας, επί τη βάσει δημοσίων καταγγελιών εγκρίτου μέλους της τοπικής Εκκλησίας, να προβάλλουν τον ασεβέστατο και αθεολόγητο ισχυρισμό επί τη βάσει του οποίου τα μυστήρια των αιρετικών παπικών τυγχάνουν έγκυρα sic), έτεροι δε κληρικοί του δευτέρου βαθμού της ιερωσύνης  να ισχυρίζονται ότι" η απαγόρευση των προγαμιαίων σχέσεων  είναι για τους νευρωτικούς", κάποιοι να ομιλούν σε τηλεοπτικά "αρχονταρίκια" περί "έρωτος", χωρίς να αναφέρουν ούτε μία φορά τη λέξη "γάμος",  άλλοι να συγγράφουν επαίσχυντο, περί σοδομισμού βιβλίο, "αμνηστευτικό", ουσιαστικά, της λεγόμενης ομοφυλοφιλίας, παρά τα περί του αντιθέτου διατυμπανιζόμενα  και παρά τις καλές προθέσεις του συντάκτη του (ας όψονται οι "χάνοι" που τους θαυμάζουν και χάσκουν από θαυμασμό γι αυτούς και κάποιοι σφόδρα αφελείς και απροβλημάτιστοι τους καλούν να ομιλήσουν σε "σχολές γονέων"),  κ.ο.κ.

Αποτελεί, αναμφιρρήστως και αναντιλέκτως, έγκλημα το γεγονός ότι μερίδα των ποιμένων αντί να κατηχήσει υπευθύνως τον πεινώντα και διψώντα λαό στα νάματα της Ορθοδόξου δογματικής και ηθικής διδασκαλίας, θωρακίζοντάς τον από ποικίλες ετεροδιδασκαλίες και πλάνες και καλλιεργώντας του την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία ερωτοτροπεί με τον ά-κοσμο και μακράν του Θεού κόσμο και συντονίζεται με τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις του, προδίδοντας την ιερή αποστολή τους και υπονομεύοντας την προοπτική της σωτηρίας των ποιμενομένων.

Οι εχθροί δεν βρίσκονται τόσο έξω όσο εντός των τοιχών. Προτιμότερη η άγνοια και η έλλειψη κατηχήσεως παρά η στρεβλή και προβληματική διδαχή και "διαφώτιση", γράφε δια-σκότιση.

Απαιτείται συντονισμένη αντίδραση και μαζική αντίσταση, πρωτίστως και κυρίως, στους διαστροφείς του Θείου λόγου. Προς τούτο καλούνται οι ορθοφρονούντες κληρικοί και λαικοί σε αδιάλειπτη προσευχή, τακτικότατη και ενδελεχή και εις βάθος μελέτη του αγιογραφικού και αγιοπατερικού λόγου και αγωνιστικό ζήλο και ακατάβλητη ομολογιακη διάθεση.

Κάθε μέλος της Εκκλησίας δικαιούται να αντιστέκεται στις μεθοδεύσεις και τους σχεδιασμούς των προβληματικών ποιμένων επί τη βάσει των περί "βασιλείου ιερατεύματος" αγιογραφικών και ορθοδόξως ερημνευομένων και πραγματοποιουμένων πραγματικοτητων.