7 Ιουλ 2017

Τό παρασκήνιον τοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Διπλῆς Συνάξεως

Τό παρασκήνιον τοῦ ἀνακοινωθέντος
τῆς Διπλῆς Συνάξεως
Πρό μηνός καί πλέον κατά πρόνοιαν Θεοῦ συναντήθηκα μέ τόν συντάκτη τοῦ κειμένου πού μόλις χθές ἐξέδωσε ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους διά τῆς ἐκτάκτου Διπλῆς Συνάξεως, τοῦ ἀνωτάτου θεσμικοῦ ὀργάνου τοῦ Ἱεροῦ Τόπου.

Μάλιστα, ἔγραψα τότε κάποιο σχετικό ἄρθρο γιά ἐκείνη τήν ἀναπάντεχη συνάντηση, τό ὁποῖο, ὅμως, ἐθεώρησα σωστό νά μή δημοσιεύσω πρίν ἐπαληθευτεῖ ἡ ληφθεῖσα πληροφορία περί τῆς τότε ἐπικειμένης ἀκόμη ἐπισήμου τοποθετήσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιά τήν λεγομένη "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο" τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016). Τό ἄρθρο ἐκεῖνο δίνω σήμερα στή δημοσιότητα.
Βάσει ἐκείνων, τά ὁποῖα ὅπως θά διαβάσετε πληροφορήθηκα τότε ἀπό "πρῶτο χέρι", ἔρχομαι σήμερα νά ἐπιχειρήσω τήν ἀποκρυπτογράφηση τοῦ ἐκδοθέντος Μηνύματος τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ὅπως ἕνας ἀφελῶς καλοπροαίρετος πιστός θά προσέγγιζε αὐτό τό ζήτημα, διακινδυνεύοντας ἐν γνώσει μου "πῦρ βαλεῖν", σέ μία κατάσταση ἡ ὁποία μόνον μέσω τῆς δοκιμασίας τοῦ πνευματικοῦ πυρός (τῆς φανερώσεως, τῆς κρίσεως καί παρρησίας) μπορεῖ καί πρέπει νά ξεκαθαρίσει.
Ἐνῶ, λοιπόν, περί τοῦ πραγματικοῦ "ἱστορικοῦ" τῆς ἐκδόσεώς του, τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ στίς προθέσεις τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ὄρους καί τόν συντάκτη τοῦ Μηνύματός της, θά τά πληροφορηθεῖτε ἀπό τό προαναφερθέν ἄρθρο μας, τό τί ὑποδηλώνεται πίσω ἀπό τό "χρησμοφανές" περιεχόμενό του τό παραθέτουμε εὐθύς ἀμέσως.
Ἤδη στή δεύτερη παράγραφο τοῦ ἀπό 17)30/6/2017 ἑπτασέλιδου Κειμένου τους, οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐν Συνάξει ἐπισημαίνουν ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης προκάλεσε ταραχή καί ἀντίδραση κατά τῶν ἀποφάσεών της καί ὡς ἔκφραση αὐτῶν προτείνονται οἱ ἀποτειχίσεις καί ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν Ἐπισκόπων (ἐκείνων προφανῶς οἱ ὁποῖοι συμφωνοῦν μέ τίς ἀποφάσεις της καί τήν ἀναγνωρίζουν ὡς ἁγία καί μεγάλη).
Πουθενά στό Κείμενο δέν ὑπάρχει λόγος ὑποστηρικτικός τῆς συγκλήσεως ἤ τῆς προετοιμασίας ἤ τῶν ἀποφάσεων τῆς ἐν λόγῳ συνόδου. Ἀντιθέτως, ὑπενθυμίζεται καί τρόπον τινά ἀνανεώνεται ἡ γνωστή ἐπικριτική τοποθέτησις τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιά τό ζήτημα τῶν Διαλόγων μέ τούς ἑτεροδόξους (σελ. 2), ἡ ὁποία προφανῶς δέν υἱοθετήθηκε στίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.
Τά ὅσα ἀποφασίσθηκαν στήν Κρήτη θεωροῦνται "προσωπικές ἀπόψεις" τῶν Ἀρχιερέων πού συμμετεῖχαν σ' αὐτήν, ἐνῶ οἱ κατ' αὐτῶν ἀντιρρήσεις ἐπιδοκιμάζονται ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ἐπαινούμενες μάλιστα γιά τή σεμνότητα τοῦ τρόπου, ὅπου αὐτό ἐπιχειρήθηκε (2η § σελ. 2). Περί ὅλων αὐτῶν δέ, τό Ἱεροκοινοτικό κείμενο ἐπισημαίνει τήν ἀξία τῆς καταγραφῆς των, σαφῶς ὑπονοώντας ὅτι δι' αὐτῆς καταδεικνύεται καί εἶναι δυνατόν νά ἀποδειχθεῖ τό ἐσφαλμένο καί ὀρθόν, ἀντιστοίχως καί ἀναλόγως.
Ἐπίσης, εἶναι χαρακτηριστικό τό ὅτι στό Κείμενο μέ ἔμμεσο πλήν σαφή τρόπο ἐπαναλαμβάνεται, ἐπιγραμματικά, ἡ περί Ἐκκλησίας διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, τό κριτήριο ἀποδοχῆς τῶν ὅποιων Πατριαρχικῶν καί Συνοδικῶν Ἀποφάσεων (παραθέτοντας τό γνωστό ἀπόσπασμα τῆς Ἀποφάνσεως τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς στή Σύνοδο τοῦ 1848), ἡ δυνατότης τῆς Ἐκκλησίας ὡς τοῦ Σώματος  τοῦ Χριστοῦ νά ἀποβάλλει ὅ,τι θεωρεῖ ξένο πρός αὐτό, ἡ ἐπισήμανση τῆς ἐπισφάλειας τῶν ἀτομικῶν δοξασιῶν πού ὁδηγοῦν σέ αἱρέσεις(1η § σελ. 3) κλπ.
Στό Ἱεροκοινοτικό Κείμενο περί τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία πουθενά μέσα σ' αὐτό δέν ἀποκαλεῖται ἔτσι, οὔτε κἄν κατονομάζεται (ἐκτός τῆς ἀρχικῆς τυπικῆς ἀναφορᾶς αὐτῆς ὡς ἀντικειμένου καί αἰτίας συγγραφῆς αὐτοῦ), ἀποδοκιμάζεται ὁ ἐφησυχασμός ἀδιαφορίας στά θέματα τῆς Πίστεως καί ἐπιδοκιμάζεται ἡ ἐπ' αὐτῶν ἐγρήγορσις (2η § σελ. 3).
Τονίζεται μέ ἐνάργεια ἡ ταυτότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Μιᾶς Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ πέραν καί ἐκτός Αὐτῆς (θεωρεῖται ὅτι) ὑπάρχουν μόνον θρησκευτικές κοινότητες καί ψευδοποιμένες (5η § σελ. 4). Ἐπισημαίνεται, δέ, ὅτι θεμέλιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος ἀποτελεῖ ἡ ὀρθή Πίστη, ἡ Πίστη πού δέν ἐπιδέχεται τήν ἀλλοίωση τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν Της (2η § σελ. 5).
Μάλιστα, στήν 5η σελίδα τοῦ Κειμένου, γίνεται ἀπερίφραστη ἀπόρριψη τῆς θέσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης περί τῆς Ρώμης ὡς δῆθεν Ἐκκλησίας καί ρητῶς διατυπώνεται ἡ ὀρθόδοξος θέση ὅτι ἡ Ρώμη, δηλαδή ὁ Δυτικός Χριστιανισμός ὑπό τόν Πάπα, εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας(3η § σελ. 5)! Ἐπιπροσθέτως δέ, ἀναφέρονται, ἐπιγραμματικῶς πλήν σαφῶς, οἱ φοβερές ἀλλοιώσεις τίς ὁποῖες ἐπέφερε ὁ Παπισμός στήν πράξη καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἀκόμη καί ὅταν τό Κείμενο γιά εὐνόητους λόγους κάνει ἀναφορά στή Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία (ὄχι ὅμως καί στόν ἐπικεφαλῆς της), δέν χάνει τήν εὐκαιρία στήν ροή τοῦ λόγου νά ἐπισημάνει μέ νόημα ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι δέν ἀντιπροσωπεύουν μία θρησκευτική ἄποψη, οὔτε δέχονται προτροπές ἀποφυγῆς τῆς ὁμολογίας καί μαρτυρίας ὡς δῆθεν ἐκδήλωσης προσηλυτισμοῦ (4η § σελ. 6)!
Προηγουμένως μάλστα ἔχει ἐπισημανθεῖ εὐστόχως ὅτι οἱ Ἁγιορεῖτες (ἐπιθυμοῦν νά) πολιτεύονται σύμφωνα μέ τίς θεολογίες τῶν Ἁγίων καί τό εὐσεβές φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι "κατά τάς ἀκαδημαϊκάς θεολογίας τῶν διανοουμένων καί τάς ἀντιλήψεις τῆς κάθε ἐποχῆς" (8η § σελ. 5). Φθάνει δέ, πάντοτε ἐμμέσως, ἀλλά καθόλου χωρίς τόλμη, τό Κείμενο μαζί καί μέσα ἀπό τόν κατηχητικό καί διδακτικό λόγο του νά θεωρεῖ κατάντια καί προσβολή τῆς Πίστεως στήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου καί μοναδικοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τή συνεργασία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες γιά τήν βελτίωση τῶν συνθηκῶν μιᾶς ζωῆς (τῆς προσκαίρου) στερημένης,ὅμως,ἀπό τό νόημα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς(6η § σελ. 6)! Τό νόημα αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, πού θεωρεῖται ὡς ὁ πολύτιμος θησαυρός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τό κείμενο ἀποκορυφώνει τήν ἀπόδοση τοῦ μηνύματός του μέ τήν ἐπισήμανση ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐπικαλεῖται καί ἐμπιστεύεται γιά τήν μαρτυρία Της τούς Ἁγίους, τούς Μάρτυρες καί τούς Ὁσίους (2η §σελ. 7). Γιά νά ὁλοκληρώσει τήν διατύπωση τοῦ Μηνύματος αὐτοῦ μέ τό ἐπιστέγασμα τῆς διαβεβαιώσεως ὅτι τό Ἅγιον Ὄρος παραμένει μία μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ὡς τέτοιο ἀποτελεῖ ἐλπίδα γιά ὅλο τόν κόσμο (ὅ. ἀ.).
Δέν δοκιμάζω τήν ἀνοχή καί ἀντοχή σας μέ τά προαναφερθέντα. Ὅποιος θά ἤθελε καλοπροαιρέτως πλήν μᾶλλον ἀφελῶς νά ἀποκρυπτογραφήσει τό Μήνυμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους,ἴσως θά μποροῦσε μέ πόνο ψυχῆς νά ἀναζητήσει καί νά συναντήσει στό Ἱεροκοινοτικό Κείμενο τίς παραπάνω ἀποκρυπτογραφημένες θέσεις τῶν συγχρόνων Ἁγιορειτῶν Πατέρων.
Ὡστόσο, δέν μυωπάζω καί γι' αὐτό ὑποστηρίζω ὅτι ἡ ἀνωτέρω προσέγγιση εἶναι ὁριακή. Γίνεται σχεδόν δυσδιάκριτη, μέσα στήν προφανῶς σκόπιμη καί ἠθελημένως ἐπιλεγμένη νά εἶναι γενική, ἔμμεση, μέ ὑπονοούμενα καί ἀσάφειες, περιφερειακή ἔκφραση τῶν θέσεων καί τοποθετήσεων τοῦ ἐπισήμου Ἁγίου Ὄρους γιά τήν λεγομένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης.
Θέτοντας δέ τήν χεῖρα τῆς πραγματικῆς προσεγγίσεως ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων δέν εἶναι σφάλμα νά ἰσχυρισθεῖ κανείς ὅτι ἄλλα περίμενε κανείς σέ τόσο κρίσιμες στιγμές γιά τήν Πίστη καί τό Γένος μας ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος. Δυστυχῶς, ὅμως αὐτά τά ἄλλα, δηλαδή μία ξεκάθαρη Ὁμολογία Πίστεως χωρίς ὑπεκφυγές καί γενικότητες, χωρίς ἀοριστίες, ἐπαμφοτερίζουσες θέσεις, ἀποστασιοποίηση ἀπό τήν ἀκρίβεια τῆς Πίστεως καί θεωρητικολογίες, καθώς καί μία ἐξίσου ξεκάθαρη ἀποδοκιμασία τῆς προφανῶς ψευδεπιγράφου Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς Κρήτης καί τῶν ἀποδεδειγμένως ἀντορθοδόξων ἀποφάσεών της, δέν ὑπάρχουν!
Τί συμβαίνει λοιπόν στό Ἅγιον Ὄρος; Ποῦ ὀφείλεται ὁ "χρησμοφανής" χαρακτήρας τοῦ πολυαναμενόμενου Ἁγιορειτικοῦ Κειμένου; Πρέπει νά τολμήσουμε νά ἀπαντήσουμε, μέ φόβο Θεοῦ καί πόνο ψυχῆς, στά ἀμείλικτα αὐτά ἐρωτήματα.
Δύο κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη εἶναι οἱ λόγοι πού ἐξηγοῦν, παρότι δέν δικαιολογοῦν, τή στάση αὐτή τῶν συγχρόνων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, τοῦ ἐπισήμου δηλονότι Ἁγίου Ὄρους:
Πρῶτος εἶναι ὁ ἀνθρώπινος κοσμικός φόβος τῶν Ἁγιορειτῶν ἀπέναντι στήν διοικητική ἐξουσία καί μεμαρτυρημένη ἐκδικητικότητα τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ὡς οἰκείου ἐπισκόπου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, χάριν τῆς διατηρήσεως τῶν ἀτομικῶν θέσεων καί προσωπικῶν προνομίων των. Καί,
Δεύτερος λόγος εἶναι ἡ σταδιακή μέχρι μεταλλάξεως ἀλλοίωση τοῦ πάλαι ποτέ ἀκραιφνῶς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ καί μοναχικοῦ φρονήματος τῶν ἰδίων τῶν Ἁγιορειτῶν, οἱ ὁποῖοι δυσκολεύονται πλέον νά τηρήσουν ἀκόμη καί τά ὀρθόδοξα προσχήματα μιᾶς μοναδικῆς στόν κόσμο καί στό εἶδος της ὑπερχιλιόχρονης ὀρθοδόξου μοναστικῆς πολιτείας.
Ἐάν, ὅμως, πιστοποιοῦνται τά ἀνωτέρω, τότε ὄχι ἁπλῶς αὐτομάτως ἔρχονται στή μνήμη μας τά σκληρά πλήν εὔστοχα λόγια τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ Ἰωάννη Κορναράκη περί τοῦ συγχρόνου (ἐπισήμου) Ἁγίου Ὄρους ὡς "σαθροῦ ὀπωροφυλακείου τῆς Ὀρθοδοξίας", ἀλλά ἐντόνως προβληματιζόμεθα ἐάν πρέπει περισσότερο ἀπό τούς αἱρετίζοντες οἰκουμενιστές ἐπισκόπους νά μᾶς προβληματίζουν οἱμή ἀντάξιοιὡς μή ἀκόλουθοι τῶν πνευματικῶν τους προγόνων (ὁσίων ἀσκητῶν, ὁμολογητῶν καί ὁσιομαρτύρων) σύγχρονοι Ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι καί μοναχοί!
Ἀκολουθεῖ τό μή δημοσιευθέν (κατά τήν ἐπικαιρότητα) ἄρθρο, ὅπου καταγράφεται μία ἀποκαλυπτική περί τοῦ Μηνύματος τοῦ Ἁγίου Ὄρους μαρτυρία, τόσο γιά τόν συντάκτη αὐτοῦ, ὅσο καί γιά τά μύχια συναισθήματα καί φρονήματά του περί τῆς περιβοήτου καί ἀμφιλεγόμενης συνόδου τῆς Κρήτης.
Σύντομη συνομιλία μέ τόν Προηγούμενον
 τῆς Ἱ. Μονῆς Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους
σεβαστό Γέροντα Βασίλειον Γοντικάκην
γιά τήν «ΑκΜΣ» τῆς Κρήτης
Τήν Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος (14/5/2017), πῆγα στόν ἑορτάζοντα Ἱερό Ναό Ἁγίας Φωτεινῆς Κορίνθου ( δίπλα στό ἱστορικό Ἐπισκοπεῖο τῆς Πόλεως) γιά νά προσκυνήσω τό ἱερό Λείψανο τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος καί Ἱσαποστόλου. Πρόκειται γιά τόν ἀποθησαυρισμένο στήν περιώνυμη Μονή Ἰβήρων ἀδιάφθορο πόδα τῆς Ἁγίας. Φοβερό νά προσκυνᾶ κανείς τό εὐωδιάζον ἱερό λείψανο μιᾶς πρώην ἁμαρτωλῆς καί μετέπειτα ἁγίας γυναικός καί μάρτυρος. Μιᾶς Ἁγίας, ἡ ὁποία συνήντησε τήν πηγή τῆς ζωαρχίας, τόν σεσαρκωμένο Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ πρίν δύο χιλιάδες χρόνια καί συζήτησε μετ’ Αὐτοῦ περί τοῦ τόπου καί τοῦ τρόπου προσκυνήσεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ! Αὐτά τά ἱερά Λείψανα ἐπιβεβαιώνουν ὄντως τήν πραγματική ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος καί εἰς Οὐρανούς Ἀναληφθέντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ἀναχωρώντας ἀπό τό Ναό, συναντήσαμε στό προαύλιο τοῦ νεο-ἀνακαινισθέντος Ναοῦ τόν Γέροντα Βασίλειο Γοντικάκη, Προηγούμενο τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων. Ἀστραπιαῖα σκεφθήκαμε ὅτι δέν πρέπει νά χάσουμε τήν εὐκαιρία νά τόν πλησιάσουμε καί νά τοῦ ὑποβάλλουμε ἕνα ἐρώτημα γιά ζήτημα πού τόν τελευταῖο καιρό ἀπασχολεῖ κάθε συνειδητό πιστό. Βεβαίως, δέν πρόκειται γιά ἄλλο παρά γιά τό γνωστό καί πολυσυζητημένο ζήτημα τῆς περιβοήτου συνόδου τῆς Κρήτης. Σκοπίμως, ὁμολογῶ, ὅτι ἐπέλεξα πρωτίστως νά ἐκφράσω τόν εἰλικρινή ἄλλωστε σεβασμό μου στό πρόσωπο τοῦ Γέροντος καί τόν θαυμασμό μου γιά πολλά ἀπό τά ἰδιαίτερου ὕφους καί θεολογικῆς ἀξίας κείμενά του. Ἤθελα νά αἰσθανθεῖ ἄνετα καί νά μή νοιώσει ὅτι κάποιος θέλει νά τοῦ ἀποσπάσει κάποια δήλωση γιά ἕνα τόσο λεπτό ζήτημα. Τοῦ ἀνέφερα γιά τίς Θεολογικές σπουδές μου στό Ἐξωτερικό, τή συνέχεια τῶν σπουδῶν στήν Ἀθήνα καί τίς μεταπτυχιακές σπουδές, γιά νά καταλήξω ὅτι κι ἐγώ, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι, εἴμαστε ἔντονα προβληματισμένοι γιά τήν περιβόητη σύνοδο τῆς Κρήτης. Μέ μεγάλη προσδοκία καί ἐνδιαφέρον ἀναμένεται (τονίσαμε) ἡ γνώμη σας γι’ αὐτό τό ζήτημα. Πέρα ἀπό τήν προβληματική τῶν ἀντιδράσεων, ὅπως τήν ἐκφράζουν οἱ θέσεις καί κινήσεις τῶν ἀποτειχιζομένων κανονικῶς, ἤ τῶν τύπου «Zήση» (διακοπή μνημοσύνου οἰκείου ἐπισκόπου, ὄχι ὅμως καί ἐκκλ/κῆς κοινωνίας) κλπ., ὑπάρχει ἀνάγκη (ἀναφέραμε ἐπίσης) γιά γνώμη πού νἄχει τή δυναμικότητα ἀνθρώπου τοῦ «Μάη τοῦ ’68» (ὅσοι γνωρίζουν τόν Γέροντα κατανοοῦν τήν ἀναφορά). Ὁ π. Βασίλειος ἔδειξε ὅτι ἔνοιωθε ἤδη ἕτοιμος νά ἀνοιχθεῖ καί νά μιλήσει. Μέ πῆρε κοντά του σέ μία μικρή βόλτα μέσα στό προαύλιο. Ἄκουσε, μοῦ εἶπε, αὐτά πού λέει ὁ Ζήσης διαγράφουν τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὑπάρχει καί συνεχίζει τήν πορεία της κι ἄν τά ἀποδεχθεῖ κανείς ὅλα αὐτά, ἔτσι ὅπως τά παρουσιάζουν, δέν μένει τίποτε ὄρθιο. Στήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας εἴχαμε διάφορες κινήσεις καί κείμενα, συνέχισε, ὅπως τήν «Ὁμολογία» τοῦ Πέτρου Μογίλα, τοῦ Κυρίλλου Λουκάρεως, κείμενα ἄλλοτε Καλβινίζοντα, ἄλλοτε Λατινίζοντα, Προτεσταντίζοντα κλπ. Ἔμειναν, ὅμως, αὐτά τά κείμενα μέχρι σήμερα, ἀλλά τά προσπερνᾶμε, δέν ἐκφράζουν τήν Ὀρθοδοξία καί δέν μένουμε σ’ αὐτά. Στό Ἅγιον Ὄρος κάναμε τήν προβλεπόμενη Διπλή Σύναξη, τά εἶπα (τίς ἀπόψεις μου) καί μοῦ ζήτησαν νά τά γράψω. Ἔφτιαξα ἕνα κείμενο καί τώρα κοντά θά τό δεῖτε, ὅπου παρουσιάζω αὐτά πού σᾶς λέω. Θά γίνει πάλι Διπλή Σύναξη τώρα κοντά, στήν ὁποία θά συμμετάσχω, ἀφοῦ ἐπιστρέψω ἀπό Κρήτη ὅπου τώρα πηγαίνω. Ἔχετε διαβάσει τά Πρακτικά, τά Κείμενα (τῆς συνόδου τῆς Κρήτης ἐννοοῦσε); μέ ρώτησε. Μετά τήν καταφατική ἀπάντησή μου, συνέχισε λέγοντας: Τά εἴδατε, λοιπόν. Ἐκεῖ στό Κείμενο γιά τίς σχέσεις μέ τόν λοιπό Χριστιανικό κόσμο, ἐνῶ ἀναφέρεται στήν ἀρχή ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική Ἐκκλησία, ὅλο τό ὑπόλοιπο Κείμενο αὐτό τό ἀκυρώνει τελείως καί τό ἀναιρεῖ! Τί κάνουμε, λοιπόν! Βλέπετε, ἀπό τήν ἀρχή τοῦ πράγματος, ἀπό τό 1960 πού ἑτοίμαζαν τά θέματα κλπ αὐτῆς τῆς συνόδου, ὅλα ἔγιναν σχολαστικά. Δέν εἶναι τό θέμα ἄν σέβομαι ἤ ἄν φοβᾶμαι τόν Πατριάρχη, ἀλλά πώς ἔχουν τά πράγματα. Εἶναι σά νά θέλουν μέ ὅσα ἐνέκριναν ἐκεῖ (στήν Κρήτη) νά διαγράψουν μέ μία κίνηση ὅλα ὅσα πιστεύουμε! Ἔ, ὄχι! Αὐτό δέν γίνεται! Κάπου ἐδῶ ὁλοκληρώθηκε ἡ σύντομη αὐτή συνομιλία. Δέν ἤμουν προετοιμασμένος γιά μία τέτοια συνομιλία. Ἔγινε ἐντελῶς αὐθόρμητα, ἀλλά θεωρῶ ὅτι ἔχει τήν ἀξία της. Ὁ Γέροντας, ἀφοῦ αἰσθάνθηκε λίγο ἀσφαλής καί μπροστά στή διαβεβαίωση τοῦ ἐρωτῶντος ὅτι ὑπάρχει ἔντονος προβληματισμός γιά τό ζήτημα καί  εἰλικρινής ἐπιθυμία νά ἀκούσουμε λόγο αὐθεντικό καί δή ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, ἔδειξε νά συναισθάνεται κι ἐκεῖνος τήν ἀνάλογη ὑποχρέωση καί ἐκφράσθηκε πιστεύω ἐλεύθερα καί αὐθόρμητα. Αὐτό ἔχει τήν ἀξία του. Δέν πρόκειται γιά συνέντευξη. Ὁ καθένας, ὅμως, μπορεῖ νά συνεκτιμήσει κάποια πράγματα καί νά βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Εἴτε κάποιος ἐκτιμᾶ, εἴτε ὄχι, τόν συγκεκριμένο Γέροντα καί τίς θεολογικές του τοποθετήσεις, πιστεύω κατανοεῖ τή σημασία μιᾶς ἐλεύθερης τοποθετήσεως σέ ἕνα τόσο σοβαρό θέμα, πού σέ συνδυασμό μέ τό Κείμενο πού μᾶς προανήγγειλε ὁ π. Βασίλειος, θά βοηθήσει νά κατανοηθεῖ τί πρεσβεύουν, τί ὁμολογοῦν καί τί ἐκφράζουν οἱ Ἁγιορεῖτες τοῦ ἐπισήμου Ἁγίου Ὄρους, καθώς καί τί καί γιατί τελικῶς υἱοθετοῦν καί ἐκφράζουν τά διοικητικά του ὄργανα.

(«Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀρ. φύλ.2172/7-7-2017)

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η ουσία είναι οτι αποδεχθηκαν οι 20 Ιερες Μονες το κειμενο του Γοντικακη. 4 εξ αυτων αντεδρασαν χωρις ομως να καταφερουν να εκφρασουν αυτη την αντιδραση τους στο κειμενο της διπλης συναξης. Η μια απο αυτες ειναι η Ιερά Μονή Κωνσταμωνιτου. Οι αλλες τρεις εν καιρω. Θα σας κραταω ενημερους.

Ανώνυμος είπε...

Πιο πονηρο κειμενο δεν εχω διαβασει. Ο ανθρωπος ξεπερασε ολους τους οικουμενιστες κατα πολυ. Δαιμονικη υποκρισια. Κριμα που το χαψατε και το αναρτησατε. Κριμα και για το πλασμα του Θεου που εφτασε σε τετοια μετρα ψευδους.

Ανώνυμος είπε...

Θεωρῶ πολὺ ἰσορροπημένη καὶ σοβαρὴ τὴν ἀνάλυση τοῦ Δ. Ἀναγνώστου.
Θεωρῶ ἐπίσης βέβαιο (ἢ ἔστω πολὺ πιθανόν),
ὅτι ἡ δημοσιευθείσα ἐν τέλει, ἐπίσημη τοποθέτηση τῆς Συνάξεως τῶν Μονῶν γιὰ τὸ Κολυμπάρι, ἀποτελεῖ "στρογγυλεμένη" ἐκδοχὴ ἑτέρου κειμένου θέσεων, ποὺ ὁ π. Βασίλειος ἀσφαλῶς θὰ εἶχε θέσει ὑπ᾽ ὄψιν τῶν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει κι ὅτι ἐπ᾽αὐτοῦ προηγήθηκε πραγματικὴ διελκυστίνδα μεταξὺ τῶν "Ἡρακλέων τοῦ (πατριαρχικοῦ) Στέμματος" καὶ τῶν ἀκραιφνεστέρων περὶ τὰ δογματικά Ἡγουμένων, ὡς πρὸς τὴν τελικὴ διατύπωσή του
(τὶ θὰ μείνη καὶ τὶ θ᾽ ἀφαιρεθῆ ...).
Εἶναι στοιχειῶδες τὸ συμπέρασμα αὐτὸ γιὰ ὅποιον ξέρει νὰ διαβάζη κείμενα πίσω ἀπ᾽ τὶς γραμμὲς κι ὀρθῶς συμπεραίνει ὁ κ. Ἀναγνώστου ὅτι οὐσιαστικὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος παίρνει δικριτικὰ ἀπόσταση ἀπ᾽ τὴν Σύναξη ἐκείνη τῶν Προκαθημένων, ὅτι τὴν σχετικοποιεῖ καὶ τὴν ἀποδομεῖ ἔμμεσα.

Ὁ συγκεκριμένος ἀνὴρ, ἄλλωστε (ὁ π. Βασίλειος Γοντικάκης), ἔχει δώσει δείγματα γραφῆς στὸ πρόσφατο παρελθόν. Δὲν χαρίζει κάστανα. Τὰ ξεχάσαμε αὐτά;

Μὲ δύο ὑψηλῶν νοημάτων, εὐθέως καταγγελτικά, κείμενά του πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδό μας, εἶχε ἐπισημάνει στοὺς Δεσποτᾶδες τὸν κίνδυνο (ἀπ᾽τὰ προσχέδια ἤδη) τοῦ διαθρησκειακοῦ ἀχταρμὰ στὸ "νέο" μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Τὰ φυλάω ὡς λαμπρὰ δείγματα θεολογικοῦ λόγου. Μόλις βγῆκε ἀπὸ τὸ Ὄρος, τὰ πνευματικά του ἔκγονα (πράγματι δέ, θλιβερὰ ἀπόνερα τῆς Νεορθοδοξίας),οἱ θεολόγοι τοῦ "KAIΡOY", ἔπεσαν πάνω του καὶ τοῦ ἄσκησαν δύο φορὲς ἀφόρητο bullying (μία φορὰ στὴν Θεσσαλονίκη καὶ μία στὴν Κρήτη), ἀπαιτῶντας του φορτικὰ ν᾽ ἀνακαλέση τὶς ἐκτιμήσεις του γιὰ τὸ "σπουδαῖο ἔργο" ποὺ συνέτασσαν. Τοῦ εἶπαν, μάλιστα, ὅτι διαπράττει "παιδοκτονία" (!!) μὲ τὴν πεπαρρησιασμένη τοποθέτησή του.
Δὲν ἐνέδωσε.
Μετὰ τὸ πρῶτο bullying συνέταξε κι ἔστειλε καὶ τὸ δεύτερο, ἐκτενέστερο κείμενό του.


Ὄλα τοῦτα εἶναι γνωστὰ ἀπ᾽τὸ Διαδίκτυο, σχολιάσθηκαν, κουτσομπολεύτηκαν καὶ πάντως γνωστοποιήθηκαν.Ὁ βουλόμενος ἀναζητείτω.

Ἂς εἴμαστε, λοιπόν, περισσότερο προσεκτικοί (γενικώτερα μιλάω) στὶς κρίσεις καὶ τὰ συμπεράσματά μας. Δὲν μποροῦμε νὰ προσεγγίζουμε ἰσοπεδωτικὰ τὰ πάντα!

Ανώνυμος είπε...

Το άρθρο αυτό είναι καταπληκτικό και πολύ πρωτότυπο, διότι γιά πρώτη φορά κάποιος αρθρογράφος τολμά και παρουσιάζει το πως ενδεχομένως σκέπτονται κάποιοι που ίσως θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς των παραδοσιακούς, όπως ο προηγούμενος Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης αλλά και όλοι οι Αγιορείτες Ηγούμενοι και ταυτοχρόνως επισημαίνει ότι δυστυχώς η αποτίμηση της μαρτυρίας όλων αυτών δεν είναι θετική. Τούτο δε συμβαίνει διότι η ορθόδοξη μαρτυρία πρέπει να είναι καθαρή, φανερή και πεπαρρησιασμένη. Η οφειλόμενη Ομολογία και υπεράσπιση της Πίστεώς μας, ιδιαιτέρως σε μία εποχή που η Ορθοδοξία κινδυνεύει και βάλλεται, όπως είναι η δική μας εποχή, δεν επιδέχεται ούτε γενικολογίες, ούτε αμφισημίες. Είναι σημείο των καιρών οι ορθόδοξοι να φοβούνται όχι τους πολεμίους αλλά τους Πατριάρχες των προκειμένου να εκφράσουν την Πίστη τους. Αν μπορούσε ένα κείμενο να προβληματίσει τους υπογράψαντες το Κείμενο της Διπλής Συνάξεως του Αγίου Όρους, αυτό είναι το παρόν άρθρο του κ. Αναγνώστου, ο οποίος τόλμησε και διετύπωσε τι ενδεχομένως θέλουν να πουν αλλά δεν τολμούν οι Αγιορείτες, αυτό δε που τελικά λένε όχι μόνο δεν συνιστά ομολογία αλλά αποκαλύπτει το σοβαρώτατο πρόβλημα αλλοιώσεως του φρονήματος καί πάντως του θάρρους τους να ομολογούν όπως οφείλουν την Πίστη που παρέλαβαν! Και πάλι συγχαρητήρια στον αρθρογράφο!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ αντιφατικό αυτό το άρθρο του κ. Αναγνώστου. Στην αρχή δίνει να πιστεύουμε ότι θα αποκαλύπτει κάτι το φοβερό, και στο τέλος απλώς δοξάζει τον συντάκτη του Αγιορείτικου κειμένου οποίος δήθεν ανησυχεί και αυτός για την ψευδοσύνοδο, ενώ στο κείμενο του λέγει ότι δεν υπάρχει λόγο για ανησυχία!

Ανώνυμος είπε...

Μὲ τὸ φτωχό μου, πάλι, τὸ μυαλὸ (καὶ χωρὶς νά ᾽χω ἐποπτεία τῆς ὅλης καταστάσεως) σκέπτομαι ὅτι οἱ Ἁγιορεῖτες ὑπέπεσαν ἴσως καὶ σὲ σφάλμα τακτικῆς, πέρα ἀπὸ τὶς ἀπόψεις ποὺ μπορεῖ νά ᾽χη κανεὶς γιὰ τὴν οὐσία τοῦ κειμένου τους.

Ἐξηγοῦμαι.

Αὐτὸ τὸ κείμενο ἀσφαλῶς δὲν μπορεῖ μὲ κανένα τρόπο νὰ θεωρηθῆ ὅτι συνιστᾶ ἀποδοχὴ καὶ χειροκροτήματα τῶν ἀποφάσεων τοῦ Κολυμπαρίου. Ὅλοι ξέρουμε ὅτι ἡ Ἱερὰ Κοινότητα δημοσίευσε ἐπισήμως τὶς ἐνστάσεις της ἐπὶ τῶν προσυνοδικῶν κειμένων τὴν ἄνοιξη τοῦ 2016, πρὶν ἀπὸ τὴν Σύναξη, ἡ δὲ Μονὴ Γρηγορίου μὲ ξεχωριστό, δικό της, σεβαστικὸ μέν, ἀλλὰ γερὰ τεκμηριωμένο κείμενο, ἔβη ἔτι περαιτέρω στὶς ριζικές της ἀντιρρήσεις γιὰ πολλὲς ἀπὸ τὶς προωθούμενες ἀποφάσεις. Ὅλα τοῦτα ἀγνοήθηκαν ἀπὸ τὴν Σύναξη τῶν Προκαθημένων. Συνεπῶς, δὲν μπορεῖ νὰ θέλησαν νὰ κάνουν κωλοτούμπα οἱ Ἁγιορεῖτες ἕνα χρόνο μετά.

Μοῦ φαίνεται, ἀντιθέτως, προφανές ἀπ᾽ τὴν ὅλη οἰκονομία τοῦ κειμένου αὐτοῦ, ὅτι ἔχει γραφεῖ ἀκριβῶς ἐν ὄψει τοῦ ἀρξαμένου κύματος των ἀποτειχίσεων (ἐντὸς ἢ ἐκτὸς εἰσαγωγικῶν), οἱ ὁποῖες ἐντοπίζονται κατὰ πλειοψηφίαν στὴν Β. Ἑλλάδα καὶ ὑπόρρητος ΠΡΟΕΧΩΝ σκοπός του εἶναι νὰ μὴ ρίξη λάδι σ᾽ αὐτὴν τὴν φωτιά, ἀλλὰ νὰ κατασιγάση / ἀπομονώση αὐτὴν τὴν ὀξεῖα καὶ δραστικὴ μορφὴ διαμαρτυρίας τοῦ ἁπλοῦ κοσμάκη, ἀφοῦ ἀναπαύση τὴν συνείδηση τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, μὲ περαιτέρω τακτικὴ τὸ «βλέποντας καὶ κάνοντας», διατηρουμένων τῶν ἐπιφυλάξεων γιὰ τὸ Κολυμπάρι καὶ τὰ πεπραγμένα του.
Ἄν, ὅμως, εἶχε ἐκφρασθεῖ νωρίτερα καὶ συντεταγμένα τὸ Ἅγιον Ὄρος, μὲ τὸ κύρος καὶ τὴν ἐμβέλεια (μεταξὺ τῶν περισσότερο πιστῶν) ποὺ διαθέτει ὁ λόγος του, σὲ χρονικὸ σημεῖο, δηλαδή, ποὺ ἦταν ἀκόμη νωπὴ ἡ ἀπόρριψη τῶν θεολογικώτατα θεμελιωμένων θέσεών του ἀπ᾽ τὴν κολοβὴ ὁλομέλεια τῶν Προκαθημένων,
οὔτε ἀνάγκη γιὰ περίτεχνες διατυπώσεις θὰ ὑπῆρχε,
οὔτε θὰ ὑφίστατο ὀξὺ ποιμαντικὸ ζήτημα στὴν βορειοελλαδίτικη ἐνδοχώρα του γι᾽ ἀνάσχεση τοῦ κύματος τῶν ἀποτειχίσεων (ἐντὸς ἢ ἐκτὸς εἰσαγωγικῶν), οἱ ὁποῖες στὸ μεταξὺ διαβρώνουν σιγὰ-σιγὰ τοὺς πιὸ συνειδητοὺς πιστούς.
Θὰ εἶχαν μετριασθεῖ οἱ πιὸ πάνω ἀποσκιρτήσεις (ψυχῶν ποὺ δὲν ρισκάρει κανείς σοβαρὸς νὰ τὶς πάρη ἤδη στὸ λαιμό του, χρησιμοποιῶντας καταγγελτικὲς διατυπώσεις καὶ λεκτικὸ φραγγέλιο), ὁ δὲ λόγος τῶν Ἀθωνιτῶν θὰ ἦταν πιὸ δραστικός.

[Δὲν εἶναι τῆς παρούσης ν᾽ ἀναλυθῆ,
γιατὶ εἰδικῶς στὴν Β. Ἑλλάδα τὸ δύσμοιρο ἐξ Ἑλλήνων, συνειδητῶν πιστῶν, ποίμνιο βολοδέρνει σὰν τὸ ψάρι μέσ᾽ στὸν ντενεκέ, διαισθανόμενο ἀλάνθαστα τὶς πολύπλευρες καὶ πολυεπίπεδες ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ἐπιβουλὲς ποὺ δέχεται στὸ χῶρο του, καθὼς καὶ τὴν ἀνεπάρκεια τῶν πάσης φύσεως ἡγεσιῶν του, ποὺ τὶς βλέπει ν᾽ ἀποτελοῦν ἱμάντα μεταφορᾶς τῶν νεοταξικῶν πολιτικῶν …]

Πιθανολογεῖται, ἑπομένως, σφάλμα τακτικῆς ἢ καὶ ἀβελτηρία τῶν Ἁγιορειτῶν στὴν θεσμική τους ἔκφραση,
ποὺ δὲν ἔπιασαν ἐγκαίρως τὸν παλμὸ τῆς συγκυρίας καὶ στριμώχθηκε ἡ ἐνέργειά τους σὲ χρονικὸ σημεῖο καὶ σὲ διατυπώσεις ποὺ δὲν ἱκανοποιοῦν πολὺ κόσμο.

Ανώνυμος είπε...

Ο Κυριος ειπε," ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν" . Ματθ. 5,37 και οι προσκυνουντες Αυτον εν αληθεια, οφειλουν να το πραγματωσουν ενωπιον παντων, ακομη και Πατριαρχων και συνοδων, των απηλουντων την αγιαν της Ορθοδοξιας πιστιν.

Στην Ορθοδοξια δεν χωρει οικονομια και διπλωματια στην εκφραση και στην υπερασπιση της αγιας πιστεως, της δοθεισης παρα του Θεου.

Περιτεχνος ανθρωπινος λογος ταιριαζει μονο στα ανθρωπινα εφευρηματα οπως η αιρεση, και η πονηρως υποκριπτομενη υπερασπιση της αρνησεως του λογου και της εντολης του Κυριου ημων Ιησου Χριστου, συνιστα υποκρυφον συνομολογια της αιρεσεως,
«Ομοίως δε και πας άνθρωπος ο το διακρίνειν παρά Θεού ειληφώς, κολασθήσεται, απείρω ποιμένι εξακολουθήσας και ψευδή δόξαν ως αληθή δεξάμενος» ΒΕΠΕΣ 2, 291

διοτι,

«᾿Εντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾷν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καὶ μὴ σιώπα... Διὰ τοῦτο κἀγὼ ὁ τάλας, δεδοικὼς τὸ Κριτήριον, λαλῶ». PG 99, 1321


Τι θα πει, "εκδικητικος Πατριαρχης"; Θα πει αιρετικος Πατριαρχης και τιποτα αλλο, και πρωτιστως, θα πει εκπτωτος Πατριαρχης συμφωνως της ζ΄ αγιας και οικουμενικης συνοδουυ,

"Ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης Ταράσιος εἶπεν, εἰ ἐπήνεγκεν ἐπίσκοπος οἱασδήποτε πληγὰς καὶ βασάνους ἀνδράσι φοβούμενους τὸν κύριον, τοῖς τότε διωκομένοις, οὐκ ἔστιν ἄξιος ἐπισκοπῆς. Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν. οὐκ ἔστιν ἄξιος." Πρακτικά των ἁγίων καὶ οἰκουμενικῶν Συνόδων,Ἔκδοσις Ἱερᾶς Καλύβης Τίμιου Προδρόμου,Ἱερᾶς Σκήτης ἀγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὅρος. Τόμος γ΄ σελ. 258


Αλοιμωνο εαν ο τοτε ακομα λαϊκός κατ΄ επαγγελμα νομικός Ευσέβιος, ο μετέπειτα Επίσκοπος Δορυλαίου, δεν κατάγγειλε επ' αιρεσει τον Πατριαρχη Νεστόριο τόσο στον αγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας, όσο και στον Ρώμης Κελεστίνο

Δυο πραγματα ειναι ευσεβες να γινουν ενωπιον του Κυριου υπερ του "δια τας αμαρτιας ημων" Πατριαρχου μας.

1) Προσευχη προς τον Κυριον προς δωρεαν καιρου μετανοιας προς τον Πατριαρχη μας και εμας.

2) Επι αμετανοησιας και εμμονης στα αλλοτρια, οπως επι της παρουσιας του πάπα τσ΄ ρωμης ενωπιον του αγιου θυσιαστηριου εν καιρω θειας λατρειας, αποκοπη.

"τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν" και εις απωλειαν της μεριδος των σωζομενων.

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com