Παραποίηση ιερών προσώπων και γεγονότων μέσα από παιδικά βιβλία

Παραποίηση ιερών προσώπων και γεγονότων μέσα από παιδικά βιβλία

π. Ανδρέας Μιχαηλίδης

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες ενός παιδικού παραμυθιού, που έφερε ο γιος μου (Γ’ Δημοτικού) από τη βιβλιοθήκη της τάξης του, με τίτλο «Ψαρόσουπα 2, Επιχείρηση ¨ΤΑΠΑ¨», του Γιώργου Λεμπέση, ξαφνιάστηκα με την αναφορά του συγγραφέα στο ιστορικό και ιερό για μας πρόσωπο του Νώε. Στην ιστορία εμφανίζεται ο Νώε, να μετακομίζει από το όρος Αραράτ στο Έβερεστ,  όπου τον βρίσκουν, ύστερα από την υπόδειξη μιας σοφής γιόγκι γάτας, δυο πιγκουίνοι και ένας αχινός. Ο Νώε τους δέχεται με ενθουσιασμό και προθυμοποιείται να τους βοηθήσει να μεταφέρουνε με την Κιβωτό του ένα μεγάλο παγόβουνο. Και συνεχίζει το κείμενο: « Γι’ αυτό και θα σας βοηθήσω, άλωστε έχω αρχίσει να βαριέμαι λιγουλάκι εδώ πάνω ολομόναχος. Ο κόσμος μ’ έχει ξεχάσει κι ο Θεός αυτή την περίοδο έχει πολλές δουλειές». Πλήρης παραποίηση της αλήθειας και εμπαιγμός ιερών προσώπων ακόμα και του Θεού. Επίσης περνάει και ένα οικουμενιστικό - πανθρησκειακό μήνυμα, εμφανίζοντας μια σοφή γιόγκι γάτα (δηλ. ινδουίστρια) ως φίλη με τον Νώε.

Θέλοντας να μάθω περισσότερα για τον εν λόγω συγγραφέα, αναζήτησα πληροφορίες στο διαδίκτυο και βρήκα μια σειρά από παρόμοια βιβλία που έχει γράψει, μέσα από τα οποία προβάλλει τα δικά του κοινωνικο - θρησκευτικά μηνύματα. Στο παραμύθι του «Ψαρόσουπα», μια ομάδα από «θρησκόληπτες και τρομαχτικές τσούχτρες» όπως τις περιγράφει, απολάμβαναν την μεγάλη ζέστη που δημιουργήθηκε από την υπερθέρμανση του πλανήτη. Γράφει το κείμενο: « Είδατε, αδελφές μου, σας τα ΄λεγα,[…]. Αυτή είναι η γη της Ευαγγελίας, συμπλήρωσε αντί να πει «Επαγγελίας». […] Ωστόσο η Κική η μαρίδα […] τις άκουσε να λένε για μια προφητεία που θα εκπληρωνόταν αφού αφανίζονταν όλες οι άλλες μορφές θαλάσσιας ζωής. Μιλούσαν για κάποιο σωτήρα τον οποίο κάποιες φορές αποκαλούσαν Μέγα Θερμανστή και άλλες Τσουχτρομεσσία. Την προφητεία αυτή την περίμεναν, λέει, πολλά χρόνια και τώρα είχε έρθει η ώρα. Έφτασε η ώρα, πιστές μου τσούχτρες! Ο Τσουχτρομεσσίας έρχεται κοντά μας πάνω στα καυτά πέπλα των θαλασσών!». Άλωστε, ο ίδιος σε μια εκπομπή του Alpha με τίτλο «Ελένη» που γυρίστηκε στις 25/10/2012, μιλώντας για τη σειρά των παραμυθιών του «Ψαρόσουπα», είπε στην παρουσιάστρια ότι, χρησιμοποιεί ένα περιβαλλοντολογικό όχημα, την υπερθέρμανση, για να αναπτύξει κοινωνικο - θρησκευτικά μηνύματα, ένα εκ των οποίων, αφορά κατ’ αυτόν, την τραβηγμένη θρησκόληπτη κοινωνία, που ουσιαστικά δεν πηγαίνει πουθενά.

Στο παραμύθι του, με τίτλο «Βυθούγεννα» (αντί για Χριστούγεννα), αφήνει περίεργο υπονοούμενο για απαγόρευση της εορτής των Χριστουγέννων και της αργίας των ημερών, ενώ στην περίληψη του οπισθόφυλλου, μιλώντας από το στόμα ενός τέρατος του παραμυθιού με μια παιδική (μήπως σκόπιμη;) αφέλεια για τη σημασία της Γέννησης του Χριστού, αναφέρει συν τοις άλλοις, ότι ο Χριστός είπε «… πόσο ευλογημένο είναι να αγαπάς τον εαυτό σου». Ο Χριστός όμως δεν είπε πουθενά τέτοιο πράγμα. Αντιθέτως είπε: «εί τις έρχεται προς με και ου μισεί […] έτι δε και την εαυτού ψυχήν (δηλαδή τον εμπαθή, αμαρτωλό και κακό εαυτό του), ου δύναταί μου μαθητής είναι»  (Λουκ.14,26).

Στο παραμύθι του «Οι Ανωήρωες και το γιγαντιαίο σαχλαμάρι», μειώνοντας έμμεσα την πανσοφία και παντοδυναμία του Θεού και αναιρώντας το ψαλμικό «…πάντα εν σοφία εποίησας» (Ψαλ.103), γράφει: «Τελικά, όπως μου έλεγε η θεία Σαββούλα, τα πράγματα στη ζωή δεν έχουν φτιαχτεί με απόλυτη σοφία.». Παρακάτω, περιγράφοντας τους ήρωες του παραμυθιού γράφει: «Οι Ανωήρωες, […] είναι παιδιά με ανώ­τερες δυνάμεις, που έχουν αποφοιτήσει με άριστα από την © Ακαδημία Φαντασίας και ζουν ανάμεσά μας, διατη­ρώντας μυστική την ταυτότητά τους. Διαφέρουν από τους υπερήρωες και τους απανταχού μασκοφόρους της Γης, μια και δεν έχουν μαγικές ή εξωγήινες ικανότητες, ούτε έχουν πέσει από κάποιο μακρινό γαλαξία. […] παρακολούθη­σαν –πάντα μυστικά– μαθή­ματα ηθικής, φαντα­σίας, φιλοσοφίας, […] η επιλογή τους έγινε με απόλυτη μυστικότητα απ’ τους σοφούς γέροντες της ακαδημίας […] Εστιάζουν κυρίως στη δύναμη του νου και στο κατά πόσο η σκέψη, η γνώση και η ηθική μπορούν να λειτουργήσουν ως ανώτερες δυνάμεις για τον άνθρω­πο». Αυτή η απόλυτη  μυστικότητα των μαθημάτων και της ταυτότητας των παιδιών άθελα μας παραπέμπουν στην μυστικότητα των Μασώνων και των Μασονικών Στοών, ενώ οι σοφοί γέροντες της Ακαδημίας, η εστίαση στη δύναμη του νου και της σκέψης και η περί ανωτέρων δυνάμεων θεωρία, θυμίζουν τους ινδουιστές γιόγκι και τις τεχνικές του διαλογισμού και της γιόγκα.

Και για να καταλάβουμε το πνεύμα και την ιδεολογία του  Γ. Λεμπέση, τα οποία ύπουλα περνάει μέσα από τα παραμύθια του, αρκεί να μπούμε, στο ιστολόγιό του «georgelebesis.blogspot.com» και να διαβάσουμε τα φιλοσοφικά - στοχαστικά  κείμενά του. Σε ένα από αυτά με τίτλο «Περί φθοράς και απιστίας», βλέπουμε ξεκάθαρα και αντορθόδοξες τοποθετήσεις του για τη δημιουργία του κόσμου, την φθορά, τον θάνατο,  τις εντολές του Θεού και τον ίδιο τον Θεό, τον Οποίο εξισώνει με τη μοίρα, την τύχη και την ευκαιρία. Φαίνεται ότι ο εν λόγω συγγραφέας μη μπορώντας και μη θέλοντας να κατανοήσει τον αποκαλυπτικό λόγο του Θεού και ακυρώνοντας την θεοπνευστία και αγιοπνευματικότητα της Αγίας Γραφής, την ερμηνεύει εγωιστικά και κατά το δοκούν ή παραποιεί πρόσωπα και γεγονότα μέσα από τα παραμύθια του. Όμως και εκ του αντιθέτου να ασχολείται κανείς με τον Θεό,  δείχνει ότι αυτό το ζήτημα τον καίει. Θα έχει και υπ’ όψιν του ο  Γ. Λεμπέσης, σαν παραμυθάς που είναι, τις παροιμίες «όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια», και «ότι ζηλεύουμε το ρεζιλεύουμε». Βέβαια ο καθένας έχει την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, αλλά όταν χρησιμοποιείς παραμύθια για να περάσεις τις ιδέες σου, αυτό κρύβει σκοπιμότητα. Θα ήταν πιο ειλικρινές και πιο έντιμο για τον κ. Λεμπέση να αφήσει τη θεολογία σε αυτούς που την κατέχουν και να ασχοληθεί αποκλειστικά με το παραμύθι, στο οποίο φαίνεται ότι έχει μεγαλύτερο χάρισμα. Άλλωστε, μεγάλοι παραμυθάδες του παρελθόντος, με πρώτο τον κορυφαίο Αίσωπο, άφησαν αριστουργήματα, γεμάτα βαθιά νοήματα και ηθικά διδάγματα, χωρίς να χρειαστεί να εμπλέξουν στις ιστορίες τους αγιογραφικά πρόσωπα και γεγονότα. ή ακόμα χειρότερα να τα παραποιήσουν.

Το χειρότερο είναι ότι το βιβλίο «Ψαρόσουπα 2, Επιχείρηση ¨ΤΑΠΑ¨», όπως και άλλα χαμηλού επιπέδου,  αλλά και ακατάλληλου περιεχομένου παιδικά βιβλία, π.χ. «Το ημερολόγιο μιας ξενέρωτης», αμερικανίδας συγγραφέως, το  οποίο, με απαράδεκτο αμερικανικοποιημένο λεξιλόγιο («Oh, my God!» μτφρ: «Ο-Μι-Τζι» και όχι «Θεέ μου!») μιλάει για την καθημερινότητα και τις ερωτικές ιστορίες μιας δεκατετράχρονης έφηβης, βρίσκονται στη βιβλιοθήκη της Γ’ τάξης συγκεκριμένου Δημοτικού Σχολείου της Κύπρου, με την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας.

Εξάλλου το ίδιο το Υ.Π.Π. της Κύπρου σε συνεργασία με τα  πολυκαταστήματα Public και τον συγγραφέα Γιώργο Λεμπέση διοργάνωσε συγγραφή παιδικού βιβλίου με τίτλο «Το Βιβλίο των Σχολείων», «Το κομμάτι», με τη συμμετοχή 24 δημοτικών σχολείων της Κύπρου. Ο Υπουργός κ. Κώστας Καδής σε χαιρετισμό του στην παρουσίαση του βιβλίου, στις 2 Φεβρουαρίου 2017, μιλώντας γενικά για την αξία του παραμυθιού, είπε: «[…] Η ενασχόληση με το παραμύθι συμβάλλει θετικά στην πολύπλευρη ανάπτυξη του παιδιού, αφού θεωρείται ένα ισχυρό μέσο κατανόησης και ερμηνείας του κόσμου». Δυστυχώς, αν αυτό ίσχυε για τα παλιότερα παραμύθια, δεν ισχύει πλέον για τα σημερινά. Η επιτροπή του Υ.Π.Π. της Κύπρου για την έγκριση των βιβλίων τα οποία τοποθετούνται στις βιβλιοθήκες των σχολείων, πρέπει να είναι πολύ προσεκτική όσον αφορά τα βιβλία και τους συγγραφείς που εγκρίνει. Πάντως, τα παραπάνω βιβλία όχι μόνο δεν συμβάλλουν θετικά στην πολύπλευρη ανάπτυξη των παιδιών, αλλά μπορούν να λειτουργήσουν ανασταλτικά στην υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξή τους.

Νομίζω ότι με μια καλή έρευνα μπορούν να βρεθούν δεκάδες τέτοια βιβλία στις βιβλιοθήκες των σημερινών σχολείων, τα οποία με δόλιο τρόπο περνάνε τα δικά τους μηνύματα, συγχύζουν τις συνειδήσεις των μικρών παιδιών και αλλοιώνουν τα ελληνοχριστιανικά ήθη και αξίες του τόπου μας. Ελπίζω το Υ.Π.Π. της Κύπρου να μην κρύβει σκοπιμότητα στην έγκριση των συγκεκριμένων βιβλίων, γιατί αν ισχύει αυτό, δυστυχώς, θα πρέπει να πάρουμε τα παιδιά μας από τα σχολεία.

πάτερ Ανδρέας Μιχαηλίδης