Κυριακή των Αγίων Πάντων - Πρώτη μας αγάπη ο Χριστός!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. ια΄ 33 - ιβ΄ 2

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ : Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30

Πρώτη μας ἀγάπη ὁ Χριστός!

 «Ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι»

Τὴν προηγούμενη Κυριακὴ γιορτάσαμε τὴν Πεντηκοστή· σήμερα, Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάν­των, γιορτάζουμε τὸν καρπὸ τῆς Πεντηκοστῆς: ὅλους τοὺς Ἁγίους, γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους. Ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τὸν ἀπόστολο Πέτρο νὰ λέει πρὸς τὸν Κύριο: «Ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι». 

Νά, ἐμεῖς, Κύριε, τὰ ἀφήσαμε ὅλα γιὰ Σένα καὶ Σὲ ἀκολουθήσαμε. Ἡ φωνὴ αὐτὴ ὅμως εἶναι φωνὴ ὅλων τῶν Ἁγίων. Ἂς μελετήσουμε λοιπὸν σήμερα πολὺ σύντομα τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων, ποὺ τὰ ἄφησαν ὅλα γιὰ τὸν Χριστό, καὶ ἂς δοῦμε πῶς μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.

1. Τὰ ἄφησαν ὅλα γιὰ τὸν Χριστὸ

Οἱ Ἅγιοι ἀγάπησαν τὸν Κύριο μὲ ὅλη τὴν ὕ­παρ­ξή τους, χωρὶς κρατούμενα. Ὅταν ἔλαβαν τὴν ὁριστικὴ κλήση ἀπὸ τὸν Κύριο, ἄφησαν τὰ πάντα καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Ἐγκατέλειψαν τὴν προηγούμενη ζωή τους καὶ δόθηκαν ὁλοκληρωτικὰ σὲ Ἐκεῖνον. Ἔγιναν «οἱ ἀκολουθοῦντες τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἂν ὑπάγῃ»· ἀκολούθησαν τὸ Ἀρ­νίο, τὸν Χριστό, ὅπου πήγαινε· «οὐκ ἠγάπη­σαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου», δὲν ἀγάπη­σαν τὴ ζωή τους, ἀλλὰ τὴν περιφρόνησαν μέχρι θανάτου (Ἀποκ. ιδ´ 4, ιβ´ 11). Θυσίασαν τὰ πάντα γιὰ Ἐκεῖνον, μέχρι καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωή τους.

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι σὲ μιὰ στιγμὴ τὰ ἐγκατέλειψαν ὅλα καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες ἔχυσαν τὸ αἷμα τους, συνήθως μετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια, γιὰ τὴν ἀγάπη τους πρὸς Αὐτόν. Ἄλλοι ἔφυγαν στὶς ἐρήμους καὶ ἔζησαν ἀγγελι­κὴ ζωὴ μὲ νηστεία, προσευχὴ καὶ θαυμαστὴ σκληραγωγία. Ἄλλοι ἁγίασαν μέσα στὸ γάμο. Ἄλλοι ἔζησαν σὲ ἀνάκτορα, ἀλλὰ κάτω ἀπὸ τὰ βασιλικὰ ἐνδύματα φοροῦσαν τρίχινο σάκκο καὶ περνοῦσαν τὶς νύχτες τους μὲ προσευχὴ καὶ κρυφὲς ἀγαθοεργίες.

Τί πειρασμοὺς ὑπέμειναν οἱ Ἅγιοι Πάν­τες γιὰ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χριστό! Πόσο τοὺς πολέμησαν οἱ δαίμονες! Πόσο τοὺς χλεύασαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου! Καὶ ὅμως ἄντεξαν, νίκησαν· τὰ ἄφησαν πραγματικὰ ὅλα γιὰ τὸν Χριστό, διότι ὄν­τως Τοῦ ἔδωσαν τὴν καρδιά τους!

2. Μιμητὲς τῶν Ἁγίων

Μεγαλειῶδες τὸ πανόραμα τῶν Ἁγίων Πάντων, ποὺ ξετυλίγει μπροστά μας ἡ σημερινὴ Κυριακή! Ἀτενίζουμε τὶς ἱερὲς μορφές τους καὶ μιὰ ἐπιθυμία ξεπηδᾶ ἀπὸ τὴν καρδιά μας: «Θέλω κι ἐγὼ νὰ γίνω σὰν κι αὐτούς!». Ἀλλὰ πῶς; Εἴμαστε τόσο ἀδύναμοι.

Ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ὅταν τὸν ρώτησαν τί ἔλειπε ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς του καὶ δὲν εἶχαν τοὺς καρποὺς τῆς ἁγιότητος ποὺ ἄλλοτε ἦταν τόσο ἄφθονοι, ἀπάντησε: «Δὲν λείπει παρὰ μόνο μία προϋπόθεση: ἡ ἀπόφαση». Οἱ Ἅγιοι δὲν ἦταν φτιαγμένοι ἀπὸ ἄλλο ὑλικό· ἦταν ἄνθρωποι σὰν κι ἐμᾶς. Σὲ ἕνα διέφεραν: στὸ ὅτι πῆραν στὰ σοβαρὰ τὸ ζήτημα τῆς σωτηρίας τους.

Ἄλλωστε θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ἁγιότητα δὲν εἶναι πολυτέλεια. «Διώκετε... τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον», γράφει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. ιβ´ 14). Ὄχι ἁπλῶς νὰ κάνετε κάποια προσπάθεια γιὰ τὸν ἐξαγιασμό σας, ἀλλὰ «διώκετε»· νὰ τὸν ἐπιδιώκετε δηλαδὴ μὲ ὅλες σας τὶς δυνάμεις. Διότι χωρὶς ἁγιότητα κανεὶς δὲν θὰ δεῖ τὸν Κύριο. Στὸ τέλος τῆς ζωῆς μας, μετὰ ἀπὸ χρόνια πνευματικοῦ ἀγώνα, θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε τουλάχιστον κάποια σημάδια ἀναγεννήσεως ἐπάνω μας, γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος.

Ἐξάλλου ἂς μὴ μᾶς ἀπογοητεύουν οἱ ἄφθαστες ἐπιδόσεις τῶν Ἁγίων. Γράφει πολὺ σοφὰ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης: Τὸ νὰ θαυμάζεις τὴν ἄσκηση τῶν Ἁγίων, εἶναι καλό· τὸ νὰ ἔχεις ζῆλο νὰ τὴν ἐφαρμόσεις, προξενεῖ τὴ σωτηρία. Ἀλλὰ τὸ νὰ θέλεις νὰ μιμηθεῖς μονομιᾶς τὴ ζωή τους, αὐτὸ εἶναι παράλογο καὶ ἀδύνατο (Κλῖμαξ Δ´ λδ´).

Ἕνας οἰκογενειάρχης δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀσκητής· καλεῖται ὅμως νὰ ἁγιασθεῖ μέσα στὸ στίβο τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς. Ἕνας ἐπιχειρηματίας δὲν μπορεῖ νὰ παραμελήσει τὴν ἐπιχείρησή του. Θὰ ἀγωνισθεῖ ὅμως νὰ μὴ γίνει δοῦλος τοῦ χρήματος καὶ νὰ μὴν παραμελήσει τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Σὲ κάθε περίπτωση, μποροῦμε καὶ πρέπει μέσα στὴν καρδιά μας νὰ δώσουμε τὴν πρώτη θέση στὸ Χριστὸ καὶ νὰ βάλουμε σὲ δεύτερη μοίρα ὅλα τὰ ἄλλα.

***

Ἀδελφοί, σήμερα ἡ Ἐκκλησία προβάλλει μπροστά μας τὰ ἐκλεκτὰ παιδιά της, τοὺς Ἁγίους, καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε. Ἂς πάρουμε τὴν ἀπόφαση ποὺ μᾶς λείπει. Ἂς συγκινήσει τὶς καρδιές μας τὸ ἰδανικὸ τῆς ἁγιότητος. Καὶ ἂς ἀγωνιζόμαστε μὲ κάθε φιλοτιμία ζητώντας τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ· ζητώντας τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων. Γιατὶ οἱ Ἅγιοι δὲν εἶναι σκιὲς τοῦ παρελθόντος· ζοῦν τώρα – καὶ γιὰ πάντα – στὸν οὐρανό. Καὶ πρεσβεύουν γιὰ μᾶς. Εἰδικὰ σήμερα μᾶς ἁπλώνουν τὸ χέρι αὐτοί, οἱ ὀλυμπιονίκες τοῦ πνεύματος, νὰ εἰσέλθουμε κι ἐμεῖς στὸ πνευματικὸ στάδιο καὶ νὰ ἀθλήσουμε, μὲ πίστη καὶ ταπείνωση, μὲ ὑπομονὴ καὶ αὐταπάρνηση, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὸ ἄφθαρτο στεφάνι τῆς νίκης καὶ τῆς αἰώνιας δόξας στὴ Βασιλεία τῆς Παναγίας Τριάδος.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”