Οικουμενικός Πατριάρχης : “Δῶρον πολύτιμον τοῦ Θεοῦ ἡ πραγματοποίησις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας …….”

Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Βαρθολομαίου

(Π. Πατριαρχικός Ναός, 11 Ἰουνίου 2017)

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

Τίμιοι ἐκπρόσωποι τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων καί Ρωσσίας,

Ἐξοχώτατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,

Ἐλλογιμώτατοι Ἐκπαιδευτικοί, φίλοι μαθηταί καί  μαθήτριαι,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Μέ ἔντονον συγκίνησιν ἠκούσαμεν ὅσα ἀνέφερεν ὁ Ἱερώτατος ἀδελφός ἅγιος Νικαίας κ. Κωνσταντῖνος ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, ἐπί τοῖς όνομαστηρίοις τῆς ἡμῶν Μετριότητος. Εὐχαριστοῦμεν ἐκ βάθους καρδίας τούς τιμιωτάτους ἀδελφούς Ἀρχιερεῖς καί πάντας ὑμᾶς διά τήν παρουσίαν σας ἐν Φαναρίῳ, διά νά συμπνευματισθῶμεν, νά συμπροσευχηθῶμεν καί νά συνεορτάσωμεν.

Αἱ ἐκκλησιαστικαί ἑορταί εἶναι ἀποκάλυψις τῆς ζωῆς ὡς κοινότητος, ὡς συναντήσεως καί συνάξεως. Ἑορτάζοντες, πάντοτε συνεορτάζομεν, κοινωνοῦμεν τήν ζωήν, μοιραζόμεθα τήν χαράν. Ἡ ἑορτή εἶναι πάντοτε «πλήρωμα τοῦ χρόνου», βίωσις τῆς θείας φιλανθρωπίας, καιρός εὐχαριστίας καί δοξολογίας διά τό δῶρον τῆς ζωῆς. Τό ἑορτάζειν εἶναι ἀναστάσιμος ἐμπειρία καί ἔχει οὐσιαστικῶς ἐσχατολογικήν ἀναφοράν.

Τιμῶμεν σήμερον συν - ἑορτάζοντες καί συν - χαίροντες τήν μνήμην τῶν Ἀποστόλων, τῶν «γεωργῶν τῆς οἰκουμένης» κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον (PG 50, 456), Βαρθολομαίου καί Βαρνάβα καί, κατά ἀγαθήν συγκυρίαν, καί τούς Ἁγίους Πάντας, τό «φιλόθεον καί φιλόστοργον» γένος, τό ἀπ᾿ αἰῶνος τῷ Θεῷ εὐαρεστῆσαν. Ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησίας διασώζει τήν ἁγιότητα εἰς τό κέντρον τῆς ζωῆς της. Ἡ ζωή, οἱ λόγοι, τά ἔργα, αἱ ἱεραί εἰκόνες καί τά ἱερά λείψανα τῶν Ἁγίων ἀποτελοῦν εἰκονισμόν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀνοίγουν τήν πύλην τοῦ οὐρανοῦ, βεβαιώνουν ὅτι οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν (Ἑβρ. ιγ´ 14). Οἱ Ἅγιοι εἶναι ἁπτή μαρτυρία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον καί τόν κόσμον καί τῆς ἰσχύος τῆς πίστεως εἰς Χριστόν, ἡ ὁποία δύναται «καί ὄρη μεθιστάνειν». Ἐπειδή ἡ ἁγιότης καί ἡ θυσία τῶν μαρτύρων άποκαλύπτει τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, τιμᾶται ἡ μνήμη των ἐν Ἐκκλησίᾳ μέ τήν ἔκπαγλον λαμπρότητα τῆς Θείας Λειτουργίας.

Εὐχαριστοῦμεν τόν Πανάγιον Θεόν διά τούς Ἁγίους, τούς ὁποίους ἐχαρίσατο καί χαρίζεται εἰς τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν. Τιμῶμεν τούς Ἁγίους αἰτούμενοι τήν μεσιτείαν αὐτῶν καί μιμούμενοι τήν τοῦ βίου αὐτῶν ἀναστροφήν. Οὕτω καί ἡμεῖς οἱ ἐν Φαναρίῳ φυλάσσομεν τήν τιμίαν παρακαταθήκην τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης. Ἠ μαρτυρία ἡμῶν, ὅ,τι λέγομεν καί πράττομεν, ὅ,τι ὁμολογοῦμεν καί κηρύττομεν ἔργῳ καί λόγῳ καί γραφίδι, εἶναι τό πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἶναι ἔκφρασις τῆς μερίμνης καί τῆς στοργῆς τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας διά τόν ἄνθρωπον καί τόν κόσμον, καθ᾿ ὅτι αὕτη «καί τούς ἄλλους συνέχει καί στηρίζει Θρόνους, καί δόξα χριστιανῶν ἀναδεικνύεται, ἅμα καί καύχημα», διά νά εἴπωμεν μετά Νεκταρίου τοῦ Ἱεροσολύμων.

Δῶρον πολύτιμον τοῦ Θεοῦ πρός τόν λαόν αὐτοῦ, τό μεγαλύτερον ἐκκλησιαστικόν γεγονός κατά τό διαρρεῦσαν χρονικόν διάστημα ἀπό τοῦ περυσινοῦ συνεορτασμοῦ τῶν ὀνομαστηρίων τῆς ἡμετέρας Μετριότητος,ἦτο ἡ πραγματοποίησις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἡ ὁλοκλήρωσις τῶν ἐργασιῶν αὐτῆς κατά τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῆς ὀρθοδόξου κανονικῆς παραδόσεως. Ἡ πρόσληψις καί ἡ ἀξιοποίησις τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου, αἱ ὁποῖαι ἀναφέρονται εἰς τήν ὀργάνωσιν, τήν μυστηριακήν καί πνευματικήν ζωήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τάς σχέσεις αὐτῆς μέ τούς λοιπούς χριστιανούς καί τήν κατά Χριστόν μαρτυρίαν αὐτῆς ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ, κατά τήν οἰκουμενικήν διάστασιν καί προοπτικήν τῆς Ἐκκλησίας μας, θά συμβάλουν εἰς τήν εὐστάθειαν καί ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί εἰς τήν ἐνδυνάμωσιν τῆς φωνῆς της ἔναντι τῶν συγχρόνων προκλήσεων. Κατά τήν πρόσφατον ἐπίσκεψιν ἡμῶν εἰς Γερμανίαν εἴχομεν τήν εὐκαιρίαν νά διαπιστώσωμεν τό ζωηρόν ἐνδιαφέρον τῶν ἐπιφανῶν συνομιλητῶν μας διά τά ἀποτελέσματα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης. Ὁ κόσμος ἔχει ἐστραμμένα τά βλέματά του πρός τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἀναμένει ἀπό αὐτήν τήν ἔμπρακτον μαρτυρίαν περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος, ὡς αὕτη διετυπώθη εἰς τό προοίμιον τῆς Ἐγκυκλίου τῆς Συνόδου ἐκείνης: «Ἡ Ἐκκλησία δέν ζῇ διά τόν ἑαυτόν της. Προσφέρεται δι᾿ ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα, διά τήν ἀνύψωσιν καί ἀνακαίνισιν τοῦ κόσμου εἰς καινούς οὐρανούς καί καινήν γῆν (πρβλ. Ἀποκ. κα´ 21). Ὅθεν, δίδει τήν εὐαγγελικήν μαρτυρίαν καί διανέμει ἐν τῇ οἰκουμένῃ τά δῶρα τοῦ Θεοῦ: τήν ἀγάπην Του, τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην, τήν καταλλαγήν, τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνιότητος». Ὡς προσφυῶς ἐλέχθη ἀπό σύγχρονον θεολόγον, ὄντως, «ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι φῶς καί μόνον ὅ,τι εἶναι φῶς εἶναι Ὀρθοδοξία».

Ἱερώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,         

Κατακλείοντες, εὐχαριστοῦμεν ἅπαξ ἔτι πάντας ὑμᾶς διά τήν χαράν τοῦ συνεορτασμοῦ, ἐν εὐχαριστιακῇ συνάξει, τῆς ἱερᾶς μνήμης Βαρθολομαίου καί Βαρνάβα καί τῶν Ἁγίων Πάντων καί τῶν ὀνομαστηρίων τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, ἐπικαλούμενοι τάς προσευχάς ὑμῶν διά τήν εὐόδωσιν τοῦ ἔργου διακονίας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας πρός δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Ἡ δέ χάρις Αὐτοῦ πρεσβείαις πάντων τῶν Ἁγίων, εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν