Στ. Γιαγκάζογλου: Η πολιτεία αποφασίζει, όχι η Εκκλησία

Στ. Γιαγκάζογλου: Η πολιτεία αποφασίζει, όχι η Εκκλησία

Την 4ην Σεπτεμβρίου 2008 ο κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου ως σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου είχε αποστείλει προς τον τότε Υπ. Παιδείας κ. Ευρ. Στυλιανίδη «υπόμνημα σχετικά με την εγκύκλιο του ΥπΕΠΘ

 περί απαλλαγής από τα Θρησκευτικά», το οποίον συνυπέγραφεν ο Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου κ. Παντελής Καλαϊτζίδης ως πάρεδρος επί θητεία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Η αιτία ήτο η εγκύκλιος της 10ης Ιουλίου 2008 του Υπουργού της Νέας Δημοκρατίας, με την οποία όλοι οι μαθηταί –και οι Ορθόδοξοι- είχαν πλέον δικαίωμα απαλλαγής από τα Θρησκευτικά, αρκεί να το εζήτουν, δίχως καμίαν περαιτέρω επεξήγησι.

Εις εκείνο το υπόμνημα υπεστήριζαν σθεναρώς ότι συμφώνως προς την ισχύουσαν νομοθεσίαν «οι γονείς έχουν το δικαίωμα να εξασφαλίζουν για τα παιδιά τους μόρφωση και εκπαίδευση, η οποία να συμφωνεί με τις δικές τους θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις». Υπενθυμίζομεν ότι εις πρόσφατον δημοσκόπησιν εγκύρου φορέως το 1/3 εδήλωσεν ότι επιθυμεί το μάθημα των Θρησκευτικών να παραμείνη ως έχει, ενώ άλλο 1/3 εδήλωσεν ότι επιθυμεί το μάθημα να προσλάβη καθαρώς ομολογιακόν η κατηχητικόν χαρακτήρα. Συμφώνως με αυτό εις τα σχολεία θα πρέπη να επικρατήση ένα μάθημα, το οποίον να ικανοποιή επομένως το άνω του 60% των γονέων.

Υπονομεύουν την εθνικήν ταυτότητα;

Ωστόσο οι συντάκται του υπομνήματος απορρίπτουν το ομολογιακόν μάθημα, διότι αυτό θα ωδήγει εις «την εκχώρηση της ευθύνης του θρησκευτικού μαθήματος από την Πολιτεία στις επιμέρους θρησκευτικές κοινότητες. Θα είναι η χειρότερη εξέλιξη, δεδομένης της μόνιμης ροπής των θρησκειών και των Εκκλησιών προς τον φονταμενταλισμό και την παραδοσιοκρατία». Όμως σήμερα δεν αρνούνται το μάθημα να είναι ομολογιακόν δια τους Παπικούς, τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους, παρά μόνον δια τους Ορθοδόξους, αν και από το 2005 συνεφώνησαν οι Παπικοί να διδάσκωνται από τα ίδια βιβλία με τους Ορθοδόξους. Άραγε η αναφορά εις φονταμενταλισμόν και παραδοσιοκρατία στοχεύει εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν; Υποστηρίζουν επίσης ότι «στα Βαλκάνια και στην νοτιοανατολική Ευρώπη η θρησκεία υπήρξε σχεδόν πάντα παράγων εθνογένεσης». Αν αυτό ισχύει τότε δεν είναι αποτρεπτικόν εις το να διδάσκωνται οι μουσουλμάνοι το Ισλάμ τώρα που και τα γεωπολιτικά ευρίσκονται εις έξαρσιν; Αν αυτό ισχύει τότε με το να μη διδάσκωνται οι Έλληνες την Ορθοδοξίαν δεν είναι σαν να υπονομεύωμεν την εθνικήν ταυτότητα;

Εντύπωσιν προκαλεί ότι ο κ. Γιαγκάζογλου και ο κ. Καλαϊτζίδης αποδέχονται ρητώς ότι το μάθημα ήδη τότε δεν είχε «κατηχητικό η αυστηρά ομολογιακό» χαρακτήρα, αλλά «ανοικτό και ανεκτικό προς τις άλλες χριστιανικές ομολογίες αλλά και τις άλλες θρησκείες με γνωσιακό και παιδαγωγικό χαρακτήρα… με σεβασμό προς κάθε ετερότητα… δίνοντας έμφαση στην ιστορία και στον πολιτισμό». Προς τι λοιπόν αι νέαι αλλαγαί, εάν το μάθημα εκάλυπτε πλήρως τας απαιτήσεις των Γιαγκάζογλου – Καλαϊτζίδη;

Επιζήμιος ο έλεγχος της Εκκλησίας!

Οι συντάκται επιχειρούν να πείσουν τον Υπουργόν ότι θα είναι επιζήμιον να περιέλθη ο έλεγχος εις την Εκκλησίαν, διότι θα «προσανατολισθεί προς μία απόλυτα ομολογιακή και κατηχητική έκφραση» και ότι «θα υποβαθμιστούν οι υπάρχουσες Θεολογικές Σχολές των Πανεπιστημίων». Επικαλούνται ότι τα βιβλία τότε έλαβαν διακρίσεις και θετικάς κριτικάς μάλιστα και από το Τμήμα Θεολογίας Α.Π.Θ., το οποίον σήμερα διαθέτει Κατεύθυνσιν Ισλαμικών Σπουδών! Προς τι λοιπόν η ανάγκη συγγραφής νέων βιβλίων;

Εις ένα πρώτον συμπέρασμα, εις το οποίον καταλήγουν είναι ότι «Θρησκευτική κατήχηση – όποιο κι αν είναι το θεματικό της περιεχόμενο – και δημόσιο σχολείο δεν μπορούν να συνδυαστούν». Ας ρωτήσουν όποιον γονέα θέλουν και είμαστε βέβαιοι ότι κάθε γονεύς, όταν στέλνη το παιδί του εις το σχολείο, επιθυμεί αυτό να διδαχθή την πίστιν του και όχι γενικά και αόριστα να μαθαίνη κατά τα 9 τουλάχιστον έτη υποχρεωτικής εκπαιδεύσεως περί θρησκευτικού φαινομένου. Ωστόσο αν και το γνωρίζουν αυτό προχωρούν με πρότασίν τους εις τον αποχρωματισμόν του μαθήματος και εις την ουδετεροποίησίν του:

«…απαιτείται άμεσα περαιτέρω αλλαγή του θεσμικού πλαισίου και της νομιμοποιητικής βάσης του μαθήματος, ώστε ρητά και εκπεφρασμένα να μη θεωρείται πλέον θρησκευτική κατήχηση η ομολογιακό μάθημα, αλλά ένα μάθημα με σαφώς ανοικτό, πλουραλιστικό και μορφωτικό-γνωσιολογικό περιεχόμενο. Ως βάση του μπορεί να χρησιμοποιηθεί το θρησκευτικό φαινόμενο γενικά, οι μεγάλες θρησκείες του κόσμου, ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία ειδικότερα, με έμφαση στην ιστορία και στον πολιτισμό… Οι μαθητές οφείλουν να προσεγγίζουν τα παραπάνω από ιστορική και πολιτισμική σκοπιά… θα απευθύνεται και θα ενδιαφέρει όλους τους μαθητές, ανεξαρτήτως ομολογίας η θρησκεύματος…»

Κατ’ αρχάς παραμένει ανεξήγητον πως προηγουμένως έγραφαν ότι έχει τας προδιαγραφάς της ανοικτότητος και δεν είναι κατηχητικόν και ομολογιακόν, ενώ τώρα ότι πρέπει να εξοβελισθή με κάθε τρόπον ο χαρακτήρ αυτός! Προφανώς δια να διατηρήσουν την υποχρεωτικότητα του μαθήματος εις το δημόσιον πιστεύουν ότι πρέπει να αποκτήση γενικόν περιεχόμενον. Είναι να απορή κανείς πως αυτοί που υποστηρίζουν τον χωρισμόν Εκκλησίας – Πολιτείας υπεραμύνονται της υποχρεωτικότητος του μαθήματος δι’ όλους τους μαθητάς; Αν όντως υπερασπίζονται τον χωρισμόν, τότε θα έπρεπε να υπερασπισθούν ένα μάθημα κατηχητικόν, δηλ. μόνον δια τους πιστούς. Προφανώς λοιπόν μαζί με τον χωρισμόν επιθυμούν ένα μάθημα, το οποίον θα έχη λάβει διαζύγιον από την Ορθόδοξον πίστιν, καθώς, όπως πολλάκις έχει ακουστή από στόματα ομοϊδεατών τους, «η κατήχηση να γίνεται μόνο στους ναούς, όχι στα σχολεία». Αν ήσαν Ορθόδοξοι Θεολόγοι θα εδέχοντο να διδάσκουν τον Χριστιανισμόν παραλλήλως με πχ. τον Βουδισμόν, μία εντελώς ειδωλολατρικήν – δαιμονιώδη θρησκείαν, ως παράγωγα πολιτισμού;

Ειδήμονες μόνον οι ίδιοι – κίνδυνος οι γονείς!

Μεγάλο είναι το ατόπημα εις το οποίον προβαίνουν, όταν ισχυρίζωνται ότι το νέο μάθημα «θα ενδιαφέρει όλους τους μαθητές» και ότι «κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα τη σχολική καθημερινότητα από τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς». Πως είναι βέβαιοι ότι θα τους ενδιαφέρουν; Είναι προϋπόθεσις να τους ενδιαφέρουν; Δηλαδή τα μαθηματικά ενδιαφέρουν όλους γι’ αυτό είναι υποχρεωτικά; Βεβαίως οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί είναι γνώσται της καθημερινότητος και δι’ αυτό οι εκπαιδευτικοί της ΠΕΘ, που είναι κατά χιλιάδας περισσότεροι του ΚΑΙΡΟΥ, έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν! Όμως και αυτό θα ήτο απόλυτον, καθώς οι γονείς αλλά και οι εξομολόγοι γνωρίζουν και αυτοί πολύ καλά όχι μόνον τι συμβαίνει εις την τάξιν αλλά και εις την ψυχήν των παιδιών τους. Μήπως πολλάκις δεν φταίει ο θεολόγος καθηγητής, ο οποίος δεν πιστεύει και αυτό μεταδίδει εις τους μαθητάς; Αν ένας μαχόμενος διδάσκαλος η καθηγητής (η και περισσότεροι) λάβει απόφασιν να μη γίνωνται εορταί, παρελάσεις, εκδηλώσεις κ.λπ. εις το σχολείον, (όπως ενίοτε επληροφορήθημεν ότι συμβαίνει), διότι αυτός «γνωρίζει καλύτερα τη σχολική καθημερινότητα» θα πρέπη να γίνη αποδεκτόν; Αντί να ζητούμε ευσεβείς καθηγητάς (εις αυτό θα απεσκόπει η εποπτία της Εκκλησίας ως γίνεται και εις το εξωτερικόν) ζητούν να παράξουν ένα μάθημα, δια να αναπαύωνται αι συνειδήσεις καθηγητών, οι οποί­οι έχουν λάβει διαζύγιον από την πνευματικήν ζωήν!

Δεν είναι τυχαίον ότι ακόμη βλέπουν ως πρόβλημα και προειδοποιούν τον Υπουργόν δια τους ευσεβείς γονείς:

«υπάρχει το ενδεχόμενο πολλοί γονείς για λόγους ευσέβειας, δηλαδή, εκ του αντιθέτου λόγου κινούμενοι, να ζητούν την απαλλαγή των παιδιών τους από τα Θρησκευτικά, γιατί, απλώς, δεν θα συμφωνούν με την μη ομολογιακή η ακραιφνώς παραδοσιακή και ορθόδοξη γραμμή στη διδασκαλία του θεολόγου εκπαιδευτικού»!

Εμπαίζουν τους Ιεράρχας;

Τουλάχιστον το υπόμνημα διασαφηνίζει διατί τόσον καιρόν ακούομεν περί «εθνικού διαλόγου» δια το μάθημα των θρησκευτικών και παρατηρούμεν ότι πρόκειται δια φενάκη. Οι κ. Γιαγκάζογλου – Καλαϊτζίδης είναι κατηγορηματικοί εις το τι είναι «εθνικός διάλογος»:

«ο σχεδιασμός και η στρατηγική της εκπαίδευσης, αλλά και η κατάρτιση των  αναλυτικών προγραμμάτων και η σύνταξη των σχολικών βιβλίων είναι έργο και ευθύνη της επιστημονικής, παιδαγωγικής και εκπαιδευτικής κοινότητας, η οποία εκφράζεται από τα θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας. Όπου, για κάθε ζήτημα της εκπαίδευσης, γίνεται ευρεία συζήτηση, αντιπαράθεση απόψεων, ουσιαστικά ένας εθνικός διάλογος»

Επομένως γίνεται πλέον αντιληπτόν ότι εμπαίζεται η διοίκησις της Εκκλησίας κατ’ εισήγησιν των κ. Γιαγκάζογλου – Καλαϊτζίδη καθώς εις τον κατ’ όνομα «εθνικόν διάλογον» περιλαμβάνονται μόνον τα μέλη του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής! Κανείς άλλος!

Οικουμενιστικά θρησκευτικά

Αι προθέσεις τους είναι σαφέσταται: «Συνοψίζοντας, το μάθημα των Θρησκευτικών δεν αποτελεί μύηση σε μία εθνοκεντρική η ομολογιακή ορθοδοξία, αλλά αποτελεί γνώση και μελέτη του Χριστιανισμού ως βιβλικής ιστορίας και βιβλικού λόγου, ως ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης και ως πολιτιστικής έκφρασης σε οικουμενικό πλαίσιο»!

Όχι έθνος, όχι Ορθοδοξία, αλλά Οικουμενισμός! Ας τα λάβη σοβαρά υπόψιν της η Ιεραρχία, διότι διακρατεί το μέλλον των παιδιών μας εις τας χείρας της και μέλλει να αποδώση λόγον εις τον Θεόν!

Αναγκαίον το αρραγές μέτωπον

Η λύσις είναι απλή: Να συνταχθούν όλοι οι εκπαιδευτικοί και η Εκκλησία με αυτό που επιθυμεί το άνω του 60% των γονέων και αυτό είναι ένα μάθημα που να διδάσκη την Ορθόδοξον πίστιν. Αν αυτό συνέβαινε η Πολιτεία δεν θα είχε κανένα λόγον και καμίαν εξουσίαν, δια να πειράξη το μάθημα βλέπουσα ένα αρραγές μέτωπον. Είτε όμως από συμφέρον είτε από ιδεοληψίας εκείνοι οι οποίοι επιθυμούν την μεταρρύθμισιν του μαθήματος, με την επίφασιν της υπερασπίσεως της υποχρεωτικότητός του, διαφοροποιούνται από το κοινόν μέτωπον και τοιουτοτρόπως υπονομεύουν την υπόστασιν του μαθήματος. Μήπως αι επιχειρούμεναι αλλαγαί δεν γίνονται δια το καλόν των μαθητών και των γονέων, αλλά δια να καθησυχάσουν οι ίδιοι τας συνειδήσεις των και να προσδώσουν νομιμοποίησιν εις όσα χρόνια οι ίδιοι πιστεύουν και διδάσκουν;

Ορθόδοξος Τύπος