Οικουμενι(στι)κή Βραδιά Συμπροσευχής για την Ενότητα των Χριστιανών στη Θεσσαλονίκη

Φωτογραφίες  από το 2013

Την Τετάρτη, 18 Ιανουαρίου 2017 ξεκινάει η Παγκόσμια Εβδομάδα Προσευχής για την Ενότητα των Χριστιανών.

Στα πλαίσια της Εβδομάδας αυτής, το Σάββατο, 21 Ιανουαρίου και ώρα 19:00,θα λάβει χώρα στον Ρωμαιοκαθολικό Ναό της Αμιάντου Συλλήψεως (στην οδό Φράγκων), Οικουμενική Βραδιά Συμπροσευχής, με θέμα: «Συμφιλίωση – Η αγάπη του Χριστού μάς σπρώχνει» (Β΄ Κορ 5, 14-20).

Ομιλητής θα είναι ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ Παναγιώτης Υφαντής.

……………………………………………………………….

ΤΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ 35^Η ΒΡΑΔΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 19-01-2013

π. Ιωάννης Λούβαρης, Λαζαριστής

Όλοι Ένα, όλοι με μια καρδιά, AD UNUM OMNES
για να μπορεί να πιστέψει ο κόσμος. (κεφ. 17 του Ιωάννη)

Η επιτακτική ανάγκη του Οικουμενισμού

και Συνεργασία των Εκκλησιών στην Ελλάδα

Η επιτακτική ανάγκη του Οικουμενισμού και Συνεργασία των Εκκλησιών στην Ελλάδα. επείγει επίσης περισσότερο από ποτέ. Είναι σχεδόν αργά. Ο πάπας Παύλος ο 6ος που συναντήθηκε με τον Μεγάλο Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα στους Αγίους Τόπους έγραψε ιστορία. Τότε η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία αγνόησε το Γεγονός στο σύνολό της ήταν Ιανουαρίου 1964, τα Φώτα. Ο ίδιος ο Πατριάρχης μαζί με τον Πάπα Παύλο VI, στις 7 Δεκεμβρίου 1965 ήραν τα αναθέματα που δηλητηρίαζαν τις Σχέσεις Ρώμης και Φαναρίου με «Κοινή δήλωση εκφράζοντας την απόφασή τους να άρουν από την μνήμη της Εκκλησίας τα αναθέματα του 1054». Και έτσι επίσημα και οι Δύο Εκκλησίες σφράγισαν αμετάκλητα και ανεπιστρεπτί τον οικουμενικό διάλογο που δεν σταμάτησε ποτέ. 

Τον διάλογο Αγάπης και Αλήθειας συνεχίζουν οι διάδοχοι τους κληρονομιά της Β’ Βατικάνης Συνόδου. Έτσι ο Πάπας Βενέδικτος XVIος ανανεώνει στις 15 / 11/ 2013 την επιτακτική ανάγκη του οικουμενικού διαλόγου του μπροστά στο έν απαρτία Ποντιφικό Συμβούλιο για την προώθηση της Ενότητας των χριστιανών λέγοντας με σαφήνεια: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι μας ενώνει είναι η Πίστη στο Θεό Πατέρα και Πλάστη που αποκαλύφθηκε μέσω του Γιού του από το Άγιο Πνεύμα το οποίο ζωοποιεί και εξαγιάζει». Νιώθοντας τις δυσκολίες του διαλόγου, ο Πάπας καλεί «να δεχθούμε τα πλούτη μας και τις εμπειρίες μας της πνευματικής ζωής και πνευματικού μας στοχασμού».

Αυτό εξαρτάται από όλους μας για να μείνουμε σταθεροί στον αγώνα για χριστιανική αγάπη και διακονία μαρτυρίας ενός Θεού που ενεργεί με όλες τις δυνάμεις του για να σωθεί ο κόσμος στο σύνολό του. Αλλά η Εκκλησία έχει ανάγκη από όλους εμάς μηδενός εξαιρουμένου. Τον αφήνουμε ελεύθερο να ενεργήσει ή κωφεύουμε στα προστάγματά του, στην εντολή του «ίνα πάντες εν ώσιν»; 

«Η Ελπίδα δεν απογοητεύει» (Ρωμ. 5, 5)

«Το Χριστιανικό λεξιλόγιο μας» «προέρχεται από ελληνικές ρίζες» έλεγε ο βαθυστόχαστος γάλλος Επίσκοπος μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας CLAUDE DAGENS και μεγάλος ελληνιστής (Πρβλ. φύλλο της «Κ» της 19 Νοεμβρίου 2012). Ερωτώ δεν είναι ελληνικές και οι λέξεις με ιστορική σημασία και αξία «διάλογος» και μάλιστα «οικουμενικός»; Μήπως δεν είναι η πεμπτουσία του νοήματος του σημερινού μηνύματος του ανθρώπινου στοχασμού αλλά του ιδίου του χριστιανισμού στην σύγχρονη εποχή ακόμη και στην πολιτική ζωή του τόπου; Δεν υπάρχει ειρήνη και γαλήνη χωρίς το Άκουσμα του Λόγου του Θεού και της Εκκλησίας, η Εκκλησία δεν είναι άλλο από τον «Ιησού του Σήμερα», έλεγε η MADELEINE DELBREL(1904-1964). Εκείνη που αγωνίστηκε για την επικράτηση της δικαιοσύνης, της ειρήνης και της αλήθειας όσο κανείς άλλος μετά την μεταστροφή της επί τριάντα χρόνια στα μαρξιστικά προάστια του Παρισιού. Ήταν «φυσιολογικά Οικουμενική». Δεν ήταν Μοναχή όχι, αλλά πέρα για πέρα «Λαϊκή» με ακλόνητη Πίστη.

Εκείνο που λείπει στην Ελλάδα του σήμερα είναι η Συνεργασία Ορθοδόξων και Καθολικών σε επίπεδο Ιεραρχίας και ένα Εθνικό Συμβούλιο Εκκλησιών. Προϋποθέτει τροποποίηση και μεταρρύθμιση του Συντάγματος, τήρηση των Νόμων και πλήρης διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους ώστε να επικρατεί η θρησκευτική ελευθερία την οποία σθεναρά υποστήριξε ο Πάπας Βενέδικτος XVI καθ’ όλη την Αρχιερατία του με επιμονή και υπομονή. Να πάψει το Κράτος να κηδεμοδεύει την «επικρατούσα θρησκεία» και να την εκμεταλλεύεται. Χρειάζεται μια απόσταση της Εκκλησίας από το Κράτος και το Κράτος από την Εκκλησία. Επικρατεί φοβερή σύγχυση και αυτό βαίνει εις βάρος της κοινωνίας και της Εκκλησίας. Ενώ είναι δύο ξεχωριστοί χώροι αυτό δεν είναι διόλου αυτονόητο. Είναι εις βάρος της πίστης, των φτωχών και των ανέργων. Να είναι εντελώς διαφορετικοί οι ρόλοι και όχι μόνο διακριτοί. 

Ο Υπουργός εσωτερικών Γερμανίας κατά την εφημερίδα τα «ΝΕΑ»

της 6/2/2013 που επισκέφθηκε τον οικουμενικό Πατριάρχη έκανε δήλωση «υπέρ των Χριστιανών» της Τουρκίας και είπε: η θρησκευτική ελευθερία πρέπει να παίξει στο μέλλον συμπαντικό ρόλο στην Τουρκία. Αλλά ισχύει αυτό στην Ελλάδα που έχει ακόμη θεοκρατικό πολίτευμα αφού οι Ιερείς ορκίζουν τους Άρχοντες της Πολιτείας εν έτει 2013; Μοναδική περίπτωση σε όλο το δυτικό κόσμο και την Ευρώπη, θεοκρατικό σύστημα έχει μόνο το Ισραήλ και η χώρα μας. Το κράτος πρέπει να νομοθετεί για όλους τους πολίτες. Πρέπει να είναι σωστό και ουδέτερο με σωστό Σύνταγμα και σωστούς Νόμους. Δεν θρησκεύεται ούτε αναμιγνύεται στα της Εκκλησίας. Το καλύτερο σύστημα είναι μια Εκκλησία ελεύθερη σ’ ένα κράτος Ελεύθερο. Έτσι η Εκκλησία παίζει το ρόλο της που είναι πνευματικός, ποιμαντικός και κοινωνικός δηλαδή προφητικός και υπερασπίζεται τους ενδεείς και τα δικαιώματά τους. Είναι ανεπίτρεπτη η υπάρχουσα θρησκοπολιτιστική πολιτική θολούρα. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.