Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, «Φιλοσοφίας κατόρθωμα»

«Φιλοσοφίας κατόρθωμα»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ἄνθρωποι στοχεύουν στὴ δηµιουργία ἐντυπώσεων, χωρὶς νὰ τοὺς ἐνδιαφέρει ὁ τρόπος ἀλλὰ καὶ τὰ µέσα ποὺ χρησιµοποιοῦν. ∆ὲν ἐξετάζουν ἄν παραπλανοῦν τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς ἀποµακρύνουν ἀπὸ τὴ ζοφερὴ πραγµατικότητα ποὺ ὑπάρχει µπροστά τους.

Χρησιµοποιοῦν ὑπερβολικὰ λόγια καὶ µειώνουν τὴν ἀλήθεια. Κρίνουν καὶ κατακρίνουν ἐκείνους ποὺ θεωροῦν ὅτι εἶναι ἀνώτεροί τους, γιὰ νὰ προβληθοῦν οἱ ἴδιοι. Τὴν τακτικὴ αὐτὴ τὴ χρησιµοποιοῦν ἰδιαίτερα οἱ πολιτικοὶ καὶ γενικὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀσχολοῦνται µὲ τὰ κοινά, γιὰ νὰ ἐξασφαλίζουν τὴν ἐµπιστοσύνη τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δὲν γνωρίζουν πολλὰ καὶ εἶναι εὐκολόπιστοι. Κάτι παρόµοιο παρατηροῦµε καὶ ἀνάµεσα στοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι ἀπαλλαγµένοι ἀπὸ τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας, τῆς φιλαρχίας, τῆς φιλοχρηµατίας κ.λπ. Πρέπει ὅµως νὰ καταπολεµηθεῖ αὐτὴ ἡ ἀρνητικὴ κατάσταση, γιατὶ ἡ ὑποκρισία καὶ ὁ δόλος δὲν ταιριάζουν στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἀββᾶς Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης ἔλεγε: «Βίος χωρὶς λόγια εἶναι πιὸ ὠφέλιµος ἀπὸ λόγια χωρὶς βίο. Ὁ ἕνας µὲν καὶ σιγώντας ὠφελεῖ. Ὁ δὲ καὶ φωνάζοντας ζηµιώνει. Ἄν ὅµως καὶ λόγια καὶ βίος συµπίπτουν, ἀποτελοῦν ἄκρας φιλοσοφίας κατόρθωµα». Ὅµως διερωτᾶται κανείς, ἄν στὶς δύσκολες µέρες µας ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ διδάσκουν µὲ τὰ ἔργα τους καὶ τὴν ἀκριβῆ τήρηση τῶν ἐντολῶν. ∆υσ τυχῶς, δὲν ὑπάρχουν πολλοί. Ὅπου ἀκούγονται πολλὰ λόγια, ὑπάρχουν ἐλάχιστες πράξεις. Ὁ ἀββᾶς Ἰάκωβος ἔλεγε ὅτι «δὲν χρειάζονται λόγια µόνο. Πολλὰ λόγια ἔχουν οἱ ἄνθρωποι στὸν καιρό µας. Ἔργα χρειάζονται. Αὐτὰ λείπουν καὶ ὄχι τὰ ἄκαρπα λόγια».

Οἱ κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικοί. Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ διδάσκουν καὶ µὲ τὰ ἔργα τους. ∆ιαφορετικὰ τὰ λόγια τους δὲν θὰ ἔχουν ἀπήχηση στὸ λαό. Ἡ ἁγία Συγκλητικὴ χρησιµοποιοῦσε ἕνα παράδειγµα, γιὰ νὰ τονίσει τὴν ἀξία τῆς προσωπικῆς ἀρετῆς σ’ ἐκεῖνον ποὺ διδάσκει. Ἔλεγε συγκεκριµένα: «Εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ διδάσκει ὅποιος δὲν προόδεψε µὲ τὴν πράξη τῆς ἀρετῆς. Ὅπως ἕνας ποὺ ἔχει σαθρὸ οἴκηµα, ὅταν ὑποδεχτεῖ σ’ αὐτὸ ξένους, θὰ τοὺς κάνει κακὸ µὲ τὸ νὰ πέσει πάνω τους τὸ σπίτι, ἔτσι καὶ αὐτοί. Χωρὶς νὰ ἔχουν προηγουµένως οἰκοδοµήσει τὸν ἑαυτό τους, κάνουν νὰ χαθοῦν µαζί τους καὶ ὅσοι πῆγαν σ’ αὐτούς. Γιατὶ µὲ τὰ λόγια µὲν τοὺς κάλεσαν σὲ σωτηρία, µὲ τὴν ἁµαρτωλότητά τους µᾶλλον ἔβλαψαν ὅσους τοὺς ἀκολούθησαν».

Θαυµάζω τοὺς ταπεινοὺς τηρητὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ χαίροµαι, ὅταν τοὺς συναντῶ καὶ συνοµιλῶ µαζί τους. Αἰσθάνοµαι πολὺ µικρὸς µπροστά τους καὶ θέλω µὲ κάποιον τρόπο νὰ τοὺς ἐκδηλώσω τὸ σεβασµό µου. Καὶ ὅταν τὸ πετυχαίνω, ἐκεῖνοι ἀντιδροῦν ταπεινὰ ἐκδηλώνοντας τὸ δικό τους σεβασµὸ πρὸς τὸ ράσο µου!

Ορθόδοξος Τύπος, 08/07/2016