Ενώπιον της Συνόδου της Κρήτης

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

Ἐν μέσῳ μιᾶς μεγάλης πνευματικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσεως πού μαστίζει ἀπό ἐτῶν τήν Πατρίδα μας καί ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους της σέ θλίψη, στενοχωρία, ἀπελπισία, ἀρκετούς δέ καί σέ αὐτοκτονία, ἐπέλεξαν οἱ ἰθύνοντες τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως νά πραγματοποιήσουν πολυμελῆ Σύνοδο Προκαθημένων καί ἐκπροσώπων τῶν ἀνά τήν Οἰκουμένη Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία θά ἀρχίση στίς 18 Ἰουνίου 2016, στό Κολυμπάρι Χανίων Κρήτης.

Ὁ χρόνος πού ἐπελέγη γιά τήν διεξαγωγή τῆς Συνόδου ἀλλά καί ἡ θεματολογία της, μαρτυροῦν ὅτι οἱ βασικοί διοργανωταί της Ἀρχιερεῖς δέν ἐνδιαφέρονται γιά τά πραγματικά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων ἀλλά, ἀντιθέτως, ἐπιδιώκουν νά συμπράξουν μέ τούς πολιτικούς ἄρχοντες τῶν λαῶν γιά τήν ἐπιβολή τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, ἀντί νά καθοδηγοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς Ποιμένες τούς κοσμικούς Ἄρχοντες στήν κατά Θεόν Διακονία τοῦ λαοῦ.

Ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο, πού συνηγορεῖ μέ τά ἀνωτέρῳ, εἶναι καί ὁ αὐτοπροσδιορισμός αὐτῆς τῆς Συνόδου. Τήν ὀνόμασαν οἱ διοργανωταί της «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδον»! Αὐτός ὁ προσδιορισμός τῆς Συνόδου ὡς «Ἁγίας καί Μεγάλης» δέν ἀνταποκρίνεται στήν πραγματικότητα ἀλλά μόνο στίς ἐπιδιώξεις ἐκείνων πού τήν διοργάνωσαν. Γιατί σκοπός τους εἶναι νά καθαγιάσουν μέσῳ τοῦ τίτλου τῆς Συνόδου ὅλα ἐκεῖνα πού σχεδιάζουν νά ἀποφασίσουν, ὥστε ὁ ἀπληροφόρητος λαός νά δεχθῆ τά ἀποφασισθέντα ὡς προερχόμενα ἐκ τῆς ἐμπνεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὔτε Μεγάλη, βεβαίως, μπορεῖ νά αὐτοπροσδιορισθῆ αὐτή ἡ Σύνοδος, καθ’ ὅτι τό Μεγάλη, προϋποθέτει μεγάλα καί σημαντικά θέματα καί ὄχι τό πλῆθος τῶν συμμετεχόντων σ’ αὐτήν Ἀρχιερέων. Πολυμελής ἤ πολυπληθής θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ, ποτέ ὅμως Μεγάλη.

Μιά γνήσια Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας πρῶτα ἀποδεικνύεται Ἁγία καί ὕστερα ὀνομάζεται. Εἶναι ἀπό τά στοιχειωδῶς ἀναμενόμενα (ὄχι μόνο ἀπό μιά Σύνοδο Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων, ἀλλά ἀκόμη καί ἀπό τόν κάθε συνειδητόν Ὀρθόδοξο), τό νά συμμορφώνεται στήν προτροπή τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ὑμνείτω σε ὁ πέλας καί μή τό στόμα τό σόν». Κάθε Σύνοδος Ὀρθοδόξων δέν ἔχει ἀπό τῆς συστάσεώς της ἁγιότητα ἀλλά ἀπό τούς καρπούς της, ὅταν οἱ ἀποφάσεις της εἶναι πράγματι καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί πῶς νά ἀναμένη κανείς ἀπό τήν προσεχῆ Σύνοδο τέτοιας προελεύσεως καρπούς, ὅταν ἤδη πρό τῆς συγκλήσεώς της, διά τοῦ στόματος καί τῆς γραφῖδος τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν στενῶν συνεργατῶν του συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεται ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτή «θά τροποποιήση καί θά καταργήση ἀναποφεύκτως κανόνας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων»;Καί μόνο ἡ ἀντίληψη αὐτή ἀρκεῖ γιά νά χαρακτηρισθῆ ἡ Σύνοδός τους Ληστρική!

Αὐτό τό εἶχα ἐπισημάνει ἀπό τοῦ ἔτους 1992, ἀναφερόμενος στήν διατριβή τοῦ Πατριάρχου, «Περί τήν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῶν Κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ» (Θεσσαλονίκη 1970), τήν ὁποία συνέγραψε ὡς Ἀρχιμανδρίτης Βαρθολομαῖος Χ. Ἀρχοντώνης. Ἔγραψα τότε τήν ἀντίθεσή μου πρός τά γραφόμενά του, καί ὑπογράμμισα «ὅτι ἀποτελεῖ τό βιβλίο του αὐτό μιά ἀπειλή γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἐφ’ ὅσον σήμερα ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἔχει περισσότερες δυνατότητες νά πραγματοποιήση τίς ἀπόψεις πού ἐκθέτει σ’ αὐτό»¹. Συμπλήρωνα, μάλιστα, ὅτι «τόν φόβο μας αὐτόν ἐνισχύει ἡ πρόσφατη κρίση πού δημιουργήθηκε μεταξύ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (σημ.: ἡ τότε κρίση ἐπί Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ), ἡ ὁποία κρίση, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη μπορεῖ νά στηρίξη ὑπόνοιες ὅτι ἐντάσσεται μέσα στό σχέδιο τῶν ἀναθεωρήσεων τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, πού θά ἐπιχειρηθοῦν στό προσεχές μέλλον»²!

Οἱ φόβοι μας τώρα ἐπαληθεύονται! Στά θέματα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης ἔχουν ἐνταχθεῖ καί τά κωλύματα τοῦ Γάμου καί ἡ Νηστεία, τά ὁποῖα εἶναι θέματα καί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, ἐφ’ ὅσον καί ὁ δεύτερος Γάμος τῶν Κληρικῶν καί ἡ ἀθέτηση ἐκ μέρους τους τῆς Νηστείας, ἐπισύρουν τήν ποινή τῆς καθαιρέσεώς τους, πράγματα τά ὁποῖα σχεδιάζουν νά ἀνατρέψουν στήν πολυπληθῆ Σύνοδό τους!

Τό φοβερότερο εἶναι ὅτι ἡ προσεχής Σύνοδος ἔχει θέσει σκοπό της νά καταργήση τό Ἱερό Εὐαγγέλιο ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν Ἁγία Γραφή! Ἕνα ἀπό τά θέματά της εἶναι καί ἡ σχέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν ὑπόλοιπο Χριστιανικό κόσμο. Τί ἄραγε θέλουν νά ἐπιτύχουν μέ τήν συζήτηση αὐτοῦ τοῦ θέματος; Δέν ἔχει δοθεῖ ἐπ’ αὐτοῦ ἡ ἀπάντηση τοῦ Οὐρανοῦ; Δέν μᾶς ἔχει διευκρινήσει ὁ Χριστός ὅτι ἦλθε ἐπί τῆς γῆς γιά νά διχάση τήν Ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα; Καί γιά νά γίνη ἀπολύτως σαφής, χωρίς νά μᾶς ἀφήση περιθώρια παρανοήσεων καί δισταγμῶν, μᾶς τόνισε ὅτι αὐτός ὁ σωτήριος διχασμός Ὀρθοδοξίας καί πλάνης πρέπει νά φθάση μέχρι τά σπίτια καί τίς οἰκογένειές μας – ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει ἀντίθεση μέ τίς Ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ– καί νά διχάση ἀκόμη καί τόν ἄνδρα ἀπό τήν γυναῖκα του, τόν Πατέρα ἀπό τόν Γυιό, τήν Νύφη ἀπό τήν Πεθερά!

Ἐμεῖς τί θέλουμε νά παραστήσουμε, ἑνώνοντας τήν Ὀρθοδοξία μέ τόν Παπισμό καί τά παρακλάδια καί γεννήματά του; Θέλουμε νά παραστήσουμε τούς νέους Θεούς ἤ νά ἀποδείξουμε στόν κόσμο ὅτι καί τό Εὐαγγέλιο εἶναι μιά ἀνθρώπινη φιλοσοφία καί ὁ Χριστός ἁπλῶς ἕνας σπουδαῖος ἄνθρωπος, πού παρίστανε τόν Θεό γιά νά κρατάη σέ ἠθική πειθαρχία τούς ἀνθρώπους καί τοῦ ὁποίου ἡ ἐποχή πλέον πέρασε καί πρέπει νά βρεθοῦν νέοι “φωστῆρες”(!) γιά νά συνεχίσουν νά κοροϊδεύουν τόν κοσμάκη πού πιστεύει ἀκόμη στόν Θεό καί νά τόν ἔχουν στόν ἔλεγχό τους; Ἐάν νομίζουν ὅλοι αὐτοί, ὅσο ὑψηλά ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα καί ἄν κατέχουν ὅτι θά συμπράξουμε σέ αὐτό τό ἄθλιο παιχνίδι, εἶναι πολύ γελασμένοι! Ἡ Ἐκκλησία δέν πρόκειται νά κρατήση στό Ἅγιο καί Ἄμωμο Σῶμα Της αὐτοῦ τοῦ εἴδους τά ἐκκλησιαστικά καρκινώματα, πού ἐπιχειροῦν νά διευκολύνουν τόν συγχρωτισμό τῆς πλάνης μέ τήν Ἀλήθεια, ὡς ἀντίθεοι, ἐνῶ ὁ Θεός ἀνά τούς αἰῶνες μέ τήν Ἐκκλησία Του διαρκῶς ἐμποδίζει αὐτή τήν ἐπικοινωνία. Θα τά ἀποβάλη, ὅπως ἀπέβαλε ὅλους τούς προδότες τῆς Πίστεως ἀνά τούς αἰῶνες, γιατί «Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»!

Ἔστω αὐτή τήν ὑστάτη ὥρα ἄς ἀναλογισθῆ ὁ καθένας μας τίς εὐθῦνες του, Κλῆρος καί Λαός! Γιατί καί τό νά ἀνεχόμεθα ἀδιαμαρτύρητα τήν προδοσία τῆς Πίστεώς μας, σημαίνει ἀπάρνηση τοῦ Μόνου Φιλανθρώπου καί Ἐλεήμονος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας, ἀλλά καί τήν ἀναμονή δεινῶν στήν Πατρίδα μας. Ὁ Ἱστορικός Σωκράτης ἔχει καταγράψει τό τί προηγεῖται καί τό τί ἐπακολουθεῖ μετά ἀπό μιά Ἐκκλησιαστική παρεκτροπή, ὅπως αὐτή τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία καί μόνο ἀπό τήν θεματολογία της ἔχει λάβει τήν θέση της πλάϊ στίς ἀπ’ αἰῶνος Ληστρικές Συνόδους. Ἄς προσέξουμε τά λόγια του: «Ἄν προσέξης, θά παρατηρήσης πώς, παράλληλα χρονικά, ἀναπτύσσονται τά πολιτικά κακά καί οἱ Ἐκκλησιαστικές παρεκτροπές. Θά διαπιστώσης ὅτι εἴτε συγχρόνως, εἴτε ἀλληλοδιαδόχως αὐξάνουν τά μέν καί τά δέ ἀκολουθοῦν, καί ἄλλοτε προηγοῦνται τά Ἐκκλησιαστικά δεινά καί ἀκολουθοῦν τά πολιτικά, καί ἄλλοτε προηγοῦνται τά πολιτικά καί ἀκολουθοῦν τά Ἐκκλησιαστικά, ἔτσι ὥστε δέν μπορεῖς νά ἀποδώσης τόν μεταξύ τους χρονικό συσχετισμό στή σύμπτωση, ἀλλά στό ὅτι οἱ δικές μας ἁμαρτίες εἶναι αἰτία γιά τήν κατάπτωση καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καί τῶν πολιτικῶν πραγμάτων... Καί αὐτά συμβαίνουν ἀπό τότε πού ἄρχισε νά χριστιανίζη ἡ πολιτεία».

 …………………………………………………………………………

1. Ὀρθοδοξία καί Χρῆστος Γιανναρᾶς, Ἐκδόσεις «ὙΠΑΚΟΗ» 1993, σελίς 184-192

2. ὅ. ἀνωτέρῳ, σελίς 192.

  «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 166-167 Ἰούνιος-Ἰούλιος 2016