Ο Ιεροσολύμων, το Αυτοκέφαλον και ο Οικουμενισμός ακυρώνουν την Μ. Σύνοδον

Ο Ιεροσολύμων, το Αυτοκέφαλον και ο Οικουμενισμός ακυρώνουν την Μ. Σύνοδον

Του κ. Διονυσίου Πελέκη του Αλεξίου, δικηγόρου Αθηνών

ΠΡΟΣ

Την Διαρκή Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος, νομίμως εκπροσωπουμένην υπό του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ.κ. Ιερωνύμου του Β’, οδός Ι. Γενναδίου 14, ενταύθα.

ΑΝΑΦΟΡΑ

Μακαριώτατε, Άγιοι Αρχιερείς, ευλογείτε.

Πολύς, μέχρις υπερβολής και υπό πολλών, γίνεται εσχάτως λόγος και μέγας εκφράζεται από τους πιστούς ορθοδόξους χριστιανούς προβληματισμός περί της φερομένης ως συγκαλουμένης και μελλούσης να λάβη χώραν εις την Ελλάδα με τον πρωτότυπον τίτλον «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου». Ανέτρεξα σε όσες πηγές κατώρθωσα, μη ων και ειδικός, αλλά ως τίτλους Συνόδου εύρον: 

Οικουμενική η Τοπική, τινές των οποίων εχαρακτηρίσθησαν «ληστρικαί», αποδοκιμασθείσαι και μη συναριθμούμεναι. Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον δεν ανεύρον, δι’ ον λόγον και διερωτώμαι καλοπίστως αν πρόκειται περί Συνόδου στα πρότυπα των Πατερικών παραδόσεων, ο δε προσήκων, κατά την ταπεινότητά μου, χαρακτηρισμός θα ήτο της Οικουμενικής τοιαύτης, εφ’ όσον δεν θα εγίνετο δι’ αντιπροσώπων εκάστης εκ των 14 Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά δια του συνόλου των Ορθοδόξων Αρχιερέων.

Ανέγνωσα με πολλήν προσοχήν, πολλά από όσα έχουν γράψει οι ειδικοί. Είδον και τα θέματα, που τελικώς, ύστερα από διαδοχικές περικοπές, θα απασχολήσουν την εν λόγω Σύνοδον. Από συζητήσεις μου με αδιαμφισβητήτων ήθους, γνώσεως και φωτισμού Θεολογικήν προσωπικότητα είχα πληροφορηθεί, προ διετίας περίπου, ότι κύρια θέματα της Συν­όδου θα ήσαν η επικύρωσις των 8ης (επί Μεγάλου Φωτίου) και 9ης (επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά) Οικουμενικών Συν­όδων, που εσήμαινε ενασχόληση με το Δόγμα (Φιλιόκβε, πρωτείον, αμέθεκτον ουσίας, μεθεκτόν ΑΚΤΙΣΤΩΝ ενεργειών, πάταξις του actus Purus κ.λ.π.)

Ησθάνθην αγαλλίασιν, ιδιαιτέρως δια την πραγματοποίησιν της 8ης και την δι’ αυτής επικύρωσιν της ανεπικυρώτου, σημαντικωτάτης, 7ης, κυρίως, όμως, διότι κατά την ογδόην Οικουμενικήν Σύνοδον συνετρίβησαν τα «πομφολυγοπαφλάσματα» (Αριστοφ. Βάτραχοι. 2. 365) περί Filioque και περί Πρωτείου του ακρίτως, εκ πολιτικών λόγων, δια να διασπασθή και το unum religium της Ρωμανίας (το 800 στο Aachen ο Καρλομάγνος είχε διασπάσει το unum imperium), καταξεσχίσαντος δια του Σχίσματος (;) τον άρραφον χιτώνα του Χριστού Επισκόπου της Ρώμης η Πατριάρχου της Δύσεως, νοσηρώς μεταλλαγέντος επί φασιστικού καθεστώτος εις Αρχηγόν κράτους με την συνθήκην του Λατερανού του 1929, στηρίζων τα μυθεύματά του και εις το ψευδοθέσπισμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Γενάρχου της Ρωμιοσύνης. Και έκρινα ότι με τα σοβαρά αυτά δογματικά θέματα θα φωτίσουν τους πιστούς οι πρωτοστατούντες και δεν θα ευρεθώμεν προ ανουσίου αγαπολογίας και σταυροφιλημάτων, όπου θα κυριαρχή η φλυαρία περί του επαράτου οικουμενισμού και αγαπολογίας και συζητήσεις περί το άνηθον, το κύμινον και το ηδύοσμον.

Επειδή, όμως, και εγώ ως πιστόν, επιτρέψατέ μου να λέγω τούτο, μέλος της Εκκλησίας, θα δώσω λόγον εις τον Θεόν δια την στάσιν μου επί ενός τόσον σοβαρού θέματος, οίον είναι η υπό την άνω επίκλησιν ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ Σύνοδος και τα κατ’ αυτήν καταντήσαντα να τίθενται τελικώς θέματα, ανήσυχος, δι’ όσα θα προσυμβούν και θα επακολουθήσουν, θα ήθελα να θέσω υπ’ όψιν σας τα εξής:

    1.  Πιστεύω ότι δεν ημπορεί να ονομάζεται Σύνοδος, ούτε υπό την επινοηθείσαν πρωτόφαντον ονομασίαν της, η συγκρότησις αυτής από εν πολλοστημόριον των Ορθοδόξων Επισκόπων, αδιάφορον πως επιλεγησομένων. Και αρίστων έτι. Δοθέντος, μάλιστα, ότι, άλλο τερατώδες αυτό, ψήφον δεν θα έχει ο κάθε Επίσκοπος, ως προσωπικήν, κοινώς γνωστήν, και υπεύθυνον συμβολήν εις τις ληφθησόμενες αποφάσεις, αλλά η επί μέρους εκάστη εκ των 14 Εκκλησιών. Υπό τοιαύτην συγκρότησιν, πρόκειται δια μίαν ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΙΝ δι’ αντιπροσωπευτικών μικρών ομάδων και επ’ ουδενί λόγω περί Συνόδου, όταν δεν μετέχουν όλοι οι φέροντες τον τρίτον βαθμόν της Ιερωσύνης, δυνάμενοι και δικαιούμενοι, ν’ αντιταχθούν και ν’ αρνηθούν το κύρος όσων θα αποφασισθούν, με άμεσον τον κίνδυνον ενδοορθοδόξων σχισματικών ενεργειών, αλλά και διακεκριμένης ορθοδοξότητος κληρικοί των δύο κατωτέρων βαθμών, γνωστού όντος ότι το μείζον βάρος της Α Οἰκουμενικῆς Συνόδου έφερεν ο Διάκονος Μέγας Άγιος Αθανάσιος και ο ολιγογράμματος θαυματουργός Άγιος Σπυρίδων.

Το κύρος των αποφάσεων της Συνδιασκέψεως αυτής θα είναι αντίστοιχον της συγκροτήσεώς της, αφού οι αποφάσεις μπορούν να ληφθούν με οκτώ η και ολιγώτερες, εν απουσία τινών, κατά περίπτωσιν, ψήφους, όπως συνέβη με την ασυγχωρήτου προχειρότητος, όλως εσφαλμένην, απόφασιν της 24ης Μαΐου 2005 περί διαγραφής από των Διπτύχων των Ορθοδόξων Εκκλησιών του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Μακαριωτάτου Ειρηναίου του Α , αι ανεπίτρεπτοι μεθοδείαι εκπτώσεως του οποίου, άνευ παραιτήσεως, χηρείας και τοποτηρητείας, απέρρευσαν ουσιαστικώς από την δι’ επτά ψήφων ληφθείσαν αυτήν απόφασιν και θα αποτελούν διαρκές όνειδος δια τους παντοίους κρατούντες, το οποίον δεν εξαλείφει ούτε η πρόσφατη, μάλλον καιροσκοπική, και από τύψεις συνειδήσεως συγγνώμη και το χειροφίλημα του ενορχηστρωτού της Στάσης εν Ιεροσολύμοις, προς τον Πατριάρχη Ειρηναίο, ο οποίος έφθασε στην άκρα ταπείνωση να προσέλθη και να ευχηθεί την 22 Μαρτίου 2016 στην Αίθουσα του Θρόνου του Πατριαρχείου τον μόνον Χειροτονηθέντα υπ’ Αυτού Αρχιερέα κ. Θεόφιλο για την ονομαστική του εορτή! Και, πως να λησμονήση κανείς την προβεβλημένην θέσιν του Μακαριστού Σεραφείμ: «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος»!

     2.  Ακύρως και παρανόμως συντίθεται η ως άνω «Σύνοδος», αφού είναι γνωστόν, τοις πάσιν, και εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον, ότι εις το Πατριαρχείον της Αγίας Πόλεως έχει επέλθει βιαία, παράνομος και αντικανονική διακοπή της Αποστολικής διαδοχής, με τον τρόπον καθ’ ον κατέλαβεν τον Πατριαρχικόν θρόνον ο από Θαβωρείου κ. Θεόφιλος. Δεν κατέχει νομίμως τον θρόνον και συνεπώς, νομοκανονικώς, καθιστά άκυρον την συγκρότησιν της Συνδιασκέψεως αυτής, όπως και αν ονομασθή, η οποία ελπίζω και εύχομαι να μη πραγματοποιηθεί. Και οι έχοντες πίστιν Χριστού αντιλαμβάνονται το διατί.

Με το υπ’ αριθμ. Πρωτ. 76 / 4 Μαρτίου / 19 Φεβρουαρίου 2013 εκ 31 σελίδων έγγραφον, (ευρίσκεται εις χείρας και του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ. Ιερωνύμου) που υπογράφει και ο ουδέποτε παραιτηθείς νόμιμος Πατριάρχης κ. Ειρηναίος, σταλέν προς τους προκαθημένους των δέκα τριών Εκκλησιών, αποδεικνύεται πλήρως η παράνομος και αντικανονική κατάληψις του Θρόνου, και συνεπώς η παράνομος συμμετοχή του Ιεροσολύμων εις την Σύνοδον. Ημπορούν, αλήθεια, οι παραλήπται του εγγράφου επτά Πατριάρχαι και εξ Αρχιεπίσκοποι να «θάψουν» το μέγα τούτο πρόβλημα, το οποίον καταδεικνύει την ακυρότητα της συγκροτήσεως της «Συν­όδου»;

     3.   Κατά τον Ιερόν Κανόνα ΛΔ των Αγίων Αποστόλων «τους Επισκόπους εκάστου έθνους ειδέναι χρη τον εν αυτοίς Πρώτον». Προ της συγκλήσεως της Συνόδου αυτής πρέπει να λυθή το θέμα αυτό δια την Ελλάδα.

Η Ρωσία έχει ένα Πρώτον. Το ίδιο η Ρουμανία, η Γεωργία, η Σερβία, η Βουλγαρία. Η Ελλάδα έχει ένα «αυτοκέφαλον». Χωριστό το τύποις Αυτοκέφαλο, χωριστές οι «Νέες (αν και υπέργηρες) χώρες, «εντός-εκτός και επί τα αυτά» της Αυτοκεφάλου, χωριστή η Κρήτη ως «ημιαυτόνομος», ενώ έχει ιδίαν Επαρχιακή Σύνοδο, ως οιονεί Πρώτον, χωριστή η Δωδεκάννησος. Και επικινδύνως μεμιγμένη η αρμοδιότης επί του Ελληνικωτάτου Αγίου Όρους, ανέκαθεν, μέχρι του 1345, υπαγομένου εις τον Αυτοκράτορα και όχι εις τον Πατριάρχην, εκκλησιαστικώς δε εις τον Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης, προ της ιδρύσεως ιδίας Μητροπόλεως Ιερισσού και Αγίου Όρους.

Το Σύνταγμά μας, δια λόγους ήκιστα ικανοποιητικούς, ανέχεται, εκ προδήλου αγνοίας, αυτήν την πολυδιάσπασιν.

Δεν θα εισέλθω σε ιστορικές αναφορές ούτε εις τον Τόμον του 1850, ούτε στους νόμους Σ και ΣΑ, ούτε στις Πατριαρχικές Πράξεις των ετών 1866 (Επτάνησα), 1882 (Θεσσαλία) και 1928 (ΝΕΑΙ ΧΩΡΑΙ). Και η τελευταία αυτή Πατριαρχική Πράξις υπ’ αριθμ. 4 του 1928, η οποία ισχύει ως τριμερές νομικόν σύμφωνον μεταξύ Πατριαρχείου, αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος και Ελληνικού Κράτους (κυρωτικός νόμος 3615/1928). Και ως τοιούτον διεθνές νομικόν, κυρίως, και Εκκλησιαστικόν συγχρόνως κείμενον και σύμφωνον, τριμερές, δέον να αντιμετωπισθή οριστικώς, αμέσως. Άλλως δεν έχει κανένα λόγον συμμετοχής η τύποις Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Ελλάδος στην Σύνοδον αυτήν. Αυτήν την άποψιν υπεστήριζα και υποστηρίζω. Είναι τριμερής διεθνής, νομικού, καθαρώς χαρακτήρος, σύμβασις. Και κάθε μονομερής εκ μέρους του Πατριαρχείου ενέργεια είναι προδήλως παράνομος, πέραν του ότι θα συνιστά εχθρικήν, προς την Ελλάδα και κραυγαλέως αντίθετον εναντίον του άνω Ιερού Κανόνος ενέργειαν, με όλας τας εντεύθεν συνεπείας.

Είναι καιρός, πλέον, τα τρία μέρη να συνεννοηθούν και να εφαρμόσουν δι’ όλο το Ελληνικό Κράτος τον ως άνω Ιερόν Κανόνα, αναγνωρίζοντας συνταγματικώς, νομοθετικώς και δια χωριστών Πράξεων του Πατριαρχείου της Ελληνικής Πολιτείας και της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών ως Πρώτον του Ελληνικού Έθνους, εχόμενοι άπαντες αφ’ ενός του Πλατωνικού ρήματος, «Πάσα δη κοινωνία ευρυθμίας τε και ευαρμοστίας δείται» και αφ’ ετέρου, κυρίως, του ρήματος του Αγίου Φωτίου: «Είωθε τα θρησκευτικά τοις πολιτικοίς συμμεταβάλλεσθαι». Τα πολιτικά ενοποίησαν την Ελλάδα ολικώς από του 1946. Τα θρησκευτικά, ανεπιτρέπτως, την καταξεσχίζουν και μεταβάλλουν το Αυτοκέφαλον εις Τετρακέφαλον και πλέον. Ως πότε;

Είναι απαράδεκτον η Εκκλησία της Ελλάδος να φέρεται καταξεχισμένη και η Βουλγαρία, Γεωργία κ.λπ. να εκπροσωπούν ενιαίως η κάθε μία την Εκκλησίαν του Κράτους της, και μάλιστα δια Πατριαρχών, υπερκειμένων του Έλληνος Πρώτου, ο οποίος θα έπρεπε να κατέχη εκκλησιαστικώς και νομικώς την αμέσως μετά την Κων/πολιν θέσιν, όταν είναι κοινώς γνωστόν ότι όλοι οι Εκκλησιαστικοί Ηγήτορες της Ορθοδοξίας πρώτιστον μέλημα έχουν την εκμάθησιν και γνώσιν της Ελληνικής γλώσσης και έχουν από τους Έλληνες διδαχθή την πίστιν του Χριστού μας και στις Ελληνικές πηγές και στις Ελληνικές Θεολογικές Σχολές προστρέχουν για παν ο,τι αφορά εις την Ορθοδοξίαν.

    4.    Είναι αντίθετον προς την Ορθόδοξον Παράδοσιν, το ότι η Σύνοδος αυτή δεν ασχολείται καθόλου με τα ταλανίσαντα παντοιοτρόπως την πίστιν μας δόγματα. Κανείς λόγος για το Filioque, για το Πρωτείον, για το αλάθητον και πολλά άλλα.

Και είναι απορίας άξιον γιατί δεν φέρεται ως θέμα η 8η Οικουμενική Σύνοδος, η ανάγνωση των πρακτικών και του «Πορίσματος» της οποίας καταδεικνύει κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον τον καθαρώς και πλήρως αιρετικόν χαρακτήρα της Παπωσύνης. Αν κάποιοι, άγνωστον (;) πόθεν ελαυνόμενοι, έχουν γράψει εις τα παλαιότερα των υποδημάτων τον Άγιον Μάρτυρα Πατρο-Κοσμάν και παραβλέπουν ταύτα και συμπροσεύχονται και συνιερουργούν με τους αιρετικούς με τις ολίγες γνώσεις μου, αφού αναφερθώ εις την γενικής ισχύος αρχήν ότι είναι απηγορευμένη αυστηρώς η μετά των αιρετικών communicatio in sacris, activa και passiva, και τέτοια είναι προδήλως η συμπροσευχή και συλλειτουργία, θα τους υπομνήσω τον αυστηρότατον λόγον του Αγίου Μαξίμου, του Ομολογητού, καθ ον «Εκείνας οίδεν αγίας και εγκρίτους συνόδους, ο ευσεβής της Εκκλησίας Κανών, ας ορθότης δο­γμάτων έκρινεν». Πρώτα, λοιπόν, το Δόγμα. Τα άλλα όλα έπονται και επιβάλλεται να στοιχούν τω Δόγματι.

     5.    Τίθεται ως θέμα, και είναι το κύριον, καίριον και αποφασιστικόν,το εξής: «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον» και η «Αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω».

Σπεύδω να ξεκαθαρίσω, ότι κανείς ρόλος δεν επιφυλάσσεται στην Ορθόδοξον Εκκλησίαν, εάν συνεχίσει να συσχηματίζεται και να διαλέγεται ως ίση προς ίσους με τους αιρετικούς, τους Πάπες, και τους παναιρετικούς «χριστιανούς» της αμετρήτου πληθώρας των παντοειδών προτεσταντών. Είναι βέβαιον, ότι με κάθε επαφήν μαζί τους, χάνει, ζημιώνεται και ζημιώνει την πίστιν του Λαού εις την τρισήλιον θεότητα του Χριστιανισμού. Και γι’ αυτό θα κριθή αυστηρά, από τον Μόνον Κριτήν, τον Κύριόν μας.

Διαφεύγει, αλήθεια, οποιουδήποτε των Ορθόδοξων Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων και Επισκόπων ο ΜΕ Ἱερὸς Αποστολικός Κανών, καθ’ ον :

«Επίσκοπος η Πρεσβύτερος η Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψαν αυτοίς οι Κληρικοί ενεργήσαί τι, καθαιρείσθαι;» Επιτρέπεται να ερμηνεύεται, παραμένων ανεφάρμοστος, ο Ιερός ούτος Κανών «όπως βολεύει» τον καθένα;

Σωρεία Κεφαλών της Ορθοδοξίας, ακολουθούντες Αθηναγόραν και Μεταξάκην, πόσες φορές έχουν παραβεί αυτόν τον Κανόνα, θύματα, εκούσια, του απαισίου Οικουμενισμού; Και τι λόγον θα δώσουν στον Θεόν εν ημέρα κρίσεως ; Πως «συμμειγνύεται» ο Πατριάρχης μας και οι Μητροπολίται μας με τους αιρετικούς ; Και οι πρόγονοί μας ήταν κατηγορηματικοί: «Ην δε κακοίσι συμμίσγης, απολείς και τον εόντα νόον» (ΞΕΝ Απομν. 1.2.19). Και πολλοί διερωτώνται, «Έχει ιδιαίτερες σχέσεις ο Αρχιησουΐτης Φραγκίσκος με κάποιες κεφαλές της Ορθοδοξίας; Πολλά περίεργα συμβαίνουν».

Προσοχή, λοιπόν, σ’ αυτές τις παγίδες του Διαβόλου. Προστατεύσατε, Άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας το συγχυσμένο ποίμνιον του Χριστού μας. Και μη λησμονείτε ότι θα είναι πολύ αυστηροτέρα η κρίσις δι’ υμάς παρά δια τους εκτραπέντας, ως έλεγεν ο αείμνηστος Γέρων π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, διότι δεν τηρείται η μόνη ενδεδειγμένη Ορθόδοξος στάσις. Δηλαδή : Να επισημαίνεται πάντοτε ανυποχωρήτως και απεριστρόφως, ότι ημάρτησαν εις τον Χριστόν μας, Τον επρόδωσαν, έφυγαν από την ποίμνην Του και να γυρίσουν το ταχύτερον πίσω. Όχι άλλα λόγια η ανόητα καλοπιάσματα.

Η θεμελιουμένη εις τις περί κτιστών ενεργειών του Κυρίου μας εξοργιστική βλακεία περί vicarious Christi του «αλαθήτου» εκλαμβάνει τον Χριστόν μας ως βιομήχανον, που τον ώρισεν αντιπρόσωπόν Του; Πως ανέχεται κάθε Χριστιανός τέτοιαν ύβριν του Θεανθρώπου Κυρίου μας, που μας διαβεβαίωσε ότι είναι διαρκώς μεθ’ ημών εις τους αιώνας και ρυθμίζει, μόνος Αυτός, ου άνευ ουδέν έξεστι γενέσθαι, την συνόλην ζωήν μας στις έσχατες λεπτομέρειες με τις άκτιστες ενέργειές Του, «διότι θέλει πάντα ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν;

Με μεγίστη αυστηρότητα να επισημανθή εις τους παπικούς και προτεστάντας, ότι εξέκκλιναν και συνεπώς ηχρειώθησαν. Να μιμηθούν τον Άσωτον, να μετανοήσουν και να γυρίσουν πίσω. Τα περί ενώσεως των Εκκλησιών χωρίς μετάνοιαν των αποστατών, είναι αντίχριστος εφεύρεσις. Ανακατεύεται το καθαρό γάλα με «χαλασμένο»; Ακόμη και στο Σύνταγμά μας (αρ. 3 παραγρ. 1) γίνεται ρητώς λόγος ότι «Κεφαλή της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Ορθοδόξου Αποστολικής Εκκλησίας είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός». Είναι δυνατόν, άγιοι Προκαθήμενοι Αρχιερείς να δεχθούμε, ότι «εμερίσθη», ετμήθη σε δύο η τρία μέρη η Κεφαλή, δηλαδή ο Χριστός μας;

Ο Κύριος να μας φυλάξη από τόσο βαρύ αμάρτημα, όπως το διαπράττει ο Πάπας και οι λοιποί «Χριστιανοί». Ένα μόνο λόγον ειπέτε τους: Μετανοήστε ειλικρινά. Και επιστρέψετε. Πορεία δική μας προς την Ρώμη είναι ανεπίτρεπτη, διαβολική. Ο μακαριστός Γέρων Θεόκλητος ήτο κατηγορηματικά αρνητικός. Ποίαν Θεολογίαν σπουδάζουν εκεί οι Ορθόδοξοι, εν κοινωνία και ποικίλη συνεργασία με τους Ιησουίτες, ο κορυφαίος των οποίων Πάπας συμπροσεύχεται και εναγκαλίζεται με τον Πατριάρχη μας «εν φιλήματι Αγίω»; Πως ανταλλάσουν την έρημον του Αγίου Όρους, κορυφαίου «Αγιοτόκου Ορθοδόξου Πανεπιστημίου», με τα Παπικά κολλέγια; Ποίος εξ αυτών έφθασε την Αγιωσύνην των Αγιορειτών; Αυτοί υποχρεούνται, γονυκλινείς, «ιματισμένοι και σωφρονούντες», να επιστρέψουν. Είναι η μόνη λύσις κατά Χριστόν. Παν άλλο είναι έργον του Πονηρού. Μη οκνήσετε, λοιπόν, «στις σχέσεις Ορθοδοξίας με τις άλλες «εκκλησίες» (τρόπος του λέγειν) να ζητήσετε επιμόνως το κατά τον Κύριον: «Ίνα ώσιν εν». Αυτό και μόνο φθάνει, δια να δικαιώση αυτήν την Σύναξιν, ίνα δικαιούται να λέγεται Σύνοδος. Η προσευχή αυτή του Κυρίου μας να φωτίση και να οδηγήση τα βήματα των Ορθοδόξων. Καμμία Ένωσις «Εκκλησιών» δεν είναι νοητή Ορθοδόξως. Μόνον επιστροφή νοείται και επιβάλλεται και πρέπει να αξιούται ακλονήτως και ανοθεύτως. Άλλες «εκκλησίες δεν υπάρχουν. Μία είναι η Αγία, Καθολική και Αποστολική, δηλαδή η Ορθοδοξία. Γι’ αυτό αυτή η προσεχής Σύνοδος έπρεπε να θεωρηθεί Οικουμενική. Ως έχει καλλίτερα να μη πραγματοποιηθεί. Ακόμη και διότι πρέπει να λυθούν προηγουμένως τα υπό 1, 2 και 3 τιθέμενα ανωτέρω σοβαρότατα θέματα.

Εν πάση δε περιπτώσει η Ελληνική Εκκλησία, εκδηλούσα το συνοδεύον την υπόστασίν της διεκκλησιαστικόν της κύρος, οφείλει προ πάσης ενάρξεως της Συνδιασκέψεως να καταθέσει γραπτήν δήλωσιν ότι: Η συμμετοχή της τελεί υπό δύο Όρους: Πρώτον ότι από 1-9-2016 θα εφαρμοσθεί απαρεγκλίτως δι’ όλην την Ελληνικήν Επικράτειαν ο ΛΔ Αποστολικός Κανών. Δεύτερον ότι θα αποκατασταθή Κανονική και Νόμιμος Αποστολική διαδοχή εις την Αγίαν Πόλιν.

Εν Αθήναις τη 5/4/2016

Ασπαζόμενος μετά του προσήκοντος σεβασμού

την δεξιάν εκάστου και εκζητών τας ευχάς σας

Ορθόδοξος Τύπος