Πρὶν ἡ Εὐρώπη πεθάνει...

 Ἦταν καλλονή. Κόρη τοῦ Φοίνικα καὶ τῆς Τηλεφάσσας. Τὴν ἀπήγαγε ὁ Δίας ἐμφανιζόμενος ὡς ταῦρος καὶ ἀπέκτησε μαζί της τρία παιδιά: τὸν Μίνωα, τὸν Ραδάμανθυ καὶ τὸν Σαρπηδόνα.

       Αὐτὴ εἶναι ἡ Εὐρώπη. Ἡ Εὐρώπη τοῦ μύθου.

   Κάποτε ὁ μύθος ἔγινε ἱστορία, πρα­γματικότητα, ἀλήθεια. Τὴν Εὐρώπη, τὴ γηραιὰ Ἤπειρο, τὴν ἀγάπησε ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ὁ Χριστός. Τὸν ἀγάπησε καὶ Ἐκείνη. Τὴ βρῆκε γριά, τὴν ἔκανε καλλονή. Αἰῶνες κράτησε αὐτὸς ὁ δεσμός. Καὶ στὴ διάρκειά του ἡ Εὐρώπη γνώρισε τὴ μεγαλύτερή της δόξα. Ἔγινε ἡ χαρὰ τοῦ κόσμου, εὐεργέτησε πλῆθος ἐθνῶν καὶ λαῶν.

   Κάποια στιγμὴ ὁ σύνδεσμός της μὲ τὸν Χριστὸ ἄρχισε νὰ χαλαρώνει. Ἡ Εὐρώπη πῆρε τὰ μάτια της ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ ἄρχισε νὰ κρυφοκοιτάζει τὶς χαρές, τὴ δόξα καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς γῆς. Κι ὅσο ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τὸν Χριστό, τόσο κολλοῦσε στὴ γῆ, ὡσότου ἔγινε ἕνα μὲ αὐτήν.

   Ἔτσι ἡ Εὐρώπη κατάντησε σκιάχτρο. Αὐτὴ ποὺ κάποτε ἔλαμπε ἀπὸ ὀμορφιά, γέρασε πάλι ἄσχημα. Καὶ ἀπὸ εὐλογία ἔγινε κατάρα τοῦ κόσμου. Μέσα στὴν τρέλα τῆς ἀποστασίας της διέπραξε κάθε εἴδους ἀτιμία σὲ βάρος τῶν λαῶν τῆς γῆς. Δυὸ φορὲς τὸν περασμένο αἰώνα ἔπνιξε στὸ αἷμα τὸν πλανήτη.

   Τώρα πιὰ ἡ Εὐρώπη εἶναι χῶμα. Κινούμενο πτῶμα. Πτῶμα δίχως ψυχή. Ἡ ψυχὴ τῆς Εὐρώπης ἔχει ἀπὸ αἰῶνες πεθάνει. Τώρα πεθαίνει καὶ τὸ σῶμα της.

   Πεθαίνει ἡ Εὐρώπη; Ἡ Εὐρώπη σήμερα ἀποτελεῖ πόλο ἕλξεως γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Σήμερα ἔχει ἀποδυθεῖ στὸ πιὸ φιλόδοξο πείραμα τῆς ἱστορίας της. Βάζει στὴν ἄκρη τοὺς ἐθνικοὺς διχασμούς, σχηματίζει ἑνιαῖο σύνολο μὲ κοινὲς ἀρ­χές, κοινοὺς νόμους, πανίσχυρο κοινὸ νόμισμα καὶ ὁλοένα καὶ περισσότερο ἐνισχυόμενη ἑνιαία κεντρικὴ διοίκηση. Πῶς μπορεῖ αὐτὸς ὁ δυναμικὸς σχηματισμὸς νὰ πεθαίνει;

   Κι ὅμως, πεθαίνει.

   Αἰῶνες τώρα ὁ κακοήθης ὄγκος τοῦ Παπισμοῦ κατατρώγει τὰ σπλάχνα της. Κάποια στιγμὴ τὸ ἀπαίσιο καρκίνωμα ἔσπασε σὲ πλῆθος προτεσταντικὰ ὀγκίδια ποὺ προσέβαλαν ὅλα τὰ ζωτικά της ὄργανα. Νέκρωσαν τὰ νεφρά της, ἀχρήστευσαν τοὺς πνεύμονές της, χάλασαν τὴ σκέψη της.

    Δὲν τὴ βλέπετε;

   Οἱ νόμοι της δαιμονικοί, «νομιμοποι­οῦν» τὶς διαστροφές. Οἱ ἐπιθυμίες της αἰσχρές. Τὰ προστάγματά της πρόσ­τυχα. Οἱ πράξεις της κολασμένες. Ἡ ἐπιστήμη της ὑπηρετεῖ τὸ κακό, ἡ βιομηχανία της ἀπεργάζεται τὸν πόλεμο καὶ τὴν καταστροφή, οἱ θεσμοί της τὴν ὑποδούλωση τῶν ἀνθρώπων.

   Ὅταν ἐγκατέλειψε τὸν Χριστό, γέννησε μιὰ κόρη ποὺ τὴν ἐγκατέστησε στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἀτλαντικοῦ. Κι ἡ κόρη πῆρε τοὺς κακοὺς τρόπους τῆς διεφθαρμένης μάνας. Τώρα μάνα καὶ κόρη συν­αγωνίζονται στὸν ἴδιο δρόμο τοῦ κακοῦ, ἀπομυζώντας τὸν ἱδρώτα καὶ τὸ αἷμα τῶν δυστυχισμένων τοῦ κόσμου.

   Μέχρι πότε; Δὲν θὰ κρατήσει γιὰ πολὺ ἡ λύσσα τους. Ἤδη ἡ Εὐρώπη νιώθει νὰ μπήγονται στὶς σάρκες της τὰ δόν­τια τοῦ θανάτου. Ὀρδὲς ἀλλόθρησκων εἰσβάλλουν στὸ κορμί της, ἑτοιμάζουν τὸ τέλος της, ἀντάξιο τῆς ἀποστασίας της. Ἡ Εὐρώπη πεθαίνει.

   Δὲν ἀκοῦτε;

   Τί εἶναι αὐτὸς ὁ ἄγριος θόρυβος μέσα ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Εὐρώπης; Δὲν εἶναι οἱ μηχανὲς τῶν ἐργοστασίων της. Δὲν εἶναι ὁ ἦχος τῶν ἀεροπλάνων της. Δὲν εἶναι οἱ ἐκρήξεις τῶν ὅπλων καὶ τὸ τράνταγμα τῶν πολεμικῶν μηχανῶν της.

   Τί εἶναι;

   Εἶναι ὁ ἐπιθανάτιος ρόγχος της. Τὸ φριχτὸ ροχαλητὸ τοῦ ἐπερχόμενου τέλους της. Διότι ἡ Εὐρώπη πεθαίνει. Ἡ Εὐρώπη βρίσκεται σχεδὸν μέσα στὸν τάφο της. Σάπισε ἡ νεκρὴ ψυχή της. Βρίσκεται σὲ προχωρημένη ἀποσύνθεση τὸ πνεῦμα της. Ὄζει ἀπαίσια. Ἡ δυσωδία της πνίγει τὸν πλανήτη. Τώρα πιὰ ἡ Εὐρώπη φυτοζωεῖ. Βρίσκεται σὲ κῶμα πνευματικό. Ἡ Εὐρώπη ἀφήνει τὴν τελευταία πνοή της.

   Θὰ πεθάνει;

   Ἂς μὴν πεθάνει – δὲν πρέπει νὰ πεθάνει – ἡ Εὐρώπη!

   Πρὶν ἡ Εὐρώπη πεθάνει, ἂς γίνει τὸ θαῦμα!

   Στὸ ὄνομα τῶν ἁγίων Μαρτύρων ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τρέξτε νὰ ξυπνήσετε τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὸν θανατηφόρο πνευματικό της ὕπνο. Θυμηθεῖτε τὸ αἷμα της. Θυμηθεῖτε τὰ λιοντάρια, τὶς τίγρεις τῶν Μαρτύρων, τὰ σπασμένα τους κόκκαλα.

   Θυμηθεῖτε! Δῶστε της χέρι βοηθείας. Πρὶν ἡ Εὐρώπη πεθάνει γιὰ πάντα!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”