Ευάγγελος Στ. Πονηρός: Ποιοί απειλούν την πίστη και τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών μας;

Ποιοί απειλούν την πίστη και τα ανθρώπινα δικαιώματα

των παιδιών μας;

Ευάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ., Σχολικός σύμβουλος θεολόγων Πειραιώς, Δ΄ Αθηνών, Κυκλάδων

            Από την Ελληνική Επανάσταση μέχρι σήμερα το περιεχόμενο του σχολικού μαθήματος των θρησκευτικών είναι ορθόδοξο χριστιανικό. Πληροφοριακά μαθαίνουν οι μαθητές μας και στοιχεία για τις θρησκείες του κόσμου στη δευτέρα λυκείου. Τούτο συμβαίνει για τέσσερεις λόγους. Πρώτον, διότι η πλειοψηφία των μαθητών μας είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Δέυτερον, διότι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη αποτελεί ιστορία της Ελλάδος και των Ελλήνων εδώ και είκοσι αιώνες και είναι αδιάρρηκτα δεμένη με τη ζωή αυτού του λαού και αυτού του τόπου. Τρίτον, διότι η επιβίωση του λαού μας κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας εξασφαλίσθηκε μόνον μέσω της πίστεως αυτής, αφού αρκετοί Έλληνες μη αντέχοντας τα δεινά της δουλείας εξισλαμίζονταν και όποιος εξισλαμιζόταν ταυτοχρόνως εκτουρκιζόταν. Τέταρτον, διότι η ορθόδοξη πίστη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση, διότι όπως είπε ο αρχιστράτηγος του αγώνος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, «όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος»[1].

            Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε, τόσο για τη νομοθετική, όσο και για τη δικαστική κατοχύρωση του μαθήματος αυτού[2]. Όμως, για να μη μακρυγορήσουμε, θα περιορισθούμε εδώ στη συνταγματική κατοχύρωσή του.

Το ισχύον Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, άρθρο 16, παράγραφος 2, ορίζει: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.» Τό εν λόγῳ άρθρο είναι σαφέστατο, αναφέρει «ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης», δεν αναφέρει «δημιουργία», πολύ δε περισσότερο δεν αναφέρει και δεν είναι δυνατόν να αναφέρει «παραποίηση», «στρέβλωση» ή «βιασμό» της συνειδήσεως. Τόσο η εθνική, όσο και η θρησκευτική συνείδηση υπάρχουν ήδη στο παιδί, είναι ήδη Έλληνας και το γνωρίζει, είναι ήδη χριστιανός ορθόδοξος και το γνωρίζει και η βάσει του Συντάγματος κρατική παιδεία, αποσκοπεί να αναπτύξει την συνείδησή του αυτή, δεν την δημιουργεί. Επομένως, δεν είναι δυνατόν ο Έλληνας να διαπαιδαγωγείται από το κράτος ώστε να αναπτύξει π.χ. βραζιλιανή ή κινεζική εθνική συνείδηση, την οποία δεν έχει. Δεν είναι δυνατόν ο χριστιανός ορθόδοξος να διαπαιδαγωγείται, έτσι ώστε να αναπτύξει βουδδιστική ή ινδουιστική θρησκευτική συνείδηση, τήν οποίαν επίσης δεν έχει, ούτε να επιχειρείται νάρκωση, στρέβλωση ή πλήρης σύγχυση της θρησκευτικής του συνειδήσεως μέσω απαγορεύσεως, συρρικνώσεως ή νοθεύσεως του ορθοδόξου χριστιανικού μαθήματος και αντικαταστάσεώς του από πολυθρησκειακό, θρησκειολογικό ή οποιοδήποτε άλλο άσχετο με την θρησκευτική του συνείδηση.

            Πρέπει επίσης νά τονίσουμε, ότι το άρθρο 13 του Συντάγματος ορίζει, ότι «η ελευθερία της θρησκευτικης συνείδησης είναι απαραβίαστη». Επομένως κανένας δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει σε χριστιανούς ορθοδόξους παιδεία αντίθετη προς τή θρησκευτική τους συνείδηση[3], διότι κατ΄ αυτόν τον τρόπο παραβιάζει την ελευθερία της.

            Κατά ατυχή τρόπο όμως τα τελευταία χρόνια επιχειρείται αντικατάσταση του ορθοδόξου χριστιανικού μαθήματος με μάθημα πολυθρησκειακό, βασισμένο σε προγράμματα σπουδών, τα οποία περιλαμβάνουν σε κάθε μάθημα πληθώρα θρησκευμάτων, χωρίς την παραμικρή ιστορική σειρά, έχοντας αποκλείσει από την ύλη πολλά ορθόδοξα χριστιανικά θέματα, τα οποία τα παιδιά των ορθοδόξων χριστιανών διδάσκονταν επί σειρά ετών. Πλήθος σοβαρών σφαλμάτων, θεολογικών, ιστορικών, παιδαγωγικών, γλωσσικών διακρίνουν τα προγράμματα αυτά, τα οποία εκδόθηκαν για μεν το γυμνάσιο το 2011 και με επουσιώδεις τροποποιήσεις επανεκδόθηκαν το 2014, για δε το λύκειο το 2015.

Αρνητική είναι ως προς τα προγράμματα αυτά με δύο πρόσφατες αποφάσεις της η Εκκλησία της Ελλάδος. Η δε Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, η οποία εκπροσωπεί τον κλάδο των θεολόγων[4], διότι έχει ως μέλη την συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων θεολόγων, έχει απορρίψει τα προγράμματα αυτά αποφαινόμενη με τεκμηριωμένες επιστημονικές μελέτες, οι οποίες έχουν συγκεντρωθεί σε τρεις ογκώδεις τόμους, οι οποίοι αριθμούν πεντακόσιες σελίδες ο καθένας. Επίσης επτά συνέδρια και ημερίδες έχουν καταδικάσει τα προγράμματα αυτά. Αρνητικές κριτικές έχουν λάβει ακόμη και από τους λίγους καθηγητές, οι οποίοι τα εφάρμοσαν πιλοτικά. Θετικές κριτικές έχουν λάβει τα προγράμματα αυτά μόνο από τους δημιουργούς τους, οι οποίοι δεν φαίνονται να πτοούνται από την απόρριψη από μέρους του κλάδου των θεολόγων και του πληρώματος της Εκκλησίας.

Τυχόν επιβολή στους ορθοδόξους χριστιανούς τέτοιου μαθήματος, ή οποιουδήποτε άλλου μη ορθοδόξου χριστιανικού θα είχε ως συνέπεια αφ΄ ενός μαζικές απαλλαγές από το μάθημα αυτό και αφ΄ ετέρου μαζικές προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

            Ο αφελής ισχυρισμός ότι εάν το ορθόδοξο χριστιανικό μάθημα αντικατασταθεί από πολυθρησκειακό, τότε το μάθημα αυτό θα είναι υποχρεωτικό για όλους, είναι πέρα για πέρα αναληθής. Το πολυθρησκειακό μάθημα δεν θα είναι υποχρεωτικό για κανέναν. Δεν θα είναι υποχρεωτικό για τους αλλοθρήσκους, διότι οι αλλόθρησκοι σε καμμία περίπτωση δεν ενδιαφέρονται για ένα αλλοπρόσαλλο αξεδιάλυτο πολυθρησκειακό κουβάρι, αλλά θέλουν μάθημα για τη δική τους πίστη και εφ΄ όσον δεν το έχουν, θα εξακολουθήσουν να απαλλάσσονται τόσο από το πολυθρησκειακό, όσο και από το ορθόδοξο χριστιανικό. Πολύ δε περισσότερο δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να είναι υποχρεωτικό το αλλοπρόσαλλο αυτό μάθημα για τους ορθοδόξους χριστιανούς, εφ΄ όσον θα είχε παύσει πλέον να είναι ορθόδοξο χριστιανικό. Θα απαλλάσσονταν οπωσδήποτε. Το πολυθρησκειακό μείγμα θα έφερνε το τέλος του μαθήματος θρησκευτικών στην Ελλάδα και την ανεργία στον κλάδο των θεολόγων.

Τα έχουμε γράψει πολλές φορές αυτά, τα έχουμε υποστηρίξει και σε τηλεοπτικές εκπομπές, τα έχουμε επίσης διατυπώσει και σε δημόσιες συζητήσεις καί συνέδρια, αλλά ατυχώς οι υποστηρικτές του πολυθρησκειακού κουβαριού δεν φαίνονται να πτοούνται. Συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις ίδιες ανακρίβειες ακολουθώντας την τακτική «οὐ μέ πείσῃς κἄν μέ πείσῃς». Εφ΄ όσον λοιπόν οι υποστηρικτές των προγραμμάτων της συγχύσεως δεν υποχωρούν, θα συνεχίσουμε να επαναλαμβάνουμε τις ως άνω αλήθειες ακόμη και αν κινδυνεύουμε να γίνουμε κουραστικοί.

            Κατά τον πλέον αναίσχυντο τρόπο απαιτούν κάποιοι άλλοι, μετρημένοι στα δάκτυλα, πλην όμως απίστευτα θορυβώδεις, την απαγόρευση της πρωινής προσευχής των παιδιών μας, τήν απαγόρευση του εκκλησιασμού τους, καθώς και την απαγόρευση της εισόδου των πνευματικών μας στα σχολεία.

Ανέκαθεν όποιος επιχειρεί να απαγορεύσει τα ανθρώπινα δικαιώματα του άλλου χρησιμοποιεί προπαγανδιστικά τεχνάσματα. Απαράβατος κανόνας για κάθε προπαγανδιστή είναι η συκοφαντία. Πρέπει ο προπαγανδιστής να συκοφαντήσει τον αθώο  αντίπαλο, τον οποίο θέλει να εκμηδενίσει ή την ευγενή ιδέα την οποία θέλει να εξουδετερώσει, ώστε να επιβάλει τα σκοτεινά του σχέδια.

Σύμφωνα με τόν κανόνα αυτόν έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ένας βρώμικος συκοφαντικός προπαγανδιστικός χαρακτηρισμός εις βάρος της πρωινής προσευχής και του εκκλησιασμού των παιδιών μας: ο χαρακτηρισμός τους ως «υποχρεωτικών». Έτσι δίνεται η ψευδής εντύπωση, ότι η προσευχή και ο εκκλησιασμός επιβάλλονται στα χριστιανόπουλα έξωθεν!!! Ας μάθουν λοιπόν οι προπαγανδιστές της απαγορεύσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των παιδιών μας, ότι η προσευχή και ο εκκλησιασμός δεν επιβάλλονται στον χριστιανό από τρίτους, αλλά από την ίδια του την πίστη, από τη συνείδησή του την ίδια. Κι ας αφήσουν πλέον τα σαθρά προπαγανδιστικά τεχνάσματα, διότι δεν πείθουν κανέναν με αυτά.

Αντισυνταγματική λοιπόν κρίνεται κατά τα άρθρα 16 και 13 του Συντάγματος και τυχόν απαγόρευση εισόδου των ορθοδόξων κληρικών στα σχολεία της Ελληνικής Δημοκρατίας προς εξομολόγηση των μαθητών ή προς πραγματοποίηση ποιμαντικής επισκέψεως, όπως και τυχόν απαγόρευση της πρωινής προσευχής ή του εκκλησιασμού των ορθοδόξων χριστιανών μαθητών, διότι τέτοιου είδους απαγορεύσεις παραβιάζουν την ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως των ορθοδόξων χριστιανών μαθητών και περιορίζουν την ανάπτυξή της. Και ερωτούμε εν τέλει: πώς είναι δυνατόν να επιτρέπεται εξομολόγηση στις φυλακές και να απαγορεύεται στα σχολεία;

            Ας δούμε όμως και από πού ξεκινούν αυτού του είδους οι απαγορεύσεις: Στις 23 Μαρτίου 1964 με την εγκύκλιο 410/16 η Τουρκική Δημοκρατία απαγορεύει στα ελληνικά σχολεία της επικράτειάς της την πρωινή προσευχή. Με την ίδια εγκύκλιο απαγορεύει την είσοδο των κληρικών στά σχολεία αυτά καθώς και την διδασκαλία από αὐτούς του μαθήματος των θρησκευτικών[5]. Όσο για τον εκκλησιασμό, ποτέ δεν είχαν τα σχολεία αυτά επίσημα και νόμιμα το δικαίωμα αυτό. Κι όσες φορές συνέβαινε να εκκλησιασθούν ελληνικά σχολεία, συνέβαινε με κίνδυνο να αντιμετωπίσουν οι εκπαιδευτικοί σύλληψη και ποινή φυλακίσεως.

            Να λοιπόν από πού ξεκινούν αυτού του είδους οι απαγορεύσεις. Οφείλονται σε καθαρά τουρκικές πρωτοβουλίες. Θα περάσουν λοιπόν τουρκικοί νόμοι και τουρκικές απαγορεύσεις στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα, όπου οι πρόγονοί μας έχυσαν αφειδώς το αίμα τους για να έχουν τα παιδιά μας τό δικαίωμα να προσεύχονται στα σχολεία τους; Στην Ελλάδα, όπου κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας ο λαός μας ποτέ δεν ξέχασε να προσεύχεται, και ὅπως τονίζει ο αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «τόν έναν έκοπταν, ο άλλος τον σταυρόν του έκαμε». Όποιος λοιπόν επιχειρεί νά βλάψει τα παιδιά μας, πρέπει να γνωρίζει ότι θα αντιμετωπίσει τον ανυποχώρητο αγώνα μας.

---

[1] Όπως και ο ναύαρχος Μιαούλης, ξεκινούσε πάντα τις ναυμαχίες του προτρέποντας τους ναύτες του με τα εξής λόγια: «με τη βοήθεια του σταυρού επιτεθήτε». Ο δε στρατηγός Μακρυγιάννης, όταν ο Γάλλος ναύαρχος Ντε Ριγκνύ του είπε ότι ήταν αδύνατες οι θέσεις στους Μύλους της Λέρνης, τις οποίες ετοιμαζόταν να υπερασπισθεί έναντι του Ιμπραήμ, εκείνος του απάντησε «είναι αδύνατες οι θέσεις κι' εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός όπου μας προστατεύει». Ακόμη πρέπει να τονίσουμε, ότι όλα τα λάβαρα της επαναστάσεως, τόσο το κυανόλευκο, από το οποίο προήλθε η σημερινή σημαία της Ελλάδος, όσο και οποιοδήποτε άλλο, είχαν χριστιανικό χαρακτήρα, ο οποίος συνήθως δηλωνόταν με τον σταυρό ή σε ορισμένες περιπτώσεις με την εικόνα κάποιου αγίου.  

[2] Βλ. εκτενή ανάλυσή μας στο βιβλίο «Ευάγγελος Στ. Πονηρός, Ορθόδοξη χριστιανική παιδεία και ελληνικό σχολείο, έκδ. Πελασγός, Ἰω. Γιαννάκενας, Aθήνα 2013».

[3] Αποτέλεσε το πλέον αισχρό τραγελαφικό ιστορικό παράδοξο, το γεγονός ότι υπήρξαν στη δημοκρατική Ελλάδα άτομα, τα οποία επικαλούμενα το άρθρο αυτό επιχείρησαν να προκαλέσουν απαγόρευση του ορθοδόξου μαθήματος θρησκευτικών!!!! Δηλαδή επικαλούνταν ένα άρθρο του Συντάγματος προκειμένου να επιτύχουν την πλήρη παραβίασή του!!!! Όμως το εγχείρημα έπεσε στο κενό, διότι προσέκρουσε τόσο στην αντίσταση του ελληνικού λαού, όσο και στην απόρριψη της νομοθετικής εξουσίας και των δικαστικών αρχών της Ελληνικής Δημοκρατίας.

[4] Τον οποίο κλάδο δεν μπορεί να εκπροσωπεί σύλλογος με ελάχιστες δεκάδες μελών. Αν μάλιστα ο σύλλογος αυτός έχει σκοπούς αντίθετους προς την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, η οποία λειτουργεί με εγκεκριμμένο από το Πρωτοδικείο καταστατικό από το 1951, τότε ο σύλλογος αυτός κινδυνεύει να υποστεί την νόμιμη διαδικασία της τριτανακοπής.

[5] Η συνθήκη της Λωζάνης, Το πλήρες κείμενο, Προσθήκες – Ερμηνευτικοί νόμοι, Οι τουρκικές παραβιάσεις από το 1923 μέχρι σήμερα, Λέσχη των νέων Ελλήνων, Εκδ. Παπαζήση, Αθήνα (1990), σ. 160.