Ε΄ Κυριακή Νηστειών - «Ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος»

Απόστολος : `Εβρ. θ'11 - 14

Ευαγγέλιον: Μαρκ ι΄ 32 - 45

«Ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος»

     Ο εγωκεντρικός και ατομικιστικός μας χαρακτήρας, αναδεικνύεται στην καθημερινή πρακτική, τις συνήθειες και τις σχέσεις μας. Οι σκέψεις, οι λόγοι και οι πράξεις μας, καθοδηγούνται από την ενδιάθετη επιθυμία και τάση μας, να αναδειχθούμε απέναντι των άλλων. Προγραμματισμένη είναι η προσπάθειά μας, αγαπητοί μου αδελφοί, να επιβάλουμε τη γνώμη μας, να γίνει το θέλημα μας. Συνήθως φροντίζουμε πεισματικά ή και κάποτε εκβιαστικά να πετύχουμε το στόχο μας, αδιαφορώντας αν ενοχλούμε, καταπιέζουμε ή και βλάπτουμε τους άλλους. Η τακτική αυτή δημιουργεί αυταρχικούς και αντικοινωνικούς χαρακτήρες, δυσάρεστους στους γύρω τους, όταν μάλιστα συγκρούονται συμφέροντα και επιθυμίες. Δύσκολα, λόγω και του εγωισμού μας, φυσικά, αποδεχόμαστε την υπεροχή του άλλου. 

Πολύ περισσότερο, δεν τον ανεχόμαστε, αν η υπεροχή του είναι πραγματική. Αυτός ο εγωκεντρισμός, προκαλεί συγκρούσεις και διαμάχες. Οι όχι ευχάριστες συνέπειες θα επιβαρύνουν τελικά και τις δύο πλευρές. Βέβαια πολύ δύσκολα δεχόμαστε να υποχωρήσουμε ή να συμβιβαστούμε. Ακόμη δυσκολότερα μπορεί να αποδεχτούμε την πραγματική υπεροχή άλλου και να ταπεινωθούμε. Απαιτείται αγώνας. Αγώνας δύσκολος. Πρέπει να πολεμήσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας! Χρειάζεται προσευχή για να λάβουμε τη βοήθεια του Θεού. Και ιδιαίτερα στην περίοδο των νηστειών, τακτική συμμετοχή και στα άγια μυστήρια για την ενίσχυση του αγώνα μας. Γιατί «το αίμα του Χριστού, καθαριεί την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι». Γιατί το αίμα του Χριστού θα καθαρίσει την συνείδησή μας από αμαρτωλά έργα και σκέψεις, για να λατρεύουμε τον ζώντα Θεόν.

    Αδύνατοι άνθρωποι είμαστε, αμαρτωλοί. Δυσκολευόμαστε, χωρίς τη θεία βοήθεια, να αποδεχτούμε το πολύ απλό: Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι όμοιοι, δεν έχουν όλοι, τις ίδιες ικανότητες. Ασφαλώς πολλοί είναι καλύτεροι από εμάς, όπως και άλλοι είναι κατώτεροι. Εκείνο που οπωσδήποτε πρέπει να μετρά στις κρίσεις μας δεν είναι η θέση, η εξουσία ή ο πλούτος του άλλου, αλλά η πνευματική αξία. Και ενώπιον του Θεού, αυτό που μετρά είναι ο σκληρός αγώνας για την κατάκτηση της αρετής, η τήρηση των εντολών Του.

     Όταν λοιπόν, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, περιγράφεται η σκηνή της απαίτησης των δύο αδελφών μαθητών για τις πρωτοκαθεδρίες, και τις εκ δεξιών και αριστερών θέσεις, προσφέρει ο Κύριος τις βασικές ηθικές αλλά και κοινωνικές αρχές. Οι θέσεις και πρωτοκαθεδρίες, δεν χαρίζονται. Είναι αποτέλεσμα και η εκτίμηση της αγωνιστικής προσπάθειας και της θείας δωρεάς. Συνεπής επιβράβευση! Η διατήρηση της κοινωνικής εκτίμησης αποτελεί στόχο που με πολύ κόπο και θυσίες επιτυγχάνεται. Και σε τελική ανάλυση υπεισέρχεται ως καθοριστικός παράγων και ο Θεός. Καθορίζει και τον κανόνα: «Ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος»

     Όποιος από σας, λέγει ο Κύριος, θα ήθελε να καταλάβει την πρώτη θέση, θα πρέπει να είναι υπηρέτης όλων. Και αμέσως προσθέτει ο Κύριος το προσωπικό Του παράδειγμα. «Και γαρ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Γιατί «ο υιός του ανθρώπου», ο Κύριος μας, δεν έγινε άνθρωπος και δεν ήλθε στον κόσμο για να Τον υπηρετούν, αλλά για να μας υπηρετεί. Να μας φροντίζει με την αγάπη Του. Να θυσιάσει και την ζωή Του ακόμη, πληρώνοντας με αυτήν τα λύτρα για την απολύτρωση, τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους.

     Το μεγαλείο της χριστιανικής θρησκείας, αγαπητοί μου, με ουσιαστικό στοιχείο και χαρακτηριστικό την αγάπη, είναι η διακονία. Αυτή μας δίδαξε ο ίδιος ο Κύριος. Αυτή προβάλλει σαν συνεπής απαίτηση, προκειμένου να φτάσουμε στην ηθική και πνευματική τελείωση. Η διακονία, δηλαδή η βοήθεια και εξυπηρέτηση όλων εκείνων που έχουν ανάγκη, σαν ουσιαστική έκφραση άδολης αγάπης. Η εξυπηρέτηση, με πολλή ταπεινοφροσύνη. Η βοήθεια με πολλή διακριτικότητα. Η συμπαράσταση χωρίς επίδειξη. Η αυταπάρνηση και στέρηση ακόμη, για χάρη του αδύνατου πλησίον μας. Τελικά η απόδειξη, με έργα αγάπης, στον καθένα που έχει οποιαδήποτε ανάγκη χωρίς διάκριση και περιορισμούς. Αυτή είναι η χριστιανική διακονία που μας δίδαξε ο Κύριος με την θυσία Του. Με αυτή την υπερφυσική διακονία, μάς χάρισε την δυνατότητα της απολύτρωσης από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου. Και μη νομίσει οποιοσδήποτε από εμάς, ότι δεν έχουμε κάποια ανάγκη, μικρή ή μεγάλη, υλική ή πνευματική. Όλοι είμαστε αδύνατοι. Όλοι έχουμε ανάγκες. Αλλά και όλοι έχουμε την δυνατότητα μικρή ή μεγάλη, να προσφέρουμε κάποιου είδους, μικρή ή μεγάλη, σημαντική ή ασήμαντη βοήθεια και εξυπηρέτηση.

    Υπάρχουν ωστόσο και «οι δοκούντες άρχειν των εθνών», αυτοί που κυβερνούν τα έθνη. Θα λέγαμε γενικά οι άρχοντες. Και εξειδικεύοντας, θα απαριθμούσαμε τους προϊσταμένους μας, στη δουλειά που εργαζόμαστε, ή εκείνους που εργάζονται στις δημόσιες υπηρεσίες. Όλοι αυτοί είναι ταγμένοι, είμαστε ταγμένοι να υπηρετούν και να υπηρετούμε την ανάγκη του πλησίον μας. Κι όταν διαπνεόμαστε από την χριστιανική μας πίστη, φροντίζουμε να είμαστε ειλικρινείς και έντιμοι υπηρέτες των αιτήσεων τους, τηρώντας τον κανόνα που θέτει ο Κύριος μας. «’Εσται πάντων δούλος». Βοηθά και εξυπηρετεί όλους, με ειλικρίνεια και αμερόληπτα. Αποτελεί αυτό την μεγαλύτερη απόδειξη της μίμησης του Χριστού. Είναι η έμπρακτη απόδειξη της πρώτης και μεγάλης εντολής, της αγάπης. Το βαρύτιμο εισιτήριο για τη βασιλεία του Θεού.

Δ.Γ.Σ.