Κυριακή ΙΖ΄Ματθαίου - Περί προσευχής

Απόστολος: Β´ Κορ. στ 16 – ζ´ 1

Ευαγγέλιον: Ματθ. ιε´ 21 – 28

Ήχος: δ´ .– Εωθινόν: Δ

Περί προσευχής

«Η δε ελθούσα προσεκύνησεν αυτώ λέγουσα, Κύριε, βοήθει μοι»

Α´

Είναι αναγκαιοτάτη η προσευχή. Το βλέπομεν εις το πρόσωπον της Χαναναίας. Η ειδωλολάτρις αυτή ηναγκάσθη να καταφύγη εις τον Χριστόν και να τον παρακαλέση επιμόνως, διότι είχε μεγάλο βάσανον εις το σπίτι της. Εδαιμονίζετο η θυγάτηρ της. Φαντασθήτε τον πόνον της να βλέπη το παιδί της, το σπλάγχνο της, να το πετά ο σατανάς κάτω και να το βασανίζη. Δεν μπορεί κανείς, κανείς να την βοηθήση. Μόνον ο Χριστός μπορεί να την βοηθήση και εις Αυτόν καταφεύγει και τον παρακαλεί. «Κύριε, του λέγει, ελέησόν με. Κύριε, βοήθει μοι».

Όπως η Χαναναία έτσι και εμείς είναι ανάγκη να καταφεύγωμεν εις τον Θεόν. Διότι έτσι και εμάς μας περιβάλλουν ανάγκες πολλές και διάφορες. Και εμάς μας ζώνουν τόσες στενοχώριες, φτώχειες, πείνες και δυστυχίες. Και μας κυνηγά ο θάνατος και απειλεί να μας κόψη το νήμα της ζωής μας από στιγμής εις στιγμήν. Και εμείς έχομεν ανάγκας σωματικάς, ανάγκας ψυχικάς. Και εμείς έχομεν ανάγκην να μας φωτίση ο Θεός, να μας ελεήση ο Θεός.

Και αυτάς τας ανάγκας, εάν δεν είχαμε, ανάγκην της προσευχής θα είχαμε. Διότι ανήκομεν εις τον ουράνιον, τον πνευματικόν κόσμον, «Ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει». Ανήκομεν εις την οικογένειαν του Θεού. Είμεθα «οικείοι του Θεού». Κάθε οικογένεια δεν έχει ζητήματα να συζητήση; Πόσα δεν έχομε να πούμε! Διατί εμείς εις την οικογένειαν αυτήν να μένωμε βωβοί και άλαλοι; Ποία θλίψις δε εις την οικογένειαν, όταν ένα παιδί και πολύ περισσότερο περισσότερα, δεν μιλούν. Ημπορεί ποτέ το παιδί εις το σπίτι να μη μιλήση, να μη συζητήση με τον πατέρα, την μητέρα, τα αδέλφια; Ημπορεί και ο χριστιανός να μη προσευχηθή εις τον Θεόν Πατέρα, τον Χριστόν, την Παναγία, τους Αγίους, τους Αγγέλους;

Πολύ περισσότερον είναι ανάγκη να προσευχώμεθα, διότι ευρισκόμεθα μακράν της οικογενείας μας αυτής εις τον αφιλόξενον αυτόν κόσμον, διεξάγοντες ένα πόλεμον άνευ προηγουμένου. Όπως ένα παιδί, που βρίσκεται εις το μέτωπον και πολεμάει, λαχταρά πότε να επικοινωνήση με το σπίτι του και τους ιδικούς του και χρησιμοποιεί τηλέφωνα, επιστολές, σήματα κ.λπ., έτσι και ο χριστιανός, που ευρίσκεται μακρυά εις αυτόν τον κόσμο και διεξάγει λυσσώδη πόλεμον, με την προσευχή θα επικοινωνήση με τον Θεόν, τον Πατέρα του. Η προσευχή είναι το τηλέφωνον. Με αυτήν συνομιλούμε με τον Θεόν και τον Πνευματικόν κόσμον. Εις αυτήν δεν βλέπομεν μεν τον Θεόν, με τον οποίον συνομιλούμε, μας ακούει όμως αυτός και μας απαντά δίδοντας ο,τι του ζητήσωμεν.

Διακόπτεται η προσευχή; Νεκρούται ο χριστιανός. Η προσευχή είναι κατ᾽ ευθείαν ανάλογος της ψυχικής υγείας και προόδου του ανθρώπου. Είναι το θερμόμετρον, που δείχνει τον ζήλον και την υγείαν. Ανάγκη λοιπόν απόλυτος η προσευχή.

Β´

Έχει εμπόδια, όμως, τα οποία πρέπει να υπερπηδώνται.

Τον κόπον πρώτον. Η Χαναναία, μόλις επληροφορήθη που ευρίσκετο ο Κύριος, εξήλθεν εκ των ορίων της πατρίδος της και έτρεξε προς Αυτόν, να τον παρακαλέση. Δεν υπελόγισε τον δρόμον και τον κόπον. Ούτε ανέβαλε.

Μήπως ο Κύριος, που ήταν και άνθρωπος, σαν και μας, δεν ήταν κουρασμένος μετά την διατροφήν των πεντακισχιλίων; Και όμως «ανήλθεν εις το όρος και ην εκεί διανυκτερεύων εν τη προσευχή». Ο Δαβίδ ο βασιλεύς, ο πολυάσχολος κυβερνήτης του Ισραήλ, με την πολυμελεστάτην εκείνην οικογένειαν, δεν εκουράζετο; Και όμως επτά φορές την ημέρα προσηύχετο. «Επτάκις της ημέρας ήνεσά σε», λέγει.

Λέγεις ότι είσαι κουρασμένος και δεν μπορείς να προσευχηθής. Και εγώ σε ερωτώ: Αν το βράδυ, που είσαι κουρασμένος και δυσκολεύεσαι να προσευχηθής, έλθη φίλος η αγαπητόν πρόσωπον, δεν κάθησαι ώρες ολόκληρες και συζητείς και μπορεί να διανυκτερεύσητε εις την συζήτησιν; Αχ! Χριστιανοί μου, δεν γλυκαθήκαμε από την προσευχήν. Όποιος γλυκάθηκε δεν εμποδίζεται από τον κόπο.

Ούτε και από τα εμπόδια των άλλων εμποδίζεται. Διότι δυστυχώς παρεμβάλλουν εμπόδια οι άλλοι και οι δικοί μας πολλάκις. Μη αμφιβάλλετε ότι την Χαναναίαν την ημπόδισαν να υπάγη εις τον Χριστόν οι ομοεθνείς της, οι ειδωλολάτραι.

Εμπόδιον άλλο δι᾽ εμάς είναι ο σατανάς. Ο σατανάς, ο οποίος επείραζε την κόρην της Χαναναίας, ο ίδιος και εμάς μας εμποδίζει. Πόσα δεν μας σφυρίζει εις το αυτί! Πόσες φορές μας απογοητεύει με την σκέψιν ότι είμεθα αμαρτωλοί και δεν μας ακούει ο Θεός! Εκείνη την ώρα της προσευχής μας φέρει ύπνον, τεμπελιά, χασμουρητό.

Ο σατανάς κατά την ώραν της προσευχής επιτίθεται λυσσωδώς. Και ξεύρετε διατί; Διότι βλέπει αυτός καλλίτερα από εμάς την ωφέλειαν, που λαμβάνομεν εκ της προσευχής. Δια της προσευχής παίρνομεν όπλα, δια να τον πολεμήσωμεν. Όπως δε ο εχθρός όλα τα πυρά του τα συγκεντρώνει και κτυπά τους κόμβους των συγκοινωνιών, δια να παρακωλύη τον ανεφοδιασμόν, ούτω και ο σατανάς ως έμπειρος στρατηγός εις την προσευχήν επιτίθεται λυσσωδώς. Δι᾽ αυτό όμως πρέπει να γνωρίζωμε.

Γ´

Πως πρέπει να προσευχώμεθα. Με ησυχίαν. Χρειάζεται να εκλέγωμεν ήσυχον μέρος δια την προσευχήν. Θα κλεισθής εις το δωμάτιόν σου και θα ανοίξης την καρδιάν σου εις τον Θεόν «Συ δε, όταν προσ­εύχη, συνέστησεν ο Κύριος, είσελθε εις το ταμιείόν σου, και κλείσας την θύραν σου, πρόσευξαι τω Πατρί σου, τω εν τω κρυπτώ».

Μπορούμε όμως και εις πάντα χώρον και χρόνον να προσευχώμεθα, εφ᾽ όσον ο Θεός είναι πανταχού παρών και τόσον καταδεκτικός, ώστε να μας ακούη «εν παντί καιρώ και τόπω». Η Χαναναία τον παρεκάλεσεν εις τον δρόμον του που εβάδιζε. Μπορείς επομένως και εις το λεωφορείον, εις το τραίνον, εις το πλοίον, εις το καφενείον, εις το γραφείον, εις τον δρόμον ν᾽ ανυψώσης τον ασύρματον της προσευχής και να επικοινωνήσης με τον ουράνιον κόσμον. Θα προσεύχεσαι εν ανάγκη και καθήμενος. Μπορείς φανερά. Μπορείς και κρυφά ν᾽ ανυψώνης τον νου σου, χωρίς να σε αντιλαμβάνεται κανείς. Μπορείς με καθιερωμένες προσευχές. Μπορείς και με αυτοσχέδιες.

Μπορείς μόνος σου. Μπορείς και με άλλους. Με άλλους εις την εκκλησία. Με την οικογένεια εις το σπίτι. Αυτή συνδέει τα μέλη προς άλληλα και την οικογένειαν με τον Θεόν. Αυτή συγκρατεί τα παιδιά.

Συνηθισμένοι δε από εδώ, όταν απέλθωμεν εκεί θα εισέλθωμεν εις την ομήγυριν των ανωτέρων πνευμάτων, δια να τον λατρεύωμεν μαζύ με αυτά ακαταπαύστως, διότι είναι ο προορισμός παντός ανωτέρου πνεύματος και εις αυτό έγκειται η μακαριότης.

†Αρχ/της Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, «Τα Μυστικά της Ευτυχίας»

Ορθόδοξος Τύπος,12/02/2016