Η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς στη συγγραφή βιβλίων Ιστορίας

Η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς στη συγγραφή βιβλίων Ιστορίας

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Μετά το προχθεσινό άρθρο για την απόπειρα ρεβάνς του ιστορικού αναθεωρητισμού, η οποία επιχειρείται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αξίζει να αναφερθούμε και στην ισχύ που απολάμβανε η συγγραφική ομάδα του βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού μέχρι τη στιγμή των αντιδράσεων του Αντίβαρου και την τελική απόσυρση του εγχειριδίου περίπου  ένα χρόνο μετά.

Η κυρία Μαρία Ρεπούση έκανε το διδακτορικό της την ίδια περίοδο με την φίλη της κ. Α. Λεωντσίνη-Γλυκοφρύδη. Αργότερα, προσελήφθη από τον σύζυγο της φίλης της, καθηγητή της Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Γ. Λεωντσίνη. Κατόπιν, αμφότερες κατέκτησαν τις πρώτες τους θέσεις ΔΕΠ στα πανεπιστήμια Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Δεν τελείωσε όμως εκεί η συνεργασία τους. Το 2003, ο υπουργός Παιδείας κ. Πέτρος Ευθυμίου διόρισε ως επικεφαλής των τριών κριτών του διαγωνισμού για την ανάθεση της συγγραφής του βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, την κυρία Λεωντσίνη. Τον διαγωνισμό κέρδισε, όπως όλοι γνωρίζουμε, η Μαρία Ρεπούση.

Ο Πέτρος Ευθυμίου πριν υπουργοποιηθεί αρθρογραφούσε στο Βήμα του ΔΟΛ. Στον ίδιο όμιλο ανήκει και ο εκδοτικός οίκος «Ελληνικά Γράμματα», ο οποίος ανέλαβε την έκδοση του εγχειριδίου, αλλά και των βοηθημάτων του βιβλίου, από την ομάδα που έχασε τον διαγωνισμό. Όταν, κατά το 2004 ο αρμόδιος αξιολογητής του εγχειριδίου από την πλευρά του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ. Παπαγρηγορίου διαφώνισε με την αρχική αξιολόγηση της κας. Λεωντσίνη βάσει των δειγμάτων γραφής, λέγοντας ότι «αποκλίνει σημαντικά από τα περιεχόμενα, τους στόχους και τις προδιαγραφές του Αναλυτικού Προγράμματος» και αναπέμποντας το υλικό στην συγγραφική ομάδα για διορθώσεις, πώς αντιδρά η Μαρία Ρεπούση;

[Το Αντίβαρο παρουσίασε από τότε ολόκληρη την αλληλογραφία της συγγραφέως με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τις αρχικές παρατηρήσεις και τις απαντήσεις]

Γράφει άρθρο στα Νέα (14 Σεπτεμβρίου 2014), δηλαδή στην έτερη εφημερίδα του ιδίου συγκροτήματος και επιχειρεί να εκφοβίσει τον αξιολογητή του έργου της. Τον κατηγορεί ευθέως ότι οι διορθώσεις που της προτείνει «αντίκεινται στη λογική του δείγματος γραφής», τα οποία είχε υποβάλλει για την ανάληψη του έργου, το οποίο και έκρινε θειτκά η φίλη της κα. Λεωντσίνη. Προσθέτει σε μάλλον απειλητικό τόνο το εξής:«Υπενθυμίζουμε ότι η αξιολόγηση τόσο η αρχική για την ανάθεση του έργου όσο και η διαμορφωτική συνιστά ουσιαστική διαδικασία για τη συγγραφή των νέων εγχειριδίων και εκπαιδευτικών πακέτων και αυτήν ακριβώς τη διαδικασία εμπιστευθήκαμε αμφότερες οι πλευρές» . Θεωρεί δηλαδή ότι η έγκριση των δειγμάτων γραφής όταν ανέλαβε το έργο και κέρδισε τον διαγωνισμό, αρκεί και επαρκεί για την περάτωση του έργου χωρίς να χρειάζεται αξιολόγηση του υλικού.

Έναν μήνα μετά (15 Οκτωβρίου) ο Μικροπολιτικός των Νέων καταγγέλει και αυτός την κωλυσιεργία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου να προχωρήσει η αξιολόγηση του βιβλίου και συνεχίζει γράφοντας ότι ο αρμόδιος αξιολογητής έκανε «υποδείξεις ιδεολογικού – ’εθνικού’ βεβαίως – περιεχομένου…»!

Σκεφθείτε τώρα, να είστε εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, ο αξιολογητής. Και να βρίσκεστε στη θέση ο ελεγχόμενος από εσάς, να σας εγκαλεί δημοσίως από εφημερίδα του συγκροτήματος το οποίο εξέδωσε το υπό αξιολόγηση έργο. Επιπροσθέτως, λαμβάνουσα το μήνυμα της πολιτικής ισχύος της συγγραφικής ομάδας η νέα υπουργός Παιδείας (έχει μεσολαβήσει αλλαγή της κυβέρνησης) κα. Γιαννάκου δηλώνει τη δυσαρέσκειά της επισήμως στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Τι κάνετε λοιπόν; Όπισθεν ολοταχώς. Έτσι, το 2006 το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη -και μοναδική- χρονιά στα σχολεία της χώρας.

Το ηλεκτρονικό περιοδικό Αντίβαρο ξεκίνησε με το πρώτο άρθρο επί του θέματος τον Μάϊο του 2006 και οργάνωσε ένα αφιέρωμα και μία συλλογή υπογραφών από 1η Δεκεμβρίου 2006, η οποία προκάλεσε μία πάνδημη χιονοστιβάδα αντιδράσεων από τον τελευταίο Έλληνα μέχρι την Ακαδημία Αθηνών, και πέτυχε τελικά την απόσυρση του εν λόγω βιβλίου τον Σεπτέμβριο του 2007.

Με θλίψη διαβάζουμε στον τύπο (Καθημερινή 24 Νοεμβρίου 2015) ότι ο επιστημονικός μέντορας της κυρίας Ρεπούση, κ. Αντώνης Λιάκος, αναλαμβάνει νευραλγική θέση εκ μέρους της νυν κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στην αναθεώρηση των βιβλίων Ιστορίας.

Η πηγή πληροφοριών του παρόντος άρθρου είναι ένα παλιότερο άρθρο του 2007.

Δεύτερο παράδειγμα.

Στην ημερίδα που διοργάνωσε στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ το Αντίβαρο στις 6 Μαΐου 2007 για το σχολικό εγχειρίδιο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, κεντρικός ομιλητής ήταν ο τέως Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών κ. Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης. Στην τοποθέτησή (ηχητικό ντοκουμέντο) του ανέφερε ότι πριν φύγει για εκπαιδευτική άδεια για ένα χρόνο να διδάξει σε πανεπιστήμιο της Κίνας, είχε συμφωνηθεί να υπάρξουν δύο θέσεις υποψηφίων διδακτόρων στο Ιστορικό τμήμα με αντικείμενο την Ελληνική επανάσταση. Όταν επέστρεψε διαπίστωσε ότι είχαν γίνει δεκτοί όχι δύο, αλλά διακόσιοι (200) υποψήφιοι διδάκτορες! Βρισκόμαστε κάπου στο 1997. Το καλούπι είχε ήδη ετοιμαστεί, και έπρεπε να ξεκινήσει η μαζική παραγωγή, ώστε η μετέπειτα στελέχωση κεντρικών και περιφερειακών πανεπιστημίων, θέσεων στο παιδαγωγικό ινστιτούτο, στελεχών στη δημόσια διοίκηση, στους σχολικούς συμβούλους κλπ, να μπορεί να προχωρήσει απρόσκοπτα. Θα ήταν ενδιαφέρον, πρόσθεσε ο κ. Μικρογιαννάκης, αν γραφόταν και ένα διδακτορικό ερευνώντας την εξέλιξη όλων αυτών των ανθρώπων και ποιες θέσεις ανέλαβαν έκτοτε.

Κλείνει το κείμενο αυτό με τη σύνθεση της 36μελούς Επιτροπής Εθνικού Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, όπως την ανακοίνωσε το  υπουργείο Παιδείας στις 26 Νοεμβρίου 2015. Να προσθέσω ότι δεν υπαινίσσομαι καμία απολύτως αιχμή για τους 36 επιστήμονες, απλώς παραθέτω τα ονόματα, τα οποία κυκλοφόρησαν ευρέως στον τύπο, για την πληροφόρηση των αναγνωστών. Το έργο τους θα κριθεί από το αποτέλεσμα.

1. Αντώνης Λιάκος, πρόεδρος, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
2. Χάρης Αθανασιάδης, αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας Εκπαίδευσης στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
3. Αθηνά Αθανασίου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ανθρωπολογίας του Φύλου στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
4. Κώστας Γαβρόγλου, πρόεδρος Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, ομότιμος καθηγητής ιστορίας επιστημών Πανεπιστημίου Αθηνών.

5. Σπύρος Γεωργάτος, καθηγητής Γενικής Βιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

6. Μπέσσυ Δενδρινού, καθηγήτρια του Τομέα Γλώσσας-Γλωσσολογίας του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

7. Αθανάσιος Δημόπουλος, προεδρεύων Συνόδου Πρυτάνεων ΑΕΙ Πρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητής Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

8. Θάλεια Δραγώνα, καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Αθηνών.

9. Νίκος Θεοτοκάς, πρόεδρος Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, καθηγητής Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

10. Νίκος Θεοχαράκης, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας και Ιστορίας της Οικονομικής Σκέψης στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

11. Σταύρος Κατσανέβας, καθηγητής Φυσικής Astroparticules et Cosmologie στο Πανεπιστήμιο Paris VII.

12. Διονύσης Κλάδης, ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Ανώτατης Εκπαίδευσης στο Τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.

13. Θέμης Κοτσιφάκης, καθηγητής στη δευτεροβάθμια Τ.Ε.Ε., κλάδου πληροφορικής, πρώην πρόεδρος της ΟΛΜΕ.

14. Γεράσιμος Κουζέλης, πρόεδρος Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης Πανεπιστημίου Αθηνών.

15. Βάσια Λέκκα, άμισθη επιστημονικός συνεργάτης στο Τμήμα Ιστορίας και Φιλοσοφίας Επιστημών Πανεπιστημίου Αθηνών.

16. Θωμάς Μαλούτας, γενικός γραμματέας Έρευνας και Τεχνολογίας του υπουργείου Παιδείας, καθηγητής Γεωγραφίας στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο.

17. Κώστας Μάρκου, καθηγητής Παθολογίας του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών και πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας.

18. Γιώργος Μιαούλης, καθηγητής Πληροφορικής, ΤΕΙ Αθηνών.

19. Κώστας Μουτζούρης, καθηγητής του Τομέα Υδατικών Πόρων και Περιβάλλοντος της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Πρώην Πρύτανης του Ε.Μ.Π.

20. Νίκος Μπελαβίλας, αναπληρωτής καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.

21. Μιχάλης Μπρατάκος, προεδρεύων Συνόδου Προέδρων ΤΕΙ. πρόεδρος ΤΕΙ Αθηνών.

22. Γιάννης Παντής, γενικός γραμματέας Υπουργείου Παιδείας, καθηγητής Οικολογίας Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πρώην αντιπρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

23. Παυσανίας Παπαγεωργίου, γενικός γραμματέας Δια Βίου Μάθησης του υπουργείου Παιδείας.

24. Στέφανος Παρασκευόπουλος, καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

25. Στέφανος Πεσμαζόγλου, καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

26. Μίλτος Πεχλιβάνος, καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

27. Κλήμης Πυρουνάκης, ιδρυτής και δάσκαλος σχολείου δεύτερης ευκαιρίας στις φυλακές Θήβας.

28. Νατάσσα Ρωμανού, ερευνήτρια Κλιματικής Αλλαγής και Ωκεανογραφίας, ερευνήτρια στη NASA και στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, ΗΠΑ.

29. Aθηνά Σιδέρη, καθηγήτρια στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Αθηνών.

30. Νίκος Σιδέρης, ψυχίατρος, ψυχαναλυτής, συγγραφέας. Έχει διδάξει στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.

31. Γιάννης Σταυρακάκης, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

32. Λόλα Τότσιου, διευθύντρια Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης.

33. Νεκτάριος Τσαγλιώτης, εκπαιδευτικός στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου και Υπεύθυνος του Εργαστηρίου Φυσικών Επιστημών.

34. Κώνσταντίνος Τσουκαλάς, ομότιμος καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

35. Χρήστος Χατζιωσήφ, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας Νεοτέρων Χρόνων στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.

36. Δημήτρης Ψύλλος, καθηγητής της Διδακτικής των Φυσικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Από antibaro.gr

Δείτε και: - Απόπειρα ρεβάνς για τον ιστορικό αναθεωρητισμό.