Αντίθετα με ότι κάνουν οι άρχοντες του
κόσμου τούτου, που προκειμένου να προσελκύσουν οπαδούς υπόσχονται τιμές και
απολαύσεις, ο Κύριος μας εκθέτει με ευθύτητα τις τρεις απαραίτητες προϋποθέσεις
τις οποίες πρέπει να έχει εκείνος που θέλει να τον ακολουθήσει. Για να γίνει
κανείς γνήσιος μαθητής του θα πρέπει πρώτα να απαρνηθεί τον εαυτό του, ύστερα
να σηκώσει τον προσωπικό του σταυρό και τέλος πιστά και υπάκουα να τηρήσει τις
εντολές του. Δεν αναγκάζει και δεν προστάζει κανέναν. Θέλει όμως από εκείνον,
που ελεύθερα θα τον ακολουθήσει, συνέπεια, αποφασιστικότητα και ηρωϊσμό.
Το «απαρνησάσθω εαυτόν» ισοδυναμεί με
νέκρωση πριν τον θάνατο. Είναι ανάγκη να νεκρωθεί το σώμα της αμαρτίας. Να
καταργηθεί «ο παλαιός άνθρωπος» και να αναστηθεί ο νέας «ο κατά Θεόν κτισθείς».
Δεν είναι δυνατόν να ακολουθεί κανείς το Χριστό και συγχρόνως να τρέχει πίσω
από τις ηδονές του κόσμου. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να δουλεύει σε δυο κυρίους.
Οπωσδήποτε κάποιον περιπαίζει. Οι δίψυχοι δεν έχουν θέση στο στρατό του Ιησού.
Προκαλούν την αηδία του Θεού και θα τους εμέσει ο Κύριος.
Απαρνούμαι τον εαυτό μου σημαίνει
ταπεινώνομαι προς χάριν της αγάπης των άλλων. Χάνω για να κερδίσει ο άλλος.
Στερούμαι για να πλουτίσει ο συνάνθρωπος μου. Αρνούμαι, ότι χωρίζει από το Θεό
μου. Αγωνίζομαι κατά των επιθυμιών της σαρκός. Αποστρέφομαι τις πονηρές
πράξεις. Χωρίς να εξουθενώνω την προσωπικότητα μου και χωρίς να υποτιμώ την
αξία του προσώπου μου, νεκρώνω ότι με κρατά δέσμιο με τη γη, εξέρχομαι από τη
φυλακή του εγώ και συντάσσομαι με τα μέλη της Εκκλησίας στην ιερή ενότητα του
Σώματος του Χριστού. Είναι επίπονο έργο η εκούσια νέκρωση. Για να λέγει κανείς
«όχι» στον εαυτό του προϋποθέτει δύναμη και αποφασιστικότητα. Πάνω όμως από τη
δική μας δύναμη υπάρχει η Χάρη του Θεού, που μας ενδυναμώνει και μας
αναδεικνύει αήττητους Νέστορες στην πάλη κατά του νοητού Λιαίου.
Σταυρός είναι ο κατά των παθών αγώνας. Γι’
αυτή τη σταύρωση γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Οι δε του Χριστού την σάρκα
εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίας» (Γαλάτ. ε΄24). Από την
προσωπική του πείρα σε άλλο σημείο των επιστολών του ομιλεί για τη δόξα και τη
χαρά που φέρει στον πιστό η σταύρωση της σαρκός. Είναι βαρύ ο Σταυρός που
επωμίζεται κάθε πιστό τέκνο του Θεού. Είναι σαν το Σταυρό του Χριστού. Μετά
όμως από τον πόνο της Σταυρώσεως υπάρχει η δόξα της αναστάσεως. Όπως ο Χριστός
υπέφερε επάνω στο Σταυρό έτσι υποφέρει κάθε πιστός καθώς σταυρώνεται κάθε μέρα
για τη σωτηρία της ψυχής του. Για τη δική μας ζωή δεν θα έχει καμιά αξία ο
Σταυρός του Κυρίου αν κι εμείς μαζί μ’ Εκείνον δεν σηκώνουμε τον προσωπικό μας
Σταυρό κι αν δεν πάθουμε όπως έπαθε Εκείνος. Ο Χριστιανός πρέπει να ζει εκείνο
που διεκήρυττε με χαρά ο Απόστολος των Εθνών: «Χριστώ συνεσταύρωμαι. Ζω δε ουκέτι εγώ. Ζη
δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. β΄20).
Τις λεπτομέρειες της σταυρώσεως μας μπορούμε
να τις παρατηρήσουμε στην καθημερινή μας ζωή. Όπως προδόθηκε από τον μαθητή του
Ο χριστός, έτσι κι εμείς πολλές φορές προδωνόμαστε από αγαπημένους και
έμπιστους ανθρώπους. Όπως παράνομα δικάστηκε και κατακρίθηκε, έτσι κι εμείς
χωρίς καμιά αιτία καταδικαζόμαστε από τους ανθρώπους. Όπως εκείνος
περιφρονήθηκε, περιγελάστηκε, χλευάστηκε, περιπαίχθηκε, έτσι κι εμείς γινόμαστε
στόχος των ειρωνειών και των χλευασμών και των ύβρεων των ανθρώπων της
αμαρτίας. Αυτή είναι η τύχη των οπαδών του Χριστού. Να πάθουν ότι έπαθε
Εκείνος.
Εκτός από τα πάθη που μας προκαλεί ο
κόσμος έχουμε και τα πάθη που μας προκαλεί ο ίδιος ο εαυτός μας. Οι πονηροί
λογισμοί και οι άτακτες επιθυμίες είναι αγκάθια και καρφιά που προκαλούν
αφόρητη θλίψη στον αγωνιστή χριστιανό. Οι βίαιοι πειρασμοί είναι ισχυροί
ραβδισμοί που ξεσχίζουν την ψυχή. Ακόμα οι ασθένειες του σώματος είναι ασήκωτοι
σταυροί που για να τους σηκώσει ο άνθρωπος χρειάζεται θεϊκή αντοχή. Αν είχε
κανείς πνευματικά μάτια να βλέπει «τα μη βλεπόμενα» θα διαπίστωνε, ότι δεν υπάρχει
άνθρωπος στη γη που να μη σηκώνει το δικό του σταυρό. Ο σταυρός είναι δώρο του
Θεού, είναι απόδειξη της αγάπης του, είναι σκάλα που μας ανεβάζει στον ουρανό.
Αρκεί να τον σηκώσουμε με πίστη, με καρτερία και υπομονή όπως τον σήκωσε
Εκείνος.
Η απάρνηση του εαυτού μας και η καθημερινή
σταύρωση μας ενώνει με τον Σωτήρα Χριστό. Εκείνος που κατόρθωσε να νεκρώσει τα
πάθη του και να σταυρώσει τις επιθυμίες του χαριτώνεται από τον θεό με τα δώρα
του παραδείσου. Η αγάπη, η χαρά η ειρήνη και όλα τα δώρα του αγίου πνεύματος
γεμίζουν την ψυχή του και έτσι καθίσταται σκεύος αγιασμένο του Θεού, έμψυχος
ναός του βασιλέως της δόξης. Υπάρχει όμως και την τελευταία στιγμή κάποιος
κίνδυνος. Είναι δυνατόν να φτάσει κανείς στη νέκρωση των παθών και στην υποταγή
της σαρκός και να χάσει την θέωση από κενοδοξία και υπερηφάνεια. Γι’ αυτό ο
Κύριος υπογραμμίζει, ότι απαραίτητο πράγμα είναι η μίμηση της ζωής και των
έργων του. «Ακολουθείτω μοι» σημαίνει ότι πρέπει να υποτάξει την επιθυμία της
υπερβολής σ’ εκείνο που υποδεικνύει ο Κύριος. Κάθε άσκηση και κάθε γυμνασία να
εναρμονίζεται με ότι διδάσκει η Εκκλησία. Να ακολουθεί κάθε πιστός τα ίχνη της
ζωής του Χριστού και να συγκρίνει κάθε του πρόθεση και πράξη με τις εντολές
Εκείνου.
Ο άρχων του κόσμου τούτου με απατηλές υποσχέσεις
έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη πολλών ανθρώπων που τυφλά παραδόθηκαν στην
εξουσία του κι έγιναν χωρίς να το καταλάβουν τραγικά θύματα μιας ζωής χωρίς
ελπίδα και χαρά, νούμερα μιας μηχανής που καταργάζεται την μαζοποίηση των
προσώπων και την αιώνια συμφορά των ψυχών.
Σήμερα ο Χριστός μας υποδεικνύει δρόμο
σωτηρίας. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στον προσωπικό μας Γολγοθά, σκληρός και
ανηφορικός δρόμος, μα σωτήριος. Στην πορεία του δρόμου αυτού θα κουραστούμε και
θα υποφέρουμε, ώσπου να φτάσουμε στο τέρμα όπου μας περιμένει ο αγωνοθέτης
Χριστός. Ο Σταυρός του είναι ζωή και ανάσταση. Ο πόνος του φέρνει χαρά. Η
νέκρωση φέρνει αιώνια ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου