Κυριακή Α΄ Λουκά –«Επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον.»

Ευαγγέλιο: Λουκ. Ε΄ 1 – 11

«Επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον.»

  Ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί, βρίσκεται στην αρχή της δημόσιας δράσης Tου. Στέκεται στην παραλία την λίμνης Γεννησαρέτ. Κόσμος πολύς Τον περιστοιχίζει για ν’ ακούσει το κήρυγμά Του, δηλαδή το λόγο του Θεού.

Στην άκρη της λίμνης, είναι ελλιμενισμένα δύο ψαροκάικα. Οι ψαράδες έχουν κατέβη απ’ αυτά και πλένουν τα δίκτυα. Ο Ιησούς τους πλησιάζει και ανεβαίνει σ’ένα από αυτά, συγκεκριμένα σ’αυτό που ανήκει στον Σίμωνα και τον παρακαλεί να τραβηχτεί λίγο από την ξηρά. Κάθεται στο ψαροκάικο και απ’ αυτό διδάσκει το πλήθος. Όταν τελειώνει το λόγο Του, λέει στο Σίμωνα. «Πήγαινε στα βαθιά και ρίξτε τα δίκτυά σας για ψάρεμα». Δεν έχει περάσει πολλή ώρα, αφ’ ότου ο Σίμων Πέτρος και οι συνεργάτες του έχουν επιστρέψει από το κοπιαστικό και άκαρπο ψάρεμα. Παρά την αποτυχία τους, όμως, ο ευλογημένος εκείνος μαθητής, δεν διστάζει να τα ξαναρίξει και πάλιν στην λίμνη. Όχι γιατί η πείρα του τον πληροφορούσε ότι θα πετύχαινε κάποιο αποτέλεσμα, αλλά γιατί η πίστη του, υπαγόρευε την υπακοή. Γι’ αυτό και πειθαρχεί λέγοντας ότι: «Κύριε, επειδή το λες εσύ, θα ρίξω το δίκτυ». Και η υπακοή του στην εντολή του Χριστού κάνει το θαύμα. Η υπακοή αυτή του Σίμωνα Πέτρου δίνει σ’ εμάς την αφορμή να μιλήσουμε σήμερα για τη μεγάλη αυτή αρετή, για να δούμε τι είναι και πώς πρέπει να εκδηλώνεται.

Η υπακοή πρώτα απ’ όλα είναι μια απλή αρετή, που περικλείει μέσα της πολλές και μεγάλες αρετές. Πρώτα είναι πίστη ακλόνητη και μάλιστα πίστη και εμπιστοσύνη απόλυτη στους λόγους του Θεού. Είναι όμως η υπακοή επί πλέον και βαθιά ταπεινοφροσύνη. Το να δέχεται ένας να κάμνει όχι ό, τι θέλει ο εαυτός του, αλλά ότι θέλει ο Θεός, αυτό φανερώνει ότι υπάρχει ταπείνωση μέσα του. Τούτο σημαίνει ότι έμπρακτα παραδέχεται το κύρος των λόγων και των εντολών του Θεού. Πράττει, δηλαδή και εφαρμόζει, όχι αυτό που επιθυμεί η καρδιά του και του λεει ότι είναι σωστό ο νους του, αλλά αυτό που προστάζει ο Θεός. Κι εδώ ακριβώς έγκειται το μεγαλείο και η αξία της υπακοής. Είναι συντριβή του εγωισμού και νίκη και θρίαμβος κατά του εαυτού του που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και θέλει να γίνεται το δικό του θέλημα. Είναι έμπρακτη αυταπάρνηση, κυριολεκτικά αυτοθυσία.

Όλα αυτά, όμως, θα τα εννοήσουμε πιο πολύ, αν ενθυμηθούμε τον Πατριάρχη της πίστεως και πατέρα όλων των πιστών, τον Αβραάμ. Του είπε ο Θεός ν’ αφήσει την πατρίδα του και τους συγγενείς του και να φύγει σε άλλη γη. «Φύγε από τη χώρα σου, από τους συγγενείς σου και από το σπίτι του πατέρα σου», του είπε, «και πήγαινε σε μια χώρα που εγώ θα σου δείξω» (Γέν. ΙΒ΄ 1). Ετοιμάστηκε, λοιπόν και αναχώρησε χωρίς να ξέρει που πηγαίνει. Τούτο σημαίνει ότι δεν ήταν σε θέση να πει και στους συγγενείς του πού κατευθύνεται. Εφ’ όσον του το παράγγειλε ο Θεός, εκείνος υπάκουσε ασυζητητί, χωρίς δισταγμό και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Το ίδιο έκαμε αργότερα, όταν ο Θεός του ζήτησε να του θυσιάσει το μονάκριβο παιδί του, τον Ισαάκ.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον απόστολο Πέτρο. Έχει πίστη και ταπείνωση, γι’ αυτό και υπακούει στο κέλευσμα του Διδασκάλου Του. Τούτο φαίνεται και από το ότι όταν τα δίκτυα γεμίζουν ψάρια, συναισθάνεται την αναξιότητά του και πέφτει στα πόδια του Κυρίου και τον παρακαλεί να βγει από το πλοιάριό του. « Βγές από το καίκι μου», λεει προς τον Κύριο, « γιατί είμαι αμαρτωλός άνθρωπος» (Λουκ. Ε΄ 8).

Το τέλειο, όμως, παράδειγμα της ταπεινής υπακοής, μας το δείχνει ο Θεάνθρωπος Κύριος. Αν και είναι Θεός, δεν θεωρεί την ισότητά του με τον Θεό, αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνείται όλα, λαμβάνει μορφή δούλου και γίνεται άνθρωπος. Κι όντας πραγματικός άνθρωπος, ταπεινώνεται θεληματικά, υπακούοντας μέχρι θανάτου, μάλιστα θανάτου σταυρικού, που ήταν την εποχή εκείνη ο πλέον οδυνηρός και εποδείνιστος θάνατος.

Γι’ αυτό κι εμείς, θα πρέπει να υπακούουμε στις εντολές του Θεού. Να παραδίνουμε, δηλαδή, ολόψυχα τον εαυτό μας στον Θεό, χωρίς επιφυλάξεις. Ούτε πρέπει να υπακούουμε σε ορισμένες μόνο εντολές και να μη υπολογίζουμε τις άλλες, γιατί δεν υπάρχουν μικρές και μεγάλες, ασήμαντες και σπουδαίες εντολές του Θεού. Τότε έχουμε πράγματι υπακοή, όταν υπακούουμε στα πάντα. Και υπακοή στα πάντα σημαίνει να εφαρμόζουμε όλα όσα μας λεει ο Θεός, έστω κι αν μερικές φορές ίσως να μας φαίνονται λιγάκι δύσκολα. Και η υπακοή αυτή θα πρέπει να γίνεται με χαρά και όχι με γογγυσμό, μεμψιμοιρία και μερικές φορές με πικρή διάθεση. «Όλα να τα κάνετε χωρίς γογγυσμούς και επιφυλάξεις για να γίνετε άψογοι και ολοκληρωμένοι», μας συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος (Φιλιπ. Β΄ 14, 15). Κι ένα πράγμα όλοι να ξέρουμε ότι αυτό που ζητά και παραγγέλλει ο Κύριος για τον καθένα μας, είναι πάντοτε σύμφωνο με τις δυνάμεις μας. Και ότι προστάζει ο Θεός, είναι για το δικό μας το συμφέρον, το επίγειο και το επουράνιο.

Και ασφαλώς, τα πράγματα πάντοτε δεν είναι εύκολα. Πολύ συχνά το καθήκον παρουσιάζεται τραχύ. Η εφαρμογή, δηλαδή, των εντολών του Θεού, έχει τις δυσκολίες της. Γι’ αυτό κι αν ήταν εύκολη δεν θα ήταν κατόρθωμα. Θα ήταν κάτι το συνηθισμένο και κοινό, χωρίς καμιά ιδιαίτερη αξία. Όμως, παρά τη δυσκολία του πράγματος αναρίθμητοι άνθρωποι με χαρά και αγαλλίαση έκαμαν υπακοή. Τέτοιοι είναι οι άγιοι, οι μάρτυρες, οι όσιοι και όλοι εκείνοι που έκαμαν τέλεια υπακοή, θυσιάζοντας και αυτή ακόμα τη ζωή τους, χαίροντες και ψάλλοντες. Και στις μέρες μας ακόμα, πολλοί είναι εκείνοι που υπακούουν στο Θεό με χαρά, έστω κι αν η υπακοή αυτή ζητά κόπους και θυσίες πολλές.

Αδελφοί μου! Όλοι το γνωρίζουμε ότι η ανυπακοή στο Θεό έγινε αιτία οι Πρωτόπλαστοι να χάσουν τον Παράδεισο της Εδέμ. Τούτο σημαίνει ότι η αρετή που θα μας ανοίξει τώρα τον Παράδεισο του Ουρανού, είναι η υπακοή. Η υπακοή στις αλήθειες της πίστεως είναι η καλύτερη απόδειξη και βεβαίωση, που πιστοποιεί πράγματι ότι είμαστε πιστοί χριστιανοί. Το παράδειγμα του Αποστόλου Πέτρου ας μας καθοδηγεί στο υπόλοιπο της ζωής μας και να ξέρουμε ότι η υπακοή στο Χριστό φέρνει μόνο ευλογίες. Ευλογίες πλουσιοπάροχες και ανεξάντλητες, ευλογίες υλικές, αλλά και πνευματικές. Ας παρακαλούμε, λοιπόν, τον Κύριο, το τέλειο πρόσωπο της υπακοής να μας χαρίσει την ευλογημένη υπακοή, που βασίζεται στην πίστη και ταπείνωση και γίνεται με χαρά χωρίς επιφυλάξεις. Τότε να είμαστε σίγουροι ότι εδώ στη γη θα έχουμε τη χάρη και την ευλογία του Θεού και στους ουρανούς θα μας περιμένει η αιώνια ζωή και ευτυχία.

Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος