Η αιώνιος ζωή.

Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ

“Αύτη δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκουσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν” (Ιωαν. 17, 3).

Γράφει ο κ. Κων/νος Χαρ. Κορλός, θεολόγος

Προσκολλημένος ο άνθρωπος στα αγαθά και στις τέρψεις του κόσμου τούτου, αποφεύγει συνήθως ν' ασχοληθεί με τα μέλλοντα. Ωστόσο έχει συνείδηση ότι είναι διφυής, ότι είναι υλικός και πνευματικός, θνητός και αθάνατος, προσωρινός και αιώνιος· ότι διαφέρει από όλα τα άλλα όντα επί της γης.

Γιατί φέρει χαρίσματα και ικανότητες μοναδικές και αξιοθαύμαστες. Είναι η λογική, η σκέψη, η ομιλία, η ηθική συνείδηση, με την οποία διακρίνει το καλό από το κακό και η ελεύθερη βούληση -το αυτεξούσιο-, η ικανότητα δηλαδή να επιλέγει το καλό ή το κακό. Η ικανότητα αυτή τον καθιστά υπεύθυνο και υπόλογο για τις πράξεις και τις επιλογές του, οι οποίες επισύρουν ανάλογα ποινές ή αμοιβές.

Ως εκ τούτου ο άνθρωπος έχει έμφυτη ροπή προς το θείον και την αιωνιότητα. Ο Πασκάλ έχει πει την κλασσική φράση: “Ο άνθρωπος υπερπηδά απείρως τον άνθρωπον”. Δηλαδή ο άν- θρωπος υπερπηδά τα ανθρώπινα τοπικά και χρονικά όρια και ορμάει ακάθεκτος προς το Θείο και την αιώνια ζωή. Το φαινόμενο της θρησκείας είναι πανανθρώπινο και παγκόσμιο, όπως μαρτυρεί η θρησκειολογία και η Ιστορία του πολιτισμού. Ο Έλληνας Πλού- ταρχος γράφει σχετικά: Ταξιδεύοντας θα μπορούσες να βρεις και πόλεις χωρίς τείχη, γράμματα, βασιλείς, σπίτια, χρήματα, που δεν χρειάζονται νομίσματα, που τους λείπουν θέατρα και γυμναστήρια· δεν υπάρχει όμως ούτε έχει υπάρξει κανείς που να είδε κάποια πόλη χωρίς ιερά και θεούς, που δεν χρησιμοποιεί ευχές, όρκους, μαντείες ή θυσίες για καλό σκοπό ή για την αποτροπή των κακών. (Πλούταρχος, Προς Κολώτην Επικούρειον, 1126, D-E). Και ο μεγάλος εξερευνητής Λίβιγκστον έλεγε σχετικά: “οιαδήποτε και αν είναι η κατάστασις μερικών αγρίων φυλών, δύο πράγ- ματα υπάρχουν, τα οποία δεν είναι ανάγκη να διδάξωμεν εις αυτάς: η ύπαρξις του Θεού και η αθανασία της ψυχής”.

Ο Πλάτων στο “Συμπόσιο” εξυμνεί την έμφυτη ορμή του ανθρώπου προς το αιώνιο κάλλος. Η ορμή αυτή είναι “η ορμή του ατελούς προς το τέλειον, του πεπερασμένο προς το άπειρον, του επιγείου προς το Θείον. Είναι η νοσταλγία της ψυχής δια την αιώνιον πατρίδα. Εξάλλου, “τα αριστουργήματα της παγκοσμίου λογοτεχνίας, τα οποία εξωτερικεύουν και αντανακλούν τον κόσμο των εσωτερικών πόθων και αξιολογικών αιτημάτων, είναι μυριόστομοι εκφράσεις της ορμής του ανθρώπου προς υπερπήδησιν των χρονικών ορίων, εντός των οποίων κρατεί αυτόν δέσμιον η ατομικότητας του, η ζωή και η φύσις” (Ευαγ. Θεοδώρου). Με την πίστη αυτή στο Θεό ο άνθρωπος “πτερυγίζει προς τους κόσμους της αι- ωνίας αυγής, εις τους οποίους ανακαλύπτει το έσχατον νόημα της υπάρξεως. Εις το βάθος της ανθρωπίνης καρδίας πάλλεται και σκιρτά ο πόθος προς την αιωνίαν πλησίον του Θεού ζωήν”. (Ευαγ. Θεοδώρου). Αυτήν την θεμελιώδη ροπή και επιθυμία του ανθρώπου περιγράφει ο ιερός Αυγουστίνος, όταν γράφει: “ανήσυχη, ως Θεέ, είναι η ψυχή μου μέχρι να αναπαυθεί σε Σένα, που με έπλασες” (Εξομολογήσεις).

Εξάλλου, κατά μια ψυχολογική ερμηνεία, η ύπαρξ ηέμφυτων ορμών και αναγκών στον άνθρωπο δικαιολογείται μόνο εφόσον υπάρχουν οι αντίστοιχες πραγματικότητες που τις ικανοποιούν. Έτσι και η έμφυτη ορμή προς αναζήτηση του Θεού, που εκδηλώνεται ως θρησκευτικότητα σημαίνει ότι υπάρχει η αντίστοιχη πραγματικότητα που ικανοποιεί αυτή την έμφυτη τάση. Ο Απ. Παύλος αναφερόμενος σ' αυτή την αναζήτηση, παίρνοντας αφορ- μή από τη σχετική γνώμη αρχαίων Ελλήνων ποιητών έλεγε: “ζητείν τον Κύριον, ει άρα γε ψηλαφήσειαν αυτόν και εύροιεν και γε ου μακράν από ενός εκάστου ημών υπάρχοντος. Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν, ως και τινές των καθ' ημάς ποιητών ειρήκασιν· του γαρ και γένος εσμέν” (Θέλησε να ζητούν τον Κύριο και να προσπαθούν να τον βρουν ψηλαφώντας στο σκοτάδι, αν και δεν είναι μακριά από καθένα μας. Γιατί μέσα σ' αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε, όπως λένε και μερικοί απ' τους δικούς σας ποιητές: Δική του γενιά είμαστε) (Πράξεων 17, 27-28).

Είναι φανερό ως εκ τούτου ότι, αν ο άνθρωπος αρνηθεί την ηθική και πνευματική του υπόσταση, αν αρνηθεί την έμφυτη ροπή προς το Θεό και την αιωνιότητα, τότε καταστρέφει το ανθρώπινο πρόσωπο και προκαλεί κρίση στη συνείδησή του και ψυχικά προβλήματα. Γιατί η απόρριψη του Θεού σημαίνει απόρριψη της πεμπτουσίας του ανθρώπου. Η σύγχρονη ψυχιατρική, με κορυφαίο το Γιούγκ, πιστεύει ότι ο πιο σύντομος δρόμος για την ψυχική ασθένεια είναι να αποτινάξει ο άνθρωπος την πίστη στο Θεό και στην αιώνια ζωή. Γι' αυτό ο Γιουγκ έλεγε στους πελάτες του: “Η περί του Θεού εικών σας, ή η περί της αθανασίας ιδέα σας είναι ατροφική, επομένως οιονεί έξαλλος είναι η θρεπτική λειτουργία της ψυχής σας. Ελλογώτερον και βαθύτερον, παρ' όσον ηθέλομεν σκεφθεί ημείς, είναι το παλαιόν φάρμακον της αθανασίας”.

 Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι σήμερα έχουν αφήσει να ατονίσει και να ξεθωριάσει μέσα τους, η πίστη στο Θεό και στην αιώνια ζωή, έχουν περιφρονήσει την ηθική και πνευματική ζωή, με αποτέλεσμα να προσπαθούν με ψυχοφάρμακα να βρουν την κλονισμένη ψυχική τους υγεία. (Συνεχίζεται)